Morgunblaðið - 03.06.1982, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. JÚNÍ1982
36
Snorri Ólafsson
klœðskeri - Minning
Minning:
Sigríður Ásta
Finnbogadóttir
Fæddur 4. september 1932
Dáinn 25. maí 1982
. Snorri Ólafsson, klæðskeri, Sól-
heimum 23, Reykjavík, lést
skyndilega þriðjudaginn 25. maí
sl., þegar hann ásamt eiginkonu
sinni, Olöfu Jónu Ólafsdóttur, var
á gangi í miðbæ Reykjavíkur. Hné
hann niður og var þegar örendur.
Hjartað hafði bilað. Þeir sem til
þekktu vissu að hann gekk ekki
heill til skógar og óttuðust að kall-
ið gæti komi fyrr en varði.
Utför hans verður gerð í dag frá
Dómkirkjunni kl. 15.00.
Þrátt fyrir veikindi sín gekk
Snorri til daglegra starfa í verslun
sinni, sem hann nefndi S.Ó. Búðin,
án þess að láta á neinu bera. Aldr-
ei minntist hann á þennan sjúk-
dóm sinn, heldur hélt glaðværð
sinni og rósemi.
Snorri fæddist að Breiðabólstað
í Miðdölum 4. september 1932, tví-
buri við Árna, sem er kvæntur
Ernu R. Sigurgrímsdóttur. For-
eldrar þeirra voru Sigríður Ög-
mundsdóttir frá Fjósum í Hörðu-
dal, f. 14. júlí 1898, d. 4. ágúst 1933,
og Ólafur Árnason frá Hólminum
í L andeyjum, f. 20. ágúst 1892 d.
28. nóvember 1975. Ólafur bjó um
hríð í Laugardal, stundaði ýmis
störf og átti heima á Selfossi frá
1954 til dánardægurs. Hann
kvæntist ekki.
Þegar móðir þeirra bræðra lést,
þá var þeim ellefu mánaða göml-
um komið í fóstur. Fósturforeldr-
ar Snorra voru þau Jón Teitsson
frá Hóli í Hörðudal, f. 24. ágúst
1871, d. 21. desember 1951, og kona
hans (Kristjana) Guðný Gests-
dóttir frá Tungu í Hörðudal, f. 30.
júní 1878, d. 20. nóvember 1958.
Þau Jón og Guðný voru í vinnu-
mennsku á ýmsum bæjum, aðal-
lega í Dölum vestur, og Snorri
fylgdi þeim. Var mjög kært með
þeim alla tíð og Snorri mat þau
mikils. Var Snorra mjög hlýtt til
fósturmóður sinnar, sem tók hann
að sér reifabarn og kostaði kapps
um að koma honum til manns.
Sautján ára gamall hleypti
Snorri heimdraganum og fluttist
til Reykjavíkur. Þar átti hann
hauk í horni, Geir Gunnlaugsson,
kunnari sem „Geiri í Eskihlíð",
sem kom honum í klæðskeranám
hjá Andrési Andréssyni, klæð-
skera. Hjá Andrési lærði hann
sína iðn; sveinsprófi í klæðskurði
lauk hann 11. október 1956. Upp
frá því helgaði hann sig því starfi
og öðrum störfum sem tengdust
fataframleiðslu — ýmist sem
klæðskeri eða við afgreiðslu í fata-
verslunum hjá Andrési, Gefjun í
Reykjavík, Faco og hjá Andersen
& Lauth. Snorri var fiinkur og
vandvirkur klæðskeri, enda var
honum trúað fyrir vandasömum
verkefnum, sem hann leysti vel og
samviskusamlega af hendi. Við-
mót hans og framkoma var slík, að
hann leiddist smám saman út í
afgreiðslustörf, enda sóttust
viðskiptavinirnir eftir því að hann
sinnti þeim. Eg hef það fyrir satt
að margur maðurinn gerði sér ferð
þangað, sem Snorri starfaði, að-
eins til að leita ráða hjá honum
við sérstök fatakaup, því saman
fór góð þekking á fataefni og sniði
og einlæg viðleitni að leysa vanda
kúnnans fljótt og örugglega, enda
einstakt lipurmenni.
