Morgunblaðið - 10.06.1983, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 1983
27
gufuskipafélagsins. sem var undir
stjórn Erlendar 0. Péturssonar,
fyrrverandi formanns, KR og hans
nánasti samstarfsmaður var
Gunnar.
Ég gleymi ekki atviki, sem gerð-
ist í fyrstu sendiferð minni, sem
var á hafnarskrifstofuna. Þegar
gjaldkeri hafnarinnar heyrði að ég
var að byrja hjá Sameinaða sagði
hann: „Þá ertu auðvitað KR-ing-
ur.“ „Af hverju heldurðu það?“
sagði ég. „Það fá ekki aðrir en
KR-ingar vinnu hjá Erlendi á
Sameinaða," sagði hann þá.
Að vísu var ég ekki KR-ingur
þegar þetta gerðist, en það leið
ekki á löngu þar til formaðurinn
hafði innritað mig í KR, enda var
varla annað hægt, þar sem með
sanni mátti segja að þetta væri
öðrum þræði skrifstofa KR.
Mér er það einnig minnisstætt
að ég var ekki nema 15 ára þegar
ég hlaut þann frama, að fá að
byrja að vinna almenna skrif-
stofuvinnu undir handleiðslu
Gunnars. Að öðrum ólöstuðum tel
ég Gunnar vera þann besta hús-
bónda, sem ég hef haft.
Við fráfall Erlendar 1958 tók
Gunnar við sem umboðsmaður
Sameinaða og vann ég hjá honum
í sumar- og jólafríum og síðan
með námi á háskólaárum mínum
fram til ársloka 1967. Þá lagði
Sameinaða niður eigin skrifstofu
hér og Eimskip tók við afgreiðslu
Sameinaða.
Áfram var Gunnar fulltrúi
Sameinaða í eitt ár, með aðsetur á
skrifstofu Eimskips, en hætti þá
að eigin ósk og stofnaði sitt eigið
fyrirtæki undir gamla firmanafn-
inu Skipaafgreiðsla Jes Zimsen.
Gunnar var mikill vinnuþjarkur
og er mér það enn minnisstætt,
þegar langt verkfall var á íslenska
kaupskipaflotanum í kring um
1958. Þá sendi Sameinaða nokkur
aukaskip hingað hlaðin varningi.
Á meðan þetta stóð yfir var unnið
dögum saman fram til klukkan 2
og 3 á hverri nóttu við að reikna út
flutningsgjöld og skrifa reikninga
á flutninginn. Þá voru allir reikn-
ingar handskrifaðir og reiknaðir
út á handknúnar reiknivélar. Á
meðan þetta stóð yfir mætti
Gunnar fyrstur á morgnana og fór
siðastur heim.
Ekki gleymi ég því heldur þegar
Gunnar var að byggja hús sitt við
Norðurbrún. Þá fór hann viku eft-
ir viku og mánuð eftir mánuð
beint af skrifstofunni að vinna við
húsbygginguna fram á nótt og um
allar helgar. Undraðist ég þá hvað
hann hafði mikið þrek. Hann við-
urkenndi þó undir lok byggingar-
innar, að hann væri farinn að lýj-
ast töluvert.
Aðrir munu eflaust minnast
þess mikla starfs, sem Gunnar
vann fyrir íþróttahreyfinguna og
KR.
Með þessum fátæklegu orðum
vildi ég minnast ánægjulegs sam-
starfs og kynna minna af jafn
traustum og heilsteyptum manni
sem Gunnar var.
Ég þakka honum allt það sem
hann var mér og flyt Villu og
börnunum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Jón H. Magnússon.
Morguninn 3. júní sl. var ósköp
venjulegur morgunn hjá hjónun-
um á Túngötu 16, Álftanesi. Bæði
voru að þúa sig undir að sinna
skyldustörfum dagsins, þau sett-
ust upp í bíl sinn og héldu af stað.
Samræður voru hafnar um hitt og
þetta sem tilheyrði framtíð og
öðru sem gera skyldi. Nokkru frá
heimili þeirra tekur frú Vilfríður
eftir því að vinur okkar Gunnar
svarar ekki. Bíllinn er stöðvaður.
