Morgunblaðið - 16.03.1983, Síða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. MARZ 1983
Bandalag við náttúrulög
eftir Sturlu
Sighvatsson
Allar þjóðir hafa tilhneigingu
til að lifa í bandalagi við einhverja
aðra þjóð eða þjóðir. Það er eðlileg
hneigð hjá stórþjóðum að stuðla
að verndun smærri þjóðanna og
smáþjóðirnar leita eðlilega eftir
vernd þeirra þjóða sem meira
mega sín. Bandalag þjóða á milli
er þó eins og allir vita engin
trygging fyrir öryggi þjóðanna.
Mannkynssagan segir okkur að
bandalög herfræðilegs eðlis eða af
öðrum toga spunnin hafi öll riðl-
ast og ný orðið til í þeirra stað, að
þjóðirnar smáar sem stórar hafi
glatað sjálfstæði sínu og myndug-
leika og nýjar þjóðir sprottið fram
sem mörkuðu stefnuna. Bandalög
koma því og fara, ekkert er til
iengri tíma varanlegt og þjóðum
því stöðugt hætta búin. Burtséð
frá því að bandalög verndi öryggi
þjóðanna, að minnsta kosti um
einhvern tíma, þá er ekki þar með
sagt að einstakiingurinn í ákveðnu
þjóðfélagi sem býr við öryggi um
lífdaga sína út frá hernaðarlegu
sjónarmiði, þ.e. að þjóð sú sem
hann er hluti af sé örugg í tilveru
sinni, búi sem einstaklingur við
innra sem ytra öryggi. Dæmin
sanna að stórþjóðir sem ráða lög-
um og lofum í heiminum geta oft
og einatt ekki tryggt efnahagslegt
né sálrænt öryggi, vöxt og viðgang
eigin þegna. Bandalög eins og þau
hafa tíðkast eru því hvorki varan-
leg trygging fyrir sjálfstæði þjóð-
ar né fyrir einstaklinga þá sem
mynda þjóðina.
Náttúran er óskeikul
Þegar náttúran er skoðuð, sést
fljótt að hún gerir ekki mistök.
Reikistjörnur sem ferðast með
ógnarhraða um himingeiminn
rekast ekki á. Vetrarbrautir sem
þenjast út og dragast saman gera
það á fullkomlega samvirkan og
skipulagðan máta. Blóm spretta
og vaxa eftir stærðfræðilegri
nákvæmni. Litur og áferð blóma
og blaða er alltaf sú sama hjá
sömu plöntu ef gengið er út frá
ákveðnum skilyrðum. Náttúran
hegðar sér því í samræmi við eigin
eðli, í samræmi við eigin lögmál,
sem stýra henni fullkomlega. Að-
eins maðurinn sem hefur frjálsan
vilja og þroskaða sjálfstæða
greind virðist vera sá eini sem
kann að gera mistök. Hann er
ófær um að fá óskir sínar upp-
fylltar og hegðan hans er ábóta-
vant og þjóðfélögin eiga við innri
örðugleika að etja og sambúð
þjóða er engan veginn sem best.
Taugakerfi mannsins
Nú er viðurkennt af vísindum að
taugakerfi mannsins sé hin mesta
undrasmíð. Heilinn í manninum
er fullkomlega útbúinn og hefur
sér til halds billjónir heilafruma
sem ljá honum vitund um sjálfan
sig og um ytri aðstæður. Hann
getur hugsað sjálfstætt og tekið
ákvarðanir og hrint fyrirætlunum
sínum í framkvæmd. Samt notar
maðurinn aðeins 10 prósent heil-
ans.
Einingarsvið
náttúrunnar
Þróun í eðlisfræði undanfarin
10—20 ár hefur verið mjög ör.
Fjórir meginkraftar náttúrunnar,
eins og skammtaeðlisfræðin hefur
skýrt þá, hafa verið sameinaðir og
orsök þeirra allra rakin til einnar
frumorsakar. Þessir fjórir kraftar
eru: 1. rafeinda-segulsvið, 2. veik
víxlverkan, 3. sterk víxlverkan, 4.
aðdráttarafl. Fyrst tókst eðlis-
fræðingum að sameina fyrstu tvo í
einn kraft eða kraftasvið sem
nefnt er rafeinda-veik eining.
