Morgunblaðið - 12.08.1976, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. ÁGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
Þegar þeir voru komnir yfir miöja
borgina, hópuóust allir hinir loftvarna-
belgirnir í kringum þá, til að spyrja Loft
hvernig hann heföi það og hvar hann
hefói verið og hvað hann hefði verið að
gera og hversvegna hann hefði járnbraut
meðferðis. Og Manga leið geysilega illa
þegar ioftvarnabelgirnir, eftir að hafa
heyrt ævintýri Lofts, litu reiðilega á
Manga og byrjuðu svo að hvfslast á.
Aumingja Móði Mangi hékk eins og
ormur á öngli í stáltauginni, en þó hann
legði eyrun viö, gat hann ekki heyrt hvað
þeir sögðu.
En nokkrum mínútum seinna sagði
Loftur hárri rödd: — Við höfum ákveðið
að hegna þér fyrir ókurteisina óvingjarn-
lega járnbrautarlest. Veiztu, hvað við
ætlum að gera við þig?
— Nei, sagði Mangi kvíðafullur, hva-
hvað?
— Við ætlum, sagði Loftur grimmdar-
lega ... að fleygja þér beint niður á
jörðina.
— Fleygja mér niður! Ó, ekki gera það!
þrábað Móði Mangi. Ég dauðsé eftir öllu
saman — svei mér þá.
Það er orðið nokkuð seint að sjá eftir
þessu, er það ekki? sagði Loftur, og hinir
loftvarnabelgirnir sögðu:
— Já, það er allt of seint núna, járn-
brautarlest. Þú hefðir átt að muna eftir
því, áður en þú varst svona ókurteis og
harðbrjósta!
— Komdu nú, sagði Loftur við Manga,
við skulum fara hærra. Við erum ekki
komnir nærri nógu hátt, og hann sveif
enn hærra upp í loftið og beint inn í ský.
Þegar þeir voru í skýinu, gat Mangi ekki
séð handa sinna skil — þetta var alveg
eins og þykk, hvít þoka. Hann gat ekki
einu sinni séð Loft, enda þótt loftbelgur-
inn væri rétt fyrir ofan hann. En hann
heyrði þegar Loftur sagði: — Nú ætla ég
að sleppa þér, járnbrautarlest. Tilbúin?
Einn. . . tveir . . . þrír .. . og þar ferðu. Og
í næsta andartaki fann Mangi hvernig
stáltaugin vatzt utan af gufukatlinum
hans og hann byrjaði að hrapa. Niður,
niður, niður! hrapaði hann. Hraðar, hrað-
ar og hraðar! Hann klemmdi aftur augun
og hélt niöri í sér andanum og beið eftir
COSPER
Árni gaf mér ís
fyrir að segja
að hann sé bezt-
ur á gítar!
Vltí)
MORÖ-dKl
kAFP/NU
Hann hefur nárt undrasóðum Er þetta I f.vrsta skipti sem þér
árangri í málinu. — Ilann farid á héraveiðar, kafteinn?
steinþegir.
Sýndu hiirku. — Eftir 15 mfnútur næröu stiganum.
„ Hvort þykir þér vænna um
pabba þinn erta mömmu?"
„Pabba“.
„Hvers vegna?"
„Hann er næstum aldrei
heima."
„Hefuröur heyrt þart, ad í gær
sást Olsen kríthvítur í framan,
löórandi í froöu og meö hnff f
hendinni?"
„Hvað gekk að honum, varð
hann brjálaöur?"
„Nei, hann var aö raka sig.“
„Hefurðu boöið ungfrú Sig-
urðar til miðdegisverðar?"
„Nei, maðurinn minn getur
ekki liöið hana.“
„En ungfrú Gunnars?"
„Nei, manninum mínum lík-
ar vel við hana.“
Hún: Finnst þér ekki, Pétur,
að við þyrftum að fara að gifta
okkur?
Hann: Jú, sannarlega, en það
er víst enginn kvenmaður sem
vill giftast mér og enginn kari-
maður þér.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
49
Hann beindi talinu til Ijös-
hærðu svartklæddu konunnar,
sem sat andspænis honum.
— Eða hvað finnst yður, frú
Hallmann? Þannfg hefur náttúr-
lega legið í málinu?
Hún vætti varírnar en það var
hið eina sem sýndi að henni var
ekki alls kostar rótt í geði.
— Hvernig ætti ég að vita um
þetta nokkuð annað en hin? Ég
hef sagt öllum hér frá hinni
miklu vináttu sem skyndilega
tökst með Malin og lögreglunni.
— Getur verið. Enginn annar
en þér hafið skipt um perurnar
Nú drö hún andann ött og tftt.
Engu var líkara en hin drægju
ekki andann.
— Hún var sprungin.
— Nei, sagði Uhrister óvenju-
lega harðskeyttri röddu.
