Morgunblaðið - 19.08.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. ÁGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
einu. Ekki gat hann gert sér ljóst, hvað
gerst hafði, hélt hann að brautin hefði
líka stoppað, vegna þess, að hann gaf sig
sjaldnast fyrr en í fulla hnefana, vildi
hann alls ekki gefast upp og tók á öllu,
sem hann átti til. Lestin hreyfðist ekki,
en svo mikil voru átökin, að BANG!
stóreflis gat kom á gufuketilinn hans
Manga! Og um leið og hann blés og
hvæsti og gufan streymdi eins og
reykjarstrókur úr Heklu út um gatið á
katlinum, andvarpaði hann dapurlega og
gafst upp.
Allt var í uppnámi. Starfsmenn hring-
leikahússins þutu út úr vögnum sínum og
hópuðust kringum Móða Manga, til þess
að athuga, hvað að væri. Dýrin þustu líka
út úr lestinni og mynduðu hring í kring-
um fólkið.
Fíllinn, sem sá nú, að hann átti megin-
sökina á óhappinu, varð skelfilega
hnugginn á svipinn, þegar stjórnandi
hringleikahússins sagöi:
Þar tókst þér laglega upp!
Svo sneri hann sér að Manga.
— Geturðu alls ekki haldið áfram ferð-
inni? spurði hann.
— Nei, sagði Mangi, auðvitað get ég
ekki haldið áfram með brotið hjól og gat
á gufukatlinum mínum.
— Hvað gerum við þá? spurði stjórn-
andi hringleikahússins.
— Ég veit það ekki, sagði Mangi og blés
mæðilega gufustrók út um gatið. Ég get
ekki hjálpað þér. Þetta er allt saman
hringleikahúsinu þínu að kenna, svo þú
verður að finna lausnina. Og meðan þú
ert að hugsa, ætla ég að fá mér lúr. — Og
augnabliki síðar var Móði Mangi sofnað-
ur.
— Jæja, sagði stjórnandi hringleika-
hússins, tók ofan pípuhattinn, sem hann
nú hafði náð frá strútnum, og klóraði sér
með svipuskaftinu í höfðinu. Þetta eru
ljótu vandræðin, sagði hann. Hvað getum
viö eiginlega gert!
Allir byrjuðu að hugsa og allt í einu
sagði dimm rödd:
— Ég veit ráðið!
COSPER
Vl«> “VgWb
KAVPINU \\
Er ekki hægl að ná neyðaróp-
inu er hann fellur I brunninn á
annan hátl?
Við látum gera hurð fyrir hann
að fara inn og út um hakdyra-
megin.
• • - Og ekki má gleyma þvf hag-
ræði sem af því er að búa svo
nærri flugvellinum.
Ungur prestur var að halda
sína fyrstu ræðu. Þegar hann
var kominn upp í stólinn, sá
hann að hann hafðj gleymt ræð-
unni. Þá varð honum að orði:
„Kæru tilheyrendur. Því mið-
ur hef ég nú gleymt minnis-
blöðunum mínum heima, svo
að í þetta skipti verð ég að
treysta á drottinn, en í næsta
skipti skal ég koma betur
undirhúinn.
X
Anna: Hvers vegna varst þú
að selja náttfötin þfn, Ella?
Ella: Ég held ég hafi ekki
mikið að gera við náttföt eftir
að ég fékk næturvarðarstarfið
og sef allan daginn.
Dómarinn: Haldið þér ekki,
að hægt væri að sæUast á þetta
mál utan réttarins?
Annar deiluaðilinn: Auðvit-
að, herra dómari. Það var einm-
itt það, sem við vorum að reyna
að gera, þegar lögreglan fór að
skipta sér af þessu.
X
Framkvæmdastjórinn: Hvað
meinið þér eiginlega með því
að hrúka þennan kjaft, maður
minn? Haldið þér að þér séuð
framkvæmdast jórinn. eða
hvað?
Skrifstofumaðurinn: Nei, ég
veit, að ég er ekki fram-
kvæmdastjórinn.
Framkva'mdastjórinn: Nú,
því í ósköpunum leyfið þér yð-
ur þá að tala eins og fífl?
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
55
— Og hvers vegna afhenti hann
yður ekki gjöfina?
— Eg hef sagt hundrað sinnuni,
að það veit ég ekki.
— Hann tók við hringnum á
miðvikudag. Isander læknir kom
með hann eins og um var samið.
Hvað gerðist um kviildið eða að-
fararnótt fimmtudags sem varð
til að hreyta ákvörðun hans?
— Ekkert! Ekkert! Þér eruð
bara að rugla.
En viðbrögð hennar voru of
ofsafengin og atlaga hans varð æ
harðari.
j— Rifust þið? Rífust þið í fullri
alviiru?
— N... ei.
— Var þetta svo alvarleg rimma
að hann hefði hótað skilnaði?
