Morgunblaðið - 11.10.1977, Side 22

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. OKTÖBER 1977
Minning:
Torfi Guðbjarts-
son yfirflugvirki
Fæddur 17. september 1932
Dáinn 2. oklnher 1977
í dag verdur í>erð frá Fossvogs-
kirkju útför Torfa Guðbjarts-
sonar yfirflugvirkja, sem lézt aö
kvöldi sunnudagsins 2. okt. sl.
Með honum er genginn gegn og
góður drengur, sem ég vil minn-
ast með nokkrum orðum.
Guðbjartur Torfi, eins og hann
hét fullu nafni, var fæddur á
Patreksfirði 17. sept. 1932, sonur
hjónanna Guðbjarts I. Torfasonar
Jónssonar bónda i Kollsvík, og
Olafíu Ölafsdóttur Olafssonar
skipstjóra á Patreksfirði. Stóðu að
honum traustar ættir Barðstrend-
inga, en foreldrar hans voru bæði
af hinni kunnu Kollsvikurætt.
Torfi var yngstur þriggja barna
þeirra hjóna, hin eru Guðbjörg
Halldóra, gift undirrituðum, og
Halldór trésmíðameistari,
kvæntur Sigrid Vágenes, norskri
konu, og eru þau búsett í Noregi.
Vorið 1934 fluttist fjölskyldan
suður og varö faöir hans ásamt
bræðrum sínum tveimur og fleir-
um einr. af stofnendum Ofna-
smiðjunnar hf.
Þegar Torfi hafði aidur til hóf
hann nám í rafvirkjun og vann
siðar við þau störf hjá Flugmála-
stjórninni og Loftleiðum, en lagði
siðan fyrir sig flugvirkjanám og
lauk prófi í þeirri grein árið 1964.
en hlaut sveinsbréf i iðninni árið
1967. Jafnhliða störfum hjá Loft-
leiðum vann hann að hluta hjá
Landhelgisgæzlunni og varð fast-
ráðinn flugvirki þar snemma árs
1964 og yfirflugvirki Gæzlunnar
vorið 1974.
I ábyrgðarmiklu starfi hjá
Landhelgisgæzlunni var Torfi
réttur maöur á réttum stað. Sam-
vizkusemi og vandvirkni hans var
við brugðiö og hann var einstak-
lega vel verki farinn, einn þeirra
manna, sem allt lék i höndunum
á. Flókin og margslungin tækni-
leg vandamál voru honum sem
opin bók og með margan vandann
var leitað til hans. Verk sin vann
hann af stakri kostgæfni og alúð
og var sérlega gætinn og ihugull
við öll störf. Naut hann mikils
trausts samverkamanna og yfir-
manna sinna.
Hann aflaði sér einnig sérfræði-
þekkingar um þann flugvélakost,
sem Gæzlan hafði yfir að ráða og
fór oftsinnis kynnis- og náms-
ferðir á hennar vegum til Banda-
ríkjanna, Skotlands og Hollands.
Fylgdist hann frábærlega vel með
því sem var að gerast í sérgrein
hans hverju sinni.
Torfi Guðbjartsson var friður
sýnum og sviphreinn, vel meðal-
maður á hæð og grannholda, hæg-
látur og prúður i fasi og virður vel
af öllum þeim, sem kynntust
honum og hans ljúfa viðmóti.
Hann var mikill jafnaðargeðs-
maður, að eðlisfari dulur og
flíkaði litt tilfinningum sinum og
seinþreyttur til vandræða. Hann
var mikill vinur vina sinna, greið-
vikinn og hjálpsamur og vildi
hvers manns vanda leysa. I góðra
vina hópi var hann jafnan glaður
og gamansamur og naut þess að
vera í góðum félagsskap.
Torfi unni mjög tónlist og hún
var ríkur þáttur f lífi hans. Hann
átti gott hijómplötusafn og var
þar vandfýsinn i vali. Á yngri
árum var hann mjög snjall gítar-
leikari, en sinnti því minna er á
leið og önn og erli dagsins sat i
fyrirrúmi. Einnig var hann
slyngur munnhörpuleikari og
léku þeir bræður i tríói með
hinum landskunna munnhörpu-
leikara Ingþóri Haraldssyni fyrr á
árum og skemmtu víða um land.
Torfi var yíðlesinn í mörgum
greinum og fylgdist mjög vel með
atburðum líðandi stundar og má
næstum furðu gegna hvað hann
komst yfir því að tómstundirnar
voru allajafna fáar. Framanaf
vann hann mikið við smíði eigin
húss og vinnuálag i störfum við
Landheigisgæzluna var mikið og
þau störf oft erílsöm eins og verða
vill, ekki sízt síðustu árin er
brýna nauðsyn bar til að hafa
tækjakost Gæzlunnar ávallt reiðu-
búinn vegna átakanna í land-
helgismálinu.
Torfi var mikill unnandi
náttúrufegurðar og fóru þau
hjónin oftsinnis í ferðalög um
landið og leituðu að þeirri tign og
ró, sem býr í islenzkri náttúru.
