Morgunblaðið - 06.10.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. OKTOBER 1976
Börnin 1
Bjöllubæ
cflir JNGIBJÖRGU JÖNSDÓTTUR
og hann hljóp jafnhratt og honum var
frekast unnt yfir að brúðuhúsinu með
fuglinn á hælunum.
Litli Buggur skaust inn í brúðuhúsið
og fuglinn á eftir. Litli Buggur komst út
um gluggann, en fuglinn var svo stór, að
hann gat rétt stungið goggnum út. Hann
var svo stór að hann gat ekki snúið sér
við í húsinu og komst ekki út aftur og
þarna varð hann nú að húka og tísta
aumkunarlega.
— Komdu aftur, komdu aftur, ljóta
bjalla, tísti hann.
— Komdu og hjálpaðu mér út! Nú var
hann hvorki vingjarnlegur né kurteis.
— Það vildi ég gjarnan gera sagði litli
Buggur og flýtti sér heim til ömmu sinn-
ar, — en ég þori þaó bara alls ekki.
Manstu eftir henni feitu og lötu ömmu
minni? Hún myndi aldrei fyrirgefa mér
ef ég leyfði henni ekki að liggja kyrri og
hlusta á fuglasöng í þessu blessaða
blíðviðri.
Eftir hádegi komu litlu stúlkurnar,
sem áttu brúðuhúsið og hjálpuðu fuglin-
um út með því að taka lokið af húsinu.
Sólskríkjan át aldrei litlar brúnar
bjöllur eftir þetta. Hún sagöist fá maga-
pínu af þeim.
— Þetta var skemmtileg saga, sagði
Bugga. — Mikið var hann nafni minn
sniðugur að leika svona á fuglinn.
— Nafni minn, sagði Buggur og leit
illilega á systur sina.
— Nafni ykkar beggja, sagði Jakob
járnsmiður, — en nú eigið þið eftir að
segja mér hvað litlar bjöllur geta lært af
þessari sögu.
— Að ganga alltaf meðfram hús-
veggjum en ekki úti á túni, sagði Lilli.
— að líta í kringum sig, sagði Lalli.
— Að hlýða mömmu sinni go vera þæg,
sagði Lilla og skammaðist sín. Hafði hún
ekki einmitt óhlýðnast mömmu sinni og
farið alveg út á gólf til kóngulóarinnar,
þrátt fyrir að það væri bannað? Jú,
einmitt, það hafði hún gert. Og Lilla
COSPER
FYRIR-
TÆKIÐ er
farið á kúp-
una, en
hvaða máli
skiptir það
meðan ég
hef þig.
MOBö-dKí
KAFFINU
Nú er Hassan bersýnilega gripinn mikilli heimþrá.
yXoo* z---------^ POLLUX
Þér megið koma! Ég er í bað-
kerinu.
að senda bara mynd af sér
þegar um hjúskapartilboð er að
ræða.
Önnur saga er sögð af
Coolidge, þegar fréttaritari
kom til hans og ðskaði eftir
samtali. Hann fékk áheyrn og
eftirfarandi samtal fór fram:
— Viljið þér segja mér
eitthvað um skoðun yðar á
áfengisbanninu?
— Nei.
En viljið þér gefa mér ein-
hverjar upplýsingar um fyrir-
ætlanir stjórnarinnar í land-
búnaðarmálum?
— Nei.
— En um utanrfkismál?
— Nei.
Fréttaritarinn bjóst nú til
brottfarar, en áður en hann
gekk út, sneri forsetinn sér
snögglega að honum og sagði:
Meðal annarra orðs. Þér
athugið að þér megið ekkert
hafa eftir af því, sem ég hef
sagt.
Calvin Coolidge, fyrrve"andi
forseti Bandaríkjanna, var
frægur fyrir stutt og laggóð til-
svör. Sunnudag nokkurn fór
hann f kirkju án þess að hafa
konu sína með en það var
annars venja hans. Þegar hann
kom heim spurði konan:
— Var ræðan hjá prestinum
góð?
— Já.
— Hvað talaði hann aðallega
um?
Syndina
— Og hvað sagði hann um
syndina?
— Hann var á móti henni.
— O —
Eiginkonan: Hvernig Ifkar
þér kartöflusalatið?
Eiginmaðurinn: Ágætlega.
Keyptirðu það sjálf?
39
tfl þess með sársauka að tfminn
hafði ekki breytt tilfinningum
hans f garð Helen White.
— Hvar er hún núna? spurði
hann Jack Seavering.
9. KAFLI
Jamie hafði lokað sig inni f
vinnuherbergi sfnu sfðan gestur
hans hvarf á braut. gnf sá hann að
flugvélin var að koma aftur. IIún
lenti og hávaðinn frá mótorunum
dvínaði smám saman.
Það var áliðið þegar þeir komu
aftur, sólin var að setjast. Hann
sat f litla turnherberginu og
reyndi að fullvissa sjálfan sig um
að þeir mvndu ekki gera Linn
mein.
