Morgunblaðið - 12.01.1982, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. JANÚAR 1982
39
Lúðvík Guðmundsson
raffrœðingur - Minning
Aö skilja dauðann eða öllu held-
ur að taka dauðanum með still-
ingu hvenær sem hann kemur, er
viðfangsefni, sem flestir standa
einhverntímann andspænis í lífi
sínu.
Þegar mér var tilkynnt lát Lúð-
víks, nágranna mins, var ég hreint
ekki tilbúin að sætta mig við þessi
tíðindi, því að fyrir nokkrum dög-
um hafði ég hitti hann hressan og
kátan og vissi ég að ótal verkefni
voru fram undan hjá honum, sem
þurfti að takast á við. Á laugar-
degi vann hann í fyrirtæki sínu
fram yfir hádegi, en veiktist þá
snögglega og andaðist svo aðfara-
nótt sunnudags 3. janúar. Slíkur
dauðdagi er mildur athafnamanni
sem Lúðvík var, en harður þeim
sem eftir lifa.
Ég rek hér ekki ætt né uppruna
Lúðvíks, því að þá þætti þekki ég
ekki, en persónunni Lúðvík Guð-
mundssyni kynntist ég fljótlega
eftir að þau ágætu hjón, Auður og
Lúðvík, fluttu í nágrennið 1968.
Lúðvík var mikið snyrtimenni
bæði hvað varðaði eigið útlit og
umhverfi. Hann naut þess að
snyrta og fegra umhverfi sitt og
gerði miklar kröfur til sjálfs sín
og annarra um vandvirkni. Lúðvík
var ákaflega hreinskiptinn, sumir
mundu segja hrjúfur á yfirborð-
inu, en undir sló gott hjarta. Slík-
ar persónur eru oft ekki rétt
metnar af samferðafólkinu. Ein-
hvers staðar stendur, að unnt sé
að sleppa við gagnrýni með því „að
segja ekki neitt, gera ekki neitt og
vera ekki neitt". Lúðvík tileinkaði
sér greinilega ekki neitt af þessari
Fædd 18. mars 1928
Dáin 30. desember 1981
„Hún Gréta var að deyja," sagði
dóttir okkar og lagði grátandi frá
sér símann, sem flutti okkur þessi
döpru tíðindi. Tengdamóðir henn-
ar var dáin. Löngu og erfiðu
helstríði var lokið, því stríði, sem
við öll töpum að lokum.
En það er misjafnt hvað á
mennina er lagt, og það er oft tor-
skilin gáta að ráða í þann örlaga-
vef, sem sumum okkar hefur verið
spunninn. Okkur er kennt að vegir
Guðs séu órannsakanlegir, sem á
víst að þýða að þeir séu óskýran-
legir. Mörgu hefur verið logið
meira. Dótturdóttir okkar, son-
ardóttir Grétu og nafna hennar
fjögurra ára gömul sagði langafa
sínum, sem var nærri 91 árs gam-
all, þannig frá andlátinu:
„Langafi, hún amma Gréta er
dáin. Hún var ung, hún var ekki
gömul."
Og nú er langafi líka dáinn.
Hann dó viku síðar.
Gréta Skotte Morthens var kona
mikilla örlaga og stórbrotinn per-
sónuleiki. Við hjónin kynntumst
henni þá fyrst, er hún hafði tekið
speki, hann sagði meiningu sína ef
honum fannst þörf á og hirti þá
ekki um hvern hann kynni að
móðga, enda baðst hann ekki
vægðar sjálfur, en þeir sem
þekktu Lúðvík vissu, að slíkt var
bara rok á undan logni. Sterkasti
þátturinn í skapgerð Lúðvíks var
velviljinn, því kynntist ég. Það er
ekki lítils virði að hafa samskipti
við fólk, sem vill vel og sýnir það,
gleðst eða hryggist eftir aðstæð-
um, en þannig var einmitt Lúðvík.
Lúðvík var tvíkvæntur, seinni
kona hans er Auður Halldórsdótt-
ir, kennari, og eiga þau einn son,
Olaf. Votta ég þeim samúð mína
og ennfremur sonum Lúðvíks af
þann sjúkdóm, sem leiddi hana til
dauða. Hún gat þá ennþá farið
ferða sinna, en það leyndi sér ekki
að henni hrakaði hratt.
Andspænis miklum örlögum
verður maðurinn oftast lítill.
Flestir gefast upp fyrr eða síðar.
Einstaka stendur upp úr með
reisn. Þannig 'maður var Gréta.
Hún vissi flestum meira um þann
sjúkdóm, sem hún barðist við.
Henni var því ljóst, hversu ráð-
þrota menn standa ennþá gagn-
vart M.S. — Engu að síður bar
hún höfuðið hátt, talaði um sig og
sína hagi af hispursleysi og æðru-
leysi, án þess að þar kenndi bitur-
leika. Miklu fremur sló hún oft á
léttari strengi, gerði grín að
sjálfri sér og bjargarleysi sínu upp
á síðkastið.
