Morgunblaðið - 30.01.1980, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. JANÚAR 1980
MORöJKr
KAFF/NU

Ij ^f9z_
^nT'
GRANI GÖSLARI
MGVLE-
Hve langt er síðan að ugglutilfinningin náði slíkum heljartök-
um á þér?
Næst þegar ég kaupi mér hatt,
skal ég vera búinn að láta
klippa mig!
.J
Ég er hingað kominn til þess að
kvarta yfir galdrakassa sem ég
gaf drengnum mínum í jólagjöf!
Ad vísa frá
—að handtaka
„ENN einu sinni urðu út-
varpshlustendur vitni að því á
mánudaginn var, og mér og trú-
lega fleirum þykja einkennileg
vinnubrögð, svo ekki sé fastara að
orði kveðið. — Lesin var í hádegis-
útvarpi stutt frétt um það að vinir
Sakharov- hjónanna hefðu heim-
sótt þau í Gorky, og síðan kom
þessi setning: „en honum (átt við
Sakharov) var nýlega vísað frá
Moskvu."
Allur heimurinn veit að um
algjöra nauðungarflutninga var
að ræða. Hjónin voru handtekin á
götu í Moskvu og flutt fyrirvara-
laust til Gorky. — Það er ekki
hægt annað en að lýsa furðu sinni
yfir svona frásögn. — Að vísu er
þetta enn ein sönnun þess að með
svona orðalagi er bersýnilega ver-
ið að gera ákveðna tilraun til þess
að slæva almenningsálitið og eins
og svo oft áður, taka broddinn úr
ofbeldisverkum sovétstjórnarinn-
ar. Spurningin er hvort þetta sé
meðvitað eður ei hjá fréttastof-
unni?
Það vita allir hvað það þýðir
þegar nemanda er vísað úr tíma.
Sakharov var handtekinn á götu
og sendur burt á vegum stjórn-
valda. — Og það er annar hand-
leggur, Velvakandi!
EFFESS“
• Að horfa út í
hinn mikla geim
„Fagurt er og fróðlegt að
horfa til himins á heiðskírum
vetrarkvöldum og virða fyrir sér
þann ótölulega stjörnuskara, sem
þar blasir við augum, hvert sem
litið er. Við erum stödd í sólhverfi,
sem staðsett er í einum armi
ákaflega stórrar stjörnuhvirf-
ingar, sem við köllum vetrarbraut,
einu nafni. í allar áttir út frá
sólhverfi okkar eru aðrar sólir, í
mikilli fjarlægð þó, í hundraða og
þúsunda Ijósára fjarlægð, margar
hverjar, og í ýmsum litbrigðum.
Allar þreyta þær göngu sína, eftir
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fá spi) eru svo einföld, að ekki
komi til greina fleiri en ein leið við
úrvinnsiuna og í dag ættir þú að
gera þér hugmynd um hvernig þú
myndir spila fjóra spaða úr sæti
suðurs.
Norður Suður
S KG2 S. ÁD10864
H. Á7 H. D4
T. 86543 T. ÁD
L. 752 L. Á63
Þegar spilið kom fyrir gaf suður
og sagnirnar urðu einfaldar. Suð-
ur opnaði á einum spaða, norður
hækkað i tvo og suöur sagði fjóra
spaða. Útspil lauftía, austur lét
gosann og þá var komið að sagn-
hafa að mynda sér skoðun um
úrspilið. Er áætlun þín tilbúin?
Sagnhafi tók á laufásinn, síðan
spaðaás og spilaði lágum spaða á
gosann. Þegar báðir fylgdu voru
tromp þeirra farin en þegar
svíningin í tíglinum mistókst er
auðvelt að gera sér í hugarlund
framhaldið. Lítum á spil austurs
og vesturs.
Vestur Austur
S. 53 S. 97
H. K8632 H. G1095
T. K9 T. G1072
L. 10984 L. KDG
Vestur spilaði aftur laufi, aust-
ur tók þar tvo slagi og skipti í
hjartagosa. Þar með var spilið í
rauninni búið og sagnhafi gaf
fjóra slagi, tvo á lauf og einn á
hvorn rauðu litanna.
Vonandi hefðir þú ekki staðið
svona að spilinu. Áð vísu lá það
illa en fyrir hendi var mun betri
leið. Eftir að hafa tekið fyrsta
slaginn á laufás er best að taka á
trompás. Þegar báðir fylgja er
örugglega hægt að fríspila tígli í
blindum ef liturinn skiptist ekki
ver en 4—2. Því er næst tekið á
ígulás og drottningunni spilað. En
með því að sleppa svíningunni
bíða tilbúnar þrjár innkomur á
blindan og því örugglega hægt að
trompa tvo tígla og láta hjarta-
tapslaginn í síðasta tígulinn, sem
um leið verður tíundi slagurinn.
ljósára fjarlægð.
