Morgunblaðið - 18.12.1983, Qupperneq 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. DESEMBER 1983
t
GUDRÚN SÆMUNDSDÓTTIR
frá Eystri-Garftsauka
andaðist í Reykjavík 13. desember. Jarösett verður i Fossvogs-
kapellu, þriöjudaginn 20. desember kl. 10.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Málfríftur Guðmundsdóttir.
t
Ástkær eiginmaöur minn, faöir okkar og sonur,
KRISTJÁN FRIÐRIK JÓNSSON,
Hraunbæ 178,
andaöist 15. þ.m.
Sigríftur Sigurftardóttir,
Sigrún Una Kristjánsdóttir, Margrét Kristjánsdóttir,
Margrét Guömundsdóttir, Jón Kristjánsson.
t
Dóttír mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
ERLA LÁRUSDÓTTIR,
Ferjubakka 4, Reykjavík,
veröur jarösungin frá Bústaöakirkju mánudaginn 19. desember kl.
15.00.
Sigríftur Jónsdóttir,
Lárus S. Aðalsteinsson,
Anna B. AAalsteinsdóttir, Helgi Ingibergsson,
Jóhanna AAalsteinsdóttir, Björn Júlíusson
og barnabörn.
t
Móöir okkar og tengdamóöir,
GUÐRÚN ÞORBJÖRNSDÓTTIR,
Ásvallagötu 51,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni mánudaginn 19. desember kl.
13.30.
Stefanía Runólfsdóttir,
Þóra og Karl Maack.
t
Elskuleg móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
MARÍA WILHELMÍNA HEILMANN EYVINDARDÓTTIR,
Grenimel 35, Reykjavík,
veröur jarösungin mánudaginn 19. desember kl. 15.00 frá
Dómkirkjunni.
Erna Árnadóttir,
Eyvindur Árnason,
Böftvar Árnason,
Gunnar Árnason,
Gottfreö Árnason,
barnabörn og
Margrét Gestsdóttir,
Guömunda Gunnarsdóttir,
Stefanía Stefánsdóttir,
Ásdís Magnúsdóttir,
barnabarnabörn.
t
Móöir okkar. tengdamóöir, amma og langamma,
SIGRÚN BJÖRNSDÓTTIR
frá Göngustaöakoti,
veröur jarösungin frá Akraneskirkju mánudaginn 19. desember kl.
11.15. f.h.
Ragnheiður Björnsdóttir,
Lúftvík Björnsson,
Fanney Björnsdóttir,
Vigdís Björnsdóttir,
Sigurbjörg Björnsdóttir,
Reynir Björnsson,
barnabörn og
Skarphéftinn Árnason,
Jóhanna Sófusdóttir,
Halldór Ólafsson,
Áskell Jónsson,
Jón Sturlaugsson,
Arndfs Halldórsdóttir,
barnabarnabörn.
t
Maöurinn minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
GUONI A. JÓNSSON,
úrsmiftur,
Öldugötu 11,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 20. desember
kl. 10.30 f.h. Blóm vinsamlega afþökkuö.
Ólafía Jóhannesdóttir,
Anna Guftnadóttir, Páll Stefánsson,
Sunna Guönadóttir, Jón Björnsson,
Jóhanna Guftnadóttir, Björn Ólafsson
og barnabörn.
Jóna Jónsdóttir
í Ekkjufellsseli
í eirðarleysi nútímans, á tímum
vaxandi firringar í mannlegum
samskiptum, þegar einna líkast er,
að hver og einn telji það lífinu
helzt til gildis að geta hrifsað til
sín sem mest og fljótast af gæðum
þessa heims, svo jafnvel jörðin
sjálf er farin að stynja undan at-
ganginum — núna á tímum há-
vaðans og hraðans, sem gerir
mörgum orðið erfitt fyrir að
stöðvast við nokkuð og torveldar
mönnum að mynda sterk, heilleg
tengsl sín á milli eða við sitt nán-
asta umhverfi — núna fer þeim
óðum fækkandi, sem alla ævi gátu
lifað hljóðlátu en ríku lífi í hóg-
værð síns hjarta og í innilegri
lotningu fyrir öllu hinu stóra,
jafnt sem fyrir hinu smáa í flóknu
sigurverki jarðlífsins og fyrir því,
sem handan yztu marka býr.
