Morgunblaðið - 22.02.1980, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 1980
ww
MORö’Jív-
KAFr/NCJ
íðc^
Ég keypti hér fyrir nokkru
furu-hár-vatn?
— — — Og svo komið þið næsta kvöld til okkar, til að horfa á
sjónvarpið?
Y0//
4 04
Blessaður hættu að öskra
svona, maður, — ég er að
drepast í höfðinu.
Oft svartir sauð-
ir í góðri hjörð
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Ótrúlega oft tapast spil ein-
göngu vegna þess, að sagnhafi
gefur sér ekki nægan tíma til að
athuga spilið nægilega vel áður en
látið er frá blindum í fyrsta slag,
Og út af fyrir sig sannar þetta
eitt, að óvandvirkni borgar sig
aldrei. Stundum sleppa menn með
hana þegar litlu máli skiptir hvað
gert er en í öðrum tilfellum skilur
vandvirknin á milli vinnings og
taps.
Allir á hættu, suður gaf.
COSPER
Norður S. ÁD63 H. 42 T. D10
Vcstur L. DG543 Austur
S. 754 S. K82
H. D1076 H. G5
T. 7543 T. 982
L. 62 Suður S. G109 L. ÁK1098
H. ÁK983 T. ÁKG6 L. 7
COSPER
Þér eruð í ökuprófi, en ekki á sundæfingu!
Dagbjartur Björgvin Gíslason
skrifar Velvakanda bréf þar sem
hann segist hafa farið inn í
strætisvagn við Hjúkrunar- og
elliheimilið Grund. Hann segist
hafa verið með staf í hægri hendi
og skjalatösku undir vinstri hand-
legg, en miðann hafi hann haft í
munninum og látið hann detta
niður í „dunkinn." Um leið bað
hann um skiptimiða.
Svo heldur Dagbjartur áfram:
„í stað þess að afhenda mér
skiptimiða, tekur hann vagninn
áfram með rykk, eins og viðvan-
ingar gera stundum, þegar þeir
eru að læra á bíl. Eg er maður
hart-nær áttræður, gamall land-
póstur og eðlilega fótlúinn. Þá var
ég búinn að vinna með liðagigt í
hálfa öld og það er ekki beint
skemmtileg veiki.
Eg er engri handfestu búinn að
ná þegar hann rykkir áfram með
þeim afleiðingum að ég hendist
tvær lengdir mínar aftur vagn-
gólfið. Ég fann í fyrstu svo mikið
til að ég hélt að ég væri brotinn,
en komst svo að því að svo var
ekki. Ég hefi sterka rödd og
hrópaði fram til vagnstjórans:
„Nú varst þú heppinn, vagnstjóri,
að verða ekki mannsbani."
Ég held að ekki sakaði þótt þessi
gerð af vagnstjórum tæki meira
tillit til aldraðs fólks og mætti
gjarnan hvíla sig frá akstri. Ekki
þekkti ég manninn og minnist
þess ekki að hafa verið með
honum áður.“
Og Dagbjartur heldur áfram:
„Yfirleitt eru í þessari stétt
rólegir og góðir ökumenn, ljúfir og
hjálplegir við aldrað fólk og það
fram yfir skyldur sínar, en það
finnast oft svartir sauðir í góðri
hjörð. Daginn áður en ég var með
umræddum vagnstjóra var ég með
vagni á leið 5. Hann stansaði í
Lækjargötu. Kanturinn þar 'var
svo lágur að ég komst ekki út
nema eiga á hættu að detta. Ég
hrópaði til vagnstjórans, sem var
kominn hálfa leið að skýlinu.
Hann snýr strax við, kemur
hlaupandi að dyrunum, tekur
brosandi undir hönd mér og lyftir
mér léttilega niður á gangstéttina.
En ekki nóg með það, heldur leiðir
hann mig yfir götuna og skilur
ekki við mig fyrr en við dyrnar á
leið 6, sem ég ætlaði með heim.“
• Meiri birkirækt
„Kæri Velvakandi.
Margir íslendingar sjá marg-
þætta möguleika í sínu landi og er
Vestur spilaði út laufsexi eftir
þessar sagnir:
Surtur Norður
1 Hjarta 2 Lauí
2 (»rond 3 fínind
Pass
Seinni sögn suðurs var ekki
beint eðlileg. Engu var líkara en,
að hann vildi ekki, að makker
spilaði spilið. Og sjálfsagt hefur
hann ekki þekkt sín eigin tak-
mörk.
Sagnhafi lét laufdrottninguna
frá blindum og austur drap með
kóng, tók síðan á ásinn og spilaði
tíunni. Blindur fékk þann slaginn
en austur beið tilbúinn með tvo
laufslagi, sem hann tók þegar
hann fékk á spaðakónginn seinna í
spilinu því sagnhafi gat ekki náð
níu slögum án þess að reyna
spaðasvíninguna. Einn niður.
