Morgunblaðið - 04.02.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 1979
Þeir eru með ólíkindum fótvissir!
Þetta er lögmálið — með aldr-
inum verðum við að fara hæg-
ar!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Tvær sálir en ein hugsun, mætti
nefna spilið í dag. Enski spilar-
inn og bridgehöfundurinn sálugi
M. Ifarrison-Gray skrifaði um
það á sínum tíma í einum af
fjölmörgum bridgedálkum sín-
um.
Norður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. K93
H. K76
T. 10432
L. 965
Vestur
S. Á6
H. DG1095
T. K7
L. K1084
Austur
S. 52
H. 843
T. Á8
L. ÁDG732
COSPER
PIB
COeiNMAGtN
COSPER
Suður
S. DG10874
H. Á2
T. DG965
S. -
Ef þú tekur svolítið betur á, náum við framúr þeim alveg
örugglega!
Bragðlaus
grautur
Velvakandi góður.
Sunnudaginn 28. febrúar var ég
stödd í afmæli, þar sem saman
voru komin allmörg börn á ýmsu
aldursskeiði. Þegar þau voru orð-
inn södd af góðum veitingum og
þreytt á leikjum, tylltu þau sér
niður til að horfa á barnatímann,
þessa einu klukkustund í viku, sem
sjónvarpið miðar við þarfir þeirra
til skemmtunar og fróðléiks. Eftir
nokkrar mínútur fóru að heyrast
mæðulegar stunur frá yngstu
krökkunum, smám saman tóku
þau eldri undir og eftir dálítinn
tíma var farið að úa og púa á
sjónvarpið eins og það væri sér-
trúarmaður með fráleitan boðskap
til handa landslýð. Við, hinir
fullorðnu, fórum þá að athuga,
hvað væri á seyði, og reyndist það
þá vera starfsfræðsla um bóka-
gerðarlist, setningu, prentun, bók-
band og fleira. Matreiðslan á þessu
næringarríka hráefni var slík,. að
úr varð vita bragðlaus og tormelt-
ur grautur, sem jafnvel
bráðgreindir og fróðleiksfúsir
krakkar, 10 ára og eldri, fúlsuðu
við, eins og þeim hefði verið borinn
bræðingur.
Nú er ég alls ekki að lasta það,
að sjónvarpið fræði börn um ýmsa
þætti atvinnulífs og menningar.
Slíkt verður bara að gera á þann
veg, sem þau geta metið og skilið.
Jafnvel fi'llorðið fólk, sem yfirleitt
hefur glatað hinu dýrmæta hug-
myndaflugi barnsins, á betra með
að meðtaka hvers kyns fræðslu, ef
hún er færð í léttan búning en sé
hún þung, grámygluleg og leiði-
gjörn. Gott sjónvarpsefni fyrir
börn verður að sameina gagn og
gaman, eins og strákurinn Palli
gerði, en hann kom öllum til að
veltast um af hlátri, og hann drap
jafnframt á margs konar þjóð-
þrifamál á þann hátt, sem börnum
var eiginlegt að skilja.
Væri óskandi, að umsjónar-
maður Stundinnar okkar taki
dálítið mið af þessum harðorðu
aðfinnslum og myndu þá þættir
hans sem greinilega eru unnir af
alúð, falla í betri jarðveg.
Guðrún Egilsson.
• Eins og að eiga
sinn hátíðarmat
óetinn
Fyrir hönd hins „þögla meiri-
hluta“ leyfi ég mér að bera fram
hér í dálkum Velvakanda, einlæg-
ar þakkir til Nóbelskáldsins
Halldórs Laxness fyrir hlut hans
að auka okkur lífsgleðina í
skammdeginu. — Þakkir fyrir að
koma fram í eigin persónu í
útvarpinu með lestur úr verkum
sínum.
Upplestur skáldsins setur öll
hans verk í nýtt ljós. Jafn vel þó
maður hafi fyrir löngu gert sér
Sagnirnar gengu þannig:
Norður Austur Suður Vestur
P 11.auf 1 Spaði 2 Hjðrtu
2 Spaðar 3 Lauf 4 Spaðar 5 Lauf
p p 5 Spaðar Dobl
p p P
Auðvitað var réttast, að leyfa
austri að spila sín fimm lauf. Það
tapast jú alltaf sé spaða spilað út í
upphafi eða skipt í spaða áður en
austur hefur rekið út bæði hæstu
hjörtun. Og lokasögn suðurs, fimm
spaðar, virðist jafn dauðadæmd.
Alltaf tveir slagir af í tígli og einn
í spaða.
Vestur spilaði út hjartadrottn-
ingu, sem suður tók á hendinni og
spilaði spaðadrottningu. Vestur
tók strax á ásinn og einfalt var að
skipta í tígulkóng, þar sem ásinn
var örugglega á hendi austurs. Og
ekki var útilokað að fá að trompa
tígul síðar. Eftir þessar sagnir var
erfitt að sjá tvíspil makkers eftir
þessar sagnir.
