Morgunblaðið - 26.01.1984, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. JANÚAR 1984
„ Hyerrúg stc\.fa.r%u n rr\<5trmafa?Ut" ?"
Así er ...
3 o L—£f
iz z3>
... að færa ein-
mana gamalmenni
jólagleði.
TM Reg U.S Pat. Otf — all rights reserved
e 1980 Los Angeles Times Syndicate
Kj; hef það á tilfinninj'unni að
það sé fylgst með okkur?
HÖGNI HREKKVISI
„þ/vféuju yrif? i GAfzpim oicKAZAreiKAfZ-
TRMNOM plNUM •• VIP ERDM MEV HLyU."
Láta þá vinna fyrir styrkj-
unum sem þeir þiggja
Vesturbæingur hringdi og
hafði eftirfarandi að segja:
— Fólk er að væla um at-
vinnuleysi og vandræði á öllum
sviðum. Það hefði átt að lifa á
árunum 1920—1940. Þá gat fólk
fengið atvinnuleysisbótavinnu,
til dæmis við að moka snjó og
fékk þá laun fyrir þá vinnu sem
það vann. Því er ekki hægt að
láta þá sem þiggja atvinnuleys-
isbætur núna vinna fyrir þeim,
með því að moka snjó af götun-
um eða eitthvað því líkt?
Á þessum árum voru heldur
ekkert meðlag frá hinu opinbera
með börnum fráskilinna hjóna.
Ef maðurinn borgaði ekki með-
lag með börnunum sínum, þá
máttir þú bara deyja úr hor og
hungri, ef þú áttir ekki ein-
hverja góða að, sem gáfu þér að
borða. Nú fer fólk hinsvegar
niðrí félagsmálastofnun á leigu-
bílum, til að sækja styrkina
sína!
Mér finnst alveg hörmulegt
hvernig búið er að ala íslensku
þjóðina. Það þarf að berja í
hana svolítinn dug og koma
sjálfsbjargarviðleitni í fólk og
láta þessa atvinnulausu menn,
sem eru hraustir og heilbrigðir,
vinna fyrir styrkjunum sem þeir fjþá gat fólk fengið atvinnuleysisbótavinnu, til dæmis við að moka snjó og
þiggja! fékk þá laun fyrir þá vinnu sem það vann.“
Stöndum saman!
— réttlætið hlýtur að sigra að lokum
E.V.B. skrifar:
„Ágæti Velvakandi.
Ég get nú ekki stillt mig lengur
um að dýfa niður penna, þó að all-
ir séu senn búnir að fá sig full-
sadda af hundamálum borgarinn-
ar. Það er samt sem áður vitað, að
einhverri reglu þarf að koma á
þau strax. Eg er ein þeirra sem
brýt lög og mun halda því áfram.
Ég hef átt hundinn í rúm fimm ár
og eitt mun yfir okkur báðar
ganga (þetta er tík). Sennilega
hefði ég ekki tekið Tinnu í upp-
hafi, hefði ég haft hugmynd um
það sem fylgdi í kjölfarið.
Enn á ég ógreidda sekt hjá
sakadómi upp á 6.500 krónur, en
ekki á ég nú svo mikla aura hand-
bæra í svipinn. Þeir eru almenni-
legir í Borgartúninu, því þeir
bjóðt. manni að skipta sektinni og
borga hana smám saman.
Ég er að hugsa um að bjóða
þeim lögtak í skuldum mínum.
Jæja, ég ætla nú að komast að
kjarna bréfsins og það er náttúru-
lega Alberts hundur, sem úlfaþyt
hefur vakið um heiminn, enda
merkur og ágætur maður á ferð og
hundurinn ábyggilega ekki síðri.
Ekki hefur nú hvarflað að mér
að kæra Albert fyrir hundahald,
þó ég hafi um árabil vitað að hann
ætti hund. Ég óska engum þess að
vera dreginn eins og sakamaður
fyrir það eitt að hafa mannlegar
tilfinningar gagnvart dýri sem
hann á, hvort sem það er á fjórum
fótum, eða tveimur, eins og páfa-
gauknum mínum.
Gárungar mundu nú kannski
segja að ég ætti heima í dýragarði.
Ég slæ því nú sjálf stundum upp.
Þetta er nú þegar orðið of langt,
en ég segi: Stöndum saman,
hundaeigendur, stórir og smáir,
réttlætið hlýtur að sigra að lokum,
eða flytjum þá á Seltjarnarnesið
eða aðrar nágrannabyggðir.
Með þakklæti.
Kveðja til Alberts Guðmundssonar