Hjálpar er leitað. Staðreynd verð-
ur að mikilli sorg. Gunnar vinur
okkar og félagi hefir orðið bráð-
kvaddur. Svo snöggt getur hver og
einn verið kallaður frá striti hins
daglega lífs. Algóður guð hefir
kallað heim góðan dreng og sam-
ferðamann.
Sá sem þetta ritar, átti því láni
að fagna að alast upp með Gunn-
ari norður á Húsavík, S.-Þing.
Ótal minningar frá þeim tíma
þjóta nú með ógnar hraða í gegn-
um huga minn og er af svo mörgu
að taka að slíkt yrði efni í stóra
bók.
Gunnar var sonur hjónanna frú
Jónínu Gunnarsdóttur og Sigurð-
ar Vigfússonar, og var hann elstur
fjögurra systkina. Hin voru Vig-
fús, Viggó og Áslaug. Það kom í
hlut frú Jónínu og Gunnars að sjá
að mestu heimilinu farborða og
lærði hann því ungur að standa á
eigin fótum og bjarga sér sjálfur.
Ég kynntist Gunnari fyrst þeg-
ar ég hafði þroska og þrek til að
fylgja mér eldri félögum í fjöru og
fjalli. Bryggjan og fjörurnar voru
okkar barnaheimili, fjallið var
okkar gleði. Oft var mikið um að
vera í eldhúsinu hennar Jónínu í
Vetrarbraut, strauboltinn hennar
hitaður og brætt vax undir mörg
skíðin og þótt skór eða skíði væru
ófullkomin, hélt hópurinn með
gleði upp í fjall. Þó svo að lífskjör
séu á annan hátt i dag, hefðu
hvorki ég né Gunnar viljað missa
af því að alast upp á þessum árum,
sem kölluð eru kreppuárin.
Gunnar fann fljótt löngun til
mennta. Við erfiðar aðstæður, en
með sterku viljaþreki stundaði
Gunnar framhaldsnám frá ungl-
ingaskóla til Alþýðuskólans að
Laugum. Tók inntökupróf í Sam-
vinnuskólann í Reykjavík og út-
skrifaðist þaðan með góðum vitn-
isburði. Veturinn 1947—48 fór
hann til Énglands til náms í versl-
unarfræðum. Var það með fá-
dæma dugnaði sem honum tókst
að afla sér þessarar menntunar.
Hans aðaláhugamál voru íþróttir
og gerðist hann félagi í KR, því
góða félagi. Þar kynnist hann Er-
lendi ó. Péturssyni og tókst með
þeim góð vinátta, sem varð til þess
að Gunnar réðist til Skipaaf-
greiðslu Jes Zimsen sem Erlendur
ó. Pétursson veitti forstöðu. Eftir
dauða Erlendar keypti Gunnar
Skipaafgreiðslu Jes Zimsen og rak
hana með breyttu fyrirkomulagi
til dauðadags.
Eftir að við giftum okkur báðir
og hófum búskap hér í Reykjavík,
myndaðist með okkur ennþá
sterkari vinátta, sem aldrei bar
skugga á, hvorki meðal ástkærra
eiginkvenna okkar eða barna. All-
ar frístundir voru sameiginlega
notaðar til útivistar fyrir okkur
sjálf og börnin.
Innan hinnar góðu KR-fjöl-
skyldu, kynntumst við Trausta
Eyjólfssyni, Sveini Björnssyni og
fjölskyldum þeirra. Meðal okkar
allra myndaðist sterk vinátta og
höfum við félagarnir spilað saman
í nær 30 ár, auk yndislegu veiði-
ferðanna okkar við ána góðu. t öll-
um okkar ferðum til veiða og
fjalla, bárum við öll sérstakt
traust til Gunnars. Ef eitthvað
óvænt bar að, kunni hann alltaf
ráð, hann leysti úr flestum vanda
með sinni alkunnu ró og æðru-
leysi. Hann var alltaf hinn trausti
og góði félagi.
