Morgunblaðið - 16.09.1976, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 1976
Börnin 1
Bjöllubæ
eftir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
að segja drengjunum sínum frá köngur-
lóm og hvað þær væru hættulegar, en
hún vildi helst ekki segja þeim frá bar-
daga sínum við köngurlóna og reyndi því
að eyða málinu.
— Þú hefur ekki barist við fló, er það,
mamma? spurði Billi.
Nei, Jóa Gunna hafði aldrei séð fló,
hvað þá meira, þó að hún hefði séð mörg
skorkvikindi.
— Ég held, að flær séu bara útdauðar
eða því sem næst hérna á íslandi, sagði
hún, — nema kannski hundaflær uppi í
sveit eða svoleiðis. Nú fara allir svo oft í
bað og þvo sér oft og flær geta ekki
þrifist nema i óhreinindum.
— Er hægt að þvo flær af sér? spurði
Lalli.
— Já og svo er líka til flóameðal, sagði
Jóa Gunna. — Jæja, nú skulum við koma
að hátta hjá pabba og litlu stelpunum.
— Þú þorðir samt að berjast við köng-
urló, sagði Buggur.
— Ég neyddist til þess, annars hefði ég
aldrei þorað, sagði mamma þeirra.
— Æi, segðu okkur söguna, bað Kugg-
ur. — við lofum að fara strax að sofa, ef
þú gerir það.
— Gerðu það elsku góða mamma, báðu
allir hinir og eftir talsverða eftirgangs-
muni lofaði Jóa Gunna að segja þeim frá
bardaga sínum við köngurlóna, með
tveim skilyrðum þó. Bjöllustrákarnir
máttu ekki segja litlu systrum sínum
söguna, því að sagan sú arna var ekki
fyrir litlar stelpur og þeir urðu að lofa
því að fara beint í háttinn og bæra ekki á
sér það sem eftir lifði nætur og kvölds.
Og þá varð heldur betur handagangur í
öskjunni. Bjöllustrákarnir skriðu hratt
yfir að skókassanum og upp í hann. Þeg-
ar mamma þeirra var loksins komin
(þeim fannst hún óvenju lengi á leiðinni
í þetta skiptið, því að ekkert þótti þeim
skemmtilegra en að hlusta á sögur) voru
þeir lagstir á litlu baðmullarhnoðrana,
sem þeir höfðu fyrir rúm. Bjöllu-
strákarnir voru nefnilega í engum fötum
og þurftu því ekki að hátta sig úr fötun-
um og þeir sváfu heldur ekki í náttfötum.
Það eina, sem þeir þurftu að gera var að
þvo sér pínulítið eða þetta, sem við í
mannheimum köllum kattarþvott, en
bjöllur þvo sér annars aldrei. Jóa Gunna
Fjandinn hafi
það! En við
verðum að
biðja hina að
senda okkur
sinn kranabíl.
Þú ert sannarlega lifandi sýn-
ishorn af ágæti framleiðslunn-
ar.
Við rífumst aldrei meðan
hann verður ekki á vegi mín-
um.
Sjúklingurinn var að vakna
eftir svæfingu.
— Guði sé lof að þetta er
afstaðið.
— Ó vertu nú ekki of viss
um það, sagði sjúklingurinn (
næsta rúmi. Þeir skildu nú eft-
ir svamp innan f mér og urðu
að skera mig upp aftur.
— Það er nú ekki mikið,
sagði sjúklingur í öðru rúmi.
Þegar þeir skáru mig, skildu
þeir eftir hnff og skæri innan f
mér.
Rétt í þessu kom læknirinn
inn og hrðpaði: — Hefur nokk-
ur séð hattinn minn?
Sjúklingurinn féll í yfirlið.
X
Dóttir Prófessorsins: Pabbi,
úr hverju dó Dauðahafið?
Prófessorinn: Nú veit ég
ekki, góða mfn.
Dóttirin: En hvert fara
draumarnir þegar maður
vaknará morgnana?
Prófessorinn: Það veit ég
ekkert um.
Dóttirin: En pabbi, af
hverju hefur guð látið svona
mörg bein f fiskana?
Prófessorinn: Það veit ég
heldur ekkert um, góða mln.
Hættu þessum bjánaspurning-
um.
Dóttirin: Hvernig fórstu
eiginlega að þvf að verða
prófessor, pabbi?
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir ;
þýddi
— Já og sama máli gegnir með
einn vörðinn. Frú Carrington
sagði mér ...
— Tim Donan?
— Hann er ekki lengur. Frú
Carrington sagðist hafa heyrt að
hann hefði tekið saman föggur
sínar og farið.
— Það kemur mér ekki á óvart.
Hann hefur sjálfsagt farið eftir
að Walter lézt. Þeir voru miklir
mátar.
— Dan Bayles er yfirvörður
núna. Og einn fyrrverandi þjónn
var ekki bara rekinn. Hann dó
skömmu sfðar f óvenjulegu
óhappi.
Percy hrökk vfð.
— Gashitunartæki sprakk f
andlit honum og hann beið bana.
