Morgunblaðið - 12.02.1981, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1981
39
allt vel, hún var ævinlega kát og
glöð og einstaklega geðþekkt og
fallegt barn. Sérstaklega tel ég
mikilvægt að geta þess, hversu
hænd hún var að foreldrum sínum
og hafði mikla gleði af návist við
þau. Þótt við Stína vinkona höfum
síðustu árin ekki haft jafn mikinn
samgang og áður, hafa vináttu-
tengsl æskuáranna aldrei rofnað
og við því alltaf vitað vel um hagi
hver annarrar. Oft dáðist ég að
hinu óþvingaða sambandi Einars
og hennar við börn þeirra og
hversu gagnkvæm ást og virðing
ríkti þar á milli. Þótt heimilis-
störfin væru ef til vill eftir að
loknum vinnudegi voru börnin og
samvistir og samræður við þau
alltaf látin ganga fyrir. Á slík
heimili er gott að koma, þar ríkir
gott andrúmsloft og sá verður
andlega ríkari, sem á þar aðgang.
Ég hef lært margt af umgengni
minni við Stínu og sérstaklega eru
mér hugstæðar heimsóknirnar til
þeirra hjóna, er þau bjuggu í í
Kóngsbakkanum. Aldrei hef ég
heyrt þau hjón gera veður út af
smámunum; óbugandi bjartsýni,
trú á lífið og þess jákvæðu hliðar,
það var veganesti Ástu litlu og
bræðra hennar frá foreldrunum.
Við sem þekkjum til þeirra
hjóna, vitum því mæta vel, að
Ásta litla var vel undirbúin að
mæta Drottni sínum, sem kaus að
kalla hana til sín svo fljótt.
Hennar hefur beðið stærra hlut-
'verk í þeim heimkynnum, sem við
hverfum öll til að lokinni jarðvist.
Stína og Einar geta líka í sínum
mikla harmi huggað sig við það,
að litla telpan þeirra átti hjá þeim
góða barnæsku og naut meiri
ástúðar og hlýju en margur ein-
staklingurinn á lengri ævi. Mig
langar til að vitna í tvær setn-
ingar, sem Ásta litla skrifaði í
vinnubókina sína í janúar sl., er
hún átti að segja frá jólunum. Þar
skrifaði hún: „Það var skemmti-
legt á jólunum. Mér finnst allt
gaman.“ Þannig skrifar einungis
hamingjusamt barn.
Elsku Stína vinkona, Einar og
drengirnir. Algóður Guð styrki
ykkur í sorg ykkar. Við Ottó og
börnin sendum ykkur svo og
fjölskyldum ykkar innilegustu
samúðarkveðjur og viljum mega
tileinka ykkur þessi vers í þýðingu
Matthíasar Jochumssonar:
GuA leiðl þig. en llkni mér,
sem lengur má ei fylgja þér.
en ég vil lá þér engla vörð,
mina innata hjarta beenagjörð;
Guð leiði þig.
Guð leiði þig, þitt lif og aái,
og létti þina harmaskál;
þú ferð nú út 1 fjarlæg lönd
frá föðurauga, móðurhönd;
Guð leiði þig.
Arndís Björnsdóttir
„Kynslóðir koma,
kynslóðlr tara,
aílar sömu ævigöng."
í þessum ljóðlínum er ekki bara
sögð saga einnar mannsævi, held-
ur allra kynslóða, sem stigið hafa
á þessa jörð. Við erum öll háð
sama lögmáli. Hér fæðumst við,
lifum, elskum, gleðjumst, syrgjum
og deyjum. Sá tími, sem okkur er
ætlaður hér, er skammur, jafnvel
þótt við verðum gömul. Kynslóðir
koma og kynslóðir fara, hver með
sína lífsreynslu, og við getum
spurt: Hvar eru nú sorgir þeirra,
sem á undan okkur eru gengnir?