En þá fékk austur sömu hug-
mynd og vestur. Hann reiknaði
með, að kóngnum væri spilað frá
KD og tæki hann ekki á ásinn
myndaðist stífla í litnum. Magnað
hugarflug allt þetta, þar sem
vestur hafði sagt hjörtu og suður
þegar sýnt eyðu í laufinu. En
austur framkvæmdi í samræmi við
hugsanir sínar. Hann tók kóng
makkers með ás, spilaði aftur tígli
og spilið þar með orðið upplagt!
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftír Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir Oýddi
51
— Já, það get ég ímyndað
mér. Það hefur væntanlega
ekki vcrið meiningin að upp
kæmist um ykkur, en reyndar
hefurðu ekkert að óttast. Ég
hef hvorki hugsað mér að eitt
né neitt við Bernild. Þér er
kannski ekki orðið það ljóst
ennþá en hér á Eikarmosaba*
erum við tilhúin að ljúga býsna
miklu hvcrt fyrir annað. Við
reynum að sýna virðingarverða
samheldni, þótt hún sé kannski
ekki alltaf siðferðilega rétt í
augum þess sem utanaðkom-
andi er.
Hún hló tryllingslega og
hljóp út úr herberginu og
Susanne heyrði dyrnar í her-
bergi hennar falla að stöfum.
— Eg held að Lydia þurfi á
einhverju róandi að halda,
sagði Susanne þegar hún kom
niður aftur.
— Er hún ekki sofnuð?
Holm læknir leit spyrjandi á
hana.
— Hvers vegna segirðu það?
Magna frænka hagræddi sér í
stólnum.
— Annars skil ég ekki hvað
gengur að henni Lydiu núna.
Nú er hún meira að segja búin
að taka svefntöflur. Ilún ætti
að reyna að borða hollan mat
og hreyfa sig og hætta í þessum
stiiðugu megrunarkúrum.
Og að þeim orðum slepptum
rétti Magna frarnka rólega
fram höndina og opnaði stóran
konfektkassa sem var á borði
við hlið hennar.
— Það cr áreiðanlega citt-
hvað sem amar að henni, sagði
Susanne.
— Hún fullyrðir að fórnar-
krukkan og kúlan á hausnum á
mér hafi verið að gcra hana
vitstola.
— Ég skal fara upp. Hún
þolir víst ekki meiri lyf í kvöld.
en ég get kannski róað hana.
Holm gamli reis á fætur og
gekk hröðum skrefum út úr
bókaherberginu.
Susanne lét fallst niður í
sófann við hliðina á Martin en
þaó var engu líkara en hann
veitti henni ekki athygli. Hann
einblíndi á Bernild sem enn lét
eins og heima hjá sér við
skrifborðið og hafði nú lagt
tólið á eftir langt samtal í
símanum.
— Góðar eða slæmar fréttir?
spurði Martin og hellti kaffi í
bollann sinn.
— Ég hef alténd fcngið
skýringu á ýmsu sem hefur
vafizt töluvert fyrir mér, svar-
aði Bernild alvörugefinn og
kveikti sér í pípunni.
— í mfnum augum hefur það
allar stundir bögglast fyrir
mér að skilja að bæði Einar og
híll hans fundust við Árósa
þegar það var augljóst, að hann
hafði beðið bana hér á þessum
slóðum. Ilvcr sem var gat
auðvitað keyrt hann til Árósa
en hvernig átti þá viðkomandi
að komast hingað aftur fyrst
þurfti að skilja bílinn eftir þar.
Við höfum leitað eftir því hvort
einhverjum bílum hafi vcrið
stolið í grenndinni, en þar sem
ekki hafði verið tilkynnt um
bflstuld frá Árósum leit út
fyrir að við værum frá upphafi
á villigötum. Nú höfum við
aftur á móti fundið mótorhjól
sem var stolið í Árósum sl. nótt.
Það var mjög vendilega íalið
undir runna í eins kflómetra
fjariægð héðan. Og það geta
auðvitað allir stýrt
mótorhjóli...
Ilann þagnaði.
— Já, en við vorum orðin
sammála um að það væri
flækingur sem hefði slegið
hann niður, byrjaði Hcrman
frændi. — Einhver flækingur
sem hefði verið á leið til
Árósa...
— Ollu nær að segja að þér
hafið orðið sammála um það.
Bernild tottaði pípu sína og
blés hugsi frá sér reykjar
mekki.
— Það hefði auðvitað verið
auðveldast fyrir alla aðila,
einnig fyrir mig, en það er
alltoí margt sem bendir í áttina
að Eikarmosahæ til þess að