— Nei! Hvað segið þér! Hvernig
komuzt þér að þvf?
— Sue Ann Carrington sagði
mér frá þvf.
— Einmitt það. Og hélt hún...
— Hún hafði ekki hugsað út f
að neitt tortryggilegt væri við
það. En ég fékk mfnar grun-
semdir.
—Já.
Perey starði hugsandi á græn
gluggat jöldin fyrir gluggunum.
— Haldið þér nú að það hafi
verið klókt að sýna henni trúnað
yðar. Ef þér kæmuzt nú að ein-
hverju? Getur hún þá þagað yfir
þvf? Og ef þessi glæpamannasam-
tök kæmust að þvf gegnum hana
hvað þér eruð að fást við...
— Einhvers staðar varð ég að
byrja. Ég reyndi að koast hjá þvf
að láta hana finna hvað ég væri að
gera — ég notaði sem yfirskin að
ég væri að skrifa grein um
Everest. En ég er þó hræddur um
ég hafi sagt henni meira en ég
átti að gera.
— Vitið þér ekki að maður á
aldrei að trúa kvenfólki fyrir
neinu?
— Jú, vfst vissi hann það.
Konan hans hafði sannfært hann
um það.
Jack sagði honum það litla sem
hann vissi. Um samtal sitt við
Ken Murtagh. FBI sá enga ástæðu
til að blanda sér f málið og þeir
áttu ekkert sökótt við þá Curtiss
og Bavles. Þvf næst sagðf hann
frá Linnet Emries og frá bréfi
Helene White.
— Það er einkennilegt, sagði
Percy. — Heyrið mig nú.
F<t <-r með riálftið hérna . . við
skulum Ifta á það.
Hann iyfti sér þyngslalega upp
úr stólnum gekk að kommóðu og
dró út eina skúffuna. Hann settist
með hana í kjöltu sér og blaðaði f
henni. Þar voru meðal annars
blaðaúrklippur.
Urklippan var úr blaði f Dallas.
Frá þvf f nóvember árinu áður.
Helene Everest hafði leyft blað-
inu að hafa viðtal við sig um hinn
fræga bróður sinn. Mynd var af
henni hvar hún sat og blaðaði f
nýjustu bók Everest sem þá var
nýkomin út.
Ég held að Reg Curtiss hljóti að
hafa verið með henni meðan hún
veitti þetta viðtal — sem Iffvörð-
ur og ritskoðarí, sagði Jack.
— Þeir eru svei mér snallir ef
það er ætlunin. Hún sést á hinum
ýmsu stöðum, frf og frjáls sem
fuglinn og f fylgd með einkaflug-
manni Jamíes. Hún talar auðvitað
um bróður sinn sem er heima og
önnum kafinn við skriftir — jú
honum Ifður vel...
— Hún hljómar ekki eins og sú
sem skrifaði bréfin til Linnet á
sfðasta ári. Ég er að láta sérfræð-
ing rannsaka þau. Bera gömlu
bréfin saman við þau nýlegri.
— Hvers vegna þá f ósköpun-
u^? Percy lyfti spyrjanrit b—
um.
— Ef einhver annar hefði ef til
vill skrifað seinni bréfin. En þeg-
ar ég sé að ungfrú Everest veitir
viðtal eins og þetta ... Þekkið þér
hana?
— Auðvitað geri ég það.
— Linnet Emries sá einnig
þessar myndir. Ég veit ekki hvers
vegna sú hugsun er áleitin að
eitthvað sé bogið við þetta.
— Ég fæ ekki séð hvernig það
gæti komið heim og saman. En
rithandarrannsóknin mun sjálf-
sagt skera úr um það. Leyfið mér
að frétta um niðurstöðuna ...
Percy hallaði undir flatt og
virtist það einkennandi fyrir
hann.
— Jack, ég vona þér segið þess-
ari Emriesstúlku ekki meira en
þér hafið þegar gert.
— Ég segi henni eins lftið og
mér er unnt. En maður fær ekki
upplýsingar fyrir neitt.
— Ég veit það ...
Raddblærinn gaf til kynna að
hann hefði vissulega orðið þeirr-
ar staðreyndar áskynja og það oft-
ar en einu sinni.
Percy tók möppu af borðinu og
opnaði hana.
— Þegar þér fóruð héðan f
fvrradae fór ég að skoða bréfin
sem fartð hafa miiium okkar
.lamies. Ég varð skelfíngu lost-
inn. Ég hef verið átakanlega
heimskur. Hann hefur allan tfm-
ann verið að reyna að segja mér
eitthvað án þess ég gerði mér
grein fyrir þvf.
Hann blaðaði f gegnum stafla af
þéttskrifuðum blöðum.
— Pósturinn til hans er ritskoð-
aöur, þaö er bersýnilegt. Hann
hefur reynt að fela boð til mfn —
og lét þau lfta út fyrir að vera
hluti af skrifum hans ...
Dwigth Percy dró fram blað og
lðS
„The Cask of Amontillado"
skelfdi þig, þegar þú varst dreng-