Það var ekki hávaðinn í kring-
um Jónu í Ekkjufellsseli; hennar
dagfar einkenndist fremur af
innri rósemi, þýðu viðmóti og mik-
illi umhyggjusemi fyrir öðrum.
Henni var ekki lagið að gera kröf-
ur til annarra en lagði hart að
sjálfri sér: Hendurnar iðjuðu dag
hvern við þau mörgu og ólíku
störf, sem í hennar hlut komu á
heimilinu og við búskapinn, og
hugurinn starfaöi ósleitilega á
meðan — ekki ósjaldan við að
brjóta eitthvað til mergjar, sem
hún hafði nýlega lesið af bundnu
máli eða óbundnu eða þá eitthvað
markvert, sem borizt hafði í tal.
En hún var raunsæ kona og hugs-
aði vel fyrir öllu, sem heimili
hennar varð til framdráttar,
skipulagði og undirbjó og kastaði
sízt höndunum til þeirra verka,
sem hún vann; vinnudagurinn var
orðinn ærið langur.
Daglegt umhverfi hennar í um
það bil sex áratugi var Ekkju-
fellssel, rétt norðan við Lagarfljót
og miðsvæðis í hinu víðlenda
Fljótsdalshéraði með sínu stór-
brotna landslagi og þróttmikla
mannlífi. Eins og svo oft vill verða
á stað, þar sem maður á sér orðið
djúpar rætur, var þetta umhverfi
eins og hluti af henni, hún sjálf
hluti þess. A þessum stað átti hún
sér ótæmandi uppsprettu andlegr-
ar endurnæringar og sannrar
gleði. En hennar daglega umhverfi
fólst ekki síður í íslenzkum bók-
menntum og þá einkum ljóðlist,
sem var henni bæði vel kunn og
mjög kær. Hún kunni mæta vel
skil á því, hvernig heill heimur
fegurðar og víðfeðmis getur búið í
einu ljóði, hvernig orð og orðalag
geta öðlast óm og angan, hvernig
skilja má á ýmsa vegu samhengi,
sem í fljóti bragði gæti virzt svo
einfalt og tært, en á sér samt við
nánari athugun ótal mörg blæ-
brigði og dýpri merkingu:
Allt sem var lifað og allt sem hvarf
er, það sem verður dvelur fjær
ónuminn heimur, hulið starf;
hús þess dags stóð reist í gær.
(Snorri Hjartarson)
Jóna var fædd á Fossvöllum í
Jökulsárhlíð hinn 21. október 1903,
yngst af börnum þeirra hjóna,
Guðrúnar Björnsdóttur, Sæ-
mundssonar á Ekkjufelli og Jóns
Hnefils Jónssonar, sem kynjaður
var sunnan úr Hornafirði, en faðir
hans hafði ungur að árum flutzt
austur á Hérað og sezt þar að;
þótti hann hinn skörulegasti mað-
ur. Jón Hnefill lézt 12. maí 1903,
áður en dóttirin fæddist, og lét
móðir hennar hana heita nafni
föður síns. Jóna ólst upp hjá móð-
ur sinni; systkinin voru átta á
Fossvöllum í þá daga, staðurinn í
þjóðbraut og þar var jafnan afar
gestkvæmt. Var því mikið að
starfa, jafnt innan húss sem utan,
og Jóna lærði ung að árum að taka
fyrir alvöru til hendinni og leggja
fram sinn skerf, enda var það
aldrei hennar þáttur síðar í lífinu
að liggja á liði sínu. En bókleg
mennt var þó ekki vanrækt á
æskuheimili hennar á Fossvöllum,
og rótgróin íslenzk menning þar í
heiðri höfð.
Faðir minn, Vilhjálmur Jóns-
son, dvaldist sem drengur ein tvö
sumur hjá móðursystur sinni og
frændsystkinum á Fossvöllum;
hafði hann síðar oft á orði, hve
mikils hann mat kynni sín af því
heimili og tiltók þá jafnan sér-
staklega Guðrúnu á Fossvöllum,
sakir sérstakra mannkosta hennar
og hjartahlýju. Auk þeirrar
t
Útför eiginmanns míns og föður okkar,
KARLS GUDMUNDSSONAR,
Laugabakka,
verður gerö frá Melstaöarkirkju þriöjudaginn 20. desember kl.
14.00. Bílferö veröur frá Umferöarmiöstööinni kl. 8 aö morgni
sama dag.
