Morgunblaðið - 13.01.1978, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. JANUAR 1977
Vl£?
MORÖdN-^k’
KArFINU V "
S—>.
Ungi maðurinn frá bókasafninu og tveir lögreglumenn eru að
spyrja um þig!
Ég var orðinn hundleiður á
búningnum!
Ég er kominn á þá skoðun að
þú sért að reyna að bola mér
úr starfinu!
Góð heimsókn
að Hrafnistu
Vistmaður á Hrafnistu hefur
beðið Velvakanda fyrir eftirfar-
andi.
„Fimmtudaginn 5. jan. s.l.
heimsótti Karlakór Reykjavíkur
(eldri félagar) Hrafnistu og söng
nokkur lög fyrir vistmenn undir
stjórn Snæbjargar Snæbjarnar-
dóttur. Hjálmtýr Hjálmtýsson
söng einsöng. Einnig söng hann
og kona hans, Margrét Matthías-
dóttir, tvisöng. Undirleikari var
Skúli Halldórsson tónskáld. Þá lét
hin gamia söngkempa, Olafur
Magnússon frá Mosfelli, heyra i
sér með einsöng í laginu „Góða
veislu gera skal“, sem vakti ákaf-
an fögnuð.
Það er skemmt frá að segja, að
þessi heimsókn skildi eftir geysi-
hrifningu og skulu hér til gamans
tilfærð nokkur ummæli gamla
fólksins að lokinni söng-
skemmtun:
„Snæbjörg Snæbjarnardóttir er
greinilega mikilhæfur söngstjóri.
Hún minnti mann á valkyrju frá
liðnum öldum Það var hrein un-
un að sjá hvernig hún togaði hina
hreinu og fallegu tóna útúr þess-
um öldruðu mönnum."
„Mig var að dreyma þennan dá-
samlega söng alla nóttina á eftir
og enn hljómar hann í eyrum
mér.“
„Einsöngur Hjálmtýs var mjög
góður og ekki spillti tvísöngur
þeirra hjóna. Mér kom til hugar
að hjónaband þeirra hlyti að vera
einstaklega farsælt ef þau væru
svona samstillt á öðrum sviðum í
átökunum við lífið."
„Það hafa margir mjög góðir
skemmtikraftar heimsótt okkur
hingað á Hrafnistu um dagana, en
ég man 'ekki eftir öðru mér minn-
isstæðara en þetta innlit Karla-
kórsins."
„Ég segi það dagsatt, að mig
langaði mest af öllu að faðma þau
öll að mér í þakkiætisskyni. Þetta
var stórkostlega skemmtilegt."
BRIDGE
Umsjón: P6H Bergsson
Styrkur og reynsla andstæðinga
getur haft mikil áhrif á úrspilaað-
ferðir og meðhöndlun einstakra
litá í viðkvæmum spilum. Spilið í
dag er skemmtilegt dæmi um
þetta. Lesendur ættu að byrja
hendur austurs og vesturs áður
en lengra er lesið.
Gjafari suður, allir á hættu.
Norður
S. Á63
H.G7
T. 54
L. DG10743
Vestur
S. D1094
H. K95
T. 87
L. K986
Austur
S. 872
H. D843
T. DG1062
L. A
Suður
S. KG5
H. Á1062
T. ÁK93
L. 52
Suður opnar a einu grandi, sem
norður hækkar umsvifalaust í
þrjú. Vestur spilar út spaðatíu.
Hvernig myndir þú haga úrspil-
inu, lesandi góður, sé reiknað með
bestu vörn?
Rétt er það, sögn norðurs er
vafasöm. En hann treystir greini-
iega á, að þú misstigir þig ekki i
úrspilinu.
Gegn lítt reyndum andstæðing-
um er auðvitað rétt og eðlilegt að
spila laufi að blindum i öðrum
slag. Komi smáspil frá vestri ætl-
ar þú að láta drottninguna og
treysta því, að austur taki slaginn.
Þá verður auðvelt að fría litinn og
spaða ásinn verður innkoman.
En er þá ekki spilað laufi séu
austurug vestur reyndir spilarar?
Jú, en þá þýðir ekki að treysta á,
að austur taki slaginn. Hann gef-
ur örugglega drottninguna og af-
leiðingarnar eru þær, að ekki er
lengur hægt að fría litínn og ekki
hægt að vinna spilið. Þýðir þá
ekki að reikna með nema einum
slag á laufið? Sex slagir á hina
litina þýðir, að minnst þrír slagir
verða að fást á laufið og til þess er
aðeins einn möguleiki. Þegar
vestur lætur smátt lauf í öðrum
slag verður að láta smátt frá
blindum og vona að austur eigi ás
eða kóng einspil. Og eftir það
leikur allt í lyndi.
