Morgunblaðið - 22.02.1983, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. FEBRÚAR 1983
Minning:
Kristján Júlíus
Finnbogason
Að kvöldi fimmtudagsins 10.
febrúar, iést tvíburabróðir minn
Kristján Júlíus Finnbogason á
gjörgæsiu Landspítalans eftir
rúmlega tveggja mánaða þunga
legu.
Hann fæddist á Eyrarbakka 26.
maí 1928 og var því 54 ára þegar
hann lést langt fyrir aldur fram.
Hann var maður sem var með
óvenjulega starfsorku og starfs-
vilja, vann við sitt eigið fyrirtæki
Boga hf. við diesel-stillingar, sem
hann var sérmenntaður í.
Foreldrar hans voru Ketill
Finnbogi Sigurðsson, sýsluskrifari
hjá Magnúsi Torfasyni, sýslu-
manni, og síðar bankafulltrúi í
Búnaðarbankanum í Reykjavík,
móðir hans var Jóhanna Sigríður
Hannesdóttir frá Stóru-Sandvík í
Flóa. Við vorum fimm systkinin,
tvær systur og þrír bræður, Hann-
es læknir elstur, þá Sigríður, sem
lést 11 ára gömul, Sigurður og
Kristján tvíburar og yngst Elísa-
bet. Við ólumst upp á Eyrarbakka
til ársins 1936, en þá fluttumst við
öll til Reykjavíkur, við Kristján þá
átta ára gamlir. Eins og títt er um
eineggja tvíbura vorum við Krist-
ján alltaf mjög samrýndir.
Áhugamál okkar voru þau sömu á
flestum sviðum. Við gengum sam-
an í skóla, lærðum sama fag, fór-
um saman í gegnum vélstjóranám
og síðan sérnám í Englandi í dies-
el-stillingum. Við Kristján stofn-
uðum fyrirtæki, sem við höfum
rekið saman í 20 ár. Er því lát
hans mér ólýsanlegur missir.
Við Kristján vorum mjög líkir í
útliti og athöfnum svo jafnvel
móðir okkar tók stundum mig
fyrir Kristján og öfugt. Við not-
færðum okkur þetta að sjálfsögðu
stundum þegar hún var að stinga
upp í okkur mola. Annar kom inn
og átti að kalia á hinn til að hann
fengi sinn mola en þannig varð
það ansi oft að báðir molarnir
lentu í sama munninum, því sá er
fyrr kom, kom bara aftur. Oft kom
það að sök hve líkir við vorum,
sérstaklega eftir að við hófum
störf á hvor á sínum vinnustaðn-
um. Þá hitti ég oft fólk sem heils-
aði mér kunnuglega, en ég kann-
aðist ekkert við og þótti því oft
merkilegheit í manni að þykjast
ekki þekkja það. Við útskýringar
var oftast hægt að leiðrétta flesta
en þó ekki alla. Kristján og ég
höfðum oft gaman af eftir á, þegar
við töluðum um þá sem ekki vildu
trúa útskýringum okkar, því
Kristján var í meira lagi grínsam-
ur og prakkari í sér alla tíð en
aldrei varð hann til að særa neinn
með kímni sinni. Það var svo
fjarri honum að særa nokkurn
+
Eiginmaöur minn,
KRISTJÁN BJARNASON,
fyrrverandi sóknarprestur,
lést aö heimili sínu Nýbýlavegi 49, Kópavogi, aö morgni sunnu-
dagsins 20. febrúar.
Guörún Guómundsdóttir.
Móöir okkar. t
GUÐNÝ HALLDÓRSDÓTTIR
frá Horni,
andaöist að heimili sínu Ásgaröi 73, Reykjavík, sunnudaginn 20.
febrúar.
Ólína Kristinsdóttir og systkini.
t
Maöurinn minn, faöir og tengdafaöir,
er látinn.
FINNUR EINARSSON,
Guórún Einarson,
Magnús Fínnsson, Bryndís Brynjólfsdóttir,
Helga Finnsdóttir, Sigurður örn Hannesson.
t
Rithöfundurinn og blaöamaðurinn,
POUL P.M. PEDERSEN,
fæddur 7.11. 1898, lést 9.2. 1983.
