Morgunblaðið - 04.08.1976, Síða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. ÁGUST 1976
HaHdór Snorrason
arti þá konungur skipið af Halldóri ok
kevpti. (ialt hann þeyar verðið í «ulli og
brenndu silfri, svo að eif»i stóð meira
eftir en hálf mörk ttulls. Heimti Halldór
það lítt, enda galst það eigi.
Kn er vora tók, sagði Halldór konungi,
að hann vildi út til íslands um sumarið,
<>í4 lét sér vel koma, að þá gyldist það, sem
eftir stóð skipverðsins. Konungur fór
heldur undan um ítjaldið, og fannst á, að
honum þótti miður, er Halldór heimti. Kn
ekki bannaði konungur honum útferð.
Halldór bjó skip sitt um vorið. Kitt kvöld
síðla. þá er hann var albúinn, lagði hann
út úr ánni. Var þá byr á kominn. Halldór
ítekk á bátinn með nokkra menn og reri
inn að bryítftjum. Laftði hann að skut-
stafninn of» lét þar halda einn mann, en
bað aðra að sitja við árar og bíða sín svo.
(iekk hann einn upp í bæinn með alvæpni
og að þvi herbergi, er konungur og
drottning sváfu í, og varð af skark nokk-
urt er hann gekk inn, svo að þau vöknuóu
við, og spurði konungur, hver þar brytist
að þeim um nætur.
,,Hér er Halldór,“ segir hann; ,,er ég
nú búinn til brottferðar og byr á kominn,
og er nú ráð að gjalda féð, þaö sem eftir
stendur.“ „Ekki má það nú svo skjótt,“
segir konungur, „bíð þú morguns, og
munum vér þá greiða." „Égvil nú þegar
hafa.“ swgir Halldór; „mun ég þessu
sinni eigi erindislaust fara, því að ég
kann skaplyndi þitt, og veit ég, að þér
mun eigi vel líka þessi mín ferð og fjár-
heimta, hversu sem þú lætur nú. Mun ég
lítt trúa þér héðan í frá. Er það ósýnt, að
við finnumst sov oft, að mitt sé vænna;
skal nú neyta þess. Ég sé, að drottning
hefur hring á hendi mikinn; fá mér
hann.“ Konungur mælti: „Þá verðum við
að leita að skálum og vega hringin.“
„Ekki þarf þess“, segir Halldór, „tek ég
hann fyrir skuld mína. Munt þú ekki
prettum við koma nú að sinni, og fá mér
hann skjótt.“ Þá mælti drottning: „Fá
honum hringinn,. sem hann biður; sér þú
eigi, að hann stendur með vígahug yfir
þér uppi.“ Tók hún þá gringinn og gékk
Halldóri. Halldóri. Hann tók við og þakk-
aði þeim báðum gjaldið og bað þau vel að
lifa. Gekk hann út skyndilega og ofan til
bátsins. Lustu menn hans þá árum í sem
COSPER
Nú skil ég
það fullkom-
lega, að hún
verði kyrkt í
lokaþættin-
um!
-----------------------------\
Hættu að fletta I blöðunum,
kona, ég er að reyna að semja
sólóverk.
A þessum aldri er vonlaust að
komast f hringinn á ný.
Þegar Holland lávarður lá
banaleguna, kom vinur hans,
George Selwyn til þess að fá
vitneskju um, hvernig honum
liði og skildi hann eftir nafn-
spjald sitt. Holland lávarður
sagði er hann sá það:
„Ef herra Selwyn kemur hér
aftur, þá hleypið honum inn til
mfn. Ef ég verð á Iffi, mun ég
gleðjast yfir þvf að sjá hann en
ef ég verð dáinn, mun hann
hafa ánægju af að sjá mig.“
Kfnverskur þjónn fékk leyfi
hjá húsbónda sfnum til þess að
vera við jarðarför vinar sfns,
einnig Kfnverja.
„Ég geri ráð fyrir að þú fylgir
hinni gömlu venju forfeðra
þinna að láta matvæli á Ieiðið?"
sagði húsbóndinn brosandi.
Skátar lofa að gera aldrei til-
raunir.
„Já, herra “ var svarið.
„Og,“ sagði maðurinn
hlæjandi, „hvenær gerirðu ráð
fyrir að hinn framliðni gæði
sér á matnum?“
Þjónninn svaraði hægt en
ákveðið:
„Herra, um leið og vinur
yðar, sem þér fylgduð til grafar
um daginn, lyktar af
blómunum, sem þér settuð á
leiði hans.“
Klerkur kom til deyjandi
manns og sagði:
„Kæri vinur, veiztu hver það
var, sem lét Iffið til þess að
frelsa þig?“
„Ó, faðir, faðir", hrópaði
hinn deyjandi maður, „er þetta
rétti tfminn til þess að ráða
gátur?“
V
J
Hðskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
42
sökunar ef ég hef sagt eiithvað
móðgandi.
Kári hefði ekki heyrt neitt um
árásirnar á Malin, en hann víður-
kenndi fúslega að hann hlyti að
hafa verið uppi f sfnu herbergi
þegar það gerðist.
Þegar hann var farinn fram úr
bókaherberginu heyrðust
ræskingar úr horninu þar sem
Petrus hafði setið án þess að
segja eitt einasta orð.