HUS MALVERKANNA
Framhaldssaga eftir
ELSE FISCHER
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
45
Hafði hann ienl 1 gildru sem
fuglavinir höfðu sett upp fyrir
hann.
Hékk þarna og var svo ræki-
lega dauður. Og hún vissi að
hún átti aðgera eitthvað.
Skera hann niður ... og grafa
hann ... gera eitthvað. Én hún
hafði lagt á flótta yfir garðinn
og reynt að gleyma þessari
sjón.
Og sfðan hafði hún lagt fæð á
ketti.
Sök hinna fullorðnu varð
hennar sök.
Hún hafði hatað ketti vegna
þess þeir höfðu mjúkar loppur
sem þeir teygðu fram í áttina
til hennar.
Vegna þess að þeir dóu.
Hún hafði aldrei setið uppi 1
þessu tré sfðan og þegar hún
hugsaði sig um rann það upp
fyrir henni að hún hafði heldur
ekki bragðað kirsuber sfðan
þann dag.
Hún hataöi kirsuber og hún
hataði dauða ketti. En umfram
allt hataði hún dauða köttinn
sem lá þarna á rúminu hennar.
Blá ábreiðan hafði verið tek-
in tii hliðar og kettinum komið
vendilega fyrír á koddanum
hennar. ’
Honum hafði.ekki verið kast-
að þarna eins og dauðum hjut
heldur hagrætt og púði studdi
við hausinn á honum. Og svo
þessi hryllilegu hvftu blóm bak
við hvort eyrað.
Hún beit á vör sér og starði á
bröndóttan köttinn.
Hann hefði átt að fá að lifa og
leika sér og veiða mýs f ná-
grenninu.
Hún þekkti að blómin bak við
eyru hans hafði hún sjálf tínt
um morguninn. Hún hafði ekki
tfnt mörg blóm, en þó nógu
mörg til að þau pössuðu í Iftinn
vasa sem hún setti á skrifborð-
ið sitt.
„Mér fannst ég sjá einhvern
snuðra kringum húsið.“ Hún
heyrði aftur rödd Mortens...
en Morten hafði verið hræddur
um að einhver fengi þá hug-
mynd um að hún lúrði á fjár-
fúlgu. Morten hafði verið
hræddur um að brotist yrði inn
f húsið. En hér hafði ekkert
innbrot verið framið.
Nú var þetta f annað skipti
sem einhver hafði verið í hús-
inu hennar meðan hún var f
burtu.
Fyrst þetta smáatriði með
valsinn á ritvélinni hennar og
ritvélarblaðið ... og nú dauður
köttur með blóm á bak við eyr-
un á koddanum hennar.
Hún lagðí dyrnar gætilega á
eftir sér og gekk aftur inn í
stofuna, hellti sér f glas og sett-
ist niður.
Var þetta sjúklegt spaug, eða
var þetta tilraun til að hræða
hana á brott?
Löng leið var að næsta
mannabústað.
líún þekkti ekki fólkið sem
bjó þar. Og hver vissi nema þar
byggi einhver sérvitringur.
Einhver furöufugl sem væri á
móti sakamálasögum, stúlkum
með Ijóst hár eða eitthvað svo-
leiðis.
Hún strauk hárið frá enninu.
Auðveldasta lausnin væri
auðvitað að flýta sér brott.
Pakka saman og fara f skynd-
ingú aftur til Kaupmannahafn-
ar.
En hún vissi Ifka að þangað
færi hún ekki af fúsum vilja
fyrr en hún væri búin að skrifa
bókina sfna.
Hún tók hressilegan sopa af
viskfinu sfnu. t nótt gæti hún
neglt aftur dyrnar á húsinu
sfnu og í fyrramálið gæti hún
svo sent eftir lásasmið og látið
hann ganga kyrfilega frá úti-
dyrunum.
En fyrst varð hún auðvitað að
losa sig við bansettan köttinn.
Hvernig átti hún að fara að
því... ganga bara eins og ekk-
ert væri inn f svefnherbergið,
lyfta kettinum upp og leggja
hann út f garðinn.
Kaldan stirðnaðan kött.
Köttinn sem horfði galopnum
steindauðum augum á hana.
Köttinn með þessi hvftu blóm
á bak við eyrun.
Andúð hennar á að fara aftur
inn í svcfnherbergið jókst æ
meira.
Einhver þorpssérvitringur.