Morgunblaðið - 13.06.1982, Blaðsíða 30

78
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. JÚNÍ1982
ÉUmsjón: Séra Karl Sipurbjömsson
Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
)RQTTINSDEGI
Kristilegt félag
heilbrigðisstétta
Undanfarið hafa birst hér
greinar um sjúkrahús. Því
finnst okkur eðlilegt að halda
áfram þeim skrifum og kvnna
fyrir ykkur, ágætu lesendur,
félag, sem heitir Kristilegt fé-
lag heilbrigðisstétta. Vigdís
Magnúsdóttir, forstöðukona
Landspítalans er viðmælandi
okkar og við spyrjum hana
fyrst um stofnun félagsins.
Það var stofnað í janúar 1978
upp úr Kristilegu félagi hjúkr-
unarkvenna, sem aftur var
stofnað 1952. Orsök þessarar
nýju félagsstofnunar var sú að
við vildum ná til fleiri stétta.
Markmið félagsins er að ávinna
menn fyrir Jesúm Krist, hvetja
alla, sem eiga trúna á hann og
vinna að heilbrigðismálum, til
að efla hinn kristna vitnisburð
meðal starfsfélaga og sjúklinga.
Félagið er hluti af alþjóðlegri
hreyfingu, sem heitir Internat-
ional Hospital Christian Fell-
owship. Stofnandi þeirrar hreyf-
ingar er Suður-Afríkumaðurinn
Frences Grim. Guð kallaði hann
ti) þessa starfs þegar faðir hans
lá á sjúkrahúsi og hann og bróð-
ir hans heimsóttu hann oft. Þá
fundu þeir þörfina á kristnum
vitnisburði innan sjúkrahússins.
Grim byrjaði að starfa í Suður-
Afríku en síðan barst starfið til
Evrópu en víða voru þar fyrir
félög kristinna hjúkrunar-
kvenna.
Segðu okkur af starfinu hérna
á íslandi.
Við höldum fundi mánaðar-
lega. Það er kannski ekki aðal-
atriðið. Bænastundir, sem
haldnar eru vikulega, eru enn
mikilvægari. Þær eru haldnar á
Landspítalanum, öldrunardeild
Landspítalans, barnageðdeild-
inni við Dalbraut og á Landak-
oti. Það er ósk okkar að slíkar
bænastundir verði haldnar á
fleiri stöðum. Þar er beðið fyrir
sjúklingum og starfsfólkinu og
fyrir heilbrigðisstofnunum og
heilbrigðisyfirvöldum. Félagið
hefur gefið út lítið rit, sem
leggja á í náttborð hvers sjúkl-
ings, þar eru orð til huggunar og
uppörvunar. Félagið hefur gefið
kristilegar bækur á bókasöfn
sjúkrahúsanna og nú er líka
hægt að kaupa kristilegar bækur
í sölubúðum margra sjúkrahúsa
í Reykjavík.
Mér finnst svo sem það hafi
ekki þótt ráðlegt hér fyrr meir að
ræða um kristna trú við sjúkl-
inga. Hafið þið fullt leyfi til þess
núna?
Áður mátti ekki koma sjúkl-
ingum í nokkra geðshræringu,
ekki ræða við þá um stjórnmál
eða trúmál t.d. Nú er afstaðan
breytt, nú á fyrst og fremst að
hugsa um sjúklinginn sem
manneskju. Nú eiga þarfir sjúkl-
ingsins að sitja í fyrirrúmi,
hjúkrunin á að ná til sálgæzlu og
andlegar og félagslegar þarfir
eiga ekki að vera minna metnar
en líkamlegar þarfir. Sjúklingur
kemur t.d. kannski inn á sjúkra-
hús vegna fótbrots en þegar til
kemur á hann við eitthvert
miklu stærra vandamál að
stríða. Það er ætlazt til þess að
sjúklingurinn ráði ferðinni en
það þarf þroska til hjá starfs-
fólki sjúkrahússins við að finna
hvað amar að hverju sinni.
Hvernig verður þessari hjálp
komið á framfæri, þá á ég sér-
staklega við sálgæzlu? Leitar
sjúklingurinn eftir þeirri hjálp
að fyrra bragði?
Sjúklingurinn og starfsfólkið
kynnast og þar myndast gagn-
kvæmt traust. Starfsfólkið fer
fljótlega að finna hver þörfin er.
Umönnunin gefur mikil tæki-
færi til þess. Hjúkrun er verk
handa og sálar og sá, sem hjúkr-
ar, kemst nærri sjúklingnum.
