Morgunblaðið - 06.02.1983, Síða 36

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. FEBRÚAR 1983
_____________________ ______________■ 'W? VsLtra! .
„éq v/ii. hafa. ■fremur stutt og
6kipt í miðju "
ósí er...
^xx
... að gefa honum léttan
koss þegar hann sefur.
TM Bag U.S. Pat Ott -alt rights reswvwt
e1983 Los Ang*1** Times Syndicate
Hér með Ijúkum við þættinum um
vaxandi ofbeldi í þjóðfélaginu.
Nei þú átt ekki að fara útaf. — Þú
hefur lagt hílnum þínum svo illa.
Hvalasaga hin nýja
BéDé skrifar:
„Hver var að segja, að „Valli
víðförli" væri skynslaus skepna?
Hvernig stendur á þvi, að póli-
tískir sagnfræðingar dýraríkisins,
sem verið hafa undanfarið að tjá
sig í blöðum, útvarpi og sjónvarpi,
vegna hingað komu Valla, hafa
ekki flett uppí hinu ágæta riti
Theodórs Einarssonar, skálds
þeirra Akurnesinga, sem út var
gefið árið 1981 og heitir því mat-
arlega nafni Allt í steik“?
Það hefur ekki farið fram hjá
einu einasta mannsbarni hér á
landi, og líklega fáum á eyjunum
hér næst okkur, Bretlandseyjum,
Færeyjum og Grænlandi, að rost-
ungurinn Valli víðförli, er nú aft-
ur kominn til íslands á sínar fyrri
slóðir eftir mikið volk í mesta
skammdegi ársins og erfiða ferð
gegnum hæðir og lægðir veður-
fræðinganna.
Hér skal því skotið inní til fróð-
leiks, að tímaritið Ný vísindi
skýrði nýlega frá því, að Rússum
hefði tekist að sanna með rann-
sóknum austur þar að auk
mannskepnunnar hafi rostungar
sérstakan innbyggðan kompás í
nefinu.
Það er nú orðið ljóst, að Valli
víðförli er aðeins of snemma á
ferðinni, sem getur ekki stafað að
öðru en því, að dýrið hafi ekki ver-
ið rétt matað á upplýsingum. —
En hvað um það, ég hefði gaman
af að sjá framaní þann sérfræð-
ing, sem þyrði að halda því fram í
alvöru, að kempan Gunnar Thor-
oddsen forsætisráðherra, hafi ekki
vitað lengra fram í tímann en nef
hans nær, þegar hann greiddi götu
Valla árið 1981, til hinna uppruna-
legu heimkynna sinna.
I riti Theodórs Einarssonar á
bls. 5—7 má lesa eftirfarandi:
„Eins og allir hafa heyrt ákvað
einn grænlenskur rostungur að
fara í reisu til sólarlanda eins og
tíðkast nú til dags. Hann hafði
heyrt um basl hjá Flugleiðum og
ákvað að fara á eigin spýtur. Synti
hann sem leið lá suður um höf og
hugðist millilenda á Bret-
landseyjum, sem hann gerði. En
þá stóð þá yfir brúðkaup aldarinn-
ar.
Þegar hann fann lyktina af gæs-
um og grísum, akurhænum og
antilópum, að ógleymdum laxin-
um, sem Kalli veiddi í Vopnafirði í
fyrra, stóðst hann ekki mátið.
Renndi Valli sér nú upp að strönd-
inni og horfði alvarlegum rost-
ungsaugum á alla dýrðina. Fólki
varð líka starsýnt á hann, skríngi-
legan með eina tönn í munni. Einn
konunglegur hirðmeistari gaf
honum nafn. Hér eftir skyldi hann
heita „Valli víðförli".
Þá var ákveðið að Valli skyldi
ekki fara lengra. Hann skyldi aft-
ur heim til Grænlands með fyrstu
ferð. Hvernig átti hann að komast
heim? Gunnar forsætisráðherra
íslands var staddur á enskri grund
um þessar mundir, svona til að
sýna sig og sjá aðra. Gunnar er
dýravinur mikill, enda hefur
stjórnarandstaðan ekkert undan
honum að kvarta á því sviði. Hann
frétti af vandamálum Valla víð-
förla. Spánarreisan hans að engu
orðin og hann í erfiðleikum með
Falskur fréttaburður
Jórsalafari skrifar:
„Velvakandi.