Auðvelt var að komast hjá
þessu og vinna spilið. Og sjálfsagt
hefði nægt að gera sér ljósa
hugsanlega framvindu spilsins
strax í fyrsta slag. í ljós hefði
komið, að þrjá slagi mátti gefa á
lauf en helst ekki fjóra. Og það
þýddi að tryggara var að láta lágt
lauf frá blindum í fyrsta slag.
Austur hefði fengið slaginn á
áttuna en verið mát um leið, því
ekki gat vestur komist að til að
spila aftur laufi. Og laufháspil
blinds voru þá orðin nægileg
fyrirstaða og útilokað að gefa
nema þrjá slagi á litinn.
Maigret og vínkaupmaðurinn
52
— Nei, við skulum ekki fara
þangaó beint. Aktu fyrst til
Rue Froidcveaux 57.
Þeir óku eftir Boulevard
Saint Michel og beygðu til
hægri i áttina að Montparnasse-
kirkjugarðinum.
— Riolle hefur sjálfsagt ekki
þekkt fyrirrennara sinn í
starfi?
— Nei. Hann kom og sótti
um starfið eftir auglýsingu.
bað var Chabut sjálfur sem
ræddi við hann.
— Og fullvissaði sig um að
hann væri smámenni.
— Hvað eigið þér við?
— Að Louceck er eina und-
antekningin af öllu starfslið-
inu... hitt er allt meira og
minna skaplausar geðlurður
sem hann íyrirlítur. Maðurinn
leit niður á allt og alla, fyrirleit
þá sem hjá honum unnu, traðk-
aði á svokölluðum vinum
sínum. Ég er viss um að ástæð-
an fyrir því að honum var svona
mikil nauðsyn að sofa hjá öllum
þessum konum — var bara sú
tilfinning að hann hefði með
því niðurlægt þær og upphafið
sjálfan sig.
— Já, þá erum við komnir.
— Kannski er bezt að þú
komir ekki með upp. Ég ætla að
tala við frú Pigou og það gæti
verið að henni myndi verða of
mikið um það ef við værum
háðir — fyndist það of form-
legt. Þú skalt bíða eftir á
barnum hérna á móti.
Hann opnaði dyrnar inn i
húsvarðarstúkuna og spurði:
— Hvar býr frú Pigou?
— Fimmtu hæð til vinstri.
— Er hún heima?
— Ég hef ekki orðið vör við
að hún færi út. svo að ég geri
ráð fyrir því.
Það var cngin lyfta í húsinu,
svo að hann varð að ganga upp
á fimmtu hæð og hann nam
öðru hverju staðar til að kasta
mæðinni. Húsið var snyrtilegt
og öllu þar vel við haldið.
Þegar hann komst upp á
fimmtu hæð, barði hann að
dyrum því að hann kom ekki
auga á neina dyrahjöllu. Ilann
beið stund og barði svo aftur og
var argur við þá tilhugsun að
hann yrði ef til vill að snúa frá
og koma aftur síðar.
Hann lagði eyrað að hurðinni
en heyrði ekkert hljóð. Hann
barði í þriðja sinn og nú svo
duglega að hurðin nötraði. í
þetta skipti heyrði hann fóta-
tak, að vísu mjög varfærið.
— Hvað viljið þér?
— Tala við frú Pigou.
— Augnahlik.
Það leið drjúg stund og síðan
var dyrunum loks lokið upp.
Ung kona i slopp horfði forvitn-
islega á hann.
— Hvað eruð þér að sclja?
— Ég er ekki að selja neitt.
Ég vil tala við yður. Ég heiti
Maigret og er lögregluforingi
frá Rannsóknarlögreglunni.
Hún hugsaði sig cilitið um.
svo veik hún til hliðar svo að
hann kæmist inn fyrir.
— Gerið svo vcl. Ég var hálf
slöpp og lá fyrir.
Þegar þau komu inn í dag-
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Krist|ónsdóttir
sneri á íslensku
stofuna flýtti hún sér að loka
inn í svefnherbergið þar sem
Maigret sá að rúm var óupp-
búið.
— Gerið svo vel að fá yður
sæti, sagði hún og benti á stól.
Glugginnn sneri út að kirkju-
garðinum með gróskumiklum
trjám. Húsgögnin voru þokka-
leg og allt var ósköp hvers-
dagslegt en ekki ómerkilegt.
Öskubakki fullur af sígarettu-
stubbum stóð á borðinu og
plötur lágu út um allt.
— Komið þér vegna eigin-
manns míns?
— Ég get svarað því bæði
játandi og neitandi. Ilafið þér
heyrt frá honum?
— Nci, ekki enn. Ég fór á
skrifstofuna og fékk að vita að
hann hefði ekki stigið þar fæti í
siðustu sex mánuði.
— Ifvað er langt síðan hann
hvarf?
— Tveir mánuðir. Það var í
lok september, einmitt þegar
hann átti að koma heim með
launin sin.
Hún sat i stól og sloppurinn