Morgunblaðið - 22.07.1976, Page 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. JÚLI 1976
Siguivegarinn
„Nei, það verður bláklædda stúlkan,
því að hún syngur svo yndislega."
„Ætli það verði ekki heldur drengur-
inn, sem bjó til lagið er hún syngur?“
sagði einn af mönnunum.
„Eða þá drengurinn, sem orti visuna,“
sagði annar.
Þá sagði ein af hirðmeyjunum með
afarmiklum ákafa:
„Ég er alveg viss um, að stúlkan, sem
sagði fallegu söguna af góðu stjúpunni,
fær blómhringinn."
„Ljóshærða telpan, sem kom fram áðan
í gervi álfadrottningar, ætti vissulega
skilið að fá þann heiðurskrans,“ sagði
önnur.
„Skyldi ekki drenghnokkinn, sem mál-
aði myndina af höllinni hérna, eiga það
öllu fremur skilið, að fá þann krans?“
sagði hvatskeytislegur hirðsveinn, sem
kom að í þessu.
Þá tók til máls roskinn maður, og hann
talaði hægt:
„Hræddur er ég um, að þið vaðið hér
Hann er lítilsháttar kvefaður, — gefið
honum á hverjum morgna7000 nefdropa.
— Þá lagast þetta fljótlega.
reyk, því að fallegi pilturinn, sem þarna
fer, verður sigurvegarinn; — hann bjó til
áðan gyðjulíkneski úr leir.“
Þannig talaði hirðfólkið og leiddi að því
ýmsar getur, hver hljó'ta mundi hinn
eftirsóknarverða heiðurskrans.
En um kvöldið — um sólarlag — þegar
börnin hættu að leika sér, þá kom kóngs-
sonurinn út úr höllinni, lét raða börnun-
um í fylkingar og gaf hverju þeirra dýr-
mætan gimstein. Því næst tók hann lár-
viðarsveig og horfði yfir fylkingar barn-
anna um stund.
Öll börnin héldu niðri í sér andanum.
Allt fólkið hélt líka niðri í sér andanum.
Og þaó var jafnvel eins og höllin og
rósarunnarnir og hið frjósama sléttlendi
og sjálf kvöldgolan héldu niðri í sér
andanum. — Því aó hver átti að fá heið-
urskransinn?
Það var ekki fóthvati drengurinn, sem
átti að fá hann; ekki var þaö stúlkan sem
söng svo yndislega; ekki drengurinn, sem
samdi lagið; né pilturinn, sem orti vís-
urnar; né telpan, sem sagói söguna af
góðu stjúpunni; né drenghnokkinn, sem
málaði myndina af höllinni; né ljóshærða
stúlkan, sem lék álfadrottninguna; og
ekki heldur var það drengurinn forkunn-
arfríði, sem bjó til gyðjulíkneski úr leir.
— Nei, enginn þessara var sigurvegar-
inn.
Allt í einu gekk kóngssonurinn þangað,
sem lítil og feimin stúlka stóð yst í einni
fylkingunni. „Elskulega, litla stúlka,“
sagði hann blíðlega, „þú ert sigurvegar-
inn og drottning þessa dags.“ — Og að
því mæltu setti hann lárviðarsveiginn á
höfuð henni.
Allir litu nú spyrjandi augum á kóngs-
soninn. Hann tók eftir því og sagði við
hirðfólkið:
„Undrist ekki, að þessi feimna, litla
stúlka hlýtur lárviðarsveiginn. Hún hef-
ur sem sé unnið til hans, og langt fram
yfir það; því að þegar hin börnin voru að
leika sér, þá batt hún um þeirra, sem rifu
hendur sínar og andlit á þyrnum rós-
anna, og hún þerraði tár þeirra, sem
grétu.“
(J.M. Bjarnason, Tfmarit þjóðræknisfél. tsl., '24, bls. 33—34).
vtro
MORÖdKf
KAFF/NU
Þér þurfið ekki að segja mér
neitt um mfna heilsu! Ég var
heilsulaus orðin áður en þér
fæddust.
Eftir hverju ertu að bíða
mannfjandi. Fláðu hana,
skelltu henni á ponnu og veltu
henni upp úr eggi og raspi.
Halló. Má ég biðja um Hver skildi rakvélina eftir þar
skýringar. sem ég geymi hárburstann?
„Líttu á, pabbi," sagði lftil
sex ára gömul stúlka við föður
sinn, „ég sleit öll þessi blóm
upp sjálf.“
„Nei — en hvað þú hlýtur að
vera sterk," svaraði faðirinn.
„Já, ég gerði það sjálf. Sko,
öll jörðin togaði á móti mér f
hinn endann."
X
„Littu á, Jón,“ sagði faðir við
son sinn, „ef þú biður ekki
bænirnar þínar ferðu ekki til
himins."
„Mig langar ekkert til þess að
fara til himins, ég vil fara með
ykkur mömmu.“
X
Kennarinn (byrstur);
Komdu hérna, Tommi, og láttu
mig fá það, sem þú hefur upp í
þér.
Tommi: Ég vildi að ég gæti
það — það er tannpína.
Faðirinn: er mesti
letinginn í bekknum pír.'jm,
Tommi?
Tommi: Ég veit það ekki,
pabbi.
Faðirinn: Þú ættir þó að vita
það. Þegar allir eru önnum
kafnir við lestur og skrift, hver
er það þá, sem oftast situr
aðgerðarlaus f sæti sínu og
horfir á hina?
Tommi: Það er kennarinn.
X
Einu sinni, þegar Tommi var
f fyrsta bekk, spurði kennarinn
hann:
„Hvaða mánuður hefir 28
daga?“
Tommi hafði alveg gleymt
því — en samt kom svarið eftir
augnablik.
