Morgunblaðið - 08.08.1982, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. ÁGÚST 1982
33
engin, en messur fóru fram í
Kópavogsskóla. Kom það í hlut
Guðmundar að stofna kór, til að
syngja við messur. í upphafi var-
kórinn að sjálfsögðu ekki fjöl-
mennur, enda Kópavogur þá
smærri í sniðum en nú. Þó munu
hafa verið 8—12 manns í kórnum
fyrstu árin.
Guðmundur æfði og stjórnaði
kórnum meðan heilsa leyfði. Hafði
hann marga kosti til að bera, auk
staðgóðrar þekkingar. Hann var
ljúfur í viðmóti, og aflaði sér vin-
áttu meðal kórfólksins, því undir
alvarlegu yfirbragði leyndist
græskulaus glettni og gamansemi
í orðum.
Þessa kosti Guðmundar reyndi
kórfólkið að endurgjalda með því
að gera sitt bezta. En söngstjórinn
kunni þá list að stilla kröfum sín-
um í hóf, vitandi það að kórinn var
fámennur og sumt af söngfólkinu
lítt þjálfað. En með lipurð og lagni
tókst söngstjóranum oft að ná
ótrúlega góðum árangri.
Þegar Kópavogskirkja reis svo
af grunni, kom það í hlut söng-
stjórans, að velja orgel erlendis í
hið nýbyggða guðshús, og aðstoða
síðan sérfræðing við uppsetningu
þess, sem var ærið verk.
Árið 1943 kvæntist Guðmundur
dugmikilli og glæsilegri konu,
Helgu Jónsdóttur frá Möðruvöll-
um í Hörgárdal, sem lifir mann
sinn. Tók hún mikinn þátt í störf-
um manns síns, söng í kórnum og
var formaður hans í mörg ár. Með-
an messað var í Kópavogsskóla,
mátti segja að hús þeirra hjóna
við Digranesveg væri annað heim-
ili kórsins, því þar fóru alla jafnan
æfingar fram, og kórnum veittar
rausnarlegar veitingar, svo hver
æfing var raunar tilhlökkunar-
efni.
Guðmundur og Helga eignuðust
fjórar dætur: Maríu, tónlistar-
kennara og hjúkrunarfræðing, bú-
setta í Noregi; Guðnýju, fiðluleik-
ara og konsertmeistara Sinfóníu-
hljómsveitar íslands; Rannveigu,
félagsráðgjafa á ísafirði, og
Björgu, snyrtifræðing á Patreks-
firði.
Kópavogskaupstaður á Guð-
mundi Eggert Matthíassyni mikið
að þakka, þótt ekki sé annað nefnt
en brautryðjandastarf hans í
kirkjusöngsmálum bæjarins. Við,
sem sungið höfum með honum frá
stofnun kirkjukórsins, eða kynnst
honum skemur, minnumst hans
með virðingu og þakklæti og send-
um konu hans, dætrum, tengda-
sonum og barnabörnum okkar
hjartanlegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hins látna
iistamanns.
Egill Bjarnason
„Mig langar til að sofna", voru
síðustu orðin sem Guðmundur
Matthíasson frændi minn sagði,
áður en hann lokaði augunum í
hinsta sinn.
Mér er það í barnsminni þegar
Grímseyjarbáturinn kom á vorin
til Akureyrar. Síra Matthías Egg-
ertsson kom þá ævinlega með hon-
um með konu sína, Guðnýju Guð-
mundsdóttur, og eitthvað af
barnahópnum með sér.
Afi minn, síra Matthías Joch-
umsson, var þá jafnan kominn
niður á bryggju með opinn faðm-
inn til að taka á móti uppeldissyni
sínum, sem var kominn til lands
eftir langan og strangan vetur,
ásamt skylduliði sínu, færandi
fugl og egg. Það var ekki útkjálka-
bragur á frænda okkar, Grímseyj-
arprestinum, heldur var hann
gæddur einhverjum ómeðvituðum
glæsibrag, kíminn og þó dálítið
utan við sig.