Þessi nýi kraftur og skilgreining
hans var síðan sameinaður sterkri
víxlverkan og heitir sú eining
stóra-eining. Stóra-eining var síð-
„Aö framkalla þaÖ
ástand þjóðarinnar sem
hér hefur verið lýst, er
auðvelt. Hvaða ríkis-
stjórn sem er getur
myndað slíkt ástand
með þjóð sinni á nokkr-
um vikum og haldið því
hátt á loft um ókomnar
kynslóðir. Heimsstjórn
tímaskeiðs uppljómunar
býður öllum Islending-
um bandalag við nátt-
úrulögin, þjóðinni og
hverjum og einum til
farsældar, andlega sem
veraldlega.“
an sameinuð aðdráttarafli og fæst
þá einingarsvið allra krafta nátt-
úrunnar. Einingarsvið allra krafta
náttúrunnar er grundvöllur og
frumorsök allra hreyfanlegra
fyrirbæra, reikistjarna, vetrar-
brauta og hreyfingar efniseinda
almennt. Ofuraðdráttarafls-kenn-
ingar (supergravity theory) nú-
tíma eðlisfræði fjalla um eining-
arsviðið. Það er aðsetur allra nátt-
úrulaga, það er gætt óendanlegu
afli og býr yfir óendanlegu skipu-
lagsvaldi náttúrunnar.
Bandalag allra
einstaklinga og
þjóða við einingar-
svið náttúrunnar
Einingarsvið allra krafta nátt-
úrunnar hefur myndugleika og
þrótt til að sameina allar þjóðir
jarðarinnar á fullkomlega sam-
ræmdan máta. Það styrkir þær
þjóðarvenjur sem fyrir hendi eru í
hverju landi, dregur fram sér-
kennin og hlúir að tilhneigingum
sem efla menningarlega reisn og
sjálfstæði hverrar þjóðar. Eining-
arsviðinu er mögulegt að styrkja
hverja þjóð en um leið að tengja
allar þjóðir órjúfanlegum bönd-
um. Bandalag við það gerir að
verkum að hver þjóð skín skært
meðal fjölskyldu þjóðanna.
Bandalag við einingarsviðið verð-
ur þess valdandi að andardráttur
hverrar þjóðar er til staðar í and-
ardrætti allra annarra þjóða. Fáni
hvers ríkis er um leið fáni allra
annarra þjóða. Fáni hvers lands
mun geisla og bærast í tindrandi
litaauðgi fullkominnar heilsu ein-
staklinganna, mun blakta stoltur
og um leið í hógværð fullkomins
efnahagslífs og hann mun bylgjast
í göfugu og nærandi menningar-
lífi. Ríkisstjórnum mun veitast
létt að taka ákvarðanir og hrinda
þeim í framkvæmd. Þjóðin mun
standa samræmd og einhuga bak
við stjórnvöld. Hún mun geisla frá
sér vingjarnleika og mun bjóða
alla velkomna. Óvinir geta ein-
faldlega ekki orðið til því sól sam-
ræmis og verndandi eiginleika
þess mun afstýra óvildinni áður en
hún fæðist.
Þegar einstaklingurinn starfar í
samræmi við öll náttúrulög verður
líf hans farsælt. öll vonbrigði,
mistök, ströggl og vandamál eiga
rætur að rekja til þeirrar stað-
reyndar að maðurinn brýtur gegn
náttúrulögunum.
Lokaorð
Að framkalla það ástand þjóðar-
innar sem hér hefur verið lýst, er
auðvelt. Hvaða ríkisstjórn sem er
getur myndað slíkt ástand með
þjóð sinni á nokkrum vikum og
haldið því hátt á loft um ókomnar
kynslóðir. Heimsstjórn tímaskeiðs
uppljómunar býður öllum íslend-
ingum bandalag við náttúrulögin,
þjóðinni og hverjum og einum til
farsældar, andlega sem verald-
lega.
Bandalag við einingarsvið allra
krafta náttúrunnar er skýrt kall
okkar vísindalegu tíma þegar öll-
um þjóðum stafar hætta af al-
gjörri tortímingu. Þekkingin sem
maðurinn hefur aflað sér á raf-
einda- og kjarnasviði náttúrunnar
ógnar tilveru hans. Að auka stöð-
ugt og efla vopnabúr er ekki leið
til að afstýra hættunni. Að leita
athvarfs í eyðileggjandi mætti
náttúrunnar, eins og þjóðirnar
gera til að efla varnir sinar, er
ekki varanleg lausn til verndar
sjálfstæði og öryggi þjóðar.
