Morgunblaðið - 23.03.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. MARZ 1977
vtte
MORöJN
KAFF/NO
'Ö’
’ir vv\
’ (0
-—lí'V'i
^itl.
Þetta var sannkallartur veizlu-
matur hjá þér I daf; elskan mín.
— Var hún manna þín hér I
<lag?
Þa<) er nú hara lirtið heilt ár
síðan és eignaðist síðast fíkju-
hlað!
Um leið og ég þakka yður lækn-
ir, fyrir alla hjálpina við svima-
köstum föður mins, hað hann
mig að skila því til yðar að þér
mættuð eiga mig og helming
eigna hans!
Að fella eða
drepa taflmenn
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
BÖRNUM er kennt ungum, að
ljótt sé að gabha fólk. En Ifklega
höfum við, sem spilum hridge,
gleymt þessu. Að minnsta kosti er
hlekki — spilamennska einn
skemmtilegasti hluti spilsins og
oft árangursrfkur.
Varnarspilarinn I spili dagsins
var vel vakandi og beitti veiðar-
færi sín með beitu, sem dugði.
Vestur gefur, norður og suður á
hættu.
Norður
S. KG98
H. K9642
T. 5
L. ÁG6
Vestur
S. D1063
H. Á3
T. ÁK872
L. 83
Áustur
S. 74
II.G875
T. G1094
L. 752
7562
©FIB
COSPER
Núna þegar mikið er fjallað
um skákiþróttina i fjölmiðlum
verður það tilefni bréfaskrifta
hjá Sigurgrími i Holti. Þar ræðir
hann um orðnotkun þá sem menn
viðhafa þegar fjallað er um skák-
skýringar:
„Ég er ekki skákmaður, samt
hef ég gaman af að horfa á skák-
menn í sjónvarpi skýra skákir
stórmeistaranna. En ég hef raun
af orðalagi þeirra flestra. Alltaf
er talað um að „drepa“. Nú er
manntafl talin göfug íþrótt og
skilji ég rétt þá er taflið hugsað
sem átök milli tveggja andstæðra
herja, þar sem hvítur og svartur
konungur tefla fram liði sínu og
afleiðingin hlýtur að vera mann-
fall. Yfirleitt nota skákskýrendur
orðið „drepa“. Þetta orð særir
málsmekk minn og hugsun.
I íslensku máli er víða rætt um
bein átök milli manna sem eru
sama eðlis og á skákborði og þá er
vafalaust stundum notað orðið að
„drepa“ en ég held oftar orðið að
„vega“. Ásatrúin talar um að
menn „falli" í orrustu.
Heyrt hef ég Guðmund rektor
Arnlaugsson skýra svo skák að
„þarna fórnaði hann manni“ eða
„fór í mannakaup".
Vilja ekki skákmenn vera svo
ljúflyndir að nota orðið „fella" i
stað þess að „drepa“ — eða annað
mildara orð.
Tafl er tómstundaiðja, íþrótt,
en ekki hryðjuverkastarfsemi.
Því á að fara um það orðum sem
hæfa djúpt hugsuðum leik.
Sigurgrímur Jónsson."
Velvakandi getur vel fallizt á
það sjónarmið Sigurgrims, að
nota skuli orð sem hæfi iþróttinni
en ekki hryðjuverkastarfsemi
eins og talað er um i bréfinu, en
þetta fer alveg eftir einstakling-
um og vera má að Guðmundur
Arnlaugsson vandi meira en aðrir
orðfæri sitt við skákskýringar, en
Velvakandi hefur samt ekki tekið
svo mjög eftir þvi.
% Reykurinn
fer út um allt
Flugfarþegi skrifar:
„Mér finnst það ekki nógu góð
ráðstöfun hjá Flugleiðum i innan-
landsfluginu að skipta vélunum
eftir endilöngu eftir þvi hvort
fólk reykir eða ekki. Það skiptir
mjög litlu máli hvort setið er
hægra eða vinstra megin í vélinni
hvað það snertir, því svo mjór er
gangurinn á milli. Maður sem sit-
ur þannig hægra megin i vélinni,
við ganginn, og reykir, er litlu
lengra frá manninum sem situr
við ganginn vinstra megin i vél-
inni en ef hann sæti við hlið
mannsins.
Það væri þvi án efa heppilegri
ráðstöfun að skipta fram- og aft-
urhluta farþogarýmisins milli
reykingamanna og þeirra sem
ekki reykja, þar yrði þó lengra
millí flestra, a.m.k. Þannig er
skipt í þotum Flugleiða, sem eru í
millilandaflugi og ég skil ekki
hvers vegna má ekki skipta þann-
ig líka i Fokker-vélunum, sem
Þú verður aú láta mig fá gleraugu! — Því þá það?
Suður
S. Á52
II. D10
T. D63
L. KD1094
Eftir að vestur opnaðí á einum
tígli varð suður sagnhafi í þremur
gröndum. Vestur tók fyrsta slag á
tigulás og spilaði síðan lágum
tigli. Suður fékk á drottninguna
og tók laufslagina fimm.
Það var auðséð fyrir vestur, að
sagnhafi átti níu slagi beint með
því að „svína“ spaðagosa svo eina
ráðið var að leiða hann á villigöt-
ur. I þriðja laufslaginn lét hann
því spaðatíu og síðan spaðaþrist.
