Morgunblaðið - 30.01.1980, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. JANUAR 1980
Eiginmaöur minn, GUNNLAUGURJÓNSSON húsasmíöameistari, Hótúni 28, Keflavík, lést 29. janúar. Jarðarförin ákveðin síðar. Fyrir hönd barna okkar, tengdabarna og barnabarna, Guörún Halldórsdóttir.

t Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma, EFEMÍA GÍSLADOTTIR Víöigrund 4, Sauöárkróki, andaöist í Sjúkrahúsi Sauöárkróks 27. janúar. Jaröarförin hefur veriö ákveöin laugardaginn 2. febrúar frá Glaumbæjarkirkju. „„ , . . „ Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.

Faöir minn, ÞORLAKUR ÞORKELSSON, fyrrv. skipstjóri frá Landamótum, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 31. janúar kl. 10.30. Fyrir hönd okkar systkinanna, Valbjörn Þorláksson.

t Stjúpsonur minn, bróöir okkar og mágur, SVAVAR ARMANNSSON, frv. hótelstjóri Bjarkarlundi, sem andaöist sunnudaginn 27. janúar, veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 31. janúar kl. 10.30. Guðbjartur Egilsson, Rúnar Guðbjartsson, Guörún Hafliöadóttir, Ósk Kvaran, Axel Kvaran.

Eiginmaöur minn, KARL GRÖNVOLD, verður jarösunginn frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 31. janúar kl. 13.30. Fyrir hönd móöur, barna, tengdabarna og barnabarna, Ragna Grönvold.

t Þökkum innilega auðsýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför móöur okkar, JÓNÍNU KRISTÍNAR GÍSLADÓTTUR Gunnólfsgötu 8, Ólafsfiröi. Gislina Stefánsdóttir, Sigurveig Stefánsdóttir, Ólafur Stefánsson, Magnús Stefánsson, Jónmundur Stefánsson, Þorfinna Stefánsdóttir, Guðlaug Stefánsdóttir, Helga Stefánsdóttir.

t Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför, JÓNÍNU VALGERDAR ÓLAFSDÓTTUR Akri. Börn, tengdabörn og barnabörn.

t Þökkum af alhug öllum þeim, er auösýndu okkur samúð og hlýju viö andlát og jarðarför sonar okkar og bróður, INGIMUNDAR ARNASONAR. Sérstakar þakkir færum viö starfsfólki Hjartadeildar Landspítal- anS' Auöur Kristinsdóttir, Árni Ingimundarson, Guörún Árnadóttir, Ólafur Huxley Ólafsson, Kristín Sigurlína Árnadóttir, Friórik Vagn Guöjónsson.

