Morgunblaðið - 14.02.1982, Blaðsíða 28

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. FEBRÚAR 1982
HÖGNI HREKKVISI
HÆTT/Ð A0 JyNGJ/A 'A JTULrvDiNNl
ósí er.
.. ad vera sólaryeisl-
inn hans.
TM R*g U.S. Pat. Ott -aH rjghts reswvsð
• 198f Los Angatas Tlmts Syndtcate
/ | ( ^
„Ertu íoumn Qkoeða. pig?"
I»ú verður að fyrirgefa. — Kannski
seinna!
Krfiúir morgnar hér í Sahara —
þykir þér ekki?
HQJAAfín
Á að eyðileggja
ísaldarminjar
og íslenskt mógrasasafti?
Ingjaldur Tómasson skrifar:
„Nú fyrir nokkru hefir verið
kynnt fyrirhugað skipulag
óbyggða svæðisins á Laugarásn-
um. Samkvæmt því er ætlunin að
bygKja um 30 einbýlishús þar.
Kjörland mófugla
Eg hefi fylgst með þessu svæði í
um 20 ár. Það geymir minjar frá
þeim tíma þegar ísaldarjökulfarg-
ið var að síga í sjó fram og landið
að lyfta sér úr hafinu. Obyggða
svæðið í Laugarásnum hefir, sem
fleiri nú fyllbyggð svæði innan
borgarlandsins, verið kjörland
mófugla, sérstaklega heiðlóu. Síð-
an ég kom hér á Austurbrún, hefir
lóan í fjögur skipti gert tilraun til
útungunar, en alltaf misfarist,
bæði af stöðugu ónæði af umferð
manna, hunda og katta. Og ekki
má gleyma „hrægamminum",
veiðibjöllunni, sem iðulega sveim-
ar þarna yfir í ætisleit.
Ánægja og heilsubót
að ganga um holtið
Oft hefi ég líka orðið var við
steindepil, lítinn gráleitan fugl á
stærð við sólskríkju. Hann hefir
skrýtin hljóð, „skyrpir" um varp-
tímann. Þessi bráðskemmtilegi
fugl kemur til okkar alla leið frá
Suður-Ameríku. Það hefir verið
mér og fleirum mikil ánægja og
heilsubót að ganga um holtið og
fylgjast með vexti mógrasa, eins
og þeirra sem ég þekkti vel í æsku.
Þarna hefir bæði birki og víðir
skotið rótum af fræfoki úr nær-
liggjandi skrúðgörðum, en átt örð-
ugt uppdráttar vegna umferðar.
Fíflska ad eydileggja
óbyggð svæði borgarinnar
Það hefir gleymst í öllu þéttbýl-
isóðagoti núverandi byggingaryf-
irvalda í Reykjavík að skilja eftir
óbyggð, vernduð svæði — friðar-
reiti eða sýnishorn fuglalífs og
grasa sem hér var áður. Víða er-
lendis eru stór landsvæði gerð að
verndarsvæðum margs konar
landdýra og fugla, sem eru í út-
rýmingarhættu, og til augnayndis,
hvíldar og heilsubótar yfirstress-
uðu þeftbýlisfólki.
Þessi svæði eru
undir mjög góðu eftirliti og svo vel
einangruð frá stórborgarskarkal-
anum, að fólkið finnur ekki annað
en það sé í órafjarlægð frá ys og
þys borganna. Það ætti að vera
öllum augljóst að það er alóþarft
— raunar alger fíflska — að eyði-
leggja óbyggð svæði borgarinnar
með því að þéttsetja á þau ljótar,
klunnalegar steinbyggingar, eins
og fyrirhugað er að gera á Laugar-
ásnum.
Sjálfsagt að gagnrýna það sem miður fer
- en jafn sjálfsagt að viðurkenna það sem vel er gert
Eftirfarandi bréf er frá einum
samstarfsmanna Velvakanda:
í bréfi í dálkum þínum sl. föstu-
dag er kvartað yfir því, að fjölmið-
lar láti sig barnabókmenntir litlu
varða, þær séu sniðgengnar. Tekin
eru dæmi um sjónvarpið, Þjóðvilj-
ann, Tímann og Helgarpóstinn og
síðan alhæft út frá því. — Ekki er
minnst á Morgunblaðið og það
kannski skiljanlegt, þar sem það
hefði ekki þjónað tilgangi bréfrit-
ara. Málum er nefnilega þannig
háttað, eins og lesendur blaðsins
vita, að tveir gagnrýnendur rita
þar sérstaklega um barnabækur.
Lauslega taldist mér til að þeir
hefðu fjallað um milli 40—50 bæk-
ur, sem komu út nú fyrir jólin.
Höfundur bréfsins segir, að
telja megi „á fingrum sér barna-
bækur eftir íslenska höfunda sem
komu út fyrir síðustu jól“ og telur
lágmarkskröfu að um þær sé fjall-
að í fjölmiðlum. Ekki veit ég hve
marga fingur bréfritari hefur, en
þeir hljóta að vera óvenju margir,
þar sem þau Jenna Jensdóttir og
Sigurður Haukur Guðjónsson
skrifuðu um og yfir 20 barnabæk-
ur, sem komu út fyrir jólin, eftir
innlenda höfunda.
Vafalaust á sumt af gagnrýni
bréfritara rétt á sér, en eitthvað
er þversagnarkennt að titla
nafngreindan gagnrýnanda „hinn
aðaláhugamann okkar á þessu
sviði“, þótt ekkert hafi eftir hann
birst í blaðinu sem „hefur hann á
sínum snærum", um þær íslensku
barnabækur sem út komu.
Sjálfsagt er að gagnrýna það
sem miður fer, en jafnsjálfsagt að
viðurkenna það sem vel er gert.
Frá sameiginlegum fundi starfsfólks á Kleppi og Kópavogshæli.
Hlýtur ad bitna á þeim verst settu
- meðan svo illa er gert við þetta þýðingarmikla starfsfólk
Erla Kristjánsdóttir skrifar 12.
febrúar:
„Ég fagna því að (ófaglært)
starfsfólk á Kleppsspítala og
Kópavogshæli skuli rísa upp gegn
því ófremdarástandi er ríkir í
launamálum þess. Launamál
þessa fólks eru langt fyrir neðan
það sem eðlilegt getur talist og
þar að auki mikið misræmi í laun-
um þess innbyrðis, þar sejn á eng-
an hátt er virt reglan „sömu laun
fyrir sömu vinnu".
Ekki voru þessi mál til umræðu
á ári fatlaðra. Þó verður það að
viðurkennast, að starfsfólk það
sem nú stendur í launabaráttu er í
hvað nánustum tengslum við
sjúklinga og vistmenn á þessum
stöðum hverju sinni. Ogiekki þarf
að efast um, að starf þessa fólks er
oft á tíðum erfitt og áhættusamt.
Varla er því þess að vænta, að
margir ílengist í þvílíku starfi, en
hafi það skeð, hlýtur það að vera
af áhuga og ábyrgðartilfinningu
'en ekki launanna vegna.
Allir hljóta að sjá, að meðan svo
illa er gert við þetta þýðingar-
mikla starfsfólk, hlýtur það að
bitna á þeim verst settu í þjóðfé-
lagi okkar, þ.e.a.s. geðsjúkum og
vangefnum. Þess vegna langar
mig til að beina eftirfarandi ráð-
leggingum til stjórnvalda:
Hafnið ekki neyðarþjónustu
sem boðin er.
Virðið reynslu þessa fólks og
gangið að sanngjörnum kröfum
þess.
Gerið ekki þá skyssu að ráða
aðra í störf þess.“