Morgunblaðið - 29.04.1979, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. APRÍL 1979
„í góðu lagi"
HLH flokkurinn
(Hljómplötuútgáfan JUD 021) 1979
Stjörnugjöf: xx
HLH Flokkurinn: Haraldur Sigurðsson, Þórhailur
Sigurðsson og Björgvin Halldórsson: Söngur og raddir./
Arnar Sigurbjörnsson: Gítar/ Björgvin Halldórsson:
Gítar/ Guðmundur Benediktsson: Píanó/ Ragnar Sigur-
jónsson: Trommur/ Ilaraldur Þorsteinsson: Bassagítar/
Magnús Kjartansson: R.M.I. computer/ Viðar
Alfreðsson: Trompet/ Stefán Stefánsson: Saxófón/
Gunnar Ormslev: Saxófón.
STJÓRN UPPTÖKU. BJÖRGVIN HALLDÓRSSON.
Einhvern veginn virðist verið að gera út á tóman sjó með
útgáfu þessarar plötu. Lónlí Blú Bojs og fleiri með hjálp
Þorsteins Eggertssonar mokuðu inn á gömlum rokkurum
og kántrílögum fyrir nokkrum árum og svo hefur verið
gefin út feiknin öll af erlendum plötum með þessu efni og
yfirleitt með lélegri árangri en upprunalegu útgáfurnar.
Tilgangurinn með þessari útgáfu virðist vera tvíþættur og
annar þeirra þátta eðlilegur. Það er að festa á plast það
efni sem þeir Halli, Laddi og Björgvin hafa verið að leika
sér um landsbyggðina með undanfarin sumur, en^svo er
líka „grease" æðið sem er verið að stíla upp á.
Lítið er hægt að setja út á sjálfa spilamennskuna, gömlu
lögin eru ekkert afskræmd en þeim eru heldur ekki gerð
nein betri skil. Björgvin syngur ágætlega að vanda og Halli
og Laddi eiga sínar stundir. Á plötunni eru mörg lög sem
fyrirmynd þeirra, Sha Na Na, hafa tekið á sínum plötum
eins og „Sha-Boom“ (Lífið yrði dans) og „Blue Moon"
(Kolbrún). En Sha Na Na hættu þó hæðni og skemmtileg-
heitum við.
Á plötunni eru líka frumsamin lög þeirra Björgvins
„Riddari götunnar" og „Ég vil“, Ladda „Með nesti og nýja
skó“ og „Kveðjan" og lag þeirra tveggja saman „La La La“.
Af þessum lögum eru „La La La“ og „Riddari götunnar"
best og rísa nokkuð upp úr meðalmennskunni sem hrjáir
plötuna. Annars eru þetta líka lög sem gætu gengið í öðru
samhengi en því sem platan byggir á.
Eftir jafn góða plötu og sólóplötu Björgvins er erfitt að
gefa þessari plötu góða einkunn. HIA.
„Squeezing out Sparks“
Graham Parker ] The Rumour
(Vertigo/Fálkinn) 1979
Stjörnugjöf: * * * *
Flytjendur:
Graham Parker: Söngur og gítar/ Brinsley Schwarz: Gítar og bakraddir/
Martin Belmont: Gítar og bakraddir/ Bob Andrews: Hljómborð og
bakraddir/ Andrew Bodnar: Bassagítar/ Steve Goulding: Trommur og
bakraddir.
STJÓRN UPPTÖKU: Jack Nitzsche.
„Squeezing" er fjórða stúdíóplata Parkers og Rumour. Tónlistin er í raun
eðlileg þróun, lögin eru sterkari, framsetning hnitmiðaðri og poppaðri en
áður, og þar fyrir utan byggir tónlistin einungis á þeim hljóðfærum sem
hljómsveitin býður upp á án aðstoðarmanna. Oft áður hefur Parker verið líkt
við Van Morrison og Bruce Springsteen, en hér bætist þó við að hann er afar
keimlíkur koilega sinum Elvis Costello.
Rumour sýnir hve góð hljómsveitin er í alla staði gitararnir hljóma stórvel
strax í byrjun fyrsta lagsins „Discovering Japan“ sem er í gamla góða R&B
þeirra Pretty Things og Yardbirds.
Takturinn er sterkur út alla plötuna og gítararnir hljóma allt í gegn líkt og
var í tísku upp úr 1965. Eini meðlimurinn sem setur ekki áberandi sterk
merki á plötuna er Bob Andrews þó hans hlutur sé ólastaður.
David Bowie og Kinks koma ósjálfrátt upp í hugann í „Local Girls" sem
gæti vel verið næsta litla platan af þessari plötu. „Nobody Hurts You“ er
hratt iag sem grípur fljótt og verður ekki leiðigjarnt jafn fljótt. „You Can’t
Be Too Strong" er eina rólega lagið á hlið eitt. Það minnir strax á Mick
Jagger og félaga í rólegum lögum, og jafnvel Bob Dylan og Bruce
Springsteen. „Passion Is No Ordinary Word“ er hrífandi lag og minnir helst á
Elvis Costeilo. Takturinn er ekki hraður en stigandi. Hlið eitt hefst á
„Saturday Nite Is Dead“ og er stuðlag. í þessu lagi minnir hann helst á Elton
John og Rod Stewart!
„Love Gets You Twisted" er rólega lagið á hlið tvö. Hér minnir hann helst á
Van Morrison!
