Morgunblaðið - 17.10.1980, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 1980
Minning:
Stefanía Asmunds-
dóttir frá Krossum
Fædd 4. september 189fi.
Dáin 10. október 1980.
Stefanía Asmundsdóttir, móð-
urystir mín, er látin. Langri
starfsævi er lokið. Við þessi tíma-
mót er margs að minnast ok
margt að þakka.
Þar sem öldur Atlantshafsins
forðum báru krosstrén að landi,
var hún fædd og uppalin. Elsta
barn hjónanna Asmundar Jóns-
sonar bónda að Krossum í Staðar-
sveit og Kristínar Stefánsdóttur
konu hans.
Starfsdagurinn á Krossum und-
ir stjórn hins unga bónda þar, var
ávaxtasamur, með óteljandi lit-
brigðum margvíslegrar nýbreytni
og framfara í lífi og lifnaðarhátt-
um þess tíma. Enda var tryggð
hennar við staðinn og umhverfið,
sem mótaði hana órofin til hinstu
stundar. Þar var safnað þeim auði,
sem til varanlegrar blessunar
verður, öllu öðru fremur, en það er
hinn djúpi skilningur og þekking á
tilgangi og gildi mannlífsins. Guð
var með í verki og allt blessaðist á
jörðinni, sem ber nafn Krossins í
fleirtölu.
Kristín Stefánsdóttir andaðist
haustið 1929 og kom þá til ábyrgð-
ar og umhyggju systranna Stefan-
íu og Maríu fyrir föður sínum og
heimilinu. Um langan tíma meðan
barnabörnin uxU úr grasi var þar
fagurt líf og blómlegt.
Stefanía giftist árið 1924 Páli
Jónssyni, verslunarmanni frá
Eskifirði, greindum og menntuð-
um manni. Hann var sonur Jóns
ísleifssonar, vegaverkstjóra og
konu hans, Ragnheiðar Pálsdótt-
ur, dóttur séra Páls í Þingmúla.
Þau bjuggu í Reykjavík, þar sem
Páll rak heildverslun og þar fædd-
ust þeim sín fyrstu fjögur börn af
fimm. En ský sorgar dregur oft á
himin þegar sól skín sem hæst.
Páll missti heilsuna og féll fyrir
hinum hvíta dauða í blóma lífsins
árið 1938. Móðursystir mín stóð þá
eftir með börnin sín fjögur, en
stúlkuna Ragnheiði höfðu þau
misst á fimmta ári, sem var þung
sorg.
í skjóli Ásmundar afa okkar og
Jóns Sigurðssonar, vinar hans,
ólust öll börnin upp og báru þeir
uppeldi og menntun barnanna
mjög fyrir brjósti.
Krossar eru afskekkt býli, niður
við sjó, á sunnanverðu Snæfells-
nesi. Friðsældin sem þar ríkti,
minnti á Paradís, ef hana væri að
finna hér á jörðu. Er tímarnir
liðu, kom þar að friðarreiturinn
varð mannlaus. Öldungarnir
horfnir yfir móðuna miklu og
afkomendurnir leituðu á önnur
mið.
Átthagaböndin hjá frænku
minni rofnuðu aldrei. Hún dvaldi
þar löngum á meðan heilsan leyfði
og síðustu dagana var hugurinn
enn bundinn við Krossana hennar.
Allú ævina var hún að gefa. Fyrst
og fremst ástúð og umhyggju til
allra. Peningar voru í hennar
augum til þess að gefa þá fátæk-
um. Hana vantaði aldrei neitt
fyrir sjálfa sig, guð sá um hennar
þarfir. Hún var fundvís á fólk sem
þurfti hjálpar og hjúkrunar við og
þær stundir voru aldrei taldar
sem setið var hjá sjúkum og
hjálparþurfi.
Guð leiddi hana gegnum lífið og
gaf henni mannvænleg börn,
tengdabörn, barnabörn og barna-
barnabörn, sem öll kveðja elsku-
lega móður, tengdamóður, ömmu
og langömmu, með þakklæti fyrir
alla umhyggju hennar.