! t Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og | útför móöur okkar, tengdamóöur og ömmu, | JÓHÖNNU SVEINSDÓTTUR. Dætur, tengdasynir og barnabörn.
Svanhild Guðmunds-
son — Minningarorð
Fædd 29. apríl 1901.
Dáin 21. janúar 1980.
I dag fer fram í Fossvogskirkju
útför Svanhild Guðmundsson,
fædd Vatle. Hún Svanhild vinkona
mín hefur kvatt okkur og er farin
í sína hinstu ferð. Hún hafði átt
við veikindi að stríða síðustu árin,
en þeim tók hún með æðruleysi,
„það kemur röðin að okkur öllum,“
var hún vön að segja, og ekki
meira með það.
Svanhild fædd 29. apríl 1901 í
nánd við Bergen í Noregi. I Bergen
lærði Svanhild matargerðarlist,
sem alla tíð síðan var hennar líf
og yndi.
Til íslands lá leiðin um 1933 og
vann hún þá meðal annars sem
kokkur hjá sænska konsúlnum í
Reykjavík.
Arið 1936 giftist hún eftirlifandi
manni sínum, Bjarna Guðmunds-
syni frá Hesteyri, sem í áratugi
var verkstjóri hjá Togara-
afgreiðslunni í Reykjavík, harð-
duglegum og réttsýnum manni
með stórt og hlýtt hjarta. Svan-
hild var ein af þeim fágætu
manneskjum em eru síungar alla
tíð, afskaplega hláturmild og gefin
fyrir félagsskap.
í 25 ár var Svanhild með nokkra
skólapilta utan af landi í fæða á
veturna og þá var nú líf og fjör
eins og hún sagði oft.
Ekki var nú íslenskan hennar
alltaf sem best og kom stundum
upp ýmiss konar misskilningur
sem gat orsakað mikla kátínu og
hafði hún þá mikið gaman af og
spurði þá gjarnan hvort við skild-
um ekki íslensku eða hvað.
Svanhild hafði einstaklega gam-
an af að búa til góðan mat en
ánægjan var þó mest í því að sjá
matgíruga skólapilta sporðrenna
öllu saman. Við sem áttum þess
kost að vera í þessum hópi gleym-
um því aldrei hve notalegt, líflegt
og þjart var að koma á heimili
þeirra hjóna og í hugum okkar
verða Svanhild og Bjarni sem
fósturforeldrar því hjá þeim var
okkar athvarf á námsárum, fjarri
fjölskyldu í langan og skamman
tíma, og þó þeim hjónum yrði ekki
barna auðið hafa þau líklega
eignast hlut i fleiri unglingum en
flestir aðrir og segir það sína sögu
um þessi mannkostahjón. Svan-
hild bar alla tíð sterkar tilfinn-
ingar til Noregs og fóru þau
hjónin oft í heimsóknir þangað og
alla tíð hékk uppi í stofunni stór
mynd af Hákon Noregskonungi,
einnig hélt hún góðu sambandi við
vini sína og skyldfólk þar úti með
bréfaskriftum sem hún var mjög
dugleg við og hafði mikla ánægju
af.
Margar góðar minningar á ég
frá kynnum mínum við Svanhild
og margan góðan bitann hefi ég
hjá henni þegið og að síðustu
þakka ég fyrir mig og mína.
Gummi Dóri.
í dag verður jarðsett frá Foss-
voskirkju frú Svanhild Guð-
mundsson, Reynimel 43. Foreldrar
hennar voru Soffie og Andreas
Hvatle.
Svanhild lærði matseld í föður-
landi sínu og vann þar á ýmsum
hótelum. Árið 1932 kemur hún til
íslands og sér um matargerð hjá
dr. Eggert Classen. Aftur fer hún
utan en kemur til íslands aftur
1934 og er nú ráðin hjá sænska
konsúlnum sem kokkur. Árið eftir
hefur hún sams konar starf hjá
Hjálpræðishernum.
Árið 1936 kynnist hún eftirlif-
andi manni sínum, Bjarna Guð-
mundssyni. Bjarni er fæddur 26.
júlí 1900 að Nesi í Grunnavík en
ólst upp á Hesteyri. Hann hóf
sjómennsku 17 ára gamall, fyrst á
vélbátum og síðar á togurum. Þau
Svanhild giftu sig 7. marz 1936 og
hófu þá búskap. Búa þau á ýmsum
stöðum í borginni uns þau kaupa
íbúð í tvíbýlishúsi við Reynimel 43
þar sem þau hafa búið síðan.
Bjarni hætti sjómennsku 1944 og
gerðist þá verkstjóri hjá Geir
Thorsteinssyni og síðan hjá Tog-
araafgreiðslunni. Vegna hjarta-
áfalls hætti hann allri verkstjórn
1972.
Þegar ég kynntist þeim Svan-
hild og Bjarna fyrst var ég nemi
við Kennaraskólann. Svanhild
seldi þá skólasveinum fæði. Ég var
svo heppinn að lenda í þeim hópi.
Ekki var hægt að lenda á betri
stað en hjá þeim hjónum. Svan-
hild var snillingur við alla matar-
gerð enda var það hennar líf og
yndi. Einnig var hún og þau hjón
Guðjón Aðalbjarnar-
son — Minningarorð
Fæddur 30. október 1924
Dáinn 31. desember 1979.
Mig setti hljóðan og harmur
leitaði á hugann, þegar ég frétti
lát Guðjóns Aðalbjarnarsonar
frænda míns. Ég hafði ekki að
vísu haft mikil kynni af Guðjóni,
ekki hitt hann nema nokkrum