Skal því engan undra að Snorra
fýsti að setja á stofn eigin fata-
verslun. Því var það að árið 1971,
dyggilega studdur af eiginkonu
sinni, opnaði hann barnafata-
verslun á horninu á Njálsgötu og
Frakkastíg. Sú tilraun heppnaðist
ekki, enda var staðurinn ekki
hentugur. Lokaði hann verslun
sinni 1973. Ekki var fullreynt.
Hann opnaði öðru sinni verslun,
S.Ó. Búðina, að Hrísateigi 47 hér í
borg árið 1977. Var henni að vaxa
fiskur um hrygg, þegar kallið kom,
sem allir verða að hlýða.
Hinn 7. október 1961 steig
Snorri gæfuríkt spor, er hann
gekk að eiga eftirlifandi eiginkonu
sína, Ólöfu Jónu Ólafsdóttur, af-
greiðslumann í Reykjavíkur Apó-
teki. Á hún ættir að rekja á Skóg-
arströnd og út í eyjar Breiðafjarð-
ar, til Svefneyja. Voru þau ein-
staklega samhent í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur, sem heimili
þeirra að Sólheimum 23 ber óræk-
ast vitni. Þar höfðu þau búið sér
fallegt og vinalegt heimili. Var
þar gestkvæmt. Þar var gesturinn
sem heima hjá sér í hlýju og ást-
úðlegu umhverfi. Þar var gott að
koma.
Hjá þeim Snorra og Lóló, en svo
er Ólöf Jóna jafnan kölluð, var
amma mín og móðir Lólóar, Ölína
J. Pétursdóttir frá Svefneyjum, en
hún lést 1979. Snorri var henni
3em besti sonur, vildi hag hennar
sem bestan og leitaðist við af
fremsta megni að henni liði sem
best. Börn hennar, barnabörn og
barnabarnabörn standa í mikilli
þakkarskuld við Snorra fyrir þá
ástúð og hlýju sem hann sýndi
Ólínu þau tæp tuttugu ár sem hún
var á heimili þeirra hjóna, skuld
sem aldrei verður greidd að fullu.
Það var föst regla hjá foreldrum
mínum og síðan einnig hjá okkur
systkinunum að heimsækja
ömmu, Lóló og Snorra á aðfanga-
dagskvöld. Þar var tekið á móti
okkur af mikilli rausn og á eftir-
minnilegan hátt.
Þessi fátæklegu orð um genginn
vin segja ekki nema lítið brot af
því, sem hugsað er á þeirri stundu,
er góður drengur er kvaddur
hinsta sinni. Söknuður býr í
brjósti okkar, en minningin um
mikinn heiðursmann er okkur kær
og hún mun lifa.
Foreldrar mínir og við systkinin
sendum Lóló okkar innilegustu
samúðarkveðjur og við vonum að
sá sem öllu ræður styðji hana nú
sem áður á þessari örlagastundu.
Megi kær vinur hvíla í friði.
Ó.H.Ó.
Fædd 4. desember 1913
Dáin 25. mai 1982
Okkar barnabörnum langar til
að minnast elsku ömmu okkar
með örfáum orðum. Alltaf var
jafngott að koma í Efstasundið til
ömmu og spjalla um allt milli
himins og jarðar. Helstu áhuga-
mál hennar voru börnin, barna-
börnin og barnabarnabörnin.