Kjarna- og rafeindavopn geta að-
eins eyðilagt en aldrei byggt upp
né í reynd gefið neina vernd.
Aðeins bandalag við einingar-
svið náttúrunnar sem sameinar og
sem býður einingu og styrkir mis-
munandi viðhorf út frá eining-
arsviðinu er varanleg lausn þjóð-
anna á ógnartímum.
Til þess eru vít-
in að varast þau
eftir Gunnar
Gunnarsson,
Syðra- Vallholti
Nú hefur þeim á Alþingi tekist
að sjóða saman frumvarp um
kjördæmamálið og kosningajafn-
vægi í þjóðfélaginu, svo að allir
þegnar þess fái setið við sama
borð í því tillitinu sem öðru. Það á
svo sem ekki að hallast á réttlæt-
ið. Það var verið að tilkynna það í
kvöld, föstudaginn fyrstan í Góu,
þann 25. febrúar, í fjölmiðlum
þjóðarinnar, útvarpi og sjónvarpi,
að flokkunum hefði tekist að sam-
einast um þetta mikla mál, sem
svo mikið virðist velta á að nái
fram að ganga. Sjálfsagt verður
búið að samþykkja það í þinginu
löngu áður, en þessi ritsmíð mín
lítur dagsins ljós í Mbl., ef þeir
taka hana þar til birtingar, eins og
þingmenn hafa nú verið samstæð-
ir og snöggir við sín verk.
Það er mikið þrekvirki þessara
manna, sem á þinginu sitja, að
hafa þokað svo þessu máli fram,
að það skuli komið inn á þing í
frumvarpsformi. Hvað svo sem þó
gæti orðið um það í þinginu, í um-
ræðum þar og atkvæðagreiðslu, en
ýmsar uppákomur eru kunnar í
þeim efnum. Nægir e.t.v. að benda
á eitt nýjasta dæmið, atkvæða-
greiðslu um bráðabirgðalögin í
neðri deild um daginn, þegar þing-
formaður stærsta flokksins sté í
pontuna í upphafi atkvæða-
greiðslu, frammi fyrir sjónvarps-
vélum til útsendingar um lands-
byggð alla, og tilkynnti háttvirt-
um kjósendum að flokkurinn sem
slíkur sæti hjá við þessa atkvæða-
greiðslu. Hann ómar lengi hrossa-
hláturinn, sem kvað við á eftir, ef
það er þá hægt að segja að slíkt
ómi, nær er að segja — hann ætlar
lengi að skera innan hlustirnar,
hláturinn sá.
Hvað er við það — að sitja hjá
—, hafa ekki skoðun, e.t.v. á ein-
hverju ómerkilegu máli sem engu
skiptir? En svo einfalt var nú
dæmið ekki. Þetta var einmitt það
málið sem hvað flest orð hafa fall-
ið um, allt frá þvf í fyrrasumar, að
þessi margfrægu lög litu dagsins
Ijós. Þá var varla að sumir héldu
vatni af vandlætingu yfir valda-
hroka ríkisstjórnar, að leyfa sér
að setja slík lög í óleyfi þings. Þess
var krafist að þing yrði kallað
saman þegar, svo fella mætti þessi
lög. Því var að sjálfsögðu ekki
sinnt, enda væri það ekki til far-
sældar að hlaupa eftir hverju hug-
arfóstri misviturrar stjórnar-
andstöðu, sem virðist una sér bezt,
geti hún gert þeim sem með völdin
fara sem erfiðast fyrir.
Núverandi stjórnarandstaða á
svo sem ekki ein hinn neikvæða
heiður í þessu efni. Það er hörmu-
leg staðreynd að stjórnarand-
staða, hvaða flokks sem er, og á
hvaða tíma sem er, er sama marki
brennd, að rífa niður fyrir stjórn-
inni. Þetta er ein hin mesta mein-
semd sem ríkir í þjóðfélaginu,
ábyrgðarleysi. Hvernig færi fyrir
því búi, hvort sem að það væri til
sjós eða lands, ef tveir væru herr-
ar þess og starfsfólk þess kysi
öðru hvoru um hvor þeirra færi
með stjóm búsins til næstu fjög-
urra ára, og sá sem næði ekki
kosningu léti það vera sitt verk,
fyrst og fremst, að rífa allt niður
fyrir þeim sem stjórnar, vitandi
þó að hann er jafnframt að skerða
hag búsins?
