Morgunblaðið - 07.04.1977, Blaðsíða 16

64
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. APRÍL 1977
hefði honum legið á. Hann hafði
legið allan daginn svo að segja á
sama blettinum og tínt ofan í sig
ber. Nú það verður úr að við
förum með honum að Rannveigar-
helli. Sú saga fylgir nafngift hans,
að afbrotakona, Rannveig að
nafni, hafi flúið þangað úr byggð
og sofið á bálk inni í hellinum.
Þegar komið var að hellinum
stakk Guðni sér inn, en opið er
þröngt og verður að skriða inn um
það. Þegar inn er komið er sæmi-
lega rúmt og nokkurn veginn
manngegnt. Guðni kallar til okkar
innan úr myrkrinu og segist ætla
að setjast á bálkinn á meðan hon
um sé að birta fyrir augum. En 1
hann er ekki fyrr búinn að sleppa
orðinu, en hann sendist út úr hell- |
inum, ekki á fjórum fótum, held-
ur skríðandi á maganum og kváð- i
ust sjónarvottar sjaldan hafa séð
felmtursfyllri mann á ævi sinni.
„Það er einhverandskotinn þarna
inni." Hann skalf á beinunum og
var lengi að jafna sig. Þórbergur
er mjög vanur að fást við drauga,
bæði sanna og imyndaða, enda tók
hann nú að yfirheyra Guðna eins
og hann væri fyrir rétti. „Sástu
eitthvað?" „Nei“. „Heyrðir þú
eitthvað?" „Já.“ „Hvað heyrðir
þú?“ „Eitthvert hljóð inni i berg-
inu að baki mér.“ „Hvernig var
það?“ „Það var eins og rám rödd
eða rifinn væri strigi." „Stór
merkilegt." Svona héldu yfir-
heyrslurnar áfram í fullan hálf-
tíma. Þetta var nú ekki alveg
ónýtt að fá draugagang upp úr
túrnum. En enginn þorði að feta í
fótspor Guðna og fara inn i hell-
inn nema hvað birgðamálastjóri
koma með okkur að hjálpa okkur
upp á jökulinn. Eftir að hafa af-
þakkað svo höfðinglegt boð með
mörgum fögrum orðum héldum
við sem leið lá að Berunesi við
Berufjörð og tjölduðum þar um
nóttina.
Tvistur í dæluna
— Og nú hefur átt að leggja á
haf út?
— Um morguninn hringdi
Haukur til Djúpavogs og þar var
okkur ráðlagt að taka land í Gleði-
vík er við kæmum yfir fjörðinn og
líkaði okkur vel nafnið. Nú við
lögðum síðan á fjörðinn, Guðni
kafteinn sat klofvega framan á.
Þarna var byrjað að kula nokkuð
suðaustan og alda á móti. Við_ vor-
um að sjálfsögðu með gúmmibát-
inn i eftirdragi til vonar og vara
og verður það að viðurkennast
að okkur leyst ekkert of vel á blik-
una. Guðni hrópaði í sífellu til
min: „Stýrðu innar maður, farðu
innar," en það var ekki hægt að
fara innar nema gengi yfir far-
kostinn. Ut á miðjum firði kom
svo allt í einu babb í bátinn.
Dælan hætti allt i einu að starfa
og við tókum að síga í sjó. Það
verður þó að segjast að áhöfnin
sýndi mikla karlmennsku og still-
ingu, yfirgaf farkostinn ekki en
hélt i gúmmíbátinn dauðahaldi
allir, nema flotaforinginn, sem að
sjálfsögðu ætlaði að yfirgefa skip-
ið síðastur ef þá nokkuð yfirleitt.
A síðustu stundu datt mér i hug
að setja í bakkgir og viti menn, þá
snerist dælan öfugt og spýtti von
bráðar úr sér vænum tvisthaug.
Léttist þá brúnin á hásetunum,
sem skiljanlegt var.
— Þið hafið hugsanlega verið í
nokkurri hættu þarna?
— Ekki held ég nú það.
— Áfram hefur þá verið hald-
ið?