Hvar er sorg þeirra foreldra, sem
fyrir mörgum árum voru lagðir til
hinztu hvíldar við hlið barna
sinna?
í dag nístir sorgin okkur, þegar
við kveðjum litla stúlku, Ástu
Einarsdóttur. Hún var fædd 12.
apríl 1972, dóttir hjónanna Krist-
ínar Árnadóttur og Einars Esra-
sonar. Hún var yndislegt barn,
falleg, greind og góð og skilur því
eftir sig skýra og bjarta mynd í
hugum okkar. Því fylgir gleði að
eiga og elska, nístandi sorg að
missa, en þegar frá líður færist
friður og birta yfir minninguna
um yndislegan ástvin. Það þekkja
reynslunnar börn.
Þegar lífið er grimmt, leitum
við huggunar þar, sem eina von
okkar mannanna er. „Hjarta yðar
skelfist ekki, trúið á Guð og trúið
á mig.“ Þannig talaði Kristur til
lærisveina sinna og þannig talar
hann til allra kynslóða. í þeirri trú
og voninni á eilíft líf kveðjum við
litla frænku og vinkonu og biðjum
guð að blessa hana, foreldra henn-
ar, bræður og alla ástvini.
Maggý og Helgi
Magnús Stefáns-
son — Minning
Magnús Stefánsson, Týsgötu 3,
Reykjavík, andaðist á Borgarspít-
alanum þ. 14. janúar sl. 73 ára að
aldri. Útför hans var gerð frá
Dómkirkjunni 22. sama mánaðar
að viðstöddu fjölmenni. Sr. Óskar
Þorláksson jarðsöng.
Magnús var fæddur að Víðilæk í
Skriðudal, Suður-Múlasýslu, 19.
marz 1907 en þá um vorið fluttist
hann með foreldrum sínum að
Mýrum í sömu sveit. Faðir hans
var Stefán hreppstjóri Þórarins-
son, Sveinssonar bónda á Rand-
versstöðum í Breiðdal, en Þórar-
inn var bróðir Bjarna í Viðfirði,
föður doktors Björns. Móðir hans
var Jónína Salný Einarsdóttir,
Ólasonar pósts, sem var bróðir
Jóns á Útnyrðingsstöðum, föður
Þorsteins M. skólastjóra og bóka-
útgefanda. Um foreldra Magnúsar
reit Friðrik Jónsson á Þorvalds-
stöðum svo í búnaðarritið Frey
1952. „Stefán var um langt árabil
vinsæll forystumaður í málefnum
sveitar sinnar, víðsýnn umbóta-
maður og langt á undan öllum
þorra bænda á mörgum sviðum.
Kona hans Jónína var hinn mesti
kvenkostur, tápmikil og framsæk-
in og manni sínum samhent um
flesta hluti. Heimili þeirra á
Mýrum var víðfrægt fyrir gest-
risni og myndarskap."
Magnús missti móður sína er
hann var tíu ára gamall. Foreldr-
ar hans höfðu þá eignast 10 börn í
nítján ára sambúð er öll komust
upp nema yngsta barnið, sem dó
nokkurra vikna gamalt. Af þeim
lifa 5 í dag. Árið 1921 kvæntist
Stefán faðir hans seinni konu
sinni Ingifinnu Jónsdóttur, kenn-
ara frá Vaði og eignuðust þau 5
börn, sem öll eru á lífi. í þessum
stóra systkinahópi ólst Magnús
upp við margvísleg störf, því faðir
hans stóð alltaf í stórframkvæmd-
um við byggingar og ræktun og
börnin tóku þátt í þeirri vinnu
jafnóðum og þau komust á legg.