A sl. hausti, þegar þing kom svo
saman, var dregið að leggja þessi
lög fram, vegna þeirrar meinlegu
stöðu sem upp kom, þegar einum
þingherranum hafði snúist hugur,
og var farinn að punta með stjórn-
arandstöðunni. Lögin stóðu eða
féllu með þessum eina manni, og
var því ábyrgð hans mikil sem og
valdið, en það réð. Þessi lög hafa
svo verið að velkjast í þinginu
lengi vetrar, og ekki búið að af-
greiða þau enn, enda þótt fæstum
dyljist að þessar ráðstafanir sem
iögin kveða á um, eru aðeins lítill
forsmekkur þess sem koma mun,
þegar þjóðin og stjórn hennar
hristir af sér drungann og kemur
„Þúsundir sjálfstæðis-
fólks um land allt hafa
harmað mjög þær deilur
sem verið hafa innan
flokksins, miklu fremur
deilur miíli manna held-
ur en um málefni. Og
aðalmálgagn flokksins,
Morgunblaðið, sem það
vissulega er, hefur
brugðist mörgum vegna
hinnar ákveðnu afstöðu
sem það hefur tekið
með öðrum deiluaðilan-
um. En til þess eru vítin
að varast þau, og við
skulum vona að Sjálf-
stæðisflokkurinn rísi
upp úr öskustónni vold-
ugri og sterkari en hann
hefur nokkru sinni ver-
ið, og látum það sannast
í komandi kosningum.“
lagi á málefni sín. Því verður
varla trúað að alþingismenn, þeir
menn sem þjóðin hefur kosið til
trúnaðarstarfa á þingi, að stjórna
landi okkar farsællega í gegnum
brim og boða hins daglega lífs,
geri sér ekki grein fyrir vanda-
málum líðandi stundar. Sé það
ljóst að það eru aökallandi vanda-
mál í sjónmáli, og það verður ekki
dregið miklu lengur að leysa þau,
svo mjög sem við erum komin úr-
skeiðis í höfuömálum þeim sem
beinlínis varða heill og hamingju
— frelsi og sjálfstæði þessarar
þjóðar.
Það er alvarlegt mál, á þessum
viðsjálu tímum vaxandi atvinnu-
leysis, efnahagskreppu og vaxandi
óstöðugleika í fjármálum heims-
ins, og gegndarlausrar verðbólgu
hér heima fyrir, að þá skuli al-
þingismenn okkar leyfa sér slíkt
kæruleysi, að dunda við það í nær
heilan vetur að sjóða saman tillög-
ur um breytingar á kosningalög-
gjöfinni, og ætla að etja þjóðinni
út í tvennar kosningar á einu og
sama árinu, í stað þess að leysa
aðsteðjandi vandamál. Fyrir þeim
er lokað augunum, meðan flokk-
arnir eru að bralla með kosninga-
réttinn.
Þeim væri nær að koma þjóðar-
skútunni á örugga siglingu í tfma,
til þess voru þeir kosnir í síðustu
kosningum, og það ætti að vera
krafa hins almenna kjósanda. Það
var sagt fyrir síðustu kosningar að
þær leystu allan vanda, þ.e.a.s.
þeir menn sem kosnir yrðu. Við
sjáum hvernig efndirnar eru.
Landið var stjórnlaust fyrst í stað,
eða þar til Gunnari Thoroddsen
tókst að mynda stjórn með Fram-
sókn og kommum sem kunnugt er.
Þá brugðust þeir hver af öðrum,
formenn flokkanna, gáfust upp við
þá höfuðskyldu sína að stjórna
landinu, vegna deilna og ósam-
komulags. Þeir hefðu mátt meta
það betur, sjálfstæðisþingmenn-
irnir við varaformann sinn, þegar
honum tókst kraftaverkið að sam-
eina þessi sundurlausu öfl sem
komin voru til áhrifa á Alþingi.
Það hefði e.t.v. margt farið betur
ef Sjálfstæðisflokkurinn hefði
komið heill og óskiptur að því
stjórnarsamstarfi.
Nú líður að kosningum, og það
er von allra góðra manna að deilur
innan Sjálfstæðisflokksins hjaðni
og hverfi, því það er þjóðarnauð-
syn að svo megi verða. Þjóðin má