„Protection" er lagið sem Parker setti á litla plötu. Þetta lag er mjög goft
og undarlegt að það hefur ekki sést á vinsældarlistum. Lagið nær næstum því
sama klassa og „Satisfaction" Rollinganna. Takturinn og gítarlínurnar eru
ómótstæðilegar. Þetta lagi gæti jafnvel náð inn í diskótekin!
„Waiting For The UFO’s“ og „Don’t Get Excited“ eru bæði vel grípandi og
sitja í manni löngu eftir spilun.
Sterkir punktar á þessari plötu eru óvenju margir. Söngur Parkers er
litríkur og góður, hljóðfæraleikur er góður og óvenjulegur og hress,
útsetningar og lög fyrsta flokks. Þess má líka geta að textarnir eru flestir
nokkuð góðir.
Þess má líka geta að til er iítil plata með laginu „Protection" á framhlið og
„I Want You Back“ á bakhlið sem er ekkert síðra en þau lög sem eru á
plötunni.
Þrjú bestu lögin á plötunni eru:
Protection
Local Girls
Love Gets You Twisted
P.S. Öll hin lögin eru engu síöri. HIA.
Bassagítarleikarinn Andres
Bodnar og trymbillinn Steve
Goulding höfðu líka átt samleið
áður en þeir gengu í Rumour. 1973
voru þeir saman í hljómsveit Steve
Bonnets, Sky Rockets ásamt Noel
Brown og Willy Stallybrass, og frá
janúar 1975 til maí 1975 léku þeir
ásamt Bonnett, Tony Downes og
Paul Bailey (fyrrum Chilli Willi
& The Red Hot Pepper) í
BONTEMPS ROULEZ sem lék
mest í Hope & Anchor.
Síðasti meðlimur Rumour er
Martin Belmont, gítarleikari. Bel-
mont hóf feril sinn í hljómsveit
sem hét Sunday, en lék siðan með
Ducks deLuxe frá ágúst 1972 þar
til þeir hættu í sama mánuði og
Rumour var stofnuð, júlí 1975.
Aðrir meðlimir í Ducks deLuxe
hafa allir látið til sín heyra eftir
hrun hljómsveitarinnar. Þar ber
fyrst að nefna þá Nick Garvey og
Andy McMasters, aðalsprautur
hljómsveitarinnar MOTORS, sem
gerðu það gott með lagið „Airport"
og breiðskífuna „Approved By
Motors".
Sean Tyla var annar, en hann er
nú driffjöðurin í hljómsveitinni
TYLA GANG, sem gerir það
„bærilega" líkt og Ducks de Luxe
gerðu, Ken Whaley er einnig í
hans hljómsveit en hann var líka í
Ducks de Luxe.
Þess má líka geta að síðustu
GRAHAM PARKER
endurnýjar „r&b“ blóð
flokkinn í poppinu
GRAHAM PARKER er í þann
veginn að verða eitt af stóru
nöfnunum í popptónlistarheimin-
um og ekki seinna vænna en að
eitthvað sé um hann skrifað í
blöðunum hérlendis. Fjórar fyrstu
plöturnar hans hafa náð ágætri
sölu hérlendis og án efa margir
farnir að klóra saman fyrir nýju
plötunni hans „Squeezing Out
Sparks" sem nýlega kom ný inn á
topp 75 (Music Week) í Bretlandi í
18. sætið.
GRAHAM PARKER & THE
RUMOUR áttu ekki mikið sameig-
inlegt annað en tónlistina er þeir
kynntust í stúdíói Dave Robinsons
í Hope & Anchor 1975.
Meðlimir Rumour höfðu allir
starfað í þekktum „Pub-Rock“
hljómsveitum í London um nokk-
urt skeið en áttu það sameiginlegt
að hljómsveitir þeirra gáfust upp á
svipuðum tíma. Frægastir þeirra
voru Brinsley Schwarz, gítarleik-
ari og Bob Andrews, hljómborðs-
leikari, sem báðir voru í hljóm-
sveit sem bar geutup BRINSLEY
SCHWARZ.
Auk þeirra voru í þessari prýðis-
hljómsveit þeir Nick Lowe, tilvon-
andi stórstjarna og upptökustjóri
Elvis Costello, og Ian Gomm, sem
nýverið gaf út sólóplötu sem hefur
verið fáanleg í verslunum hér
undanfarið. Auk þeirra var trymb-
illinn Billy Rankin. Hljómsveit
þessi gaf út 6 breiðskífur með
fersku poppefni, líkt og Costello og
Lowe eru að gera núna auk tveggja
samansafnsplatna, „Original
Golden Greats" og „Fifteen
Thoughts of Brinsley Schwarz",
sem báðum er hæft að mæla með.
Þess má geta að Brinsley
Schwarz gáfu út lag Lowes „Peace
Love & Understanding" fyrstir á
litla plötu, en það hefur nú skotið
upp kollinum á bandarísku útgáf-
unni af „Armed Forsed" (Elvis
Costello).
Áður en Brinsley Schwarz
hljómsveitin kom til höfðu þeir
Brinsley, Bob og Nick leikið saman-
í Kippington Lodge frá 1965, þann-
ig að hér eru reyndar engin ung-
lömb á ferðinni.
mánuðina lék Brinsley Schwarz
með Ducks de Luxe.
Hljómsveitin Rumour hafði rétt
mótast í stúdíói Dave Robinsons
þegar Robinson kom með þá uppá-
stungu að þeir léku undir á prufu-