Enginn maður sem er með fullu
viti gefur konu demanta ef hann
hefur tekið þá ákvörðun að skilja
við hana. En skilnaðurinn hefðu
svipt yður öllu sem þér höfðuð frá
fyrsta augnabliki verið að sælast
eftir — lúxustilveru, fötum, leti-
lífi og áhyggjulausu Iffi fyrir
framan sjónvarpið. Ekki einu
sinni ef Andreas hefði verið
myrtur eins og (iregor hafði und-
irbúið og Jón hefði erft hluta
sinn eftir hann — sem hefði þó
verið hans séreign — hefðuð þér
átt möguleika á að fá meðlag með
yður sjálfri, þar sem þér eruð
heilbrigðar og ungar en maður
yðar algerlega övinnufa-r. NEI,
CECILÍA HALLMANN, SKILN-
AD VILDUÐ ÞER SlST AF
ÖLLU. Aftur á móti hentaði það
mun betur að Jón hara dæi. Þá
mynduð þér reyna að fá Andreas
til að halda það sem hafði lofað að
bæta yður inn í erfðaskrá sína —
og þá hefði í raun og veru allt
verið fullkomið. Og það hélduð
þér áreiðanlega að mundi ekki
vefjast fyrir yður.. .
— Þér hafið engar sannanir!
Ekki vott af þeim! Eg hafði enga
hugmynd um að Jóni hafði verið
gefið parathion fyrr en liiggan
skaut upp kollinum hér.
—■ Þa,ð hugsa ég að þér segið
salt, sagði Christer þurrlega. —
Þér hafið sjálfsagt ekki vitað
hverju Isander var að sprauta í
kirsuherin. En það er ýmislegt
sem gerðisl nóttina sem Jón dó
sem verður erfitt að skýra fyrir
rétti. DYRNAR...
— Hvað eigið... hvað eigið þér
við?
— D.vrnar á milli herbergis yðar
og Jóns. Þér hafið stöðugt verið að
hamra á þvf að þær hafi jafnan
verið f hálfa gátt, vegna þess að
þér með yðar viöurstyggilegu sam-
vizku skilduð að það væri vara-
samt að viðurkenna hið gagnstæða
og leggja þannig áherzlu á ágrein-
ing ykkar, en þér vilduð einnig
láta Ifta út f.vrir að Jón hefði dáið
svo snögglega. „Hjartað hætti bara
að slá“ sögðuð þér og „dyrnar á
milli svefnherbergjanna okkar
voru f hálfa gátt eins og venjulega.
„Eg leyfi mér að draga þetta f efa.
einfaldlega vegna þess að dauða-
strfð af völdum parathion gengur
ekki hljóðalaust fyrir sig. Og
Petrus spurði yður strax f upphafi
hvers vegna hinn deyjandi maður
hefði ekki kallað á yður — mann-
eskju sem stóð honum næst allra?
Og ég spyr enn á ný. Hvers vegna?
Augnaráð hennar var flóttalegt
er hún svaraði hljómlausri röddu:
— Ég ... veit það ekki...
— Jú. Þér vitið það ósköp vel.
Þér vitið að aumingja maðurinn
— eiginmaður yðar, skreið fár-
veikur að dyrunum og hljóðaði á
yður og bað yður að koma. Hann
barði að LÆSTUM DYRUNUM
milli herbergjanna og grátbað yð-
ur að hjálpa sér. En eiginkona
hans dró sængina betur yfir höfuð-
ið og lét eins og hún heyrði ekki til
hans og þá var ekki um neitt að
ræða nema reyna að dragast fram
og f gegnum baðherbergið. Við
fáum aldrei að vita hvort það hcf-
ur verið ætlun hans að komast
þannig inn f fbúðina ykkar, eða
hvort hann ætlaði að reyna að gera
Malin eða Kára viðvart. Litla bögg-
ulinn frá gullsmiðabúðinni var
hann með f hendinni — þann
böggul hefur hann sennilega ætl-
að að gefa yður ef þér hefðuð
komið honum til hjálpar. En svo
hneig hann niður á baðherbergis-
gólfinu.
„En hafði hann ekki neytt hana
til játningar, en hún fól rautt hár-
ið í höndum sér eins og hún þyldi
ekki lengur að horfast f augu við
þá sem viðstaddir voru.
— Svo urðuð þér gripnar skelf-
ingu um að Malin hefði séð yður
skjótast af stigapallinum þarna
um nóttina. Sfðar hrintuð þér
henni niður stigann og á jarðarfar-
ardaginn, þegar Andreas orðaði
við yður að Malin hefði vakið at-
hygli á ýmsum atriðum sem væru
hættuieg og ógnandi fyrir yður
reynduð þér enn að gera tilraun til
að bola henni burt frá Hall. En nú
fór að komast skriður á málið.
Andreas ræddi við morðdeildar-
starfsmenn, ekki var talið öruggt
að dánarvottorð Gregors fengi
staðist og Andreas sem hefur
sjálfsagt getið sér til um hvernig
hjónaband ykkar var orðið, sagði
yður umbúðarlaust að hann myndi *
ekki unna sér friðar fyrr en hann
hefði upplýst allt f sambandi við
andlát sonar sfns.
— Og þá var staðan orðin þannig
að þér voruð orðnar örvita af skelf-
ingu. Þér hföðuð fram að þessu