Eg man fyrst eftir Guðmundi
Matthíassyni þegar hann kom
með hópnum upp brekkuna að Sig-
urhæðum. En allt þetta fólk átti
að gista hjá okkur, hjá afa og
ömmu. Guðmundur, eða Mummi
eins og hann var kallaður, kom
með líf og glens, grín og alls konar
uppátæki, svo okkur þótti hann af-
ar skemmtilegur. Spaugsamur var
hann, og með góðlátlegri fyndni
sinni sór hann sig í ættina. En eitt
var það í fari Guðmundar sem ég
var hrifnust af. Það var að hann
gat leikið hvaða lag sem var af
fingrum fram á píanóið, eins og
faðir hans. Þetta gerði hann að
töframanni í augum okkar systr-
anna.
Seinna kynntist ég Guðmundi
nánar, þegar við vorum bæði við
tónlistarnám í Berlín. Hann var
þá kominn út í hina miklu tónlist-
arborg, óreyndur og félítill, eins
og við vorum flest í þá daga. En þó
ekki væri alltaf nóg að bíta og
brenna var ekki kvartað, meðan
gnægð var af hinni andlegu fæðu,
sem var tónlist meistaranna í
flutningi manna eins og Edwin
Fischers, Arthur Schnabels og
Bruno Walters. Einhvern veginn
tókst alltaf að ná í miða á kons-
erta.
Guðmundur þurfti að gera hlé á
námi sínu í Þýskalandi vegna fjár-
skorts, hvarf því heim um skeið og
settist í Menntaskólann á Akur-
eyri. Þar lauk hann gagnfræða- og
stúdentsprófi á hálfu öðru ári, og
þótti kennurum hans það vel af
sér vikið. Guðmundur flutti með
sér tónlistarmenningu og áhuga í
skólalífið nyrðra. Hann kom smá-
hljómsveit á laggirnar með músík-
ölskum skólafélögum sínum, sem
sumir urðu eins og fóstbræður
hans ævilangt. Þessi litla hljóm-
sveit varð afar vinsæl í skólanum.
Minning:
Kristín Þóra
Hermannsdóttir
Fædd 20. ágúst 1970.
Dáin 26. júlí 1982.
Þriðjudaginn 3. ágúst var til
moldar borin frá Keflavíkurkirkju
ung frænka mín, Kristín Þóra
Hermannsdóttir, dóttir hjónanna
Ingibjargar Magnúsdóttur og
Hermanns Níelssonar, Birkiteig 8,
Keflavík. Kristín var yngst 4
barna þeirra hjóna og var aðeins
tæplega 12 ára þegar hún lést.
Þegar sest er niður til að minn-
ast aðeins 11 ára stúlku er ekki
hægt að telja upp afrek sem geym-
ast munu á spjöldum sögunnar,
heldur hlýjar minningar sem
geymast í hugum okkar ættingja
hennar og allra þeirra sem hana
þekktu. Mín fyrsta minning er um
litla hnátu með stór augu og fal-
legt andlit, brosmild og fjörug og
var ekki séð annað, en allt væri
með felldu með heilsu hennar, en
svo var þó ekki. Kristín var frá
fæðingu með hjartagalla sem
ágerðist með árunum og árið 1978
var þess freistað að leita henni
lækninga á þessum hjartagalla á
Bromtonsjúkrahúsinu í London.
Aðgerð þessi var mikil og tvísýn,
batinn kom seint og dvaldist hún
rúman mánuð ásamt foreldrum
sínum ytra og naut allan tímann
frábærrar umönnunar starfsfólks
sjúkrahússins, og síðast en ekki
síst nutu þau frábærrar aðstoðar
þeirra hjóna Önnu og Jemmy
Cronin. Sú aðstoð öll er hér þökk-
uð af fjölskyldunni allri. Eftir
heimkomuna dvaldist Kristín á
Barnadeild Hringsins, en rétt
fyrir jól sama ár reyndist aftur
nauðsynlegt að halda utan. En
aftur komst hún heim og allir
voru vongóðir, því nú var greini-
legur bati og fór henni vel fram.
Kristín gat stundað skóla og eng-
inn sem ekki vissi af þessum kvilla
gat greint að ekki væri allt með
felldu. En nú í sumar dró af henni
og var hún lögð á ný inn á Barna-
deild Hringsins. En nú var ekki í
mannlegu valdi að bjarga litlu
stúlkunni okkar. Fjölskyldan flyt-
ur starfsfólki Barnadeildarinnar
Ekki síst hjá Sigurði Guðmunds-
syni, velunnara Guðmundar, sem
kunni vel að meta hið nokkuð sér-
stæða gáfnafar þessa listræna
nemanda síns.