Það var ekki fyrr en þau voru
lögð á stað hingað að hann upp-
götvaðí hvernig landið lá.
Það var ekki lengra sfðan en f
fyrradag, en honum fannst
eilffðartfmi sfðan. I.itla flugvélin
hafði verið full af bræði. Art
Weelock hafði verið öskuþreif-
andi reiður þar sem hann sat við
hliðina á Reg Curtiss.
Þægilegt viðmót hans var sem
af honum storkið. Lucille sem var
I vondu skapi hélt uppteknum
hætti að ergja hann. Bersýnilegt
var að enginn hafði sagt henni,
hvers vegna þau æddu svona
fyrirvaralaust af stað til Mexico.
Þau millilentu f El Paso til að
taka eldsneyti. Þegar þau hófu sig
til flugs á ný sá Jamie að Lucille
hafði náð f dagblað. Það iá snyrti-
lega samanbrotið við hlið hennar.
— Má ég Ifta f það? spurði
hann.
— Má hann sjá blaðið mitt?
spurði hún Reg fýlulega.
En það var Art sem svaraði:
— Vitaskuld.
Fyrirsögnin kom þjótandi á
móti honum og hann náfölnaði.
Hann þekkti ekki margar
manneskjur náið og hún hafði
verið ein af þeim.
FRU CARRINGTON TALIN
AF.
— Ég sé að hún er ekki fundin,
sagði Lueille.
Enginn svaraðf henni.
Jamie gerði sér grein fyrir að
hvort sem hún fyndist eða ekki
var hún látin. Art og Reg höfðu
vitað það f gær. Þeim hafði lent
illilega saman. Öþefurinn af rott-
um, sem yfirgefa sökkvandi skip
hafði verið auðfundinn. t einum
grænum hvelli var drifið f þvf að
halda af stað. Dan og Eli voru
sendir á undan til Baja. Það hlaut
að hafa gerzt eitthvað hroðalegt.
Annar hvor þeirra hafði drepið
Sue Ann, en hann skildi ekki
hvers vegna.
Var það þess vegna sem lá
svona mikið á að komast af stað?
spurði Lueille. — Vegna frú
Carrington...
— Nei. Ekki Aldeilis. Þegiðu,
hreytti Art út úr sér.
Hann sneri sér við svo að þau
sáu ekki f andlit hans.
— Vertu ekki að hvæsa að
Lucille, sagði Reg. — Hún er með
okkur f þessu.
— Þá ætti hún að gæta tungu
sinnar betur. Það ER ekkert sam-
band á milli þess að Sue Ann
Carrington dettur af hesti og...
Guð minn góður, Lucille... skil-
urðu ekki að við ætlum bara f
skemmtiferð.
— Övænt skemmtiferð, sagði
Lucille og lét sig ekki.
— Það var búið að ákveða hana
með löngum fyrirvara, sagði Art
og hvað snertir frú Carrington
vona ég ínnilega að hún komi í
leitirnar heil á húfi. Það vill svo
til að hún er minn bezti kúnni, að
Jamie frátöldum.
Nú, svo að Art annaðist pen-
ingamál Sue Ann. Jamie hafði
ekki vitað það. Ef hún dó myndu
peningarnir renna til barna
Walters af fyrsta hjónabandi og
þar með myndi Art missa spón úr
aski sfnum. Þar með yrði farið f
saumana á fjármálunum og
Jamie var sannfærður um að það
myndi koma Art vægast sagt
óþyrmilega.
— Ef hún er dáin, get ég bara
skorið mig á háis á stundinni,
bætti Art við og leit á Reg. — Eða
kannski á þér....
Svoleiðis hafði verið f pottinn
búið. Reg hafði ekki gert sér
grein fyrir þvf. Og Reg hafði
drepið hana eða að minnsta kosti
á einhvern hátt verið valdur að
dauða hennar.
Reg beindi athyglinni frá
stjórn vélarinnar og sendi Art
reiðilegt augnaráð.
— Eg hefði átt að geta mér til
um það. Þú hefur náttúrlega
komið þér f mjúkinn hjá henni,
eftir að Walter dó.
— Það er þáttur f hinni upphaf-
legu áætlun, sagði Jamie þreytu-
lega.
— Art vildi aldrei segja þér frá
þvf. Hann var svo hræddur um að
þú myndir ásælast bita af kök-
unni.
Svipurinn sem kom á andlit
Regs sýndi Jamie að hann hafði
hitt naglann á höfuðið. Og nú
voru þeir farnir að berjast
innbyrðis.
— Þú hefðir átt að segja honum
frá þvf, Art, sagði Jamie — þá
hefði honum aldrei dottið f hug
að skaða hár á höfði Sue Ann
Carrington. Þvf að hann var á
einhvern hátt valdur að dauða
hennar vænti ég.
Reg sneri sér við og hvæsti:
— Þú hefur einum of frjótt
fmyndunarafl, Jamie. Geymdu _