Morgunblaðið - 25.07.1980, Síða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. JÚLÍ1980
11
Bókmenntaþjóðin
hélt Listahátíð
ferðir og allt rólegra, en annars
líður okkur báðum vel hér, enda
höfum við lifandi áhuga á búskapn-
um.
Ert þú hættur í körfubolta,
Kári?
Eg er ákveðinn að gefa engar
yfirlýsingar um það af gamalli
reynslu. Þegar við fluttumst
hingað norður var ég ákveðinn í því
að hætta endanlega afskiptum af
íþróttum, en reynslan hefur hins
vegar orðið sú, að sl. tvö ár hef ég
eytt meiri tíma í körfubolta en
nokkru sinni fyrr. Ég hef þjálfað og
leikið með Ungmennafélaginu
Tindastóli á Sauðárkróki og við
lékum í 1. deild sl. vetur en féllum
niður. Ástæðan fyrir fallinu var
ekki skortur á góðum mannskap,
hér eru margir efnilegir strákar, en
aðstöðuleysið háir okkur hrikalega.
Það er skammarlegt að í öllum
Skagafirði er ekki til eitt einasta
frambærilegt íþróttahús, þannig að
við höfum orðið að leika heimaleiki
okkar á Akureyri.
Ég hef ekki tekið neina ákvörðun
um næsta vetur, áhuginn er fyrir
hendi, en maður verður að vega og
meta kostina og ókostina við að
eyða tíma í þetta.
Skólastjóri á
Stóru-ökrum
Þrátt fyrir annríki ert þú skóla-
stjóri, er ekki svo?
Jú, það er rétt, að ég er skóla-
stjóri á Stóru-Ökrum, en þar er
rekinn grunnsóli fyrir Akrahrepp.
Nemendur í fyrra voru 33, en verða
32 í vetur. Kennslan er frá 9—15,
frá miðjum október og fram í
miöjan maí.
Kennslan, búskapurinn og íþ-
róttirnar haldast því í hendur, en
æði verður þó sólarhringurinn oft
langur, en Katrín stendur sig eins
og hetja við bústörfin og léttir
miklu af mér.
Annars má segja að við förum í
öll verk saman, í okkur er enginn
barlómur og við erum ánægð með
lífið, enda værum við farin ef svo
væri ekki.
og ég vona að flokksmenn beri
gæfu til að standa saman, í stað
þess að leggja undirróðursöflun-
um vopnin upp í hendurnar.
Mikill áhugamaður
um skógrækt
Gunnar, þú ert formaður Skóg-
ræktarfélags Skagafjarðar, hvað
getur þú sagt mér um það starf?
Jú, það er rétt að ég hef lifandi
áhuga á skógrækt og Skógræktar-
félagið hefur beitt sér fyrir ýms-
um framkvæmdum í gegnum árin.
Meginstarfsemi félagsins hefur
verið í því fólgin að byggja upp
skóglendi á Hólum í Hjaltadal,
sem vel er á veg komið og við erum
að vinna að því, að leggja veg í
gegnum skóginn fyrir ferðamenn.
Við höfum auk þess haldið uppi
miklum áróðri fyrir trjárækt,
heimsótt skóla, haldið fyrirlestra
og komið á fundi hjá ýmsum
félagasamtökum.
Við höfum einnig beitt okkur
fyrir því, að skólabörn gróðursetji
að minnsta kosti eitt tré hvert. Ég
get og nefnt, að búið er að koma
upp skjólbeltum á 5 bæjum í
Skagafirði, og meðal þeirra verk-
efna sem eru á dagskrá hjá okkur,
er að gera Sauðárgil og Skógarhlíð
að útivistarsvæði.
Þetta er því heilmikið starf,
enda ekki vanþörf á og ég get
nefnt að lokum, að Óskar Magn-
ússon, bóndi á Brekku, hefur
unnið mikið fyrir félagið á undan-
förnum árum og hann hefur á
þessu ári leiðbeint fólki um gróð-
ursetningu og annað sem lýtur að
skógrækt.
Bókmenntaþjóðin hélt Lista-
hátið að þessu sinni án þess að
bókmenntir kæmu verulega við
sögu. Að vísu voru undantekn-
ingar sem þó tengjast allar öðr-
um listgreinum: Þjóðleikhúsið
minntist aldarafmælis Jóhanns
Sigurjónssonar með dagskrá úr
leikritum hans, ljóðum og bréf-
um og forsýndi nýtt leikrit eftir
Kjartan Ragnarsson; tónskáldið
John Cage flutti eftir sig að
mörgu leyti athyglisverðan ljóða-
flokk; skáldið Wolf Biermann
söng ljóð sin i Háskólabiói.
