Morgunblaðið - 07.02.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRÚAR 1979
VlEP
MORö-dN/
MFFINU

GRANI GÖSLARI
Kjaftæði. — Hann var ekki á
Majorka, heldur datt hann ofan
f málningardós.
Þú verður bersýnilega að hætta á loftbornum!
Öll okkar sambúð hefur verið
með þeim hætti að lögreglan
myndi telja hana hafa verið
átakalausa.
r
Islenskt ráðherra-
embætti 7 5 ára
Eitt sinn var sagt á erfiðri stund
í lífi þjóðarinnar „íslands óham-
ingju verður allt að vopni“.
Nú er það svo að skin og skúrir
skiptast að jafnaði á í lífi þjóða og
einstaklinga. Það er hið óumbreyt-
anlega lífslögmál á hverri tíð
meðan menn enn eru á veginum,
önnum kafnir í störfum líðandi
stundar. En íslandssagan geymir
þykir oss nútímamönnum vera
sjálfsögð og eðlileg krafa í nútíma-
þjóðfélagi. Um þessi atriði eru nú
allir sammála. En slík viðhorf
voru ekki til staðar hjá almenningi
hér á íslandi fyrir 75 árum. Eitt af
fyrstu verkum Hannesar Haf-
steins var að berjast fyrir því að
koma á talsímasambandi um alla
landsbyggðina og símasambandi
við útlönd. í þessu talsímamáli
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Eítir íyrsta útspil í úrspils-
æfingu vikunnar er ljós staðsetn-
ing tveggja af mikilvægustu
háspilum varnarinnar og ætti að
vera næg leiðbeining.
Gjafari suður, allir á hættu.
Norður
S. KD765
H. K105
T. DG
L. K72
Suður
S. G10943
H. D62
T. Á654
L. Á
Eftir létta spaðaopnun verður
suður sagnhafi í fjórum spöðum.
Vestur og austur hafa alltaf sagt
pass og út kemur hjartanía.
Ertu tilbúinn með úrspila-
áætlun?
Greinilega eru nægilcga margir
vinningsslagir fyrir hendi. En
öruggir tapslagir eru aðeins tveir,
einn í hvorum hálit. En austur á
næstum örugglega bæði ás og gosa
í hjarta, ef marka má útspilið. Sé
þannig látið lágt hjarta frá borði á
1. slag gerir austur það einnig og
spilið er komið í hættu eigi vestur
spaðaásinn. Hann mun spila aftur
hjarta við fyrsta tækifæri og eftir
það verðum við að setja traust
okkar á tígulsvíninguna. Slíkt
sættum við okkur ekki við.
En með ráð undir hverju rifi
látum við hjartakónginn á níuna
og allur vindur þar með farinn úr
vörninni.
Engin gleðitíðindi. En hann má fara á fætur á
morgun!
líka gleði og hamingjustundir og
er skylt að minnast slíkra stunda
þá er þær gefast. Ein slík ham-
ingju- og fagnaðarstund rann upp
í Reykjavík fyrir réttum 75 árum,
hinn 1. febrúar 1904 en þann dag
tók ný stjórnskipun gildi. Lands-
höfðingjaembættið hvarf úr sög-
unni en Hannes Hafstein tók við
hinu nýja ráðherraembætti fyrst-
ur íslendinga. Glæsilegri og at-
hafnameiri stjórnmálaskörung
höfum við íslendingar ekki átt á
þessari öld. Og það er sagt án þess
að nokkurri rýrð sé varpað á
marga ágæta stjórnmálaforingja
okkar Islendinga. Hafi þeir allir
heiður og þökk fyrir sín vel unnu
störf í þágu þjóðarinnar.
Ég hygg að enginn íslendingur
vildi vera án talsímasambands um
alla landsbyggðina eða án síma-
sambands við útlönd. En slíkt
mætti hann svo sterkri og illvígri
andstöðu af hendi áhrifamikilla
afla í þjóðfélaginu að með fá-
dæmum má teljast. Skammsýni og
vanþekking á málefninu voru þar
alls ráðandi. Allar þessar æstu
ófriðaröldur brotiiuðu á herðum
Hannesar Hafsteins og fylgis-
manna hans. Hannes var sá klett-
ur úr hafinu er aldrei bifaðist eða
gaf eftir í þessu mikilsverða bar-
áttu- og framfaramáli.
