Morgunblaðið - 23.03.1978, Blaðsíða 8

40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. MARZ 1978
Valbiörn Þorláksson hefur sett
mörg íslandsmet um ævina en
ætli betta só ekki heimsmet. Þaö
er með ólíkindum aö nokkur
annar íÞróttamaöur eigi jafn
glæsilegt safn verðlaunagripa.
Ljósm. Mbl. RAX.
fíætt vid
Valbjörn Þorláksson;
sem keppt hefur í
frjálsum íþróttum í 27
ár og orðid Islands-
meistari í yfir
100 skipti
Eftir SIGTRYGG flokki. Það voru margir prýðilegir
SIGTRYGGSSON knattspyrnumenn í Keflavík á
þessum tíma, t.d. hann Páll í
Sparisjóðnum. Svo var það sumar-
ið 1951 að haldin var bæjarkeppni
í frjálsum íþróttum á Selfossi
milli Selfoss og Keflavíkur. Það
vantaði algjörlega mann til þess
að taka þátt í stangarstökkinu
fyrir Keflavík og einhverjir höfðu
pata af því að'eg hefði einhvern
tíma haft uppi tilburði í þá átt að
stökkva stangarstökk. Eg lét
tilleiðast að keppa. Þetta var
fyrsta keppnin mín og í fyrsta
skipti, sem ég snerti alvörustöng
og tók þátt í alvöru keppni. Mér
gekk alveg framar vonum þótt ég
væri alger nýgræðingur í faginu
og ég stökk 3,35 metra í þessari
fyrstu keppni. Sigurvegari varð
Kolbeinn Kristjánsson, sem þá
var næst bezti stangarstökkvari
landsins. Hann stökk 3,40 metra.
Stökk á árahlaði
Valbjörn er fæddur í Siglufirði
og þar átti hann heima til 14 ára
aldurs.
— A unglingsárunum í Siglu-
firði fékk ég merkilegt nok
gífurlegan áhuga á stangarstökki,
segir Valbjörn. Þetta var á
árunum 1945—‘47 þegar frjáls-
íþróttirnar stóðu með hvað mest-
um blóma og Torfi stangarstökkv-
ari Bryngeirsson var aðalnúmerið.
Ég las um stangarstökksafrek
hans í blöðunum og heyrði sagt
frá þeim í útvarpinu. Ég útbjó
sandgryfju fyrir framan húsið
heima og síðan varð ég mér út um
árarblað, sem ég heflaði svo það
yrði mjórra. Þá var ekki annað
eftir en grafa holu við gryfjuna og
þá gat ég byrjað að stökkva. Ég
æfði stökk alveg eins og vitlaus
maður en auðvitað var þetta
leikur en engin alvara að baki
enda vissi ég ekki hvernig ég átti
nákvæmlega að bera mig að þessu
og enginn sagði mér til. Draumúr-
inn var að ná í bambuss
þess að. stökkv« -* en bambusinn
var íllfáanlegur á þessum árum.
Það var helzt að maður gæti
krækt sér í bambus um borð í
útlendum skipum og skútum. Það
var töluverður íþróttaáhugi í
Siglufirði á þessum árum og
nokkrir allgóðir frjálsíþrótta-
menn, t.d. Bragi Friðriksson
prestur, sem var góður kúluvarp-
I
FREMSTU RÖÐ
IALDAR
FJORÐUNG
— Það hefur farið alvegr óskaplegfur tími í fþróttirnar hjá
mér. Svo mikill að það þyrfti rafeindaheila til að reikna það
út. En ég sé alls ekki eftir þessu, þetta hefur verið mjög
skemmtilegur tfmi í ævi minni.
S4 sem þetta mælir er íþróttamaðurinn kunni Valbjörn
l»orláksson. í»eir eru fóir íþróttamennirnir, sem geta státað af
jafn glæsilegum íþróttaferli og Valbjörn. Hann keppti fyrst 4
frj41sfþróttamóti sumarið 1951 og nú 27 4rum seinna er hann
enn að keppa. Og enda þótt kappinn verði 44 4ra í júnf n.k.
eru þeir ekki margir íþróttagrarparnir, sem standast honum
snúning í sumum greinum frj41su fþróttanna þótt þeir séu
helmin^i yngri. íþróttaferill Valbjarnar er einsdæmi hér 4 landi.