Systurdæturnar þakka ástríki
hennar og þátt hennar í uppeldi
þeirra, sem varð dýrmætt vega-
nesti. Systirin þakkar liðna daga.
Guð blessi minningu móðursyst-
ur minnar, sem hefur gengið inn
til hvíldar guðs að loknu dags-
verki.
Áslaug Sigurðardóttir
Mér er eiginlega ekki harmur í
hug, þegar ég sezt niður til að
kveðja gamla vinkonu nokkrum
orðum.
Ég veit hvað hún hlakkaði
innilega til að sofna í Drottins
faðm og öðlast nýtt líf hjá honum.
Ef að nokkur eðlisþáttur ein-
kenndi öðrum fremur Stefaníu
vinkonu mína, þá var það heit og
einlæg trú á þann, sem öllu er
æðri og öllu ráðstafar.
Sá sem á slíka trú er alltaf
sterkur. Auðmýkt fyrir Drottni er
styrkur í Drottni. Þó að líkaminn
hafi verið lasburða um alllangt
skeið þá var andinn styrkur og
glettnisglampinn hýri tiltækur í
augunum.
Þessi kona hafði skilað miklu
dagsverki, þolað mikla harma,
þerrað mörg tár, öllum gert gott.
Og hún beið kallsins hinsta örugg
og vonglöð. Hún hafði ekki verið
kvartsár um dagana.
Nýlega sagði dóttursonur henn-
ar við mig:„Guð leggur ekki þyngri
byrði á neinn, en hann þoár“.
Þessi orð hefði hann getað lært
hjá ömmu sinni.
Afkomendur Stefaníu eru fjöl-
margir, allt gáfað fólk og vandað.
I þeim lifir og erfist eðli þessarar
góðu konu, sem svo gekk um
þennan heim að hann var sýnu
betri þegar hún kvaddi. Það verð-
ur fögnuður við endurfundi.
Landi.
+
Móðir okkar,
EYGLÓ STEFÁNSDÓTTIR,
frá Skuld,
sem andaðist í sjúkrahúsi Vestmannaeyja 10. október sl., veröur
jarösungin frá Landakirkju laugardaginn 18. október kl. 2 e.h.
Fyrir hönd vandamanna.
Synir hinnar látnu.
t
Útför eiginmanns míns og fööur okkar,
INGVARS INGVARSSONAR,
Birkilundi,
sem lést af slysförum 9. október sl., fer fram í Skálholtskirkju,
laugardaginn 18. október kl. 2.
Helga Pálsdóttir og börn.
+
Innilegt þakklæti til allra þeirra er sýndu okkur samúö og vinarhug
við andlát og jaröarför eiginmanns míns, fööur okkar, sonar,
tengdafööur og afa,
SIGURÐAR G. STEINÞORSSONAR,
Selvogsgötu 24, Hafnarfirði.
Aóalheiöur Kristjánsdóttir,
Þorbjörg Guömundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+ Þökkum af alhug samúö og vinsemd vegna andláts og útfarar
móöur okkar og tengdamóöur, MARGRÉTAR JONASDÓTTUR.
Unnur Arnórsdóttir, Bóróur ísleifsson.
Svsva Arnórsdóttir, Gyöa Arnórsdóttir, Hermann Magnússon,
Hulda Arnórsdóttir, Óóinn Rögnvaldsson,
Inga Arnórsdóttir, Frank Cremona.
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og jaröarför fööur okkar,
GUNNARS AOALSTEINS ÁSGEIRSSONAR,
Háaleití 38, Keflavík,
Fyrir hönd aöstandenda,
Gunnþórunn Gunnarsdóttír,
Einar Gunnarsson.
Við andlát ömmu minnar, Stef-
aniu Ásmundsdóttur frá Krossum
í Staðarsveit á Snæfellsnesi, leit-
uðu á huga minn fjölmargar
spurningar sem kröfðust jafn-
margra svara. Mér var ljúft að
leggja á mig þá einbeitingu og
einlægni sem þarf til að svara
slíkum spurningum, en í svörum
mínum fann ég minningu mína
um ömmu.