Árið 1927 hóf Magnús nám í
Samvinnuskólanum og útskrifað-
ist þaðan 1929, en þá um vorið
ræður hann sig til Kaupfélags
Héraðsbúa á Reyðarfirði. Vann
hann þar m.a. við að keyra vörur
til bænda uppi á Héraði og
eignaðist þar marga vini, enda var
hann mjög greiðvikinn og ábyggi-
legur. Þess má geta að Magnús
mun hafa orðið fyrstur til að aka
bíl frá Reyðarfirði til Reykjavíkur
áður en vegur var kominn yfir
Möðrudalsöræfi.
Árið 1938 flytur Magnús til
Reykjavíkur og fer fljótlega að
vinna hjá KRÖN, var um tíma
útibússtjóri þess í Hafnarfirði.
Hann starfaði síðan um nokkurt
skeið hjá Mjólkursamsölunni unz
hann réði sig til skrifstofustarfa
hjá ÁTVR, þar sem hann starfaði
síðan, meðan aldur leyfði, að
undanskildu árinu 1955 er hann
dvaldi við störf í Kanada ásamt
konu sinni og dóttur.
Magnús kvæntist árið 1945 eft-
irlifandi konu sinni Lovísu Guð-
laugsdóttur, ættaðri frá Siglufirði,
mestu myndar konu. Lovísa lærði
kjólasaum í Reykjavík og síðan í
Kaupmannahöfn og hafði um
nokkurra ára skeið rekið sauma-
stofu og kjólaverzlun i Reykjavík.
Þau eignuðust eina dóttur, Sig-
rúnu, sem reyndist þeim mikil
uppspretta gleði og ánægju, enda
hvers manns hugljúfi sem henni
Sœunn Þorleifs-
dóttir - Minning
Fædd 24. október 1909.
Dáin 17. janúar 1981.
17. janúar sl. lést í Borgarspítal-
anum Sæunn Þorleifsdóttir, fædd
á ísafirði 24. október 1909. For-
eldrar hennar voru hjónin Herdís
Jónsdóttir og Þorleifur H. Jóns-
son, verkstjóri.
Á ísafirði ólst hún upp í frjálsu
og skemmtilegu umhverfi og það-
an átti hún góðar minningar.
Hjá unga fólkinu var ríkjandi
sérlega mikill félagsandi. Það var
mikið menningarlíf, tónlist, leik-
list og annað félagslíf stóð með
miklum blóma.
Hún stundaði nám í Framhalds-
deild, sem var starfrækt á Isafirði
á þeim tíma og reyndist henni sú
menntun vel á lífsleiðinni.
Hún hóf störf í Braunsbúð og
starfaði þar þangað til hún fluttist
til Reykjavíkur, þar vann hún hjá
Verslun Kristínar Sigurðardóttur
á Laugavegi 20.
1930 giftist hún Magnúsi Jens-
syni, loftskeytamanni, frá Þing-
eyri. Þau bjuggu lengi í Hafnar-
firði og byggðu sér þar hús í hinu
sérkennilega fallega landslagi
Hafnarfjarðar.
Þau eignuðust fjögur börn.
Þau eru: Leifur, vélvirki, Karl,
loftskeytam., giftur Ólöfu Eiríks-
dóttur, Sævar, mjólkurverkfræð-
ingur, Viggó, húsasmiður, giftur
Kristrúnu Kristjánsdóttur.
Þar sem eiginmaðurinn var við
vinnu fjarri heimili sínu í sigling-
um, kom það í hennar hlut að
miklu leyti að sjá um heimilið og
ala upp börnin. En þegar Magnús
setti á stofn fyrirtæki í Reykjavík
fluttu þau frá Hafnarfirði og hafa
verið búsett í Reykjavík síðan.
Hún var félagslynd og bjartsýn,
kunni vel við sig meðal fólks,
ferðaðist talsvert og vonin fylgdi
henni alveg fram á það síðasta.
Þökk sé hjúkrunarfólkinu sem
annaðist hana í erfiðum veikind-
um.
Útförin fór fram 26. janúar sl.
frá Fossvogskirkju.
Við hjónin sendum innilegar
samúðarkveðjur til eiginmanns
hennar, barna, tengdabarna og
barnabarna.