Að því hefur verið fundið áður
að hlutur bókmennta færi minnk-
andi á Listahátíð. Eftir að Nor-
ræna húsið hætti þátttöku í Lista-
hátíð er þróunin öll í þá átt að
fylla landið af frægum erlendum
stjörnum sem ljóma ákaft í stór-
um sölum og í fjölmiðlum. Þetta
er að vísu skiljanlegt þegar þess er
gætt að hér er orðið við óskum
fjölda fólks sem á þess kannski
kost einu sinni á ævinni að hlusta
á Pavarotti í eigin persónu eða
hrífast með Clash. Listahátíð þarf
peninga, ekki er unnt að láta hana
bera sig fyrir tómu húsi.
Það eftirminnilegasta við Lista-
hátíð nú var að sá ásetningur
forráðamanna hennar tókst að
láta hana ná út á götur og torg.
Katalóníumennirnir Els Comedi-
ants glöddu fólk hvarvetna með
trúðleik sínum. Koma Els Comedi-
ants gæti orðið fordæmi til að
bjóða upp á meira af slíku á næstu
Listahátíðum og hvers vegna ekki
á hverju sumri. Slíkar skemmtan-
ir þurfa ekki eingöngu að vera
bundnar við Reykjavík. Eins og
Ólafur M. Jóhannesson hefur bent
á hér í blaðinu er þörf fyrir lifandi
list mikil úti á landi og skal tekið
undir það með honum að listin á
ekki bara að vera handa Reykvík-
ingum.
Á það er minnt með þessum
orðum að æskilegt er að Listahá-
tíð geti að einhverju leyti speglað
bókmenntalíf í landinu. Slíkt er að
vísu vandasamt að gera á hátíðum
eins og þeim sem við höfum
kynnst og eru miðaðar við sumar-
tíma, mörgum þykir líklega að
kynning bókmennta eigi að fara
fram á veturna. Bókmenntir séu
einhvers konar skammdegisfæða.
En þetta hlýtur að vera misskiln-
ingur. Á sama tíma og Listahátíð
var haldin gekkst hópur ungs
fólks fyrir menningardögum sem
kallaðir voru Umhverfi ’80. Þar
var heilmikið um að vera. Á
kvöldin lásu rithöfundar úr verk-
Bðkmennllr
eftir JÓHANN
HJÁLMARSSON
um sínum í Breiðfirðingabúð þar
sem veggir voru þaktir myndum
íslenskra myndlistarmanna. Þótt
ekki væru þessir upplestrar
glannalega auglýstir voru þeir
sæmilega sóttir.
Þegar þessi orð eru skrifuð
berast fréttir frá Vestur-Berlín að
þar hafi íslenskar bókmenntir
verið kynntar við mikinn fögnuð
og einnig var notað tækifærið til
að koma á framfæri annarri
íslenskri list. Það má einnig
minna á að fyrir löngu er það
orðin föst hefð í Stokkhólmi að
efna á sumrin til sílestra úr
verkum ljóðskálda og hafa þeir
fengið mjög góðar undirtektir.
Það fór ekki framhjá þeim sem
áttu leið um miðborg Reykjavíkur
á Listahátíð að ung og lítt þekkt
skáld láta nú að sér kveða í ríkari
mæli en áður. Þau selja bækur
sínar á götum og torgum og þótt
fæst þeirra séu fastir gestir í
fjölmiðlum hafa þau ýmislegt til
málanna að leggja. Sum þessara
skálda hafa reyndar gert það sem
útgefendum ljóðabóka hefur tekist
misjafnlega: að selja bækur sínar.
Skáldin eru sjálf útgefendur bók-
anfla og bjóða þær til sölu óhrædd
við hinn pínlega virðuleik sem oft
er settur á svið kringum ljóð og
ljóðabækur. Það væri kjörið verk-
efni fyrir komandi Listahátið (eig-
inlega þurfum við alltaf að hafa
listahátíð) að greiða götu ungra
skálda sem eru að basla við
vanþakkláta bókmenntaiðju sem
þó hefur löngum þótt gild á
Islandi. Ekki er nauðsynlegt að
„kynna" alltaf sömu skáldin. Þau
hljóta sjálf að vera orðin þreytt á
slíkum kynningum og áheyrendur
búnir að læra þeirra góðu vísur og
tryggja þeim eilíft líf.