Elsku Villa mín. Við sendum þér
dýpstu samúðarkveðjur. Algóður
guð styrki þig, börn þín, tengda-
börn og barnabörn.
Við kveðjum góðan dreng í dag.
Megi guðs blessun fylgja honum.
Minningin um hann mun lifa í
hjörtum okkar.
F.h. spila- og veiðiklúbbsins,
Kristinn Albertsson.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Reykjavíkur
Þung eru spor okkar félaga í
Lionsklúbbi Reykjavíkur þessa
dagana — við höfum átt á bak að
sjá tveimur dugmiklum félögum
með aðeins fárra daga millibili.
Fyrst kvöddum við Kristinn Berg-
þórsson, og nú Gunnar B. Sigurðs-
son. Reykvíkingar þekkja Gunnar
vel frá því hann annaðist skrif-
stofu Sameinaða gufuskipafélags-
ins danska hér heima.
Gunnar var Lionsfélagi um
langt skeið, ötull og fylginn sér.
Mörgum störfum gegndi hann í
klúbbi okkar, jafnan reiðubúinn
að starfa eftir þeirri meginreglu
Lions „að leggja lið“. Gunnar varð
bráðkvaddur á leið til vinnu að-
eins rúmlega sextugur að aldri
(fæddur 15. október 1922).
Fjölskyldu Gunnars vottum við
einlæga samúð.
P.Ó.
Kveðja frá KR
Hinn 3. júní sl. andaðist félagi
okkar og vinur Gunnar B. Sigurðs-
son. Ungur að árum fluttist Gunn-
ar til Reykjavíkur og gerðist þá
félagi í KR. Upp úr því réðist hann
til starfa hjá Erlendi Ó. Péturs-
syni, þáverandi formanni KR, sem
rak skipaafgreiðslu Jes Zimsen.
Fljótlega varð Gunnar hægri hönd
E.Ó.P. og eftir hans dag fram-
kvæmdastjóri og einkaeigandi
fyrirtækisins.
Gunnar var virkur félagi í KR
til síðasta dags, fyrst sem afreks-
maður í frjálsum íþróttum og síð-
ar sem einn dugmesti og virtasti
forystumaður félagsins. Gunnar
átti sæti í stjórn frjálsíþrótta-
deildar og í aðalstjórn KR hátt í
þrjá áratugi. Á þeim tíma var
mörgu áorkað í félagsmálum KR,
og átti Gunnar stóran þátt i vexti
og viðgangi félagsins. Hin síðari
ár var hann fulltrúi KR í stjórn
Iþróttabandalags Reykjavíkur og
sat þar að auki i stjórn íslenskra
getrauna.
Heiðarleiki Gunnars, skapfesta,
drenglyndi og framsýni voru eig-
inieikar, sem KR-ingar kunnu vel
að meta. Á árinu 1974 var Gunnar
sæmdur æðasta heiðursmerki KR
fyrir langt og frábært starf í þágu
félagsins. Minningin um góðan
dreng mun lifa.
Eiginkonu og fjölskyldu sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Sveinn Jónsson
Miðvikudaginn 1. júní sl. var
fundur í stjórn íþróttabandalags
Reykjavíkur. Á fundi var Gunnar
B. Sigurðsson mættur, fundurinn
stóð fram eftir kvöldi og tók
Gunnar þátt í umræðunum að
vanda með rólegheitum en tillögu-
góður eins og við áttum honum að
venjast. Mætti jafnvel segja, að á
þessum fundi hafi hann verið
virkari en margir viðstaddra.
Engan okkar grunaði þá, að þetta
yrði hans síðasti fundur með
okkur.
Árið 1967 er Gunnar B. Sigurðs-
son tilnefndur af stjórn KR i full-
trúaráð ÍBR og þar var hann þeg-
ar kosinn í framkvæmdastjórn
bandalagsins. Áður en Gunnar tók
sæti í stjórn ÍBR, hafði hann um
15 ár verið í aðalstjórn KR á mikl-
um uppgangstímum félagsins,
samtímis var hann einnig ein að-
aldriffjöðurin í frjálsíþróttadeild
KR sem einskonar bakhjarl deild-
arinnar, ásamt með Sveini
Björnssyni, núverandi forseta ÍSÍ.