Enginn hefur jafnoft orðið íslandsmeistari í íþróttum og hann.
Meistaratitlarnir eru orðnir 4 annað hundrað og í einni grein,
stangarstökki utanhúss, hefur hann orðið lslandsmeistari í yfir
20 skipti. Landsliðsmaður í frj41sum íþróttum hefur hann verið
oftar en nokkur annar eða í 22 4r samfleytt. Allir þeir, sem 4
annað borð fylgrjast eitthvað með íþróttum, þekkja nafn
Valbjarnar. Hans er oft gretið í fjölmiðlum þegar skýrt er fr4
íþróttamótum en merkilegra lítið hefur verið skrifað um
manninn sj41fan og fþróttaferil hans. Það kann að stafa af þvf
að Valbjörn er að eðlisfari lftill4tur ogr tranar sér aldrei fram.
Hann varð ljúfmannlega við þeirri bón að svara nokkrum
spurningum um fþróttaferil sinn og fer samtaliö hér 4 eftir.
ari og spretthlaupari. Fótboltinn
var stundaður af kappi og ég
spilaði mikið fótbolta á þessum
árum. Hins vegar hafði ég engan
áhuga á skíðaíþróttum, sem ann-
ars voru mjög vinsælar í Siglu-
firði.
Fótboltinn
númer eitt
Þegar Valbjörn var 14 ára
gamall fluttist hann \ Garðinn og
eftir eins árs dvöl þar fluttist
hann til Keflavíkur.
— Þetta var 1948 eða ‘49, segir
Valbjörn. Fótboltinn átti ennþá
hug minn allan og ég spilaði bæði
í 2. flokki og meistaraflokki með
ungmennafélaginu og varð meira
að segja Islandsmeistari í 2.
Slappaö af í keppnisferö, Jón Þ.
Guðmundur Hermannsson.
Með hæsta grip í heimi
— Þrátt fyrir þessa góðu byrj-
un fékk ég ekki stangarstökks-
bakteríuna. Ég keppti að vísu á
unglingamei'staramótinu í Hafn-
arfirði þetta sumar pe> áð
frrinTnr7,4Dmétra og dugði
það til sigurs. Mér þótti fótboltinn
skemmtilegri og hafði ekki áhuga
á því að æfa stangarstökkið þótt
mér þætti gaman að keppa í því.
Það var fyrst og fremst keppnis-
gleðin, sem rak mig til þátttöku í
stangarstökkinu og þannig hefur
það verið allan minn feril. Mér
hefur alltaf þótt ákaflega gaman
af því að taka þátt í mótum en
æfingaínar hafa mér þótt miklu
leiðinlegri. Nú það var svo árið
eftir, eða 1953, að ég hitti Þorstein
Löve kringlukastara suður í
Keflavík. Þorsteinn skaut því að
mér hvort ég vildi ekki koma til
Reykjavíkur og æfa með KR. Eftir
nokkra umhugsun sló ég til og
fluttist til Reykjavíkur og gekk í
KR og byrjaði að æfa undir stjórn
Benedikts heitins Jakobssonar, en
hann var aðalþjálfarinn á þessum
tíma. Ég hafði mjög gott af því en
helzta ástæðan fyrir framförum
mínum í stangarstökkinu tel ég að
hafi verið sú árátta mín að viða
að mér öllum þeim stangarstökks-
myndum, sem ég gat komizt yfir.
Þessum myndum raðaði ég upp og
stúderaði nákvæmlega og á æfing-
unum, reyndi ég að líkja eftir því,
sem kapparnir á myndunum
gerðu. Metnaðurinn var alveg
óskaplegur og get ég til gamans
nefnt eitt glöggt dæmi um þennan
metnað. Heimsmethafinn í stang-
arstökki á þessum árum hafði grip
á stönginni, sem var í 4,23 metra
hæð. Ekki man ég nú nafn hans
Ólafsson, Úlfar Teitsson, Valbjörn og