Strax í æsku áttum við huga henn-
ar allan, það var sama hvort við
vorum að læra að lesa eða seinna
meir þegar við sátum margar
kvöldstundir og lásum hjá henni
undir dönskupróf. Aldrei fórum
við í próf án þess að amma hringdi
um leið og við komum heim til
þess að vita hvernig hefði gengið,
og hélt hún því áfram þrátt fyrir
að hún lægi langt leidd á sjúkra-
húsi. ömmu þótti ákaflega gaman
að sauma falleg föt á okkur hvort
sem var fyrir jólin eða við önnur
tækifæri, allt virtist leika í hönd-
unum á henni. Hennar aðal-
skemmtun var þegar litlu lang-
ömmubörnin komu í heimsókn.
Naut hún þess að leika við þau og
ekki mátti á milli sjá hver
skemmti sér best, hún eða börnin.
Amma beið spennt eftir hverju
vori til þess að komast í sumar-
bústaðinn í Skorradalnum. Amma
og afi fóru eins oft og þau gátu og
einstakt var að sjá hversu sam-
hent þau voru um að bæta og
fegra Skorrahlíðina okkar. Elsku
ömmu þökkum við alla þá hlýju og
ástúð, sem hún sýndi okkur og allt
það sem hún veitti okkur gegnum
árin.
Elsku afi, við biðjum guð að
styrkja þig í þinni miklu sorg.
„Nú legg ég augun aftur
ó, Guó, þinn náóarkraftur
mín veri vörn í nótt
Æ, viret mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég aofi rótt.“
Barnabörnin
Þar sem við nú kveðjum mína
kæru föðursystur, langar mig að
minnast hennar lítillega, og að
gömlum íslenskum sið, gera
nokkra grein fyrir úr hvaða jarð-
vegi hún var sprottin.
Faðir hennar var Finnbogi J.
Arndal, f. 31. ágúst 1877 að Lax-
árdal í Hrepp, en ólst upp í Land-
sveit. Hann braust til mennta og
tók kennarapróf frá Flensborg-
arskóla í Hafnarfirði, en starfaði
mestan hluta ævinnar í Hafnar-
firði og hafði þar á hendi mörg
ábyrgðarstörf. Hann var einnig
gott skáld og lét sér fátt mannlegt
óviðkomandi. Hann andaðist í
Hafnarfirði 28. júní 1966.
Móðir hans var Sigríður Ei-
ríksdóttir, f. 10. okt. 1835 í Stöðla-
koti á Stokkseyri, d. 8. nóv. 1903.
Prestur skrifar um hana í húsvitj-
unarbók að hún væri „kátlynd og
greind gerðarkona". Hún var af
V íki ngslækj arætt.
Faðir hans var Jóhann Jónsson,
f. 9. des. 1836 í Mörk á Landi. Var
lengi bóndi í Ósgröf á Landi, d. 18.
maí 1901. Kona Finnboga var Jón-
ína Árnadóttir, f. 8. jan. 1876 að
Hlíðsnesi á Álftanesi. Ber öllum
þeim er þekktu hana saman um að
hún hafi verið gæðakona og ekkert
aumt mátt sjá, án þess að rétta
hjálparhönd.
Foreldrar hennar voru Ingi-
björg Eyjólfsdóttir, f. 22. sept.
1844 i Valdakoti, Álftanesi. Flutt-
ist hún til Reykjavíkur 1889 og
starfaði þar til dauðadags. Árni
Jónsson, f. 18. des. 1841 á Auðnum
á Vatnsleysuströnd, en fluttist 18
ára að Sveinsstöðum í Húna-
vatnssýslu. Hann var sagður
greindur vel, víkingur til verka,
bæði til sjós og lands. Var formað-
ur á bát frá Skagaströnd og fórst
með honum 2. jan. 1888.
Sigríður ólst upp í Hafnarfirði
ásamt systkinum sínum, en þau
voru: Kristinus, f. 12. okt. 1897,
dáinn 1. apríl 1973, Þorsteinn, f.