En í þann fimmta lét hann hjarta.
Suður hafði nú skyndilega um
tvær leiðir að velja i spaðalitnum.
Heldur þótti honum ótrúlegt, að
spilari með drottningu á undan
kóng-gosa kastaði af sér á þennan
hátt.
Hann beit því á agnið, spilaði
lágum spaða á kónginn og síðan
gosanum frá blindum. Lét lágt frá
hendinni og vestur átti þá alla
slagina, sem eftir voru. Sex slagir
til austurs og vesturs, tveir niður i
upplögðu spili.
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
62
fannst hún vera róleg og glöð,
já beinllnis hamingju-
söm... Hún hélt sig aðallega
heima við hjá Bfrni og okkur
leið svo fjarskalega vel saman,
að ég held svei mér að við
höfum aldrei ... æ, hvað I
ósköpunum var þetta?
Kalli hafði verið svo niður-
sokkinn f endurminningar sín-
ar að hann hafði alveg gleymt
að hlusta eftir þrumuveðrinu
sem náigaðist óðfluga og það
sem hafði gert honum bilt við
nú var ægileg þruma sem virt-
ist kveða við rétt fyrir ofan
húsið. Við hjálpuðum gamla
manninum inn og spurðum
óttaslegin hvar Björn og Pia
héldu til og hann fullyrti að
þau hefðu farið inn í skóginn.
— Upp á eyðibýlið geri ég ráð
fyrir. Þau stefndu á veginn
þangað og voru með luktir og
alls konar tæki með svo að ég
veit ekki hvort þau hafa ætlað
sér að vera þar I nótt en það er
söveg hreinasta vitleysa fyrst
svona veður er skollið á.
Christer, Einar og ég horfð-
um þrumulostin hvert á annað.
Þetta var meira en lítill rugl-
ingur... og Einar tjáði það sem
við vorum öll að hugsa um þeg-
ar hann sagði.
— Hvort sem er þrumuveður
eður ei getum við ekki látið Piu
gista á eyðibæ ásamt með Birni
Udgren. Við verðum bara að
vona að við komumst þangað
áður en orðið er aldimmt.
Kallí virtist hafa mjög óljósa
hugmynd um hversu langt væri
að eyðibænum, en það var auð-
velt að rata sagði hann ef
maður hélt sig á stfgnum. Hann
lánaði okkur tvö vasaljós, en
luktirnar hafði Björn tekið, að
þvf er hann sagði.
Christer gekk f fararbroddi.
öðru hverju kváðu við voldug-
ar þrumur og eldingar lýstu
upp stfginn. Við gengum svo
hratt að við gátum ekkert talast
við, en við urðum þó sammála
um, að við hefðum ekki haft trú
á þvf að Björn hefði svo mikinn
áhuga á Piu að hann hefði farið
með hana út f svona i-vintýri.
— Það er kannski Pia sjálf
sem hefur þrengt sér inn á
hann, sagði ég.
En ég fann af hraðanum, sem
Christer hélt á göngunni, að
hann var órólegri en hann vildi
vera láta. Og smám saman náði
þessi óhugnaður sem var f
honum, einnig tökum á okkur
hinum. Okkur fannst leiðin
endalaus og auk þess varð hún
grýttari og erfiðari yfirferðar
eftir þvf sem lengra kom. Ég
var komin með kökk f hálsinn
af þreytu þegar við komum
loks auga á hrörlegt hús sem
þarna stóð eyðilegt f meira lagi
inni f skóginum.
Dyrnar á húsinu voru opnar,
en okkur tif óblandinna von-
brigða var dimmt inni og ekki
sálu að sjá. Eg hneig örmagna
niður á þrepin og fann regdrop-
ana berja mig f andlitið.
— Þetta verður nú meira
veðrið, hugsaði ég en svo hætti
ég að hugsa um veðrið þegar ég
heyrði rödd Einars handan
hússins.
—Halló, hvar eruð þið?
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
Komið hingað,. þá getið þið
séð...
Til að byrja með sá ég ekki
annað en hvftan regnfrakka
sem lá f grasinu, en þegar ég
fylgdi fingrfnum sem benti sá
ég dáiftið og greip andann á
lofti.
Daufri Ijósglætu stafaði frá
litlu jarðhúsi sem var í um það
bil þrjátfu metra fjarlægð frá
húsinu. Það var ekki vafi á þvf
að Ijósið kom innan úr hýsinu
og Chríster var sneggri f snún-
ingum en ég.
Hann þaut þarna niður en við
dyrnar rakst hann á Piu, sem
var náföl og skjálfandi og
endurtók f sffellu:
—Ó, guð minn góður, — ó
guð minn góður...
Svo hnipraði hún sig saman
og ælan stóð út úr henni á gras-
ið við jarðhúsið.
Ég hugsaði aðeins hvort ég
ætti að vera kyrr hjá henni, en
sá út af fyrir sig ekki að ég gæti
aðstoðað hana og þvf gekk ég
inn f kjallarann... og fannst ég
þó gera það gegn mfnum eigin
vflja.
Chríster og Einar voru þarna