Hún mátti muna aðra tíð. Það
var ekki bjarglaus stúlka, sem
kvaddi bernskustöðvar sínar i
Danmörku og hélt til íslands, tán-
ingur í leit að betri heimi en birt-
ist á meginlandi Evrópu í stríðs-
lok.
Hér kynntist hún ungum lista-
manni og bóhem, Kristni Morth-
ens. Ferð hennár út í heiminn
fyrra hjónabandi, þeim Björgúlfi
og Lúðvík.
Þórunn Þórðardóttir.
Þann 3. janúar sl. fækkaði
skyndilega í hádegisverðarhópn-
um á Hressingarskálanum er Lúð-
víki Guðmundssyni var svipt burt
sem hendi væri veifað.
Lúðvík Guðmundsson var fædd-
ur 20. júlí 1915, sonur hjónanna
Ingibjargar Ásmundsdóttur og
Guðmundar Kristjánssonar, sem
kenndur var við Hólakot.
Með andláti Lúðvíks Guð-
mundssonar er skarð fyrir skildi í
vinahópnum, því hann var einn af
þeim sem setti svip á umhverfi
sitt, var sundurgerðarmaður í
klæðaburði og bar sig vel.
Ef til vill var Lúðvík Guð-
mundsson skyldari Agli frænda
okkar Skallagrímssyni en margir
okkar hinna. Hann var fylginn sér
og geðríkur á stundum. Hann var
harður og gerði kröfur til annarra,
en þó mestar til sjálfs sín, og tókst
því að brjóta sér braut til bjarg-
álna með dugnaði og staðfestu.
Lúðvík var orðheldinn með af-
brigðum, sérstaklega þó í viðskipt-
um og mátti taka loforð hans sem
skjalfest. Hann var ekki allra, en
þar sem hann tók því átti enginn
betri vin og stuðningsmann.
Oft flugu skeyti yfir borðið á
Hressingarskálanum, sum hver
beinskeytt og skemmtileg. En allt
var það í gamni gert og aldrei var
í þeim broddur sem særði.
Við félagarnir söknum vinar í
stað og þökkum Lúðvíki samfylgd-
ina á liðnum árum.
Eiginkonu Lúðvíks Guðmunds-
sonar, Auði Halldórsdóttur og
sonum, sendum við samúðarkveðj-
ur.
Félagar.
varð ekki lengri, hún hafði fundið
sinn örlagaþráð.
Grethe Skotte, eða Gréta eins
og hún skrifaði sig jafnan, varð
íslensk og vildi ekki annað vera.
Þótt hjónaband þeirra Kristins
entist ekki ævilangt, eignuðust
þau 4 syni og einn fósturson, sem
síðar fengu tækifæri til að launa
móðurkærleikann, þegar mest á
reyndi. Það er falleg saga.
Leiðir skildu. En afi Diddi og
amma Gréta héldu vináttu sinni
meðan bæði lifðu. Það er líka fal-
leg saga.
I viðtali við Didda, sem birtist í
Vikunni fyrir stuttu, sagði hann:
Gréta Skotte Morth-
ens - Minningarorð
Ragnhildur Þorvalds
dóttir - Kveðja
Fædd 1. desember 1909.
Dáin 20. desember 1981.
Á Borgarspítalanum lést hún
elsku góða amma mín þann 20.
des. sl., eftir stutta en erfiða legu.
Engan gat grunað, að þessi
hrausta og fríska kona væri búin
að vera helsjúk í lengri tíma.
Sjálfsagt vissi hún að hverju
stefndi, en hún hugsaði aldrei um
sjálfa sig. Hún var alltaf svo upp-
tekin við að hjálpa öðrum. Og
þeim vegmóðu var hún best. Mjög
greind var hún amma mín og hag-
mælt vel, enda af góðu fólki kom-
in.
Mikill er missir okkar allra, sem
elskuðum hana svo heitt. Og ung-
um dreng var hún leiðarljós á lífs-
ins vegum.
Þegar ég horfi upp í dökkan
vetrarhimininn og sé stjörnur
himinsins tindra, þá finnst mér
fegursta og skærasta stjarnan á
himinum vera ljósið hennar ömmu
að lýsa áfram veginn minn.
Þökk sé ömmu minni fyrir allt.
Guð geymi hennar góðu sál.
„Slst vil éff Ula um svefn vid þig.
þreyttum anda er þægt ad blunda
ojf þannijf bíða tuelli funda.“
Stefán Kagnar.
Óskar Guðjónsson
Sandgerði - Minning
Fæddur 28. október 1920.
Dáinn 22. desember 1981.
Laugardaginn 2. janúar var til
moldar borinn frá Hvalsneskirkju
Óskar Guðjónsson, múrarameist-
ari, 61 árs að aldri. Hann andaðist
á heimili sínu aðfaranótt 22. des-
ember. Enginn vissi til að hann
hefði kennt sér meins og hann
fékk því að kveðja þennan heim á
þann hátt sem hann hafði óskað
sér, það var að fá að sofna út af.
