Morgunblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 28

76
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. MAÍ 1979
vlEP
\40WtiU
KAFFINU
Er ekki bezt að ég fari í
ferðalag meðan allir eru að
jaína sig?
Látum okkur sjá: — 95 og 125
— það verða 210 krónur!
Erfitt er það, en við spörum þó
einn hatt!
„Lastaranum
líkar ei neitt”
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Úrslitakeppni ísiandsmóts f
sveitum lýkur í dag á Hótel
Loftleiðum. Þegar þessi pistili
var skrifaður hafði sveit Óðals
forustu í mótinu en oí snemmt að
spá um úrslit. í þriðju umferð
mættust Isiandsmeistararnir
1978, sveit Iljalta Elfassonar, og
Reykjavíkurmeistararnir 1979.
sveit Sævars Þorbjörnssonar.
Leikurinn var sýndur á tjaldi og
var frá upphafi jafn og spenn-
andi.
Spilið í dag vóg þungt í úrslitum
leiks þessa. Vestur gaf, allir á
hættu.
Vestur
S. 1065
H. K3
T. 762
L. ÁG832
Hún hefur oft sannast spekin í
vísunni kunnu: „Lastaranum líkar
ei neitt, lætur hann ganga róginn".
Gott dæmi slíks er upphrópun
nafnleysingjans „Norðankonu" í
dálkum Velvakanda s.l. sunnudag.
Þar gefur hún í skyn að fé það,
sem Hjálparstofnun kirkjunnar
safnar, renni e.t.v. til vopnakaupa
fyrir skæruliðasamtök. Auðvitað
er þetta ekki svaravert. Hjálpar-
stofnun kirkjunnar er líknarstofn-
un sem aldrei færi að nota gjafafé
á annan hátt en til líknar og
hjálpar. Á þeim grunni byggist
traust landsmanna á starfi stofn-
unarinnar eins og dæmin sanna.
Þetta hefði „Norðankona" getað
fullvissað sig um hefði hún kært
sig um og viljað sýna sannleiksást
í málflutningi sínum og hug sinn
til líknarmála. En því miður,
„Lastaranum líkar ei neitt, lætur
hann ganga róginn."
Guðmundur Einarsson
framkvæmdastjóri
Hjálparstofnunar
kirkjunnar.
COSPER

COSPER. 6009
Hér heíurðu strauboltann. — Ég gat lagað snúruna!
Norður
S. K72
H. 105
T. ÁKD1098
L. K10
Austur
S. G4
H.97642
T. 43
L. 9754