Flotaforinginn veikur
— Já, en nú var svo komið fyrir
mér, að ég var orðinn sárlasinn,
með mikinn hita, taldi helzt að ég
hefði fengið snert af sólsting á
ieiðinni og það varð úr að 24. júli
héldum við allir flugleiðis til
.'.eykjavíkur vegna veikinda
tninna, sem ferðafélagarnir sögðu
að hefðu horfið eins og dögg fyrir
sólu um leið og flugvélin var kom-
in á loft. Það eru að sjálfsögðu
hrein ósannindi, ýmsir höfðu haft
orð á því að flestir dauðlegir
menn hefðu verið dauðir ef þeir
hefðu verið eins veikir og ég.
— Urðu þetta ferðalokin?
— Nei, 10. ágúst héldum við
Guðni og Haukur aftur austur til
að gera aðra tilraun, en Ingi neit-
aði að taka frekari þátt í
leiðangrinum nema Haukur yrði
gerður að heiðursfararstjóra
með neitunarvaldi. Það kom að
sjálfsögðu ekki til greina, það get-
ur aðeins verið einn flotaforingi í
hverri ferð og hann hét í þessu
tilviki Pétur Snæland. Gaman-
laust held ég að Ingi hafi ekki
getað fengið frí. Skemmst er frá
því að segja að við komumst að
Hala i Suðursveit í seinni áfanga,
en þá kom það slys fyrir að
gúmmíbáturinn okkar eyðilagðist
og þar sem hlaup var komið í
Fjallsá varð það úr að við snérum
frá í annað skiptið, því að ekkert
vit var í að leggja yfir sandana
björgunarbátslausir.
„Og það voru hljóðir og hógvær-
ir menn, sem héldu til Reykjavík-
ur“.
Þannig lýkur færslu í hina lög-
giltu leiðabók Steypireiðarinnar.
Skylt er að taka fram, að þetta
samtal við Pétur er að miklu leyti
byggt á hinum frábæru skrifum
Hauks Þorleifssonar í leiðabók-
ina, sem að dómi undirritaðs ætti
að koma fyrir almenningssjónir í
heild sinni, svo margan græsku-
lausan hlátur sem hún vekur.
Með Þórbergi við
Rannveigarhelli
Punkturinn verður hins vegar
ekki settur aftan við greinína fyrr
en birtur hefur verið orðréttur
eftirfarandi kafli úr leiðabókinni,
sem lýsir því er þeir þre-
menningarnir voru með Þórbergi
Þórðarsyni, sem það sumar var
staddur á Hala hjá Steinþóri
bróður sínum, við Klukkugil í
Papýlisfjalli og síðan Rann-
veigarhelli. En gefum Hauki
orðið: „Nú var lagst á gljúfur-
barminn og horft með æsandi ótta
ofan í vatnið. Þrír okkar færa sig
upp á efri hamarinn, en foringinn
leggst endilangur á bakið fremst
á næstu snös fyrir neðan. Hans
heimur er ekki okkar heimur af
því að hann hafði rifist við Þór-
berg heima á Hala út af pólitík.
Þar laust saman tveimur lifs-
skoðunum, tveimur heimsálfum.
Þarna inni í stofunni var Kóreu-
stríðið háð með sprengjugný þess
og eldflaugum og við hinir hlut-
lausu fórum að óttast um að
heimsstríðið skylli á þá og þegar.
Steinþór bróðir Þórbergs sat
hljóður og horfði i gaupnir sér:
„Já, atómbomban, viljið þíð ekki
fá ykkur meiri silung, piltar? eða
flatkökur með smjöri? Það þótti
herramannsmatur í mínu ung-
dæmi.“ Heimsstyrjöldinni var
afstýrt í bili, en óveðursskýin
lágu yfir. Þórbergur fór nú að
smáympra á því að okkur lægi
ekkert á. Hann kvaðst hafa verið
hér á þessum slóðum í fyrra með
Skarphéðni á Vagnsstöðumekkert
AUTOBIANCHI
erbíllinn....
Þaó er aó segja, ef þu vilt bil
sem er traustur, eyöir litlu,
(aðeins 7 I. á 100 km),
hefurfrábæra aksturseiginleika,
smekklegt útlit — og er
mátulega stór til aö komast
alstaðar fyrir — en hefur þó
meira farangurs- og farþegarými
en þig grunar.
Til afgreiöslu nú þegar
AUTOBIANCHI er vel gerður bíll,
lipur og harðger.
BDORNSSON A^o
SKEIFAN 11 REYKJAVÍK SlMI 81530
italski
smábíllinn