Eins og alþjóð veit vann Hannes
glæsilegan sigur í málinu á haust-
nóttum 1906 er hraðskeytasam-
band var opnað milli Reykjavíkur
og útlanda og talsímasambandi
var komið á um allt ísland litlu
síðar. Geta allir séð að með frá-
bærum dugnaði var þarna að verki
staðið, þá var aðeins liðinn 21
mánuður af ráðherradómi Hann-
esar. — Öll íslenska þjóðin mun
Vestur
S. Á
H. 987
T. K109732
L. D108
Austur
S. 82
H. ÁG43
T. 8
L. G96543
Taki austur á ásinn getur hann
ekki spilað aftur hjarta og við
höfum tíma til að reka út spaðaás-
inn og láta síðan hjarta af
hendinni í laufakónginn. Aðeins
þarf að gæta þess að taka á tígulás
spili austur tíglinum áður en við
höfum náð trompunum af hendi
hans.
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga ettir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
53
til dæmis. Það hefur alltaf
verið meiningin að Herman
fra*ndi keypti hana...
— Sem nágranni leyfist mér
kannski að bæta við fáoinum
orðum.
Það var Ilolm læknir sem
lagði orð í belg.
— Ég hef sjálfsagt verið sá
fyrsti sem heyrði um tilboð
Jaspers Bang varðandi Banda-
ríkjaförina og ég stakk upp á
því við hann að hann byði
Ilermanni Mosahæð til kaups.
— Og það gerði hann náttúr
lega, sagði Herman frændi. —
Og lét hana meira að segja á
sanngjörnu verði.
— Þarna sjáið þér.
Jasper leit sigrihrósandi á
lögregluforingjann.
Susanne lét augun hvarfla
frá Martin að Ilermani frænda
og þaðan til Jaspers.
Hún minntist nú orða Lydiu.
„Við erum reiðubúin að Ijúga
heilmikio iivurt fyrir annaö hér
á Eikarmosabæ. Við höfum
fjölskyldusamkennd skal cg
segja þér.“
En eitt var að Ijúga á meðan
aðeins var um að ræða óljósan
grun um manndráp af gáleysi
og töluvert annað mál var að
reyna að halda hlifskildi yfir
morðingja...
Þrátt fyrir snarkandi
arineldinn og skemmtilega lýs-
ingu var eins og hefði kólnað í
herberginu. Það fór skyndileg-
ur hrollur um Susanne og hún
horfði hálfkvíðin á hitt fólkið
til skiptis.
— Ja, afsakið að ég kcm
niður. ég gat alls ekki sofnað.
Gitta kom niður í bókaherberg-
ið með úíið hár og heldur
ringluð og gekk beint að
kaffikönnunni.
— Ég get ekki sofið því að
ég er alltaf að hugsa um eitrið
sem var í fórnarskálinni, sagði
hún og hlammaði sér niður með
kaffibolla í hcndinni. — Ég get
ekki almennilega fellt mig við
þá tilhugsun að það hafi lent
einhvers staðar á glámbekk.
Ég á við ... Hún hikaði og
hrærði í bollanum. — Ég
mcina. getur verið að það hafi
nokkuð með dauða Einars
Einarsens að gera?
— Þú veizt að hann var
látinn löngu áður en fórnar-
krukkunni var stolið, sagði
Martin róandi. — Auðvitað
getur það ekki komið málinu
við.
— En hvers vegna tók Lydia
þá svo til orða að segja hún
„væri að verða vitstola vegna
fórnarkrukkunnar“ spurði
Susanne. — Ég á við, ef þessi
krukka kemur málinu ekkert
við, hvers vegna hefur Lydia þá
haldið áfram að tala um hana.
— Ég ætla að fara upp og
spyrja hana núna strax, sagði
Bernild lögregluforingi.
— Það hcfur ekkert upp á
sig.
Ilolm læknir bandaði út
hendinni. — Ég var hjá henni
fyrir stuttu og ég verð að
viðurkcnna. að ég neyddist til
að gefa henni róandi sprautu
því að hún hló og grét samtímis
og var hamslaus með öllu. Það
er ekki vafi á þvf að hún muni
sofa fast þangað til síðdegis á
morgun og auk þess ...
— Auk þess ... hvað?
Bernild scttist á skrifborðs-
röndina og horfði alvörugefinn
á Ilolm lækni sem ókyrrðist
mjög og fitlaði í sífellu við
gleraugun sín.
— Ja, auk þess spurði ég
hana af hverju hún héldi alltaf
áfram að tala um fórnarkrukk-
una og hún neitaði einfaldlega
að svara mér.
— Sagði ekki orð? Bernild
kveikti í pípu sinni.
— Það var að minnsta kosti
eintómt röfl, sem hún sagði.
Holm læknir neri hendur
sínar og horfði eins og biðjandi
á Ilerman frænda.
— Við skulum heyra hvert
röflið var.
Bernild gekk aftur fyrir
skrifborðið og settist aftur í
stólinn. Susannc fann til með
gamla lækninum. Hann dauðsá
áreiðanlcga cftir að hafa byrj-