Morgunblaðið - 17.04.1984, Qupperneq 11

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIDJUDAGUR 17- APRÍL 1984
o43
Nancy Weems
Cycle eftir Muccynski, en það
verk samdi hann fyrir mig til
þess að leika í ferðinni. Ég
sleppti því að vísu á tónleikunum
í Norræna húsinu, en ég bætti
það upp með því að leika það í
morgun á námskeiðinu í Tónlist-
arskólanum í Reykjavík, þannig
að ég get a.m.k. sagt frá því þeg-
ar ég kem heim, að ég hafi leikið
það í Reykjavík."
Hvernig kanntu við að kenna?
„Mjög vel. Ég nýt hverrar
mínútu í kennslunni. Annars er
þetta ekkert nýtt fyrir mig, því
ég er kennari að atvinnu. Ég
kenni á píanó við háskólann í
Houston í Texas. Það eru ekki
margir sem lifa á því eingöngu
að vera konsertpíanistar í
Bandaríkjunum."
Hvernig líst þér á nemendur
þina á íslandi?
„Þeir komu mér algerlega á
óvart. Ég er búin að halda nám-
skeið í Tónlistarskólunum í
Garðabæ, Kópavogi og Reykja-
vík, og ég dáðist að því, hve
„standardinn" var hár. Kennar-
arnir hér hljóta að vera mjög
góðir. Ég komst reyndar að raun
um það þegar ég hélt námskeið
fyrir píanókennara í Tónlist-
arskólanum í Reykjavík. Þar
skiptumst við á hugmyndum um
tækni og kennsluaðferðir. Það
var mjög gagnlegt fyrir mig, og
ég vona að þeir hafi líka haft
eitthvert gagn af mér.
Það er stórkostlegt hvað þjóð,
sem er ekki stærri en íslend-
ingar, á marga tónlistarskóla.
Ég er líka mjög hrifin af því
hvernig að almennri tónlistar-
kennslu er staðið hér. Á mínum
heimaslóðum fer mest öll undir-
stöðukennslan fram í einkatím-
um, og það er varla fyrr en kem-
ur í háskóla, sem nemendur fara
að læra tónlistarsögu og teoríu
að nokkru gagni. Hér er þetta
kennt miklu neðar í skólakerf-
inu, og það hlýtur að vera skyn-
samlegra.
íslendingar eru stórkostlegir
áheyrendur, og virðast hafa mik-
inn áhuga á tónlist. Ég er viss
um að það er a.m.k. að hluta til
vegna þess, hvernig tónlistar-
menntun hér er háttað."
Hvernig undirbýrðu þig fyrir
tónleika?
„Ég veit nú eiginlega ekki
hvernig ég á að svara þessu (við-
mælandinn roðnar og sér strax
eftir að hafa spurt þessarar
heimskulegu spurningar). Ég er í
rauninni alltaf að undirbúa mig
fyrir tónleika. Ég reyni alltaf að
tónlistarlífinu
Kristinn Sigmundsson
æfa mig sem mest. Það er að
vísu erfitt á svona ferðalagi,
þegar maður hefur lítinn tíma
aflögu. Það er ansi margt sem
getur haft áhrif á frammistöð-
una þegar maður er á tónleika-
ferðalagi, svo sem þreyta, heim-
þrá og „kúltúrsjokk" þegar mað-
ur kynnist öðrum lifnaðar-
háttum og menningaraðstæðum
en maður er vanur heima hjá
sér. Þetta eru allt hlutir sem
maður verður að reyna á sjálfum
sér. Það getur enginn sagt
manni í skóla hvernig maður á
að bregðast við undir svona
kringumstæðum. Sem betur fer
hef ég átt heldur náðugri daga
hér á íslandi en í Noregi. Þar
varð ég að halda fimm tónleika
dag eftir dag.“
Hvað með taugaóstyrk fyrir
tónleika?
„Ég er alltaf óstyrk fyrir tón-
leika. Ég held að flestir séu það.
Annað væri ofurmannlegt.
Sviðsskrekkur er í rauninni af
hinu góða. Þetta er umframorka,
sem maður þarf að nota til að
geta gert sitt besta. Maður verð-
ur bara að læra að beisla þessa
orku. Geri maður það ekki,
skemmir taugaóstyrkurinn fyrir
manni. Ég get tekið undir með
mörgum öðrum listamönnum
sem hafa sagt, að þeir verði fyrst
alvarlega hræddir, þegar þeir
finna ekki til sviðsskrekks. Þó er
eitt sem ég kvíði alltaf, og það er
hvort mér takist að leika al-
mennilega á píanó sem ég þekki
ekki. Engin tvö píanó eru eins.
Ég gjörþekki mitt eigið píanó.
Það er mér eins og gamall, góður
vinur. Því miður get ég ekki haft
það með mér á tónleika, hvað þá
í ferðalög. Þess vegna verð ég að
reyna að kynnast píanóunum
þar sem ég spila, áður en ég kem
fram. Ástand þeirra er mjög
misjafnt. Til dæmis get ég sagt
þér, að eitt píanóið sem ég spil-
aði á í Noregi var alveg ónot-
hæft. Það var pantaður maður
til að gera við það. Hann kom
ekki fyrr en fimm mínútum áður
en tónleikarnir áttu að hefjast.
Honum tókst sem betur fer að
gera við það, en tónleikarnir
gátu ekki hafist fyrr en hálftíma
eftir auglýstan tíma. Þetta var
vandamál sem aðrir tónlistar-
menn þurfa ekki að hafa áhyggj-
ur af. Þeir labba bara upp á svið-
ið með sín eigin hljóðfæri."
Þegar hér var komið sögu, leit
ég á klukkuna og -sá að vissara
væri fyrir mig að hypja mig, svo
Nancy missti ekki af flugvélinni
til Akureyrar. Þar og á Egils-
stöðum átti hún eftir að halda
fleiri námskeið og tónleika. Þeg-
ar við kvöddumst, hafði hún á
orði að á íslandi vildi hún spila
sem fyrst aftur. Við skulum vona
að það rætist.
„771...772...773...
hve mörg forrit eru
eiginlega til fyrir
IBM PC einkatölvuna?”