Guðmundur var mikill tungu-
málamaður, hafði óvenjugott eyra
fyrir framburði. Hann kunni og
talaði þýsku framúrskarandi vel
og lagði sig einnig fram um
frönsku. Á því fagra máli vaknaði
áhugi hans í heimahúsum í
Grímsey, því síra Matthías, faðir
hans, hafði fyrst lært þá tungu
þegar hann var strákur í Reykja-
vík og vandi komur sínar út í
franskar duggur og nam málið af
sjómönnunum, svo hann þurfti lít-
ið fyrir frönskunáminu að hafa í
menntaskóla. Síra Matthías hélt
frönskunni við í fásinninu í
Grímsey með því að lesa franskar
bókmenntir og hafði þannig áhrif
á fleiri en eitt af börnum sínum til
áhuga á franskri tungu.
Guðmundi tókst að komast aft-
ur til Þýskalands, þá til Ham-
borgar, og lagði stund á tónlistar-
fræði. Heim kom hann alkominn
árið 1939 og gerðist tónmennta- og
þýskukennari við Kennaraskóla
Islands. Einnig kenndi hann við
Tónlistarskólann, og síðar varð
hann líka organisti við Kópa-
vogskirkju.
Nokkrum árum eftir heimkom-
una kvæntist Guðmundur eftirlif-
andi konu sinni, Helgu Jónsdóttur,
sem komin er af norðlensku gáfu-
og hæfileikafólki. Dætur þeirra
eru fjórar. Tvær þær eldri hafa
gert tónlistina að ævistarfi sínu.
Sú elsta, María, er tónlistarkenn-
ari í Noregi, Guðný fiðluleikari,
konsertmeistari Sinfóníuhljóm-
sveitar Islands, sú þriðja, Rann-
veig, félagsmálafulltrúi á Isafirði,
og Björg, sú yngsta, er snyrtifræð-
ingur, búsett á Patreksfirði.
Barnabörnin 5 voru yndi og eftir-
læti afa síns, og fóru þau Helga
eins oft vestur og þau gátu til að
vera samvistum við þau.
Á námsárum sínum í Þýska-
landi tók Guðmundur sjúkdóm
sem bagaði hann alla ævi, brjóst-
veiki, lungnaberkla. Síðustu árin
var honum brugðið og þurfti oft að
dvelja á Vífilsstöðum sárþjáður.
En þegar af honum bráði var
lundin létt sem áður, og hin
græskulausa fyndni brást honum
aldrei.
Þau Helga voru mjög samrýnd,
höfðu sömu áhugamál, tónlist og
bókmenntir, og ferðalög hér áður
fyrr.
Engan mann þekkti ég sem
hafði hljóðlátari og einlægari ást
á tónlist en Guðmundur. Hann lét
sig aldrei vanta á tónleika ef
eitthvað gott var á boðstólum,
jafnvel ekki eftir að hann var orð-
inn veikur maður. Aldrei hafði
bestu þakkir fyrir góða umönnun
og hlýhug fyrr og nú. Blessun fylgi
starfi ykkar.
Elsku Inga, Hermann, Stein-
gerður, Níels, Hrefna og Björgvin
litli, sorg ykkar er mikil en við
skulum muna að öll él birtir upp
um síðir og góðar minningar
geymast en gleymast ei. Ég bið
algóðan Guð að halda sinni al-
máttugu verndarhendi yfir ykkur
öllum.
Blessuð sé minning Kristínar
Þóru.
Hanna
Guðmundur gífuryrði um tónlist
eða flytjendur hennar, því hann
hafði hinn sanna „músíkkúltúr" í
hjartanu. Á listahátíðinni í sumar
sóttu Guðmundur og Helga alla
tónleika sem þau komust yfir. En
skömmu síðar kvaddi Guðmundur
okkar tilverusvið.
Eitt sinn var sagt: „í húsi föður
míns eru margar vistarverur." Svo
segir mér hugur um, að Guðmundi
Matthíassyni sé nú búinn staður
þar sem tónlistin er fegurst.
Nú er sár harmur kveðinn að
Helgu sem hefur misst sinn góða
og trygga lífsförunaut. En hennar
einlæga trú mun bera hana uppi á
vængjum sínum.
Fjölskyldu Guðmundar votta ég
mína dýpstu samúð.
