Morgunblaðið - 17.09.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. SEPTEMBER 1978
til þess að þú kæmir.
Ég skil þetta nú ekki. þó þú
hafir verið í Ástralíu, að hafa
fengið kenKÚrudellu!
Leyfist mér nú að segja „afsak-
aðu vina mín“!
Kauplækkun
og kúnstir
„Mikið er það kátbroslegt, eða
eigum við heldur að nota orðið
grátbroslegt, að þegar öllum er
ljóst að við höfum í mörg ár lifað
um efni fram, eða allar götur síðan
fyrri vinstri stjórn kom til valda,
og erum þess vegna m.a. búin að
stofna til nær óviðráðanlegra
skulda við útlönd (1 milljón á
hvert mannsbarn í landinu) og
okkur því lífsnauðsyn að draga
svolítið saman seglin hvað eyðslu
snertir, og lækka kaup, þá er eitt
orð í málinu, sem undir engum
kringumstæðum má nota og það er
einmitt orðið kauplækkun.
Nú hafa samt allar bollalegging-
ar og ráðstafanir forráðamanna,
undanfarnar vikur snúist um það
eitt að lækka kaup, þ.e. að minnka
kaupgetu, með því að draga úr
raungildi kaups, því að hjá því
verður ekki komist lengur, en það
má bara ómögulega kalla það sínu
rétta nafni, heldur skal það heita
eitthvað, sem enginn botnar í, ekki
einu sinni þeir sem ráða ferðinni,
svo sem t.d. „niðurfærsla", eða
„millifærsla", eða jafnvel „upp-
færsla“, eða allt þetta í senn. Svo
kemur sú hefðbundna gengislækk-
un og henni fylgja endalausar
„hliðarráðstafanir" o.s.frv., o.s.frv.
Öllum þessum „ráðstöfunum" fylg-
ir þrotlaus vinna og kostnaður því
að svona „kúnstir" verða ekki
framkvæmdar nema með fjöl-
mennu þjónustuliði. Allar eru
þessar margbrotnu og kostnaðar
sömu „ráðstafanir“ gerðar til
þess eins að minnka kaupgetu
fólks, að lækka kaup.
Erum við virkilega svona
heimsk, að nauðsynlegt sé að tala
við okkur á einhverskonar „vola-
púk“, sem enginn skilur, til þess að
hægt sé að koma fram lífsnauð-
synlegum aðgerðum í efnahags-
málum.
Ef gengið hefði verið hreint til
verks og náðst hefði um það
samkomulag í sumar, að lækka
allt kaupgjald í landinu um 15%,
sem var það sem fiskvinnslan
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Afburðaárangur hjá austurrík-
ismanninum Peter Manhardt.
Hann hefur sigrað í öllum þrem
Philips Morris keppnunum en hver
keppni tekur eitt ár, frá júlí til
júní, og er spiluð í tíu til tólf
aðskildum hlutum, sem hver gefur
stig til framhalds.
Spil eftir sigurvegarann, gjafari
norður, austur-vestur á hættu.
Norður
S. Á1093
H. ÁD2
T. G54
L. D65
Austur
S. 876
H. -
T. ÁD109
L. KG10982
Suður
S. DG4
H. K10765
T. K873
L. Á
Manhardt var í suður og sagn-
irnar voru þessar:
Norður Austur
1 lauf —
1 spaði —
4 hjörtu ok
allir pass.
Manhardt tók útspilið, lágt lauf,
á hendinni og spilaði hjarta á
drottninguna en þá kom legan í
ljós. Spilið virtist vonlaust, fjórir
gjafaslagir óumflýjanlegir.
En Manhardt trompaði lauf á
hendinni, spaðagosinn fékk næsta
slag, en síðan smáhjálp með
kóngnum á drottninguna og ásinn
tók slaginn. Með þessu fékkst
nauðsynleg innkoma í borðið.
Aftur trompaði suður lauf, fór inn
í borðið á spaðatíu og notaði þessa
innkomu til að spila tígli að
kóngnum. Austur fékk næsta slag
á tíguldrottninguna en þá voru
aðeins fjögur spil eftir á hendi.
Vestur átti eingöngu tromp en
austur tvo tígla og tvö lauf. Og
sama var hvað austur gerði. Ef
hann reyndi lauf léti suður tígul,
vestur yrði að trompa og borðið
yfirtrompaði með ásnum. í spaða-
níuna léti suður tígulinn, vestur
fengi slaginn en sagnhafi fengi tvo
síðustu á hjarta KIO.