Til KR kom hann frá Húsavík,
þar sem hann var virkur félagi í
Völsungi og hafði ungur að árum
hafið þátttöku í frjálsum íþrótt-
um. Hélt hann þannig tryggð við
íþróttirnar allt frá æsku til hinzta
dags. Það er vafalaust sjaldgæft,
að maður jafn störfum hlaðinn og
Gunnar skuli nota svo mikið af
tíma sínum til þessara hluta og
má öllum vera ljóst, að engin laun
hlaut hann fyrir þessa miklu
vinnu önnur en þau sem starfið
sjálft veitir. Hann starfaði í mörg-
um undirnefndum bandalagsins
og var gjarnan beitt til samninga,
þegar ljóst var, að festu og lipurð
þurfti á að halda. Tímafrekast af
þessum störfum var þó að vera
fulltrúi ÍBR í stjórn Getrauna en
sú starfsemi hefur blómgast um-
fram vonir. Var Gunnar bæði
glaður og hrifinn yfir þeim ár-
angri, sem náðist nú hin síðari ár.
Verður vandfundinn maður í hans
stað á þessu sviði.
Gunnar sat í stjórn ÍBR í 15 ár,
en á bandalagsþingi fyrir ári
óskaði hann eftir að verða leystur
frá störfum, en fyrir sterk og ein-
dregin tilmæli aðalstjórnar KR
féllst hann á að vera í stjórninni
eitt tímabil enn. Að því er bezt er
vitað, var ekki heilsubrestur
ástæða þess, að hann vildi draga .
sig í hlé, heldur hans eigið mat að
rétt væri að yngri menn tækju við.
I þessu sem öðru var hann óeigin-
gjarn og hagur og velferð íþrótta-
bandalagsins og íþróttanna var
honum leiðarljós.
Nafn Gunnars B. Sigurðssonar
mun lengi lifa í sögu íþróttanna í
Reykjavík. Stjórn ÍBR færir fjöl-
skyldu Gunnars þakkir fyrir
skilning og velvild sem þau ávallt
sýndu þennan langa starfstíma og
vottar henni innilega samúð við
hið óvænta fráfall hins góða
drengs og nána samstarfsmanns.
Framkvæmdastjórn ÍBR.
Úlfar Þórðarson, formaður,
Sigurgeir Guðmannsson, frkvstj.
Þóra Guðrún Fríðriks-
dóttir — Minning
Fædd 8. desember 1914.
Dáin 4. júní 1983.
Eitt góðviðriskvöld í ágúst fyrir
meira en 30 árum stóð fólk við
heyskap skammt frá bæ vestur í
Skaftafellssýslu. Það fylgdist með
bíl koma heim að bænum og konu
með ungbarn í fanginu og annað
stálpað ganga með henni heim að
vestari bænum. „Þarna kemur
ráðskonan f vestur-bæinn," sagði
það. Þetta var viðburður í fásinn-
inu í sveitinni.
Ekki leið á löngu áður en við
kynntumst Þóru. Hún var ræðin,
sagði okkur margt frá lífi sínu og
sýndi okkur myndir af börnum
sínum og fleira fólki. Hún var bú-
in að vera gift og eignast átta
börn, en lífið hafði oft valdið
henni vonbrigðum. Þrátt fyrir það
leit hún enn út eins og ung stúlka.
Hún var glaðvær, full af lífi og
fjöri og framúrskarandi snyrtileg
og hreinleg húsmóððir, eins og allt
í kringum hana væru álfar sem
kepptust við að hreinsa og laga til.
Allir voru sammála um að lagleg
væri hún, ráðskonan í vestur-
bænum.Á bæjunum í kring voru
margir ógiftir miðaldra menn.
Þeir fóru fljótt að renna hýru
auga til Þóru, en hún hugsaði sitt.