— Hann nefndi ekki eína
manneskju hér f húsinu...
Christer kínkaði kolli.
— Það má ekki varpa grun á
eíginkonu Cesars...
En Petrus sem var argur yfir
þeim orðum sem Kári hafði látið
falla um Matin tautaði efagjarn.
— Einmitt Það?
— Og hvað með þig? Ef þú veizt
eitthvað um Björgu Hallmann
held ég að þú ættir að leysa frá
skjóðunni.
— Tja. Það er kannski ekki
annað en bæjarsiúður. En f Kila
er hvfslað um að kunníngsskapur
hennar við Isander lækni sé ein-
um of náinn. Þetta er sagt. Ekki
veit ég hvort sannleikskorn er f
þessum sögum.
Christer virtist ekki koma þetta
á óvart. En Petrus hafði samt
greinilega slæma samvizku gagn-
vart húsmóðurinni á Hali, þegar
hurðinni var nokkru sfðar lokið
upp fyrir henni.
Christer Wijk hafði ekki hitt
hana áður. Hann komst að þeirr.i
niðurstöðu að lýsing Malínar á
henni hefði verið öldungis hár-
rétt. Svona hafði sennilega Helga
fagra litið út — eða hin stolta og
ósveigjanlega Dísa. Að einu leyti
var hann þó ekki alls kostar viss
um að Malin hefði haft rétt fyrir
sér — hann grunaði að skaphíti
Bjargar væri mun meiri en ytri
framkoma hennar gaf til kvnna.
Hún settist f stólinn við arininn
og bcið kurteislega eftir fyrstu
spurningu Christers. Það voru
aðeins skuggarnir undir óvenju
fögrum augum hennar sem sýndu
að hún var bæði þreytt og
áhyggjufuil.
Christer hikaði ekki með að
snúa sér að efninu.
— Doktor Hallman, sagði hann
— dó af stryknineitrun. Stryknin
er sérstaklega sjaldgæft og hættu-
legt eiturefni og það er þvf miður
óhugsandi að það hafi komist f
matinn fyrir slysni. Einhver hef-
ur tekið flösku með þessu efni úr
tösku Gregors Esanders læknis og
hellt dálitlu af innihaldinu á
salatskál eiginmanns yðar. Hafið
þér veitt einhverju athygli, sem
gæti orðið okkur til hjálpar?
— ftg tók iðulega eftir læknis-
töskunni f kvöld, hún stóð á smá-
borði f forstofunni. ftn þessi for-
stofa er nú eins konar gangur og
við erum öll á þeytingi fram og
aftur. Aftur á móti var ég —
aldrei þessu vant — tiltölulega
Iftið f eldhúsfnu, vegna þess að
stúlkurnar höfðu tekið að sér að
sjá um matinn og ég bar hann
bara inn á borðið. Salatskálarnar
voru tiibúnar og ég tók einhverj-
ar þeirra og Kári hinar.
— Mér hefur skilist það sé föst
venja að hvcr fjölskyldumeðlim-
ur hafi sinn sérstaka lit. Var
aldrei neitt breytt út af því?
— Að þvf leyti var Andreas eins
og barn. Hann ... hann stóð f
þeirri meiningu að rauði liturinn
á skálinni hans væri heillatákn.
— Eftir öllum sólarmerkjum að
dæma virðist Isander læknir vera
eins og einn úr fjölskyldunni.
Kemur hann oft higað?
— Já. Hann kom reglulega til
að Ifta á Jón og honum var alltaf
boðið, þegar við héldum smásam-
kvæmi.
— Eruð þér jafn góður vinur
hans og eiginmaður yðar var?
— Nei, það værl vfst of mikið
sagt. Andreas og Gregor hafa ver-
ið saman sfðan þeir voru f barna-
skóla. En hann er sérstakiega
glaðlyndur og skemmtilegur mað-
ur og það var kærkomin tilbreyt-
ing f fásinninu, þegar hann kom
hingað.
Hún hafði lyft brúnum eilftið
og það dugði til þess að við borð lá
að Christer blygðaðist sfn fyrir
ósvffnina.
En hann ákvað að láta engan
bilbug á sér finna og hélt áfram.
— Svo skemmtilegur er hann
sýnilega að þér hafið oftsinnis
endurgoldið heimsóknir hans
þegar ÞftR voruð'f Kila?
Augu hennar báru vott um
reiði, en hún svaraði kurteislega.
— Já, vitaskuld. Annars hcfði
hann orðið f jarska vonsvfkinn. Og
mér... mér fannst dðsamlegt að
komast öðru hverju burt frá Hall.
— Fóruð þér einnig f heimsókn
til lsanders læknis á þriðjudag-
inn, þegar fröken Skog sat og beið
yðar á kaffistofunni.
— Já, það getið þér verlð vissir
um. Við þurftum að ræða ýmis
atriði f sambandi víð jarðarför-
ina. ftn ég held nú ekki að Malin
hafi leiðzt neitt. Hún varð sér
fijótlega út um félagsskap.
Augnaráðið sem hún sendi
unga manninum var allt í senn
hæðnislegt og f jandsamlegt. Petr-
us var sjálfum sér fjúkandí vond-
ur fyrir að finna að hann skipti
litum.
— Það er talað f bænum, sagði
Christer hreinskilnislega. — Það
er talað um samband vkkar Isand-
ers læknis.