Jarðarförin fer fram miövikudaginn 23. febrúar kl. 15.00 frá Sankt
Lukas Stiftelsens Kirke, Bernstorffsvej, Hellerup, Köbenhavn.
t Móöir okkar og tengdamóöir.
ANNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
fyrrum Ijósmóöir á Grenivík, lést í Landspítalanum föstudaginn 18.
febrúar.
Guómundur Þorbjörnsson, Auöbjörg Ingímundardóttir,
Njáll Þorbjörnsson, Jóna Jónsdóttir,
Laufey Þorbjarnardóttír, Jón Sigurósson,
Guöbjörg Þorbjarnardóttir, Jónas Matthíasson,
Guörún Þorbjarnardóttir, Sigríöur Þorbjarnardóttir. Guömundur Sígurösson,
mann. Hann þekkti það svo vel
sjálfur hvað það var að vera særð-
ur, hann var mjög viðkvæmur
maður. Eftir barna- og gagn-
fræðaskólanám hófum við nám í
vélsmiðjunni Héðni hf., Kristján í
rennismíði, en ég í vélvirkjun.
Náði Kristján langt í sinni iðn og
varð völundarsmiður, nákvæmur
með afbrigðum og voru það oft
hans bestu stundir þegar hann
lenti í að smíða nákvæma hluti,
sem þurfti þolinmæði og hand-
lagni til að vinna, því af hvoru
tveggja átti hann nóg. Til eru eftir
hann fallegir smíðisgripir á heim-
ili hans sem bera því vitni. Að
smíðanámi ioknu fórum við í
Vélskóla fslands og lukum þaðan
prófi úr rafmagnsdeild 1952. Þá
réðst Kristján sem vélstjóri til
Skipaútgerðar ríkisins og vann
þar til ársins 1956 á ms. Heklu. Ég
réðst þá til Rafmagnsveitu
Reykjavíkur austur að Ljósafossi
og varð þetta í fyrsta skipti sem
við Kristján skildum í umtalsverð-
an tíma.
28. nóvember 1952 kvæntist
Kristján eftirlifandi konu sinni,
Þórunni Kristínu Bjarnadóttur
frá Flateyri. Hafa þau lifað í far-
sælu og hamingjusömu hjóna-
bandi alla tíð, enda bæði mann-
kostamanneskjur. Ekki þarf ann-
að en að koma á heimili þeirra í
Garðabæ, þá sést alúð og ást í
hverjum hlut sem gerður hefur
verið af honum eða henni. Þau
voru bæði sérstaklega laghent og
smekkleg í sér og lék allt í höndum
þeirra. Þeim varð þriggja barna
auðið, Sveinbjörg fædd 30. des.,
1954, þroskaþjálfi, gift Steinþóri
Þóroddssyni, útvarpsvirkja,
Bjarni Sveinn fæddur 12. okt.,
1958, vélvirki, lærði í Boga hf. hjá
föður sínum, trúlofaður Jóhönnu
Björg Guðmundsdóttur frá Þor-
lákshöfn, yngstur er Jóhannes
Kristján, fæddur 3. febr., 1972, og
er því aðeins 11 ára. Honum er sár
föðurmissirinn, þar sem þeir voru
ákaflega samrýndir og höfðu sömu
áhugamál. þeir voru öllum stund-
um saman í frítíma Kristjáns við
allskonar grúsk. Þegar Kristján
var inni á verkstæði um helgar að
dytta að ýmsu fyrir heimilið eða
gera við fyrir kunningjana, var Jói
alltaf með honum á kafi í ein-
hverjum vélarhlutum, eins og
bróðir hans, Bjarni Sveinn, var
áður fyrr. Hafa þeir bræður alist
upp að hluta í Boga hf. svo mikið
hafa þeir verið þar.
Árið 1956 skipti Kristján um
starf, hætti til sjós og gerðist vél-
stjóri hjá Rafmagnsveitu Reykja-
víkur, við írafoss í Sogi. Starfaði
hann þar til ársins 1962 því þá
stofnuðum við tvíburabræðurnir
ásamt Hannesi bróður okkar dies-
el-verkstæðið Boga hf. Við Krist-
ján störfuðum þar saman sem
einn maður að undanskildum þeim
tíma sem Kristján fór með ms.