Ég þakka fyrir grein Ragnars
Magnússonar í Morgunblaðinu í
gær (miðvikudag), um rangar og
rangtúlkaðar fréttir, þótt ég sé
sannfærður um, að okkar ágæti
útvarpsstjóri eigi þar ekki nokk-
urn hlut að máli. Það hefur oft
verið bókstaflega ægilegt að
heyra, lesa og sjá síðastliðið ár,
hve oft hefur verið hallað á ísra-
el af fréttamönnum útvarps og
blaða. Þeir ættu þó að muna
hvílíkar skelfingar slíkur áróður
hefur haft í för með sér á þess-
ari öld fyrir Gyðinga og raunar
fyrir Vesturlandaþjóðirnar, þvi
að hinn óafmáanlegi skuggi
grimmdarathafnanna í Þýska-
landi gæti aldrei gleymst.
Hins vegar minnist ég þess
ekki að ég hafi nokkurn tíma
orðið þess var, að ísraelsþjóð
hafi framleitt einn einasta
hryðjuverkamann og aldrei
herjað á neinn, nema þegar á þá
hefur verið ráðist, síðan þeir
urðu þarna þjóð í annað sinn.
Eins ætti ekki að gleyma því, að
engin þjóð hefur verið jafn auð-
ug að manngildi, gáfum, snilli,
og manngöfgi mætti einnig
nefna, því að besti sonur
mannkyns er hennar barn, og í
visindum, listum og bókmennt-
um stendur þessi smáa, hrjáða
þjóð ofarlega ef ekki æðst allra.
Eins mætti minna á, að þrátt
fyrir allt, sem um hrakninga og
landflótta Palestínumanna hef-
ur verið sagt, bæði satt og ósatt,
þá býr engin Arabaþjóð við svo
mikla farsæld sem sú milljón
þeirra sem er innan landamæra
Israels og nýtur þar trúfrelsis,
HÖGNI HREKKVÍSI
Þessir hringdu . . .
Eg mundi
segja að ég
væri alfarið á
móti þessu
Gestur Sturluson hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: —
Töluvert hefur verið fjallað um
móðurmálið í útvarpi og blöðum
undanfarið og er það vel. Það hef-
ur m.a. verið rætt um framburð,
slettur o.s.frv. Ég ætla mér ekkert
að fara út í þá sálma, enda væri ég
þá kominn út á hálan ís, þar sem
ég er enginn málfræðingur. Mig
langar þó að minnast hér á slæm-
an galla í málfari fólks, ekki síst í
fjölmiðlum, galla sem hefur farið
vaxandi á seinni tímum. Það er
orðfæð og ofnotkun vissra orða.
Ég ætla að taka hér tvö dæmi.
Það er þá fyrst þetta sífellda „ég
mundi segja“ ef einhver er spurð-
ur álits á einhverju, þá er svarað
nær undantekningarlaust: „Ég
mundi segja ..." sem er auðvitað
alrangt, þar sem spurningin er
borin fram í nútíð og því eðlilegt
að svarið sé það einnig. Og svo eru
til önnur orð í þessu sambandi,
sem mætti nota svona einstöku
sinnum til tilbreytingar, svo sem:
Ég tel ..., Ég álít ..., Ég held
... o.s.frv.
Svo er það annað orð sem hefur
bókstaflega riðið húsum hjá okkur
undanfarið og hefur farið ansi
mikið í taugarnar á mér. Það er
orðið „alfarið", t.d.: Ég er alfarið á
móti þessu ... Ég er alfarið sam-
þykkur þessu ... Ég er alfarið
ósammála ... Nú ku þetta ekki
vera rangt, svona strangmálfræði-
lega séð, en það eru bara til orð,
sem fara miklu betur í sumum til-
fellum. Þau heyrast þó helst aldr-
ei, ekki frekar en þau væru ekki
til, svo sem: „alveg", „eingöngu",
„algjörlega" o.s.frv. Orðið „al-
farið" finnst mér ekki eiga að
nota, nema þegar maður ætiar
eitthvað „alfarinn" frá stað sem
maður hefur dvalið á. Þessi
ofnotkun sumra orða, sem hver
apar eftir öðrum, er að mínu mati
alvarlegt hnignunarmerki. Hún
gerir málið sviplaust og flatn-
eskjulegt, ber vott um litla máltil-
finningu og það sem verst er: and-
legan sljóleika.
Sameiginlegur
fjárhagur
fjölskyldunnar
Magnús Jónsson hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: — Ég
get ekki lengur orða bundist yfir