26. okt. 1901, dáinn 29. maí 1973,
Guðbjörg, f. 6. mars 1905, dáin 4.
júní 1971, og tvíburabróðirinn
Helgi, dáinn 22. jan. 1980.
Minning:
Þórarinn Stein-
dórsson Brandsbœ
Fæddur 11. mars 1912
Dáinn 23. raai 1982
Eftir óvenju ianga og erfiða
sjúkdómslegu, í meira en fimm ár,
kvaddi æskufélagi minn og svili
þennan heim.
Hann lést á St. Jósefsspítala
þann 23. maí sl., þar sem hann
naut umönnunar og skilnings alls
hjúkrunarfólksins.
Útför hans verður gerð frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag
kl. 3 e.h. Þórarinn fæddist í
Brandsbæ, sem þá var syðst í
Firðinum, sonur sæmdarhjónanna
er þar bjuggu um langt skeið,
Þorbjargar Jóhannsdóttur og
Steindórs Björnssonar. Var hann
yngstur af fjórum börnum þeirra.
Hin voru Ragnhildur, búsett í
Reykjavík, Arnþrúður, er nú býr í
Kanada, og Björg, en hana misstu
þau árið 1935. Aður hafði Þor-
björg eignast son, Þorstein, sem
látinn er fyrir rúmum fjórum ár-
um og flestir Hafnfirðingar af
eldri kynslóðinni muna eftir.
Þegar foreldrar mínir fluttu í
suðurbæinn, kynntumst við fljótt
fólkinu í Brandsbæ. Það var
hreint ævintýralegt að horfa
þangað. Bærinn stóð þá töluvert
ofar í túninu en hann er nú og var
okkur krökkunum helst ekki
sleppt þangað einum, svo þótti
fjarlægðin mikil í þá daga, séð
neðan frá sjávarkambinum við
gömlu Flensborg, þar sem við
bjuggum fyrst.
Við Þórarinn gengum saman í
barnaskólann, sem þá var við Suð-
urgötu 10, og seinna varð bæjar-
þingsalur Hafnarfjarðar. Skóla-
stjóri var þá Bjarni Bjarnason,
síðar skólastjóri á Laugarvatni.
Teiknikennarinn, Hákon Helga-
son, fór fljótt að dást að hand-
bragði Þórarins, og veitti honum
mikla athygli. Sannaðist þar að
lengi býr að fyrstu gerð. Það gilti
því miður ekki sú regla þá fremur
en nú, að geta talist næstbestur
fyrir það eitt, að sitja við hliðina á
þeim besta.
Ég man eftir atviki, þegar mér
þótti keyra úr hófi fram útlitið á
minni teikningu, að ég tók blek-
byttu úr statívi á skólaborðinu og
hellti yfir örkina, svo hún þyrfti
síður að þola samanburð í það
skiptið.
Á vorin þótti gaman að ferðast
um holt og hæðir. Það gæti alveg
heyrt undir náttúruskoðun nú á
dögum. Þórarinn virtist gefa fugl-
unum mikinn gaum, eins og öðru
úti í náttúrunni. Fyrir kom að það
var aumkvað sig yfir lasburða
fugl, og hann fluttur heim að
Brandsbæ, til að búa honum sem
best skjól og var þá heldur ekki
kastað höndunum til þess.
Eftir að barnaskólanámi lauk,
gekk Þórarinn í Flensborgarskól-
ann. Varð hann gagnfræðingur
þaðan árið 1928. Stundaði hann
síðan ýmsa vinnu, var við tré-
smíðanám hjá Timburverzluninni
Dverg í tvö ár og sótti jafnframt
iðnskólanám. Hafi nokkur maður
verið smiður af Guðs náð, álít ég
að Þórarinn hafi hlotið að vera
það. Hann lagði gjörva hönd á
margt, og virtist sama hvort um
vélar, járn eða tré var að ræða,
allt virtist leika í höndunum á
honum. Vegna þessara sérstæðu
eiginleika, varð Þórarinn fljótlega
eftirsóttur, og margir tryggðu sér
handbragð hans þegar vanda
skyldi til hlutanna.