Guðrún Þorsteinsdóttir
Guðmundur Matthíasson orgel-
leikari er látinn. Hann var einn
geðugasti maður, sem ég hef
kynnzt, sérstakt ljúfmenni. Ég sá
hann fyrst norður á Akureyri
fyrir um 40 árum, en kynntist
honum síðar hér syðra að nokkru
ráði um 20 árum seinna.
Þegar fundum okkar bar þá
saman, óskaði hann eftir, að ég
svaraði fyrirspurnum hans í tón-
listartímum hans í Ríkisútvarp-
inu, sem hann hafði þá tekið að
sér. Ég tók því í fyrstu heldur
fjarri, þóttist til þess lítt fær. Ég
lét til leiðast, enda gazt mér vel að
manninum. Fyrirspurnir hans
voru líka svo einfaldar, að hann
vildi einungis fá fram grundvall-
aratriði tónlistarinnar.
Síðan bar fundum okkar nokkr-
um sinnum saman á tónleikum í
Háskólabíói, og fór hið bezta á
með okkur. Gladdist ég ávallt við
samfundi okkar, enda voru þeir
uppörvandi gleðigjafar fyrir mig,
og fór ég alltaf glaðari heim eftir
þessa fundi.
Sakir fákænsku minnar í tón-
list, er mér ekki auðið að gera
grein fyrir kunnáttu Guðmundar í
list hans, en mikið yndi var mér
jafnan að hitta Guðmund bæði
fyrr og síðar og ræða það, sem
gladdi mig. Það var sem jafnan
opnuðust einhverjir hulduheimar
við að hafa tal af honum um mús-
ík. Ég fór jafnan ríkari heim.
Af þessu sést, að mér er söknuð-
ur að brottför Guðmundar af
þessu tilverustigi, og mér er sökn-
uður að brottför hans úr þessum
heimi. Ég kveð Guðmund með
þökk fyrir góð kynni.
Þóroddur Guðmundsson
Sigurður Þorsteins-
son —Minningarorð
Fsddur 8. júní 1886
Dáinn 1. ágúst 1982
Ef við spyrðum þig, lesandi góð-
ur, þeirrar spurningar, hvað þú
gæfir mikið fyrir vél sem gengi í
níutíu og sex ár? Ef við segðum
þér einnig að hún gekk ekki fyrir
bensíni, né var smurð með olíu og
enn síður kæld niður með vatni. Ef
við segðum þér jafnframt að við
erum að tala um hjarta manns,
hjarta sem gekk fyrir jákvæðum
tilfinningum og manngæsku. Vild-
ir þú gefa slíkum manni með því-
líkt hjarta ást þína og virðingu?
Svar þitt yrði örugglega játandi.
Ef við legðum svo fyrir þig aðra
spurningu. Ef þú hefðir mann í
vinnu sem notaði krafta sína,
viljastyrk og vitsmuni við það
starf sem hann innti af hendi
hverju sinni. Hann innti það jafn-
vel svo vel af hendi, að þú færir að
velta fyrir þér hvort það væru
ekki fleiri tímar en þessir tuttugu
og fjórir sem þú veist um. Þú réðir
væntanlega slíkan mann í vinnu
til æviloka? Svar þitt yrði enn á
ný játandi. Ef þú vissir það jafn-
framt að þessi maður ætti sér
fleiri jafningja en flestir aðrir
sem þú þekktir. Þú værir kominn
á þá skoðun að slíkur maður væri
perla. Þú værir jafnframt sann-
færður um að þennan mann væri
gott að eiga að ef þú ættir í erfið-
leikum eða þá við lausn verkefnis
sem væri ofvaxið þínum skilningi.
Á þessari stundu erum við að
kveðja mann sem bjó yfir öllum
þessum mannkostum. Manneskju
sem nú hefur lokið hlutverki sínu.
Við viljum með þessum orðum
kveðja afa okkar og votta ömmu
okkar, Elínu Grímsdóttur, okkar
dýpstu samúð.
Kristbjörg J. Þorsteinsdóttir,
Sigurður Þorsteinsson,
Erlingur Þorsteinsson,
Þorsteinn G. Þorsteinsson.
Túnþökur
Höfum til sölu góðar vélskornar túnþökur. Fljót af-
greiðsla.
Landvinnslan sf., sími 78155 á daginn, kvöld og helg-
arsímar 45868 — 17216.
Geymiö auglýsinguna.
Utsala — Utsala
Stórkostleg verölækkun.
Glugginn,
Laugavegi 49.