Maigret og vínkaupmaöurinn
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Krist|ónsdóttir
sneri á íslensku
32
kominn aftur og ég held hann
vilji fá að tala við yður.
— Segðu honum að koma.
Ilann valdi sér eina af þeim
pípum sem voru i statífinu á
skrifborðinu og tróð í hana
seinlega.
— Hefurðu aflað allra upp-
lýsinga?
— Næstum því. Ég hef verið
býsna heppinn.
— Seztu niður og láttu mig
sjá listann.
— Þér getið áreiðanlega
ekki lesið þetta krass mitt. Eg
skal lesa það fyrir yður og
síðan skrifa ég almennilega og
formlega skýrslu um málið. Ég
byrja á ráðherranum Xavier
Thorel. Ég þurfti ekki að spyrja
neinn. í fimmtudagsblöðunum
stóð að hann hefði verið fulltrúi
ríkisstjórnarinnar á frumsýn-
ingu myndar um starfsemi neð-
anjarðarhreyfingarinnar á
stríðsárunum.
— Með konu sinni?
— Já, frú Rita var með og
sömuieiðis átján ára gamall
sonur þeirra.
— Afram!
— Seinna komst ég að því að
ýmsir þeirra sem voru skráðir á
listann höfðu einnig verið við
frumsýninguna þótt þess væri
ekki sérstaklega getið í blöðun-
um. Það á meðal annars við um
Rioux lækni sem býr skammt
frá Chabuthjónunum.
— Hver sagði þér það?
— Húsvörðurinn þar. Ég
fékk líka að vita að Rioux er
læknir konu Chabuts.
— Er hún oft veik?
— Hún kallar hann að
minnsta kosti oft til sin. Hann
er feitlaginn maður, þunnhærð-
ur og reynir að greiða yfir
skallann. Konan hans er stór-
skorinn kvenmaður, rauðhærð
og ég trúi þvi varla að hún hafi
verkað mjög eggjandi á Oscar
Chabut.
— Þarna eru komnir tveir.
Og hvað svo mcira?
— Henry Legendre, verk-
smiðjueigandinn. var í Rouen,
en þar á hann litla íbúð. Ilann
fer oft þangað, það hef ég frá
bílstjóra hans scm hélt ég væri
að selja tryggingar.
— Og hvað með konu hans?
— Hún heíur legið i flensu
alla síðustu viku... Ég gat
ekki fengið annað vita um
braskarann Pierre Marlot en að
hann hefði líklega verið úti í
kvöldverðarboði. Hann og kona
hans. Lucille, fara oft út i slik
boð. Ég hef ekki gefið mér tima
til að kanna það til hlítar.
— Hvað með listfræðinginn
Caucasson?
— Hann var lika á kvik-
myndinni um neðanjarðar-
hreyfinguna.
— Poupart málaflutnings-
maður?
— Hann var í samkvæmi hjá
sendiherrum S.Þ. á Avenue Ga-
briel.
— Og frú hans?
— Hún var með honum. Svo
er kvenmaður að nafni Estelle
Japy, ekkja eða fráskilin, sem
býr á Boulevard Haussmann og
hefur lengi verið í hópi ást-
kvenna Chahuts. Til að fá eitt-
hvað að vita um hana varð ég að
koma mér i mjúkinn hjá vinnu-
konunni hennar. Mér skildist
að siðustu mánuði hefði eitt-
hvað verið farið að togna á
sambandi hennar við Chabut og
hann heíði komið illa fram við
hana. Á miðvikudaginn snæddi
hún kvöldverð ein heima og
síðan horfði hún á sjónvarpið.
Síminn hringdi og Maigret
lyfti tólinu.
— Ég held það sé sami
maðurinn og i morgun.
— Gefið samband!
Löng þögn, en hann heyrði
andardrátt manns i simanum.
— Eruð það þér? spurði
röddin að lokum.
— Já, hvað viljið þér?
— Éc a'tlaði bara að ítreka
að hauii var þorpari. Það verðið
þér að gera yður Ijóst.
— Andartak ...
En hann hafði lagt simann á.
— Kannski þetta hafi verið
morðinginn. En það gæti lika
verið einhver sem er bara að
skemmta sér. Meðan hann held-