Ekki man ég hvernig þetta allt
byrjaði, en skýrust er minning
mín frá Skólavörðustígnum, þar
sem ég ólst upp með móður minni,
Helgu Pálsdóttur, d. 21. feb. 1979,
en hún var elsta barnið hennar
ömmu, Sigurgeir Hilmar, fóstur-
syni ömmu og svo ömmu sem var
grundvöllur að heimilishaldinu, sá
sem ailtaf var til staðar og jafn
traustur.
Það var ekki á valdi lítils drengs
að skilja hvernig amma hans
byggði sinn trausta grunn, né
heldur að slíkan grunn var hún að
byggja í dóttursyni sínum, lífs-
grundvöll sem byggðist á trúnni á
Jesúm Krist.
Þannig varð mín barnstrú til
uppi í rúmi fyrir ofan hana ömmu,
þyljandi bænir, hlustandi á Pass-
íusálmana og við að læra að
prjóna. Þetta var ekki Stórbrotið
heldur einfalt allt og barnalegt og
það minnir mig á og sannar orð
Páls postula í fyrra Korintubréfi
hans, en þar segir: „Þegar ég var
barn, talaði ég eins og barn,
hugsaði eins og barn, og ályktaði
eins og barn.“
Þegar ég var orðinn fullorðinn
lagði ég niður barnaskapinn. Ein-
hvern veginn finnst mér að amma
hafi aldrei lagt barnaskapinn til
hliðar, hún varð aldrei svo fullorð-
in að hún gleymdi Drottni sínum.
Mér finnst líka þær stundir sem
ég hekkti úr lífi hennar og eru á
einhvern hátt tengdar mínu Hfi,
þá hafi hún stjórnast og brugðist
við eins og sá sem hugleiðir orð
Guðs og varðveitir það.
Amma hefur alltaf verið svolítið
órannsakanleg, mörg verk hennar
hef ég aldrei skilið og kemur þá
upp í hugann er ég var á heimleið
að Krossum, tólf ára gamall. Ég
hafði verið á héraðsmóti í sveit-
inni, það var komið kvöld og farið
að skyggja þegar ég kom að
Björnsánni, það var mikið í ánni
og útfall, en ungum ofurhuga
hraus ekki hugur við slíku, heldur
óð ég út í, albúinn að synda, en
lenti í átökum við ána. Þegar ég
hafði vaðið upp að brjósti og var
farinn að ókyrrast og efast um
mátt minn fyrir ánni, birtist
amma hinu megin á bakkanum.
Kallar hún til mín og bendir á
aðra leið yfir ána sem ég fór og
slapp þannig með skrekkinn í það
skiptið. En hvernig á því stóð að
amma var allt í einu þarna komin,
að leiðbeina dóttursyni sínum hef
ég aldrei skilið og mig grunar
einna helst að amma hafi ekki
skilið það heldur.
Þannig var lífsleiðin okkar
ömmu, hún reyndi að benda mér á
leiðir út úr ógöngum og barns-
legum erfiðleikum. En ég varð
fullorðinn og gleymdi Guði. Ég
hélt út í tilgangsleysið og sveigði
af brautinni hennar ömmu. Á
annarri braut kynntist ég öllu því
veraldlega, sem ég sá ömmu svo
sjaldan nota, svo sem áfengi og
lyfjum.
í dag er ég þakklátur fyrir þetta
hliðarspor mitt, að ég skyldi
ganga veg alkahólistans og hafa
týnt sjálfum mér og Guði um
stund, en með þeirri göngu minni
kynntist ég kvölinni sem síðar
kenndi mér að þekkja sæluna.
Það var einmitt eitt ár þann 10.
okt. sl., dánardaginn hennar
ömmu, sem ég hafði lifað í ár án
þess að vera öðru háður en Guði.
En í upphafi göngu minnar frá
ánauð áfengis til frelsis, var mér
bent á trúna af mönnum sem
reynt höfðu það sama og ég og þá
kom til þess sem ég hafði lært í
rúminu fyrir ofan ömmu. Þannig
hefur amma átt sinn þátt í frelsi
mínu í dag, sennilega vissi amma
að ég myndi þurfa á þessum
grundvelli að halda á hálum vegi
heimsins.