Esju til Bahamaeyja í Karabíska
hafinu. Þar var hann í rúmlega
eitt ár, 1969—1970. Ég tók við
starfi hans síðar og var þar í hálft
annað ár. Allt í allt eru það sex og
hálft ár sem við Kristján vorum
ekki samvistum á 54 ára æviferli.
Margs er þess vegna að minnast,
með virðingu og ástúð, gleði og
sorg. Kristján var glaðsinna mað-
ur, hjálpsamur með afbrigðum,
mátti ekkert aumt sjá og passaði
því vel í þann félagsskap,
Oddfellow-regluna, sem hann
gekk í 25. jan., 1960. Þar var hann
Hermann Guöbrands-
son — Minningarorð
Það er alkunna að meðal skóla-
féiaga og einatt bekkjarfélaga,
myndast tengsl sem vara æfina út.
Þegar unglingarnir sitja við
menntalindir, fylgjast þeir hver
með öðrum, kynnast geðslagi og
dagfari hvers annars. Þó persónu-
leg kynni geti verið takmörkuð
utan skólatímans en með árum og
lífsreynslu er eins og okkur sé
auðið að skilja betur hverjir aðra,
enda æfistarfinu lokið og menn
komnir í helgan stein.
Þannig eru hugsanir mínar er
ég minnist góðs sambekkings Her-
manns Guðbrandssonar, er andað-
ist 11. febrúar. — Er ég átti síðast
tal við hann á sjúkrabeði, þá innti
hann mig mjög eftir okkar skóla-
bræðrum og leysti ég úr því eftir
bestu getu. Mátti heyra að hann
festi hugann við komandi vordaga
þegar við eigum hálfrar aldar
stúdentsafmæli frá Reykjavikur-
skóla. — Hugur okkar allra leitar
til þeirrar stundar, er við ungir að
árum fórum hver í sína áttina til
starfa og áttum að velja þá stefnu
er skyldi ráða ferðinni til æfi-
starfa. Var þá jafnan kosið um
lærdómsstig eða farið bráðlega út
í atvinnulífið. Hermann Guð-
brandsson kaus það, þó enginn
efaðist um það að hann myndi
með sæmd stunda nám sitt og
ljúka prófi.
Hann var fæddur 29. sept. 1913 í
Reykjavík. Voru foreldrar hans
Guðbrandur Magnússon og kona
hans Sigríður Jónasdóttir, sem um
skeið bjuggu austur í Flóa en
lengst af í Reykjavík.
Hermann gekk inn í Mennta-
skólann 1927, lauk stúdentsprófi
1933 og heimspekiprófi 1934.
Hann stundaði um þessar mundir
þingskriftir er þótti ágæt atvinna
ungum menntamönnum í þá daga,
er höfðu góða rithönd og voru
lagnir að færa í stílinn orðsnilld
þingmanna. Hermann hafði á
skólaárum sínum stundað vinnu
sér til bjargræðis við námið, var í
kaupavinnu hjá frændfólki sínu og
síðar í vegavinnu.
Árið 1938 hlaut Hermann starf
á skrifstofu Sjúkrasamlags
Reykjavíkur, er til þess að gera
var ný stofnun, sem átti að sjá um
velferð og heilsufar Reykvíkinga.
Starfaði hann þar síðan alla tíð
við góðan orðstír og var þar deild-
arstjóri f7 25 ár í svonefndri
sjúkrdagpeningadeild.
Hermann var maður jafnlyndur
og ástundunarsamur í starfi sínu,
grandvar og dagfarsprúður. Holl-
ur þeim er komu á hans fund og
vildi greiða götu þeira er hann
mátti, en glöggur í starfi. Hann
var því vel metinn af viðskiptavin-
um sínum og samstarfsmönnum.
Hermann kvæntist 1952 konu
sinni, Oddnýiu Þórarinsdóttur frá
Starmýri í Alftafirði eystra, var
virkur félagi og vann ötullega að
ýmsum líknarmálum. Eignaðist
hann því marga og trausta vini
um ævina, enda sýndi það sig best
nú í desember, þegar vantaði blóð
til að bjarga lífi hans. Þá komu
rúmlega 200 manns í Blóðbankann
á tveimur dögum til að gefa blóð
og allir tóku það sérstaklega fram
að það væri fyrir Kristján. Starfs-
fólk blóðbankans varð undrandi
og spurði hver þessi vinmargi
maður væri. Vil ég hér með færa
þakklæti mitt til allra þeirra er
hjálpuðu og stuðluðu að lífsbjörg
Kristjáns, utan sjúkrahússins.