Við daglega umönnun, við að
baða sjúklinginn og mata hann,
kynnist starfsfólkið hvað sjúkl-
ingnum finnst best að borða,
hvað hann vill helst drekka og
hvar hann er aumastur. Og þeir,
sem annast sjúklingana á kvöld-
in, finna hverjir geta ekki sofið.
Við þessa umönnun gefast góð
tækifæri til samtala. Það er mis-
jafnt hvað hverjum og einum er
lagið að koma ósk sinni um hjálp
til skila. Þörf sjúklingsins getur
birzt í mörgum myndum. Hann
getur verið hrottalegur í við-
móti, birgt þörf sína innra með
sér, en hún er þar samt. Trúað
starfsfólk biður fyrir sjúkling-
unum. Guð gefur tækifærið til
hjálpar og þau tækifæri eru fjöl-
mörg og geta verið jafn misjöfn
og manneskjurnar eru margar.
Það má benda á Nýja testament-
ið, sem er við hvert rúm, líka á
bæklinginn, sem við gáfum út og
svo gefast fjölmörg tæifæri til
samtals eða til að vitna um
Drottin á einhvern hátt.
Segðu okkur af sálgæzlu við
fólk, sem er að Ijúka lífi sínu.
Það er talað mikið um það
núna að það þurfi að hjálpa fólki
til að deyja. En það þarf líka að
hjálpa sjúklingunum til að lifa
síðustu daga, vikur eða mánuði
lífs síns. Sjúklingur, sem veit að
dauðinn er skammt undan, mæt-
ir ákveðnum erfiðleikum. Sumir
verða bitrir, gefast upp. Við get-
um hugsað okkur fólk, sem telur
að það eigi skammt eftir. Samt
getur líf þess varað í marga
mánuði. Það vill kannski helzt
útiloka sig frá öllu og grafa sig
inni í sínum eigin hugarheimi.
En það er einmitt það, sem það
má ekki gera. Það þarf að hjálpa
því til að nota tímann, sem eftir
er og Guð ætlast kannski til þess
að sá tími sé notaður. En allt
getur gerzt, batinn getur komið.
Það er alltaf verið að finna ný
lyf og sjúklingar, sem hafa talið
sig vera ólæknandi, hafa samt
læknazt.
Þessi sálusorgun krefst svo
mikils og það er svo mikil þðrf
fyrir hana að hún er ekki á færi
starfsfólksins eins. Safnaðar-
prestar í stórum söfnuðum geta
heldur ekki bætt öllu því starfi
við önnur störf sín. Það er ósk
okkar að hægt verði að ráða
prest til starfa við sjúkrahúsin
því þörfin er brýn.
Við höfum enn margs að
spyrja Vigdísi og ætlum að
halda tali okkar áfram næsta
sunnudag. En við ljúkum þessu
viðtali með bæn úr fallegum, lit-
prentuou..: K,»klingi félagsins:
Drottinn, þú veist u..
það er að vera áhyggjufullur og
kvíðinn. Mér finnst allt svo von-
laust og þungbært. Hjálpa mér
að varpa áhyggjum mínum á þig
og treysta þér fyrir framtíð
minni og fjölskyldu. Hjálpa mér
að skynja þann frið, sem þú heit-
ir og gefur. Ég þakka þér Drott-
inn, að þú skilur mig, ótta minn
°g áhyggjur. Nú legg ég það allt
í þínar almáttugu hendur í Jesú
nafni, amen.
Þú og Lasarus
Lasarus liggur við okkar dyr, nær en okkur er oftast Ijóst.
Lúk. 16, 19—31
„Einu sinni var maður
nokkur ríkur, er .. lifði
hvern dag í dýrlegum fagn-
aði.“ Já, um þennan mann
fjallar dæmisagan sem er
guðspjall dagsins, um
þennan ríka þrjót og mak-
íeg málagjöld hans. En,
bíddu nú hægur, þessa sögu
afgreiðum við ekki svo bil-
lega. Jesús Kristur ávarpar
ÞIG og MIG í þessari sögu,
og flettir ofan af lífsblekk-
ingu okkar: „NN. Þú ert
ríkur, sem lifir hvern dag
án þess að skeyta um aðra
en sjálfan þig.“ Þú klæðist
að vísu ekki purpura og
dýru líni og finnst talsvert
skorta að þú lifir hvern dag
í dýrlegum fagnaði. En það
er lífsafstaðan sem er sú
sama. Þessi maður í dæmi-
sögunni og þú og ég eigum
það sameiginlegt, að við er-
um eins og fólk er flest,
hvorki betri né verri. Hann
lifði eins og við myndum
lifa, ef við hefðum efni á
því. Það er ekkert rangt við
það að vera ríkur og sann-
arlega ekkert rangt við það
að fagna og njóta lífsins.