Sorgin knúði snemma dyra i
fjölskyldu Torfa. Móðir hans lézt
mjög um aldur fram árið 1944 er
Torfi var á tólfta ári. Tók þá
Guðbjörg systir hans við búsfor-
ráðum hjá föður þeirra systkina
og gekk Torfa að nokkru í móður-
stað. Var ævinlega mjög kært
milli þeirra systkina. Faðir þeirra
lézt réttum fjórum árum síðar og
voru þeir bræður þá í heimili með
okkur hjónum um nokkurra ára
skeið þar til þeir festu ráð sitt. Er
margra ánægjustunda að minnast
trá steffens
VERZLUNIN
©
/ /
Ml Laugavegi 58-Sfmi 11699
frá þeim árum og eigum við hjón-
in margar ljúfar minningar frá
samvistum við þá bræður.
Þann 8. des. 1956 steig Torfi
mikið gæfuspor er hann gekk að
eiga Ingibjörgu Halldórsdóttur.
Var hjónaband þeirra einstaklega
heilsteypt og mótaðist af ástríki,
gagnkvæmu trúnaðartrausti og
samheldni. Var míkið jafnræði
með þeim hjónum og lögðu þau
sig fram um að skapa fagurt sam-
líf, hlúa að heimilinu og hafa holl
og bætandi uppeldisáhrif á syni
sína.
Þau hjón bjuggu fyrst í Reykja-
vik og Hafnarfirði, en byggðu sér
síðan myndarlegt einbýlishús i
Garðahreppi. Sýndu þau bæði
mikinn dugnað og eljusemi við
smiði hússins og gengu bæði til
allra verka. Var einstaklega vel
vandað til smíði og alls frágangs
hússins eins og vænta mátti af svo
verkhögum manni. Fallegur
garður og gróðursæll vitnar um
ást beggja hjónanna til moldar-
innar. Innanhúss ber allt vott um
listfengi og næman og finlegan
smekk húsráðenda, og bjó Ingi-
björg manni sínum einstaklega
fallegt og vinalegt heimili þar
sem húsbóndinn naut þess að
hvíla sig að loknum vinnudegi i
faðmi fjölskyldunnar. Var enda
Torfi mjög heimakær og naut sín
bezt i návist konu sinnar og
drengja.
En þótt vel gengi í starfi og önn
dagsins urðu ungu hjónin að þola
þungar raunir. Tveir synir þeirra,
Halldór Rúnar og Jóliann Trausti,
dóu í vöggu úr sama sjúkdómi á
sitt hvoru árinu, 1960 og 1961
annar 7 mánaða, en hinn niu
mánaða. Þetta varð þeim hjónum
að sjálfsögðu óskaplegt áfall og
þessi sára lífsreynsla bitur, en
þau sýndu fágæta hetjulund og
sálarþrek á þeim erfiðu stundum.
Tveir synir þeirra, sem upp
komust, eru Guðbjartur, tvítugur
iðnnemi, og Ásbjörn nemi á
sextánda ári; miklir efnispiltar og
mannvænlegir.
Enn ber sorgin að dyrum.
Fráfall Torfa bar mjög sviplega
og óvænt að og fregnin um lát
hans kom sem reiðarslag. Var
ekki til þess vitað að hann gengi
ekki heill til skógar.
Er nú enn þungur og sár
harmur kveðinn að fjölskyldu
hins látna, en þungbærastur að
eftirlifandi eiginkonu og börnum.
Megi Drottinn veita þeim styrk og
kraft til þess að bera þessa djúpu
sorg. F’jölskylda mín sendir þeim
innilegar samúðarkveðjur og ein-
lægar óskir um að bjartar
minningar um góðan dreng og
ástrikan eiginmann og föður þerri
tárin og ylji um hjartarætur á
ókomnum árum.
Ég þakka mági mínum einlæga
vináttu og kynni og við hjónin
kveðjum nú Torfa hinzta sinni
með söknuð og sorg í huga.
Guð blessi minningu Torfa
Guðb jartssonar.
Högni Torfason
1 dag drúpum við höfði mátt-
vana af sorg, nágrannar og vinir í
Faxatúninu. Sú sorg er mikil og
fölskvalaus. Við kveðjum Torfa
Guðbjartsson, Faxatúni 7, Garða-
bæ, einn af frumbyggjunum hér í
Silfurtúni.
Þetta verða fátækleg kveðju-
orð, aðeins smá þakklætisvottur
fyrir áralanga vináttu og nábýli.
Sláttumaðurinn var óvæginn nú
sem áður í þessari fjölskyldu og
söknuður allra sár, þó hjóm eitt sé
hjá þeirri miklu sorg sem ástvinir
hans mega þola, þegar elskulegur
eiginmaður og faðir er svo óvænt
hrifinn á brott i blóma lífsins.
Torfi var einstakt göfugmenni
og mikill vinur. Honum lét ekki
hávaði eða látalæti, dagfarsprúð-
ur og hógvær svo af bar. Gekk
hægt um gleðinnar dyr, því inni-
legri var gleðin. Fjölskyldumaður
var hann mikill og höfðingi heim
að sækja.