Björgúlfur Sigurðsson
Minning:
Stefanía Stefáns-
dóttir frá Eskifirði
Fædd 14. september 1891.
Dáin 4. febrúar 1981.
Hann þynnist hópurinn sem ég
átti samleið með á Eskifirði í
æsku minni. Frá áramótum nú
hafa sex horfið af sjónarsviði og
nú sú kona sem ég átti hugljúfa
samleið með þótt ekki löng væri og
kom þar margt til og sérstaklega
að ég og elsta dóttir hennar vorum
bekkjarfélagar í barnaskólanum.
Stefanía var ein af þessum hljóðu
og hógværu konum sem ekki láta
mikið á sér bera en eru þeim mun
eftirtektarverðari við náin kynni
og vaxandi. Þannig munu fleiri en
kynntist. Síðastliðin ár hefur Sig-
rún starfað á vegum utanríkis-
þjónustunnar, fyrst 2 ár í Moskvu
en er nú hjá fastanefnd íslands
hjá Sameinuðu þjóðunum í New
York.
Magnús unni sveitinni af alhug.
Árið 1969 keypti hann land og
byggði með eigin höndum sumar-
bústað að S-Reykjum í Grímsnesi
og átti hann þar ótaldar ánægju-
stundir með fjölskyldu sinni við
ræktun matjurta og gróðursetn-
ingu trjáplantna.
Magnús var mikill félags- og
samvinnumaður. Hann var glað-
vær og alúðlegur í viðmóti og því
vinamargur. Hjónaband hans var
farsælt og naut hann ástríkis
konu sinnar og dóttur í daglegu
lífi og sjálfur var hann umhyggju-
samur og ljúfur heimilisfaðir. Þau
hjónin bjuggu sér fallegt og frið-
sælt heimili, sem alltaf var jafn
ánægjulegt heim að sækja, enda
gestkvæmt hjá þeim.
Fjölskylda mín vottar eiginkonu
og dóttur Magnúsar innilega hlut-
tekningu og samúð.
Blessuð sé minning hans.
Þórarinn Stefánsson
ég hugsa. Davíð Stefánsson segir í
einu af sínum ágætu kvæðum:
Hinn fórnandi máttur er hljóður
og þau orð koma mér í hug þegar
ég hugsa til hennar.
Foreldrar hennar voru mér sér-
stakir. Stefán póstmeistari og
bóksali. Gamla pósthúsið í bænum
hafði sitt svipmót og þá ekki síst
búendur þar. Stefán sá um og
valdi bækur handa okkur börnun-
um og þar var ekkert handahóf.
Hann stundaði bókband jöfnum
höndum og var svo barngóður með
afbrigðum að allir krakkarnir
minntust hans jafnan með hlýju,
það lá í umræðunni. Húsmóðirin
Margrét Halldórsdóttir var traust
og ól börn sín upp í guðsótta og
góðum siðum. Það þarf meira en
eina stutta minningargrein til að
draga upp þær myndir af þessu
umhverfi sem það á skilið og ríkti
í hugum samferðamannanna. En
það fór ekki milli mála að þessi
hjón voru mikils virt í lífi Eskfirð-
inga. Stefanía fékk því góðan
heimanmund frá góðu heimili.
Frú Margrét var frá Kóreks-
staðagerði í Hjaltastaðaþinghá og
þar var Stefanía fædd 14. sept-
ember 1891 og vantaði lítið í 90
árin er hún lést 4. þ.m. Ekki varð
dvöl Stefaníu löng á héraði en
fyrir eða um aldamót fluttu þau
hjón til Fáskrúðsfjarðar þar sem
rætur Stefáns voru, en þar var
heldur ekki lengi dvalist þvi til
Eskifjarðar lá leiðin og þar var
lífsstarfið háð. Ég man ekki betur
en Stefán hafi orðið póstmeistari
eftir Edvald Möller þegar hann
flutti til Akureyrar.