En það er annar maður í
þessari mynd og þessu
dæmi, og í lífi okkar, þátt-
ur, sem gjörbreytir allri
niðurstöðu gjörsamlega.
Fyrir dyrum ríka mannsins
lá fátækur maður, hlaðinn
kaunum. Hann hét Lasarus.
Veistu hvað það nafn þýð-
ir? Það þýðir „Drottinn
hjálpar". Mér finnst ekki
ósennilegt að ríki maðurinn
og fjölskylda hans hafi
huggað sig við það nafn og
það sem í því felst. „Drott-
inn sér um sína og hjálpar
hinum snauðu" hefur hann
oft hugsað ríki maðurinn,
„og það kemur að því, að ég
verð með Guðs hjálp búinn
að tryggja það vel stöðu
mína og treysta efnahag-
inn, að ég geti látið eitt-
hvert lítilræði falla til
þessa vesalings."
Lasarus liggur við okkar
dyr og daglega berast til
okkar stunur hans og neyð-
aróp. Það eru stunur hinna
hungruðu, stríðshrjáðu,
sjúku, fötluðu, hjálparvana.
Og hvað gerum við raun-
verulega til hjálpar? Við
sjáum neyðina allt um
kring í heimi þar sem millj-
ónir manna lifa í algjörri
örbirgð, en ekki linnir
kvörtunum, kveinstöfum og
kröfugerðum hér hjá okkur.
Vissulega verðum við að
vinna að því að jöfnuður
náist í skiptingu þjóðar-
teknanna, og það á svo
sannarlega langt í land, þar
sem þeir freku og ófyrir-
leitnu bera einatt mest úr
býtum. En hungraður
heimur liggur fyrir dyrum
okkar og vildi feginn seðja
sig á því, sem við fleygjum í
óhófi okkar og allsnægtum.
Taumlaus græðgi okkar
stefnir allri framtíð
mannkyns í beinan voða.
Við þurfum að breyta um
lífsstefnu. Guð hefur talað
með óvefengjanlegum
hætti í Jesú Kristi. Flettir
ofan af lífslýginni og sýnir
okkur sannleikann um líf
okkar og heill, þessa heims
og annars. Og í þessari
dæmisögu berst orð hans til
okkar. Leiðin er ljós, en það
vantar aðeins eitt: Viljum
við heyra rödd Guðs í þessu
orði, viljum við fylgja Jesú
Kristi, hlýða honum og
trúa á hann?

Ottast „Phyrrosarsiguru
ParÍH, II. júní. AP.
BRASILIO Lami Dozo, einn
meðlima herforingjastjórnar-
innar í Argentínu sgði í við-
tali, sem birt var í dag, að
Falklandseyjadeilan hefði
gert það að verkum að sá
kritur, sem verið hefði á milli
stjórnvalda og almennings í
landinu væri nú úr sögunni.
Sagði Dozo í viðtali við
franska blaðið Le Monde,
að styrjöldin við Breta hefð
vakið mikla þjóðerniskennd
hjá fólki, sem gerbreytti
viðhorfum þess til stjórn-
valda.
„Við ætlum okkur ekki að
endurtaka eldri mistök
okkar. Þessi gagnkvæma
hræðsla á milli stjórnvalda
og alrnebnings.er oiú-úr söfí-.
unni. Það þjóðfélag, sem
við sækjumst eftir er byggt
á lýðræði og þeirri stjórn-
arskrá, sem þingið ákveð-
ur,“ sgði Dozo.
„Þegar styrjöldinni á
Falklandseyjum lýkur
verða allir þegnar landsins
að taka höndum saman við
að byggja upp það þjóðfé-
lag, sem allir hafa viljað að
~A r^rQilhiTiö ' *
Dozo. Hann sagði ennfrem-
ur, að það væri megin-
markmið herforingja-
stjórnarinnar að sleppa frá
stjórnmálalegri hlið deil-
unnar „á sem sanngjarn-
astan hátt“. Hins vegar
bætti hann við, að ef
hnekkir stjórnvalda yrði
verulegur væri hér aðeins
um „Phyrrosarsigur" að
•Tfllðtk i« »H>«nma>nu■■■«>!