Og þá er komið að endalokum í
minningu minni um ömmu þann
tíma sem hún dvaldist að Hrafn-
istu. Þar fannst mér hún sýna mér
einna best handleiðslu Guðs. Hún
hafði svo oft ákveðið í hvaða
mánuði hún ætlaði að deyja, en
það varð aldrei sem hún ákvað,
svo hún var alveg hætt þessu eftir
að ágústmánuður hafði brugðist,
sennilega hefur hún falið þetta
Guði sínum, því kvöldið áður en
hún dó, fórum við konan mín og ég
til hennar nokkuð seint, þá var
hún hálf sofandi, og ég spurði
hana sem svo. „Ert þú nokkuð að
deyja amma mín? Og hún svaraði:
„Nei, ég má ekkert vera að því
núna.“
En kallið kom. Svona var amma,
alveg órannsakanleg. Ég er þakk-
látur Guði fyrir slíka ömmu, sem
gaf mér jafn góða móður, kristi-
legan grundvöll til að lifa lífinu í
kærleika með fjölskyldu minni,
sáttur við Guð og menn. í huga
mínum ríkir gleði yfir minning-
unni um ömmu; hún hitti ferða-
lúin vin sinn, Dauðann.
I sálu minni finn ég að amma er
farin, líkaminn dáinn, sálin sofn-
uð um stund, en vaknar aftur á
þeim stað sem ætlaður er þeim
sem vegsömuðu Guð í líkama
sínum.
Þannig hlýtur lífið að vera
undirbúningur undin dauðann.
Takist mér að lifa samkvæmt
lífsgrundvellinum sem amma
kenndi mér, er ég ekki hræddur
við dauðann, því þá lendi ég á
sama stað og amma og móðir mín,
þannig er gott að vita af góðu fólki
sem á undan er gengið og það er
forsjá Guðs að svo er.
Minningin um ömmu kallar
fram kærleika minn til þeirra
barna hennar sem eftir lifa, Ragn-
heiðar, Jóns, Kristínar og uppeld-
isbróður míns, Sigurgeirs, barn-
anna þeirra og barnabarnanna.
Þannig finn ég betur og skýrar
hversu stóra fjölskyldu ég á,
afkomendur hennar ömmu.
Ég bið Guð að blessa ömmu og
láti hann kærleika þann og lang-
lyndi sem hún sýndi, verða okkur
sem eftir stöndum til blessunar.
Páll Ragnarsson.
Lilja Einarsdóttir
Minningarorð
Fædd 23. ágúst 1894,
Dáin 7. október 1980.
Það væri sjálfsagt ekki í anda
hennar ömmu, að skrifa einhverja
mærðarfulla grein um hana látna.
Því engri manneskju höfum við
systkinin kynnst sem var eins viss
um framhaldslíf eftir jarðvistina.
Samt langar okkur í fáeinum
línum að þakka henni þau ár sem
við fengum að njóta elsku hennar
og umhyggju.
Tveir þættir voru greinilega
mest áberandi í fari hennar
ömmu. Annarsvegar var hrein-
skilni, hún sagði nákvæmlega það
sem hún meinti, og fórnfýsi og
umhyggja fyrir öðrum, meira að
segja eftir að hún var orðin
dauðsjúk sjálf var hún síspyrjandi
um líðan annarra.
Margar ánægjustundir áttum
við hjá afa og ömmu inni á
Norðurbrún, og oft var þar þröng
á þingi þegar saman voru komin
börn, barnabörn og barnabarna-
börnin, og gaman var að heyra
ömmu segja frá, fara með vísur og
kvæði, því einhver ósköp kunni
hún af slíku.
Við kveðjum ömmu og lang-
ömmu með söknuði, en þökkum
fyrir að hafa fengið að hafa hana
þetta lengi, og biðjum Guð að
blessa hana og litlu sálina sem
fékk að verða henni samferða, við
biðjum hann einnig að líta til með
honum afa.
Kristensen-systkinin