sinnum, en samt sem áður hafði
hann orðið mér óvenjulega hug-
þekkur og minnisstæður, — hlýr,
kíminn, hæglátur og hógvær. Ekki
veit ég hvort það voru ættarbönd-
in, við vorum bræðrasynir, eða
eithvað annað sem gerði það að
verkum að mér fannst ég vera
samvistum við nákunnugan strax
og ég hitti Guðjón fyrsta sinni.
Það líður mér heldur ekki úr
minni, þegar ég kom í heimsókn á
Skólavörðustíginn til Þorbjargar
móður hans og þeirra systkina
með öldruðum föður mínum,
hvernig hann tók á móti pabba
tveimur höndum með svo mikilli
hlýju og vinsemd að einstakt var.
Og þannig man ég Guðjón sem
einstakan heiðursmann, frænd-
rækinn og hjartahlýjan.
Guðjón fæddist hinn 30. október
1924 í Reykjavík. Hann var sonur
Aðalbjarnar Stefánssonar prent-
ara og eiginkonu hans Þorbjargar
Grímsdóttur. Aðalbjörn faðir
hans var þekktur drengskapar-
maður, prentari að mennt og
áhugasamur þátttakandi í félags-
málum prentara. Kunnur er líka
Aðalbjörn fyrir störf sín á vegum
góðtemplarareglunnar og þá ekki
síst fyrir störf sín við barnablaðið
Æskuna, en hann ritstýrði henni
um árabil, þegar hún hóf göngu
sína og haslaði sér völl, sem blað
barna og unglinga á íslandi. En
Guðjón naut föður síns alltof fá
ár, því að Aðalbjörn andaðist um
aldur fram 64 ára að aldri, frá
átta börnum í ómegð.
Þorbjörg Grímsdóttir sýndi þá
sem oftar þann óbilandi kjark og
dug sem einkennir hana enn í dag
þrátt fyrir háan aldur. Með óbil-
andi þreki og ástúð annaðist hún
og ól upp börnin sín á heimili sem
ætíð bar vitni um myndarskap
hennar og hjartahlýju. Og þótt oft
væri þröngt í litla húsinu hennar
á Skólavörðustígnum var and-
rúmsloftið þar slíkt, að þeim sem
þar komu fannst fara þar vel um
sig og vítt til veggja. Af þessú má
sjá að Guðjón átti til góðra að
telja.
Álla ævi sína var Guðjón á
heimili móður sinnar og ómetan-
leg stoð hennar og stytta þegar
hann var uppkominn. Guðjón var
einn af þessum hljóðlátu mönnum
sem ekki láta mikið yfir sér, en
reynast því betur sem maður
kynnist þeim meira. Hann var
víðlesinn og hafði gaman af bók-
um og átti með þeim marga góða
stund. Guðjón var einnig músík-
elskur maður og marga ljúfa
bæði létt í lund og oft var kátt á
hjalla og mikið hlegið.
Þeim Svanhild og Bjarna varð
ekki barna auðið en ýmsir skóla-
sveinar hafa orðið þeim hja-
rtfólgnir. Um tíma voru þrír
alnafnar kostgangarar hjá Svan-
hild og hétu Jónar Sigurðssynir.
Svanhild aðgreindi þá með því að
kalla þá Jón klaka, Jón súga og
Stranda-Jón. Allir eru þeir látnir
og sá yngsti rúmlega tvítugur. Ef
einhver tilgangur er með lífi og
dauða munu þessir félagar nú
þegar hafa fagnað Svanhild á öðru
tilverustigi.
Eins og áður segir var matar-
gerð aðalstarf Svanhildar. Við
sem urðum þeirrar ánægju að-
njótandi að vera hjá henni í fæði
fundum hvernig hún naut þess að
gefa okkur ljúffenga rétti sem
voru svo sannarlega ekki skornir
við nögl. Hún hafði einnig mikla
ánægju af að vera með ungu fólki
og var þá alltaf gamansöm og létt
í lund.
Þó að Svanhild væri orðin
Islendingur gleymdi hún ekki föð-
urlandi sinu og þau Bjarni fóru oft
til Noregs að heimsækja æsku-
stöðvar Svanhildar.
Síðustu árin var hún orðin
heilsuveil og oft á spítölum. Hún
hélt þó alltaf sinni glaðværð og
heimilisstörfum sinnti hún að
mestu leyti. Hennar seinasta verk
í þessum heimi var að annast
kvöldverð heima hjá sér skömmu
áður en hún andaðist.
Ég vil að lokum senda þessari
burtkvöddu vinkonu kærar þakkir
fyrir ánægjulegar samverustund-
ir.
Guð blessi þig Bjarni minn í
sorg þinni.
Sigvaldi Ingimundarson.
stund átti hann með harmonikk-
unni sinni. Og félagar hans þótt-
ust hafa himin höndum tekið,
þegar Guðjón spilaði á harmon-
ikkuna og gleymdist þá gjarnan
allt tímaskyn. Og Guðjón var
traustur og trúr vinur vina sinna.
Það vissu allir sem til þekktu.
Nú er Guðjón Aðalbjörnsson
farinn yfir móðuna miklu langt
um aldur fram. Vinir hans og
vandamenn skilja ekki hvers
vegna. En hitt vita þeir af eigin
raun að minningin um góðan
dreng lifir.
Þorbjörgu Grímsdóttur móður
Guðjóns og systkinum hans og
vandamönnum öllum sendi ég
samúðarkveðjur. Guð blessi þau
öll.
Steíán Trjámann Tryggvason.