Oft var breytt til og farið á sjó-
inn, ýmist á síldveiðar eða gerður
út trillubátur. Stundum hljóp
strákunum kapp í kinn, þegar
fiskivon var og kappkeyrðu trill-
urnar að bólfærunum, t.d. á
Vatnsleysuvíkinni. Það var ein-
kennilegt á handfæraveiðum, að
sumir drógu stóra fiska en fáa og
aðrir marga fiska en smáa. Því
var slegið föstu, að enginn drægi
annars fisk úr sjó.
Það mun hafa verið í kringum
1938, að stór trillubátur, sem
Gunnlaugur Stefánsson, fyrrver-
andi kaupmaður, gerði út og Þór-
arinn var á, ásamt 4 öðrum félög-
um, lenti í sjávarháska, er þeir
voru að fara á vertíð. Hrepptu þeir
aftaka veður á leið til Þorláks-
hafnar og er ekkert spurðist til
þeirra svo dögum skipti var fólk
að vonum orðið vondauft um af-
drif þeirra. En svo allt í einu barst
gleðifregnin, og fór eins og eldur í
sinu um Fjörðinn. Það hafði sést
til þeirra og allir sagðir heilir á
húfi. Þegar komið var með þá til
Hafnarfjarðar, þusti mannfjöldi
niður á bryggju og margir hlupu
til og drógu fána að húni í gleði
sinni yfir að hafa heimt sjómenn-
ina úr helju. Það var álit margra,
að Þórarinn hafi þarna með snar-
ræði og útsjónarsemi átt drýgstan
þátt í því, að svo giftusamlega
tókst til, þótt sjálfur minntist
hann aldrei á það.
Árið 1942 kvæntist Þórarinn
eftirlifandi konu sinni, Pálínu
Hinrikdóttur frá Ölversholti í
Holtum. Eignuðust þau eina dótt-
ur, Þorbjörgu, sem búsett er í
Hafnarfirði, ásamt dóttur sinni,
Þórunni Pálmadóttur, og manni
sínum, Sigurði Einarssyni. Var
Þórunn, sem heitir í höfuðið á afa
sínum, einkar kær honum, en hún
ólst upp hjá afa og ömmu fyrstu
árin.
Árið 1977 veiktist Þórarinn al-
varlega, og varð að flytja hann á
sjúkrahús vegna lömunar og átti
hann ekki afturkvæmt þaðan.
Þrátt fyrir veikindi sín, gat Þórar-
inn oft hughreyst sinn trygga
lífsförunaut og nánustu vini með
hnyttnum tilsvörum, en Pálína
kona hans létti honum þrautirnar
eftir mætti. Lét hún sér stundum
ekki nægja að heimsækja hann
minna en tvisvar á dag í öll þessi
ár, sem hann lá rúmfastur.
Vissulega átti Þórarinn innra
með sér sína bjargföstu guðstrú,
því gat hann viðhaldið kjarki sín-
um óbiluðum í veikindunum þar
til yfir lauk.
Mér koma í hug orð skáldsins,
Jónasar Hallgrímssonar, er við
kveðjum kæran vin:
„Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Krjúptu ad fótum frióarboóanN,
ojj fljúgóu á va ngjum mor^unroóana
meira aó atarfa Guós um geim."
Ég bið Guð að vernda eiginkon-
una, aldraða tengdamóður og aðra
ástvini.
t
Eiginkona mín og móöir okkar,
SIGRÍDUR HALLDÓRSDÓTTIR
frá Sauðholti,
Melgarði 5, Kópavogi,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju, föstudaginn 4. júní kl. 13.30.
Helgi Jónaeon,
Sigrún Bairdain,
Guöný Andrésdóttir,
Þórdis Andrésdóttir.
Sigurður Gislason