Eg hitti hann nokkrum dögum
áður, hressan og glaðan að vanda,
því þannig var hann alltaf, glaður
og jafnlyndur. Ég minnist hans
hér með nokkrum orðum. Ég lærði
hjá honum múraraiðn og var hans
fyrsti nemandi. Það varð mér mik-
ið lán, því hann var einstakur
vinnufélagi og félagi í orðsins
fyllstu merkingu. Lífsgleðin sem
hann hafði að leiðarljósi, hvað
sem á móti blés, varð mér einnig
lærdómur.
Iæiðir okkar lágu sömuleiðis
saman í félagsstörfum. Hann var
einn af stofnendum Múrarafélags
Suðurnesja og sat í stjórn þess í
mörg ár, jafnframt er við stofnuð-
um Múrarameistarafélag Suður-
nesja var hann kjörinn í stjórn
þess og sat þar til dauðadags.
Einnig völdum við hann í stjórn
Suðurnesjaverktaka til forystu
fyrir okkar stétt. Hann var for-
maður prófnefndar múrara í
fjölda ára. Þessi upptalning lýsir
því hvað við bárum mikið traust
til hans, því að öll störf hans ein-
kenndust af velvilja fyrir því að
gera sem réttast og best í einu og
„Ég giftist fegurstu konu á ís-
landi." I þessum fáu orðum birtast
ótrúlega margslungnar tilfinn-
ingar svo sem stolt, þakklæti, vin-
átta og tryggð.
Það undrar enganm sem Grétu
kynntist, þótt ekki væri fyrr en á
síðustu árum, að sá maður, sem
hana fékk fyrir eiginkonu, sé af
því stoltur og fyrir það þakklátur.
Hann hefur eflaust heldur ekki
verið einn um það að álíta hana
fegurstu konu á íslandi. Það mátti
af henni og hennar fasi ráða fram
undir hið síðasta.
Og nú er þessu lífi lokið. Lífi,
sem í sjálfu sér var allt of stutt —
okkar vegna, sem vildum njóta
samvistar við hana lengur. — Lífi,
sem í þjáningu sinni var orðið of
langt — hennar vegna, sem þjáð-
ist.
Það er huggun okkar, sem sökn-
um hennar, að nú er þeim þjáning-
um lokið. Jón Ingimarsson
öllu og leysa hvern vanda með
friðsemd.
Hann starfaði einnig að félags-
málum í sínu byggðarlagi, bæði
sem formaður Sjálfstæðisfélags
Miðneshrepps og í hreppsnefnd
sat hann í mörg ár.
Óskar fluttist 6 ára gamall frá
Bakkafirði til Reykjavíkur og ólst
þar upp hjá foreldrum sínum,
Guðjóni Sæmundssyni og Ingi-
björgu Árnadóttur. Móðir hans og
hálfsystir voru blindar. ' Þess
vegna skildi hann svo vel þörfina
að styrkja og efla starfsemi þeirra
sem hafa starfsorku og innra ljós
en verða að lifa í myrkrinu, og
hann studdi dyggilega það starf
sem unnið er fyrir þá blindu.
Hann var líka trúaður maður. Það
vissum við sem þekktum hann vel.
Hann kynntist starfi hjá KFUM
sem barn og unglingur og þaðan
fékk hann einnig gott vegarnesi
eins og úr foreldrahúsum.
Hann giftist Lilju Jósefsdóttur
frá Síreksstöðum í Vopnafirði.
Þau byrjuðu þröngt að búa eins og
flestir og innréttuðu bílskúr mjög
smekklega en síðar byggði hann
þeim mjög myndarlegt hús og áttu
þau þar fallegt heimili. Þau eigm
uðust 2 dætur sem báðar eru upp-
komnar og búnar að stofna sín
heimili.
Við félagarnir úr múrarastétt-
inni þökkum fyrir óeigingjarnt
starf og sendum samúðarkveðjur
til ekkju hans og fjölskyldu.
Einnig sendum við hjónin inni-
legar samúðarkveðjur til Lilju,
dætra þeirra og annarra fjöl-
skyldumeðlima. Én fóstra mínum,
eins og ég nefndi hann ævinlega,
sendum við hinstu kveðju.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi. óli Þór Hjaltason
+
Innilegar þakkir sendi ég öllum þeim sem auösýndu okkur samúö
og vináttu við fráfall.
GUÐRUNARKJARTANSDÓTTUR,
Laugavegi 98.
Fyrir hönd vandamanna.
Soffía Kjartansdóttir.
+
Aluöar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför,
INGIBJARGAR ÁGÚSTU GISSURARDÓTTUR
Serstakar þakkir til starfsfólks á Sólvangi fyrir góöa hjúkrun á
liönum árum.
Sigrún Gissurardóttir, Kristján Steingrimsson,
Þórdis Gissurardóttir,
og aðrir vandamenn.
+
Þökkum ykkur öllum auösýnda samúö og vináttu viö fráfall og
útför eiginmanns, fööur og sonar,
VALGEIRS GUÐJÓNSSONAR,
Daufá, Lýtingsstaöahreppi.
Guöbjörg Felixdóttir og börn.
Valborg Hjálmarsdóttir.