Morgunblaðið - 24.06.1979, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. JÚNÍ1979
59
Uetcr Fonda
ok Susan St.
James í
„Útlagablús".
Gene Wilder er undir áberandi áhriíum — af Brooks, í myndinni HEIMSINS
MESTI ELSKHUGI, sem nú er verið að sýna í Nýja Bíói.
NÝJA BÍÓ: HEIMSINS MESTI ELSKHUGI
I nýjustu, (kannski síðustu?), mynd Gene Wilders sem
leikstjóra, farnast honum miklu betur sem slíkum, en sem
leikari eða handritshöfundur. Þrátt fyrir mörg,
hálf-smellin atriði, er eftiröpunin á meistara Brooks
auðsæ og hittir ekki allskostar í mark.
Hins vegar er H.m.e. áferðarfalleg mynd og yfirborðið
vandvirknislegt. Wilder, allra vegna, gerir því vonandi
meira í því í næstu mynd sinni — að vera hann sjálfur.
I STUTTU MALI
A NÆSTUNNI
AUSTURBÆJARBÍÓ: RISINN
Innan skamms verður tckin hér
til endursýninKa hið íra'sa Te\-
as-drama. sem hreif huga fólks
fyrir tæpum tveim áratUKum. ok
þá einkum dýrlinnurinn James
Dean. en RISINN var ein af
hinum sárafáu myndum þessa
þjóðsöKukennda leikara. 0« þó að
efnið risti ekki eins djúpt nú ou
fyrir tuttuKU árum sfðan. þá er
RISINN vandvirknisleKa uerð
mynd. ok auk I)ean prýða myiul
ina þau Elizaheth Tavlor ok Iíoek
Iludson. I.eikstjórn í öruKKUin
hiindum Georue Stevens.
George Segal, og einkum Jane Fonda, eru óborganleg í gamanmyndinni ALLT Á
FULLU í Stjörnubíó.
Hvað skal
m til ráða?
STJÖRNUBÍÓ: ALLT A
FULLU („Fun With Dick
and Jane").
Leikstjóri: Ted Kotcheff.
Ilandrit: Jerry Belson, David
Giler og Mordeeai Richlcr.
Illt er í efni hjá Harper
hjónunum. Heimilisföðurn-
um, (George Segal), er sagt
upp vellaunaðri stöðu er aft-
urkippur kemur í geimferða-
áætlun Bandaríkjamanna. Og
þaö sem verra er — hann fær
enga vinnu. Það bætir heldur
ekki úr skák að hann klúðrar
einnig atvinnuleysisbótunum
og eiginkonan, (Jane Fonda)
getur lítið lagt til málanna í
þjóðfélagi karlmannsins.
Þegar fokið er í flest skjól og
flestar mublurnar á braut í
villunni þeirra fínu, þá er
aðeins ein leið eftir — sú
hála. Og viti menn, þar
blunda skötuhjúin á leyndum
hæfileikum, þau verða sem
sagt afburða ræningjar!
ALLT Á FULLU er sett
upp sem gamanmynd, fyrst
og fremst, en þó leynast
nokkrir ádeilubroddar á milli.
T.d. þegar hjónakornin neyð-
ast til að dreifa peningum útá
götu og barnavagninn gleym-
ist í atganginum við seðla-
tínsluna. En þeir rista oftast
það grunnt að þeir ná ekki í
gegn. Gamanið hefur yfir-
höndina, þó talsvert brokk-
gengt sé. Fyrstu ránstilraun-
irnar eru t.d. drepfyndnar en
aðrir þættir flestir bragð-
minni.
Það eru einkum þau Segal
og sérstaklega Jane Fonda,
sem lyfta A.á.f. uppúr meðal-
mennskunni. Fonda er nú
tvímælalaust ein fjölhæfasta
leikkona Bandaríkjamanna
og aldurinn hefur farið eink-
ar mjúkuni höndum um þessa
glæsilegu leikkonu, sem
aldrei hefur verið fegurri en
nú.
Þeir Ted Kotcheff og
Mordereai Richler hafa áður
starfað saman, þá að mvnd-
inni THE APPRENTÍCE-
SHIP OF DUDDY KRAVITZ,
sem vakti talsverða athygli
hér sem annarsstaðar. Það er
nýjast af þeim félögum að
segja að þeir hafa nú verið
ráðnir til að gera þrjár mynd-
ir og verður forvitnilegt að
sjá hvernig til tekst.
Honky
Tonk
AUSTURBÆJARBÍÓ:
SÖNGUR ÚTLAGANS
(„Outlaw Blues")
Leikstjóri: Richard T. Ilef-
fron
Ilandrit: B.W.L. Norton
Bakgrunnur myndarinnar
Söngur uílagans er all
óvenjulegur, eða höfuðstöðv-
ar „outlaw“-dreifbýlisrokks-
ins bandaríska í Austin, Tex-
as. Þar hefur þróast á und-
anförnum árum tónlist all-
ólík þeirri sem kennd er við
Nashville. Enda margir
fremstu „country og western"
tónlistarmenn Bandarikj-
anna Texasbúar, sem ekki féll
allt sem best í háborginni í
Tennessee. Þessi „útlaga“-
tónlist er rammi myndarinn-
ar, og tónlistin eftir Hoyt
Axton og fleiri góða.
Ungur lagasmiður, (Peter
Fonda), er svo gott sem búinn
að taka út sinn dóm, er þekkt
„c&w“-stjarna, (John Craw-
ford), heldur hljómleika í
fangelsinu sem hann situr í.
Fonda notar tækifærið til að
koma sér á framfæri og spilar
fallegasta lagið sitt fyrir hinn
kunna tónlistarmann, í von
um að hann verði sér hjálp-
legur þegar út fyrir múrinn
kemur. En Crawford þakkar
traustið með því aö stela
laginu, sem um þær mundir
er Fonda hefur setið af sér
dóminn er á hraðri leið upp
vinsældarlistann.
í baráttu sinni við að njóta
eignarréttarins lendir Fonda
í útistöðum við Crawford, og
síðan lögregluna. Og fyrrver-
andi bakraddarsöngkona hjá
Crawford verður til þess að
greiða honum leiðina til
hefnda.
Efnið er sem sótt í dreif-
býlisslagara: misrétti, hefnd-
ir. harma og gleði, ást og
hatur. Allt tekið frekar létt-
um tökum. ()g stíll myndar-
innar fellur jafnframt innan
þess ramma. Ilöfundur hand-
ritsins er B.W.I. Norton, sá
hinn sami og skrifaði CON-
WOY, enda eru myndirnar
ansi keimlikar, að maður tali
nú ekki um endinn.
Ahorfandinn hefur það á
tilfinningunni, að ef þessi
efniviður hefði verið tekinn
traustari tökum og af meiri
alvöru, þá hefði SONGUR
UTLAGANS orðið hin at-
hyglisverðasta mvnd. Þeir
Heffron og Fonda eru gamal-
reyndir samstarfsmenn,
ávextir iðju þeirra hafa verið
mjög svo frambærilegar has-
armyndir sem notið hafa um-
talsverðra vinsælda. Eg er
ekki frá því að þetta sé hin
besta, til þessa, en eins og
áður segir, hefði S.U. getað
orðið mun betri, en |)að er
eins og þeir kumpánar sætti
sig ágætlega við að útkoman
sé hasar, ærsl og gerfidugur
með temmilcgu, rómantísku
ívafi. Afsprengi þeirra eru
því nær því sem unnendur
dreifbýlistónlistar kalla
„honky tonk“, en heilste.vptar
og virðingarverðari melodíur.