í austur-bænum var ungur mynd-
arlegur maður, mun þar hafa ver-
ið ást við fyrstu sýn. Eftir árið
voru þau tekin saman og flutt til
Reykjavíkur. Þau eignuðust þrjú
börn. Fyrstu búskaparárin munu
hafa verið nokkuð erfið, meðan
börnin voru ung, en með þraut-
seigju og dugnaði tókst þeim að
byggja sér hús í Kópavogi, þar
sem allt ber vott um sömu snyrti-
mennsku og Þóra sýndi fyrst þeg-
ar hún kom ráðskona austur í
sveit og garðurinn er einhver sá
fallegasti, sem sá sem þetta ritar,
hefur séð.
Þóra var mikil og góð móðir.
Sama var hvenær til hennar var
komið, alltaf var hún heima. Hún
var sistarfandi, hlúði að börnum
sínum og barnabörnum, blómum
og gróðri í garðinum. Fjölskylda
hennar hefur mikið misst, því nú
hefur hún ekki lengur þær hendur
sem önnuðust hana af svo mikilli
natni.
Guð styrki ástvini hennar í
söknuði þeirra.
R.F.
Guðbjartur Kristján
Arnason — Minning
Fæddur 28. desember 1921.
Dáinn 1. júní 1983.
Á björtum júnídegi barst okkur
fregnin um andlát Guðbjartar
Kristjáns Árnasonar. Það var sem
dimmdi yfir, jafnvel þótt við viss-
um að hverju drægi.
Við brottför hans, fyrir aldur
fram, erum við, sem áttum hann
að bróður og vini, svo miklu fá-
tækari. Verður hans sárt saknað.
Guðbjartur, eða Bjartur, eins og
hann var jafnan kallaður, fæddist
að Kollsá í Grunnavíkurhreppi 28.
desember 1921. Foreldrar hans
voru hjónin Elísabet Jasína Guð-
leifsdóttir og Árni Arnfinnsson,
síðar að Látrum í Aðalvík. Bjartur
var fjórði í röðinni af 13 börnum
þeirra. Af þeim eru nú eftirlifandi
átta, sex bræður og tvær systur.
Sjö ára gamall fór hann í fóstur
til hjónanna Guðmundar Helga
Finnbjörnssonar og Ástríðar Ein-
arsdóttur að Sæbóli í Aðalvík.
Ólst hann þar upp til 17 ára ald-
urs.
Bjartur var innan við tvítugt er
hann fór að stunda sjómennsku,
fyrst á bátum og síðar á farskip-
um og togurum. Hann var þannig
mestan hluta ævinnar í hópi
hinna vösku manna sem vinna af
trúmennsku á hafinu, landi og
þjóð til heilla og gagns.
Árið 1955 kvæntist Bjartur eft-
irlifandi konu sinni, Valborgu
Þorgrímsdóttur frá Breiðdalsvík.
Var það eitt hans mesta lán í líf-
inu, því hún reyndist honum hinn
besti og tryggasti lífsförunautur.
Það var vissulega dýrmætt að eiga
ævinlega von á hlýjum móttökum
að lokinni sjóferð.
í langri og strangri sjúkdóms-
baráttu stóð Valborg svo sannar-
lega við hlið manns síns, og síð-
asta mánuðinn vék hún varla frá
sjúkrabeði hans.
Bjartur átti ýmis hugðarefni,
svo sem lestur góðra bóka og
ferðalög um landið. Seinni árin
átti þó ekkert hug hans meira en
sumarhúsið sem þau Valborg
höfðu reist í Grímsnesi. Hann
naut þess i ríkum mæli að dvelja
þar, njóta návistar náttúrunnar
og dytta þar að ýmsu, innan húss
og utan. Allt einkenndist af þeirri
snyrtimennsku, sem honum var
eðlislæg.
Margt er ósagt, en í huganum
geymum við minningar um góðan
dreng og ótal ánægjustundir með
þeim hjónum. Við minnust Bjart-
ar sem valmennis, sem hafði
ánægju af að rétta öðrum hjálp-
arhönd. Honum var eiginlegt að
gefa og koma færandi hendi.
Guð blessi minningu hans og
styrki Valborgu í sorg hennar.
„Guð er oss hæli og styrkur, ör-
ugg hjálp í nauðum." (Sálm. 46,2.)
A.S.