„Þeir hafa það allir."
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
33
ekki grátið þó að ég ætti auðvitað að
gráta. Auðvitað ætti ég Hvers
vegna ætti ég að gráta yfir manni
sem aldrei hefur kært sig um mig
hætishót og ást . . .
Hann er dáinn. Nákvæmlega eins
og ég hafði áformað. Og þó er allt
svo hringlandi vitlaust Það versta er
að ég veit ekki hvernig allt hefur
orðið svona ... Ég er eins og ég sé
að leysast upp og það get ég svarið
að mig langar sizt af öllu til að þurfa
að svara einhverjum forvitnum lögg
um. En ég verð að herða mig upp og
hafa stjórn á mér Sem betur fer
líður dálitil stund þangað til löggurn-
ar fara að streyma að og það gæti
verið mér tækist áður að .
Hann er dáinn. Og ég veit ekki
almennilega hvort mér þykir það
leiðinlegt eða hvort ég finn til léttis.
Ég veit bara að ég hefði ekki haldið
þetta út ollu lengur. En ef ég á að
syrgja — og þótt einkennilegt sé
býst ég við að það hljóti ég að gera
— verður sorgin að bíða. Nú er um
svo margt annað að hugsa. Nú kem-
ur lögreglan fljótlega . lógreglan
með allar sinar spurningar og við
verðum að reyna að svara þeim eftir
beztu getu . . .
Hann er dáinn. Og það var óhugn-
anlegt. óhugnanlegt. Alveg hroða
legt. Ég vona að Jón hafi ekki þurft
að heyja slikt dauðastrið. Það vona
ég sannarlega . . . hann dó að
minnsta kosti ekki svona snoggt
svo að það hefur varla verið sama
eiturtegundin notuð . . . Og nú er
þetta nú gott og blessað? Hefur allt
farið eins og ég óskaði? Kannski
kannski . . . Við verðum að biða og
sjá
7. kafli...
Þegar Christer Wijk hélt á ný
innreið sfna á Hall fór þaó ekki
fram með neinni leynd eins og I
fyrra skiptið. Satt að segja var
yfir komu hans mun meira hrauk
en Andreas Hallmann hafði kært
sig um. En ef Andreas Hallmann
hafði sett svip sinn á umhverfi
sitt f lifanda lífi, gerði hann það
enn rfkar með hinum sviplega og
hrvllilega dauðdaga sem hann
hafði beðið. Bflar lögreglunnar
þutu upp að húsinu og f kjölfar
þeirra blaðamenn f löngum bun-
um. Og ástæðan fyrir þvf að þyrla
sem flutti blaðamenn frá stærsta
Stokkhólmsblaðinu á vettvang,
lenti ekki f garðinum var einvörð-
ungu sú að orðið var of skuggsýnt.
Christer gerði sér ma'tavel
grein fyrir þeirri ábyrgð sem
hann hafði gagnvart blaðamönn-
um. Þegar Andreas Hallmann
hafði á sfnum tíma fengið Nóbels-
verðlaunin, hafði hann einn rfkt
yfir forsfðum blaðanna — en
enda þótt Nóbelsverðlaun séu
ekki á hvers manns diski, eru þau
þó hversdagskostur í samanburði
við morð á Nóbelsverðlaunahafa.
Christer skildi þvf fullkomlega
hversu mikið ritstjórarnir kröfð-
ust af hlaðamönnum sfnum og
ljósm.vndurum og hann vissi Ifka
að á þessari stundu hafði hann
fátt að segja þeim.
Engu að sfður ákvað hann að
kalla blaðamennina saman til
fundar úti f.vrir húsinu þar sem
allt var uppljómað af kastljósum
og þar hét hann þeim að gefa
þeim skýrslu um gang rannsókn-
arinnar eftir þvf sem hann bezt
gæti. Hann bannaði þeim að vfsu
að koma inn f húsið en örvaði þá
til að taka myndir úti og þar sem
það hafði hingað til ekki verið
greiður aðgangur til mvndatöku
að Hall utanfrá tóku blaðamenn-
irnir þtssu tveim höndum og
gerðu sér auk þess grein fyrir
vinsamlegri afstöðu lögreglunnar
og varð þvf gagnkvæm vinsemd
og skilningur.
Inni í svölum og dimmum for-
salnum hristi Swennung hugsi
höfuðið.
— Ef við eigum að fullnægja
þörfum úlfanna þarna úti áður en
morgunblöðin fara í prentun
verðum við vfst að vinna eins og
hundrað manns.
En Christer tók öllu með stó-
iskri ró. Hann aðgætti vandlega
að allt færi fram eins og hann
hafði mælt fyrir um. Hann dvaldi
lengi inni f borðstofunni ásamt
réttarlækninum Ahlgren og
hlýddi þolinmóður á æsingslegar
upphrópanir læknisins meðan
hann var að rannsaka Ifk rithöf-
undarins.
— Stryknin-eitrun! Það fer ekk-
ert á milli mála! Þvílíkur viðbjóð-
ur! Þessir andstyggðar glæpa-
menn verða æ ruddalegri og ófvr-
irleitnari, það verð ég að segja.
Ég fer að hætta þessu, nú er ég að
fá mig fullsaddan skal ég segja
þér...
— Og þú hefur þó séð sitt af
hverju um dagana. Hvað er við
stryknineitrun sem er SVONA
viðbjóðslegt?
— Hvað það er? Ja, það skal ég
segja þér. Mörg eiturefni kalta
fram a'gilegan sársauka og
krampakiist, en flest þeirra virka
eins og rothögg og sá veslingur
sem fvrir slfkum eitrunum verð-