í reynd spilaði austur tígultíu.
Vestur fékk slaginn og gat tromp-
að út en það dugði ekki. Manhardt
fékk tvo síðustu slagina með
víxltrompun. Laglega unnið spil.
Suður Vesfur
1 hjarta —
3 tfglar —
Vestur
S. K52
H. G9843
T. 62
I. 753
I m* ffc ■ I ft^ M m M 1^^^ W* Framhaldssaga eftir Mariu Lang
| | § |J | | II \f III |^ | Johanna Kristjónsdóttir
68
— I»ú hefur rétt fyrir þér,
sagði Berggren eldri. — J>að er
langtrúlegast að peningarnir
komu verulega við sögu í öllu
þessu Sandormáli. t>að var
einhver sem stal þeim. Einhver,
en hver?
Tuss Berggren gat ekki
varizt að segjai
— Þetta hefur nú verið
meira en litið skrftið tóm-
stundagaman! Að safna seðlum
og gorta meira að segja af. Og
ganga með úttroðið peninga-
veski og sýna hverjum sem sjá
vildi. Ef Zacharias hefur verið
rændur þá er vissulega hægt að
segja að hans sjálfs hafi verið
sökin.
— Getum við verið vissir um,
sagði Erik hugsandi, — að
FIÁNN hafi ekki líka verið
drepinn?
— Daniel Severin er viss um
að svo var ekki, sagði Christer
og vottaði fyrir þreytu í rómn-
um. — Og reyndar finnst mér
alveg nóg að hafa eitt morð til
að upplýsa.
— Og þó svo að sá gamli hafi
verið sleginn niður aí glæponi,
sagði Leo Berggren rólega eins
og hans var vandi — þá er sá
glæpur að minnsta kosti fyrnd-
ur. !>að gæti nú verið nógu
fróðlegt að vita hverja Tuss er
að meina þegar hún talar um
„alla sjá sjá og vita vildu“. Ef
það er Karolina Andersson á
Móbökkum...
— Móhakkar, sagði Wijk
skyndilega — má ég aðeins fá
að hringja og spyrja um smá-
vegis?
I þessari hagsýnu lögreglu-
fjölskyldu var siminn vitanlega
innan seilingar og allir heyrðu
gjallandi rödd Karolinu And-
ersson í tólinu.
— Já, hrópaði hún hástöfum
— þcgar ég kom hingað á
mánudeginum voru dyrnar
inni galopnar og útidyrnar f
hálfa gátt.
— Já, veskið lá á skrifborð-
inu en peningaumslagið sem
hann geymdi seðlana í, sem
heima voru, var horfið. Það var
brúnt á litinn.
— Ilafið þér aldrei hugsað
út í að þetta hefði getað verið
rán, írú Andersson?
— Nú skal ég segja yður
dálítið, Wijk lögregluforingi,
og það er að ég hef lært eitt á
langri ævi og það er að vera
ekki að gjamma með hugsanir
sínar og grunsemdir í tíma og
óti'ma þegar um er að ræða
nágrannana.
— Og þar ratast henni sann-
arlega rétt á munn. tautaði Leo
Berggren.
Sonur hans horfði hugsandi
fram fyrir sig.
— Segið mér nú annars,
sagði hann. — Getum við ekki
íarið yfir það aftur hverjum
gamlinginn sýndu seðlana sína
þennan laugardag.
— Það var hálfur harinn,
sagði Christer þurrlega. —
Honum fannst undursamlegt
að sóla sig í Ijóma ríkidæmis
síns. Judith Jernfeldt var
meira að segja falið það trúnað-
artraust að hlaupa út í pósthús-
ið og skipta einum þessara
seðla.
— Og á Veitingastofu 47
talaði Klemens um að fá lán hjá
honum.
— Ilann gerði það og það
hefur kannski ckki verið í
eintómu gríni sagt. Það getur
vel verið að hann hafi tekið
kæti Zachariasar svo að það
væri ekki óhugsandi að slá
hann um lán og ákveðið að
hamra járnið strax daginn
eftir, á meðan það væri heitt.
EN á hinn bóginn.
— Hvað þá?
— Það er Klemens sjálfur
sem sagði mér frá þessu. Hefði
hann látið það ógert hefði ég
aldrei fengið neitt að vita um
þetta.
Yfirlögregluþjónninn bar
fram aðra hugmynd.
— Er Nanna Kasja nú ekki
líklcgri? Hún var í stöðugri
peningaþröng og fékk ekki
mikið til að hafa handa á milli
hjá nirflinum eiginmanni sín-
um.