Honum hlotnaðist sú gæfa að
eignast dásamlega eiginkonu,
Ingibjörgu Halldórsdóttur, Dídí,
sem var jafnoki hans að öllum
gjörvileik, enda var hjónaband
þeirra'einstakt. Þau voru einlæg-
ir vinir og félagar í sorg og gleði,
leik og starfi og var heimilislifið
slíkt að unun var að. Fjóra syni
eignuðust þau, tveir þeirra létust
ungir, en upp komust, Guðbjartur
20 ára, og Ásbjörn, 15 ára, sem nú
standa harmi lostnir við hlið móð-
ur sinnar, traustir sem þeir eiga
kyn til.
Sorgin var Torfa ekki ókunn þó
æviskeiðið yrði stutt og nú heltek-
ur hún eiginkonu hans og synina
ungu. En Dídi er stórbrotin kona
og vís með að standa af sér þessá
holskeflu, sem hinar fyrri, en nú
með hjálp drengjanna sinna.
Við sem stöndum nú hnipin og
skelfumst þessi örlög, biðjum al-
mættið um styrk þeim til handa
og gef að við reynumst vinir i
raun.
Samúðarkveðjur sendum við
þér Didí min, Guðbjartur og Ás-
björn, einnig systkinum hans,
tengdaforeldrum og öðrum ætt-
ingjum.
Blessuð sé minning Torfa.
Svanhvít og fjölskylda.
Er oss barst sú harmafregn á
mánudagsmorgun þann 3. okt., að
Torfi Guðbjartsson hefði andazt
kvöldið áður, gátum vér vart trú-
að, að svo væri, því hann hafði
gegnt störfum sínum fram á sið-
asta dag og vart orðið misdægurt
þau 14 ár, er hann gegndi störfum
hjá Fluggæzlu Landhelgisgæzl-
unnar, fyrst sem flugvirki og síð-
ar yfirflugvirki.
Vér minnumst Torfa í dag og
þeirra miklu mannkosta og hæfi-
leika, er hann var gæddur, og
kemur þá fyrst upp í hugann það,
sem einkenndi hann mest,
kurteisi, ljúfmennska og hjálp-
fýsi hans, sem hann auðsýndi öll-
um.
Á þessum árum hefur oft þurft
að leysa mörg og flókin verkefni
við erfið skilyrði og það á stuttum
tima og þá komu í ljós þeir kostir,
sem við þekktum svo vel hjá
Torfa. Hann var völundur sjálfur,
svo allt lék í höndum hans og
jafnframt unnust öll verk fljótt
og vel undir hans stjórn og há-
vaðalaust.
Torfi helgaði Fluggæzlunni alla
sina miklu þekkingu og starfs-
orku á flugvélum og þyrlum og
taldi hann hana ekki eftir sér,
hvort heldur á nóttu eða degi og
er það mikil gæfa hvers fyrirtæk-
is aö hafa í þjónustu sinni slikan
mann.
Svo mikill sem harmur oss er,
er þó óendanlega miklu stærri
harmur hjá eiginkonu hans, son-
um hans tveimur og öðrum ætt-
ingjum og því sendum vér þeim
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Starfsfélagar.
Fréttin um dauöa Torfa kom
okkur félögum hans í Flugvirkja-
félaginu mjög á óvart, því ekkert
fararsnið var á honum. Það
minnir okkur á þá staðreynd,
hvað lifið er hverfult. Það er
reynsluskóli og reynir þá á ýmsa
þætti í lifi hvers manns. Einn af
þeim þáttum er lífsstarf
viðkomandi. Torfi var útlærður
rafvirki þegar hann fékk áhuga á
flugvélum og tækjabúnaði þeirra,
en þær hafa heillað margan
ungan manninn. Réðst hann þvi i
að læra flugvirkjun, því þá fékk
hann áþreifanlegt tækifæri til að
kynnast þvi tækniundri sem flug-
vélin er. Torfi reyndist mjög
áhugasamur við öll flugvirkja-
störf og átti auðvelt með að leysa
tæknileg vandamál. Þá var hann
strangur við sjálfan sig og aðra
við að fyigja hinum margvíslegu
reglum varðandi öryggi flugsins.
Var honum þvi sýnt verðugt
traust, er hann var skipaður yfir-
flugvirki Landhelgisgæzlunnar. I
því starfi, sem áður, reyndist
hann jákvæður og geðprúður
maður og því gott að vinna undir
hans stjórn. Sakna starfsfélagarn-
ir hans þvi mjög og finnst vand-
fundinn maður í hans stað. I
janúar 1966 gekk hann i Flug-
virkjafélag Islands og sýndi ávallt
þann áhuga og þroska sem er
stéttarfélaginu svo mikils virði.
Við fráfall Torfa er horfinn
langt fyrir aldur fram, einn af
góðum sonum þessa lands, en
minning hans mun lifa í hugum
okkar, sem kynntumst honum.
Konu, hans Ingibjörgu
Halldórsdóttur og sonum, vottum
við okkar dýpstu samúð og biðj-
um Guð um styrk þeim til handa i
sorg þeirra.
Flugvirkjafélag Islands.