Gunnlaug Hannesdóttir,
Guftmundur Karlsson,
Garöar Karlsson,
Sigríftur Karlsdóttir,
Ragnhildur Karladóttir,
Jóhanna Karladóttir.
Ingibjörg Karlsdóttir.
t
Mínar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúö og vinarhug við
andlát og útför eiginkonu minnar,
ÞÓRU EIRÍKSDÓTTUR
SigurAur Sigfinnsson.
t
Innilegustu þakkir fyrlr auösýnda samúö viö fráfall og jaröarför
bróður okkar,
ELESEUSARSÖLVASONAR.
Svava Sölvadóttir,
Péll Sölvason.
fræðslu, sem Jóna naut á sínu
heimili og í heimahéraði, hélt hún
um tvítugt til frekara náms við
Kvennaskólann í Reykjavík; tók
þá próf upp í annan bekk skólans
og lauk námi sínu með góðum
vitnisburði. Hún hélt svo aftur
heim til Austurlands og giftist þar
árið 1926 Einari Sigbjörnssyni;
settust þau hjónin að í Ekkju-
fellsseli, þar sem þau svo bjuggu
góðu búi æ síðan. Þeim varð fimm
barna auðið, sem öll komust upp,
en næstyngstu dóttur sína, Guð-
rúnu, misstu þau fyrir réttum
tveimur áratugum. Þá ólu þau upp
dótturson sinn, son Guðrúnar,
Einar ólafsson, og gekk Jóna hon-
um í móður stað.
Milli fjölskyldunnar í Ekkju-
fellsseli og minnar fjölskyldu hafa
löngum verið góð tengsl frænd-
semi og vináttu, og til Ekkjúfells-
sels lá líka leið mín, þegar ég fór í
mitt fyrsta ferðalag á ævinni, en
það var dagsferð frá Seyðisfirði
upp á Hérað síðsumars árið 1942.
Móttökurnar voru einstaklega
hlýlegar og rausnarlegar; síðar á
árum reyndi ég ætíð þetta sama
vinarþel og alúð, þegar mig bar
þar oftsinnis að garði. Ég man enn
vel þessa fyrstu heimsókn mína í
Ekkjufellssel, og man eins þegar
ég hitti Jónu síðast, en það var á
liðnu sumri; hún var þá komin
fast að áttræðu. Að sögn kunn-
ugra þótti Jóna um margt líkt föð-
ur sínum í útliti: Hún var tíguleg
kona, hávaxin og björt yfirlitum,
hæversk í fasi, og svipur hennar
bar vott um ljósar gáfur og þann
mikia góðleika, sem var svo áber-
andi í hennar fari. Jóna var jafnan
einörð í tali en þó gætin, gat verið
einkar glettin og komst oft hnytti-
lega að orði. Þegar ég var síðast
gestur á heimili hennar, mátti sjá
að hár aldur var nokkuð farinn að
baga hana og gera henni erfitt
fyrir, þótt hún léti sem minnst á
því bera.
Hinn 21. október á liðnu hausti
komu nánustu ættingjar og fjöldi
vina á hennar fund til að sam-
gleðjast henni á áttræðisafmæl-
inu: Þá ríkti mikil gleði á heimil-
inu í Ekkjufellsseli, og sjálft var
afmælisbarnið þar hrókur alls
fagnaðar.
„Öllu er afmörkuð stund og
sérhver hlutur undir himninum
hefur sinn tíma. Að fæðast hefur
sinn tíma og að deyja hefur sinn
tíma ... að gleðjast hefur sinn
tíma og að syrgja hefur sinn tíma
M
Þetta vissi húsfreyjan í Ekkju-
fellsseli manna bezt. Á löngum
æviferli sínum hafði hún víssulega
„gengið til góðs götuna fram eftir
veg“. — Fram til hins síðasta hélt
hún sinni fullu reisn; var sú sem
veitti, fremur en sú sem þáði.
Höfum við eigi annað
til endurgjalds
þér, en þakkir sýna,
og að brúka
bezt sem vitum,
allt, er veittir vel.
(Jónas Hallgrímsson)
Útför Jónu j Ekkjufellsseli verð-
ur gerð frá Áskirkju í Fellum á
morgun, mánudaginn 19. desem-
ber, en jarðsett verður á Ekkju-
felli.
Fjölskylda mín og ég vottum
öllum nánustu aðstandendum ein-
læga samúð okkar og blessum
minningu þessarar góðu og göf-
uglyndu frændkonu.
Halldór Vilhjálmsson