Stefanía giftist Snorra Jónssyni
5. júní 1913. Snorri var verslunar-
maður á Eskifirði og síðar for-
stjóri Hinna sameinuðu ísl. versl-
ana þar. Þá voru miklir upp-
gangstímar á Eskifirði og mikil
umsvif og starf Snorra leiddu það
af sér að margir komu á heimili
þeirra hjóna sem bæði var alúð-
legt og snyrtilegt svo af bar. Og
þau börnin þeirra Snorra báru það
með sér að til uppeldisins var ekki
kastað höndum. Umhyggja Stef-
aníu bæði fyrir þeim og öðrum var
mikil og nutu margir þess langt út
yfir raðir heimilisins. Eftir 1930
kom heimskreppan. Hún fór ekki
framhjá Eskifirði. Erfiðleikar
heimilanna komu í ljós. Atvinna
minnkaði. Margir leituðu þá suður
á bóginn. Snorri og þau fluttu í
atvinnu til Reykjavíkur árið 1935.
Það var okkur sem þá urðum eftir
mikill sjónarsviptir. Þá var
Reykjavík svo langt í burtu og á
veturna þótti gott að fá eina ferð í
mánuði með póst milli höfuðstað-
arins og Austurlandsins. Eftir að
ég fluttist svo til Stykkishólms lá
leiðin oftar til Reykjavíkur og þá
endurnýjuðum við forn kynni við
Stefanía. Söm var hún sem áður.
Tryggðin og hlýjan og því gaman
að rifja upp liðna tíð. Hún var eins
og við fleiri að Eskifjörður átti svo
rík tök í huganum og ósjálfrátt
var alltaf sagt heim, þegar hans
var minnst. Stefanía átti góða og
trausta vini. Allir sem kynntust
henni báru til hennar sérstakan
hug. Hún var góð kona. Á heimili
sínu vann hún. Á annan vinnu-
markað sótti hún ekki. Taldi að
sín hönd kæmi mest að notum í
uppeldi barnanna og að auka hlýju
heimilisins. Hún var því bara
húsmóðir og væri ekki margt
öðruvísi meðal okkar í dag ef fleiri
hefðu skilið sitt hlutverk í lífinu
eins og frú Stefanía. Sá reitur sem
var fenginn henni til ávöxtunar af
góðum guði var varðveittur svo
sem kostur er og hendurnar henn-
ar voru mjúkar og mildar. Man ég
hlýja hendi hennar strjúka um
vanga þegar eitthvað amaði að. Þá
birti upp. Það þarf ekki mikið
atvik til að það sé munað alla ævi.
Því vil ég í þessum orðum
minnast góðrar konu sem sendi
geisla á veg minn og annarra, var
fyrirmynd sem óhætt var að fara
eftir. Ein af þessum ágætu íslend-
ingum sem hlekkur í traustri
keðju gerði sitt gagn. Henni sé því
þökk og mín ósk er sú, að hennar
mynd mætti birtast í sem flestum
ísl. konum. Svo sem þér sáið svo
mun uppskeran verða. Þetta skildi
vinkona mín vel og ég veit að
henni verður að þessum orðum.
Guð leiði hana jafnan og blessuð
sé minning hennar.
Árni Helgason
Leiðrétting
í MINNINGARGREIN um Hjalt-
línu Margréti Guðjónsdóttur pró-
fastsfrúar á Núpi, sem birtist í
Mbl. á þriðjudag, misritaðist nafn
Grunnavíkur (stóð Krummavík),
en að Stað í Grunnavík var langafi
Hjaltlínu, Hannes Arnórsson,
prestur. Eru hlutaðeigandi beðnir
afsökunar á þessari meinlegu
prentvillu, svo og því að fæðingar-
ár hennar misritaðist í greininni.
Hjaltlína var fædd 4. júlí árið
1880.