Lítum til
stjarnanna“
Dagar lengjast og nætur
styttast fyrir hækkandi risi sólar.
Þeim kvöldum fækkar, sem vel eru
fallin tii stjörnuskoðunar, því
brátt mun birta vors breiðast um
himin og byrgja sýn til sólnanna
björtu, sem sindrað hafa í hundr-
aða og þúsunda tali yfir höfðum
okkar á hverju heiðskíru kvöldi í
vetur.
I barnatíma útvarpsins hafa
verið sagðar sögur af grísku goð-
sagnahetjunni Perseifi, en eitt af
stjörnumerkjum himins hefur
lengi borið nafn hans.
Stjörnumerkið Perseifur er hátt
á himni, á milli Sjöstirnis og
Kassiópeja. Engar finnast mjög
bjartar stjörnur í Perseifi, en þar
er hin mjög svo athyglisverða
stjarna Algol, sem þekktust er
allra breytilegra stjarna. Þarna er
um tvístirni að ræða, þar sem
önnur stjarnan gengur fyrir hina.
Bjartari stjarnan er þrisvar sinn-
um meiri í þvermál en okkar sól,
en daufari stjarnan er þó enn
stærri. Fjarlægðin milli þeirra er
'um 20 milljón km og á þriggja
daga fresti gengur dekkri sólin
fyrir þá björtu frá okkur að sjá,
svo að birtan dvínar úr 2,3 birtu-
gráðum niður í 3,4 eða með öðrum
orðum niður í einn þriðja hluta
þess sem er, þegar hún er björtust.
Á 69 klukkustunda fresti gengur
dökka stjarnan fyrir þá björtu. Er
mjög áhugavert að fylgjast með
þessum fjarlæga sólmyrkva. Um 5
klst, líða, frá því tekur að draga úr
Suður
S. ÁD983
H. ÁDG8
T. G5
L. D6
í lokaða herberginu voru
Reykjavíkurmeistararnir með spil
norðurs-suðurs og sögðu þannig:
Norður
1. Tígull
2 Tíglar
3 Spaðar
Pass
Suður
1 Spaði
3 Hjörtu
4 Spaðar
Báðir virtust spilararnir vera
feimnir við spilið og í öllu falli var
erfitt fyrir suður að sjá svona
slagaríka hendi hjá félaga sínum.
Vestur tók fyrsta slaginn á laufás
en suður fékk afganginn og 680
fyrir.
Á hinu borðinu voru Islands-
meistararnir samhentari.
Norður
1 Tíguil
2 Tíglar
3 Spaðar
6 Tíglar
6 Grönd
Suður
1 Hjarta
2 Spaðar
4 Hjörtu
6 Spaðar
Pass.
Og í þetta sinn gekk dæmið upp.
Spaðastuðningurinn kom skýrar
fram, sem létti sagnirnar og
slemmubónusinn var betra að hafa
sín megin í uppgjörinu, sem lauk
11 vinningsstig gegn 9 íslands-
meisturunum í vil.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á islenzku.
32
gætir þess bara að hleypa eng-
um inn á meðan ég er í burtu.
Cora hafði fengið vænan
kjötbita hjá frú Torp.
— Jæja nú skuluð þið tefja
aðeins og vera hjá mér fyrst
Steen er að fara, sagði frú Torp
og rétti þeim Paaske og Vill-
umsen sinn hvorn bjórinn.
— Já, þið verðið að lofa mér
því, bætti Torp við meðan hann
var að klæða sig í stfgvélin.
Ilann átti vaktina frá miðnætti
og ætiaði að koma við í húsi á
Primulavegi og sækja félaga
sinn.
Viilumsen teygði úr sér, bar
flöskuna að vörum sér og fékk
sér góðan slurk.
— Nú held ég þeir séu komn-
ir, sagði önnur Lesbesystirin
og reyndi að einblfna út í
myrkrið.
— Það er bara einn, sagði
hin. — Er það ckki..,
— Það er rithöfundurinn
sagði hin vonsvikinn. — Hvað í
ósköpunum er hann að gera
þama úti? Hann er ekki f
eftirlitshópnum.
— Kannski hann ætli að
fleka eina eða tvær ungar frúr
á Primulavegi, sagði hin og hló
við.
Vivi Paaske leit á armbands-
úrið f tuttugasta skiptið.
Klukkan var fimm mfnútur
yfir tólf. Maðurinn hennar
hefði átt að vera kominn heim
núna. Hún hafði lagt frá sér
handavinnuna og farið inn f
svefnherbergið og afklæðst.
Henni var hálfkalt i þunnum
náttsloppnum. Hún hailaði sér
fram og neri á sér kaldar
tærnar. Svo lyfti hún höfði og
hrukkaði ennið og ósjálfrátt
hvftnaði hún upp. Það heyrðist
fótatak á flfsagöngunum upp
að húsinu. Vindurinn reif
illskulcga í veikbyggða trjá-
grein og braut hana af og það
fór niður um skóginn.
— Heyrirðu þetta hljóð?
Rödd Caju var svo hás að það
benti flest til þess hún væri í
þann veginn að missa stjórn á
sér. Hún þrýsti hönd Solvejar
af afli. — Það snarkaði í
mölinni. Það er einhver að
læðast í kringum húsið. Hvað
eigum við að gera?
Solvej stóð seinlega á fætur.
Hún var náföl, varirnar skuifu
augun voru stór og næstum
svört af skelfingu.
— Þú verður að vera róleg
Caja, sagði hún lágróma. —
Það er enginn sem gerir okkur
mein. Dyrnar eru læstar og við
ljúkum ekki upp þótt einhver
hringi bjöllunni.
Og ég heyrði reyndar ekki
neitt. Það er ímyndunaraflið
sem hleypur með þig í gönur.
— Núna. HLustaðu, sagði
unga stúlkan hálfkæfðri röddu.
— Þú hlýtur að hafa heyrt
það núna. Ur þessari átt.
Hún kinkaði kolli f áttina að
stóra gaflglugganum. Glugga-
tjöldin voru dregin fyrir.
— Hann sér beint inn á
okkur hvfslaði Caja — það er
rifa á gardínunum. Kannski
hefur hann legið lengi á gægj-
\
um. Ö, Solvej, hvað gerum við
ef hann mölvar rúðu til þess að
komast inn.
— Svona nú Caja, grátbændi
Solvej — þú gerir mig alveg...
— Solvej — ég heyrði það
aftur. Við skulum koma upp á
næstu hæð og fela okkur í einu
af herbergjunum þar.
Caja var lögð af stað út úr
stofunni. Solvej leit eldsnöggt á
hana hljóp svo á eftir henni
fram í myrkan ganginn og
greip í öxl henni.
— Vertu ekki að hlaupa
upp, sagði hún hvasst. — Það
þýðir ekki að láta skelfinguna
hlaupa með sig í gönur.
— Heyrðu nú! hvfslaði Caja.
— Inni í stofunni! Ertu viss um
að dyrnar út í garðinn séu
læstar?
Skelfingarsvipurinn var
uppmálaður á andliti Solvej.
— Ég þori ekki að vera hér
lengur, kveinaði Caja og reif
sig lausa.
Á heimili systranna ríkti
grafarþögn. Vinkonurnar tvær
stóðu sem límdar við gluggann