— Peran f lampanum getur
ekki fyrir tilvíljun hafa sprungið
augnabiik þegar Vfalin var hrint
niður stigann. Sá sem lá f leyni
uppi á stigapallinum hlýtur að
hafa skrúfað peruna lausa ef tfmi
var til þess — eða slökkt á henni.
Það eruð þér frú Hallmann sem
hafið nánast dáleitt aðra tii að
trúa þvf að hún hafi verið sprung-
in. Og þeim iá voðalega mikið á að
fara upp og setja nýja peru f —
svo mikið lá yður á að þér höfðuð
engan tfma til að huga að vcslings
Malfn.
—• En ... mótmælti Malin. —
Það getur ekkí ... legið þannig í
þvf. Þegar ég sat fyrir neðan stig-
ann og var að núa á mér fótinn
kom Björg innan úr eldhúsinu og
hún getur ekki hafa veríð sam-
tímis uppi og niðri.
— Nei, Ekki samtímis. En
hversu lengi hafðir þú setið þar
ogstunið?
— Ja ... ég vcít það ekki.
Kannski nokkrar mfnútur. Hún
hefði getað haft tfma til að
hlaupa niður, en ég hef ekki trú á
öðru en eg hefði orðið vör við það.
— Það er gluggi f forstofunni
uppi, sagði Christer — og bruna-
stigi. Og dyr inn f borðstofuna við
hiiðina á eldhúsinu. Ertu nú orð-
in sannfærð?
Malin leit flóttaiega á frú
Björgu Hailmann sem f stað þess
að neíta flausturslega, sagði
styrkri röddu.
— En þess ber þá að geta að ég
hafði cnga ástæðu — alls enga —
til að hafa beyg af neinum, hvorki
Malin né vini hennar f lögregl-
unni. Ég drap ekki Jón.
— Nef, skaut Kári reiðilega inn
f — Þetta er alveg fráleitt. Hvers
vegna f ósköpunum hefði mamma
átt að vilja ryðja JÓiVf úr vegi?
— Þér leggiö áherzlu á nafn
Jóns. Lftur það þá ekki dálftið
öðruvtsi út, ef þér fáið að vita að i
fyrra skiptið var eitrið — parat-
hionen sem var f ávaxtásalatinu
— ætlað eiginmanni Bjargar
Hallmann, en ekki Jóni... ?
Við borð lá að kjálkinn á Kára
sigi niður á hringu af undrun og
hann stamaði örvita:
— En ... hvers vegna ... ?
— Nú, kannski við getum reikn-
að það út. Hún þráði frelsi sitt
kannski enn heitar en þér — hún
vildi snúa aftur til leikhússins og
gera að virkileíka drauma sfna
um frama á þvf sviði. Hún þurfti
á peningum að halda. Og sfðast en
ekki sfst: hún var óskaplega ást-
fanginn af öðrum manni og hans
gat hún ekki notið meðan Andre-
as Hallman var á Iffi. Hálfkæfð
stuna leið frá Gregor Isander En
kröftugustu viðbrögðin komu frá
Vlvu, sem snökti með stór augun
full af tárum:
— Þetta er viðbjóður ... við-
bjóður. Mig hefur grunað þetta
lengi ... öli þessf sfmtöl .. .allar
ferðirnar inn tii Kila ... og enda-
lausar heimsóknir hans hér. Mað-
ur hefur getað sagt sér þetta sjálf-
ur í iangan tfma ... hann hefur
slefað og slafrað eftír henni. En
að þú, þú sem áttir pabha, gætir
lítillækkað þig til að ...
— Þetta er nóg og meira en
það! Ég ráðlegg þér að halda þér
saman. Þó ekki væri nema sjálfr-
ar þfn vegna.
Gregor Isander hafði þotið upp
af stólnum. Hann barðist við að
endurheimta sjálfsstjórn sfna og
hafa vald á röddinni, þegar hann
sneri sér að Christer og sagði:
— Hvaö f fjáranum eruð þér
eiginlega að gera maður! Eruð
þér að ákæra Björgu Hallmann
fyrir morð?
Þetta hafði tekið skemmri tíma
en Christer hafði áætlað. Hann
vissi ekki hvort þau spil sem
hann hafði á hendi væru nægi-
lega góð, en hann vissi ekki hvort
hann átti að taka áhættuna.
En hann endurgalt fokillt
augnaráð Gregors Isanders og
sagði hægt:
— NEI. EN ÉG HELD HtlN SE
AÐ HALDA VERNDARHENDI
VFIR MORÐINGJANUM.
Tíundi kafli
Þelr heyrðu snarkfð þegar Gre-
gor reif upp eldspýtu og reyndf að
kveikja sér f sfgarettu. Hann sett-
ist niður án þess að hvarfla aug-
um af mótstöðumannf sfnum og
hann virtist reiðubúinn til bar-
daga. Christer var afltaf jafn ró-
legur allt að þvf ietilegur.
— Ég er sannfærður um að það
er frú Hallman sem hefur reynt