Um síðastliðin áramót var
Kristján kominn úr bráðri lífs-
hættu, eftir mánaðarlanga legu á
gjörgæslu, og var laus úr öllum
tækjum. Áttum við langt samtal
um starf okkar í Boga hf., um það
sem hafði gerst með hann í þeirri
smá aðgerð sem hann gekkst und-
ir 7. des., á afmælisdegi föður
okkar. Þá sagði Kristján mér að
þetta yrði síðasta spítalavera sín.
Það voru orð að sönnu, en því mið-
ur á annan veg en hann meinti.
Okkur entist ekki tími til að ræða
allt, sem hugur okkar beggja stóð
til, því það þurfti að fara að
hjúkra honum og mér var gert að
yfirgefa staðinn. Var þetta í síð-
asta sinn sem ég sá hann á lífi og
hafði tal af honum. Hann barðist
hetjulega fyrir lífi sínu og sýndi
frábært líkamsþrek, hreysti og
lífsvilja, en það dugði ekki ekki til.
Konan hans sýndi frábæran vilja-
styrk og dugnað, við að vera hjá
honum meirihlutann úr sólar-
hringnum í rúma tvo mánuði á
gjörgæsludeild Landspítalans.
Kristján verður mörgum harm-
dauði, bið ég algóðan guð að
styrkja alla þá sem sárast eiga um
að binda. Sárastur er harmur eig-
inkonu hans, barna, tengdabarna
og barnabarna, aldraðra tengda-
foreldra, Veigu í Sandvík, sem var
okkur sem önnur móðir á ungl-
ingsárum okkar, og annarra
vandamanna.
Guð blessi minningu míns kæra
bróður með kæru þakklæti fyrir
allt á lífsleiðinni.
Sigurður Finnbogason
hún systurdóttir Jörundar
Brynjólfssonar alþingismanns og
þingforseta; mætri konu velgef-
inni og háttvísri er bjó honum
gott heimili. Þau eignuðust þessi
börn; Sigríði líffræðingiy sem
starfar í Blóðbanka Landspítal-
ans, gift svissneskum manni,
Kristjáni Favre, kennara við Fjöl-
brautaskólann í Breiðholti; Stefán
Inga, rafvirkjameistari, kona hans
er Hrafnhildur Gunnarsdóttir
líffræðingur, er starfar við Blóð-
bankann.
Hermann var ágætur heimilis-
faðir er snemma kom sér upp góð-
ri íbúð í stóru húsi með frændfólki
sínu. Hann var reglumaður alla
tíð er tók þátt í gleði manna svo
sem stúdentamótum okkar. Þótti
gott að blanda geði við vini sína
við að sitja yfir skák eða taka í
spil. Hann var söngvinn og
hneigður til hljómlistar, og spilaði
oft sér til hugarhægðar og ánægju
á hljóðfæri á heimili sínu. — Þau
hjón gátu látið það eftir sér er
börn þeirra voru komin upp að
fara til útlanda sér til hressingar
og ánægju, en síðustu ferð sína
fóru þau á liðnu hausti til London
og þá var Hermann hraustur og
glaður í sinni. En ógnvaldur þess
sjúkdóms er flesta leggur nú að
velli meðal vor gerir ekki ávallt
boð á undan sér, en sigurinn er
honum oft vis og svo fór hér.
Nú var röðin komin að vini vor-
um er úthlutað hafði verið það
lífsstarf er laut að daggjöldum
sjúkra manna. — Margt hefur
sjálfsagt borið fyrir augu og eyru
hans er hann starfaði að þessum
málum, er þurfti að fara um nær-
færnum höndum með góðum
skilningi.
Nú voru dagar hans sjálfs tald-
ir, starfinu var lokið, eilífðin
framundan. Á slíkri stund verður
mér ljóslifandi orð Drottins vors
er hann segir til oss dauðlegra
manna: „Gakk inn til fagnaðar
herra þíns.“
Blessuð sé minning Hermanns
Guðbrandssonar meðal vor.
Pétur Þ. Ingjaldsson