Morgunblaðið - 17.08.1984, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 1984
Minning:
Einar G. Einarsson
lögregluflokksstjóri
Fæddur 28. aprfl 1928
Dáinn 9. ágúst 1984
Að hittast og gleðjast
hér um nokkra daga,
að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
í dag er borinn til hinstu hvílu
mágur minn og vinur, Einar G.
Einarsson, lögreglumaður á Akur-
eyri. Hann var sonur hjónanna
Guðrúnar Stefánsdóttur og Einars
Guðbjartssonar, sjómanns á
Grenivík, sem er löngu látinn en
Guðrún lifir son sinn, 84 ára.
Leiðir okkar Einars lágu fyrst
saman er hann kynntist uppeldis-
systur minni, Hermínu Jakobsen
en þau giftust 21. október 1950.
Þeim varð sjö barna auðið, tvö
yngstu bðrnin, sem voru drengir,
létust í fæðingu. Einar var dulur
en dagfarsprúður maður enda vel
liðinn í starfi sem og annars stað-
ar. Hann gladdist i góðra vina
hópi og sönggyðjan seiddi hann.
Gamansamur var hann, þó ekki
hefði hann hátt og oft hitti hann í
mark. Hann unni lífinu, var
mannvinur og að þekkja Einar var
mannbætandi. Eiginkona, börn og
fjölskyldur þeirra áttu hug hans
allan. Alltaf var hann boðinn og
búinn til hjálpar hvar og hvenær
sem var. Það eru vandfundir hans
líkar.
Ég þakka guði fyrir að ég fékk
að kynnast svo góðum vini. Hjart-
ans þakkir fyrir allt sem hann
gerði fyrir mig og börnin min.
Tumi og Baldvin sem fjarstaddir
eru í dag, senda honum sínar
bestu þakkir og kveðjur.
Elsku Hermína mín og börn,
Guðrún og aðrir aðstandendur,
guð styrki ykkur og styðji. Við eig-
um góðar minningar.
Far þú í friði
friður guðs þig blessi,
haf þú þðick fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði
guð þér nú fylgi.
Hans dýrðar hnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Gulla Björk
Öll verðum við að hlýta þeim
æðsta dómi, að eitt sinn skal hver
deyja. Það er sem fylgi því níst-
andi kuldi, er við sjáum á bak góð-
um vini, eða svo varð mér við er ég
frétti andlát mágs míns, Einars G.
Einarssonar. Jafnvel þótt við hér
á Akureyri njótum nú eins feg-
ursta sumars í mörg ár fannst
mér sem ský drægi fyrir sólu og
allt yrði dimmt.
Minningar hrannast upp og líða
í gegnum hugann og við spyrjum
okkur sjálf aftur og aftur, því Íífið
sé svo miskunnarlaust að kalla
burt fólk á góðum aldri. Fólk með
sterka lífslöngun og vilja til frek-
ari starfa. Söknuðurinn er sár og
við finnum til smæðar okkar
gagnvart því mikla valdi sem við
verðum öll að lúta.
Einar Guðbjartsson Einarsson
var fæddur á Miðgörðum á Greni-
vík 28. apríl 1928. Foreldrar hans
voru Guðrún Stefánsdóttir, sem
lifir son sinn, Stefánssonar út-
vegsbónda og konu hans Friðriku
Kristjánsdóttur og Einar Guð-
bjartsson vélstjóri Björnssonar og
konu hans Sigríðar Bjarnadóttur.
Einar var yngstur af sjö börnum
þeirra hjóna en faðir hans andað-
ist áður en Einar fæddist. Var
hann einn af fjórum mönnum sem
komst af í hinu hörmulega slysi,
er vélskipið Talisman fórst við
íÉ
Vestfirði árið 1922. Náði hann
aldrei fullri heilsu eftir þá hrakn-
inga.
Eftir fráfall manns síns réðst
Guðrún sem ráðskona til föður
síns á Miðgörðum og þar ólust
systkinin upp. Þeirra elst var
Friðrika Halldóra, sem var búsett
á Akureyri, nú látin, þá tvíbura-
systurnar Guðríður og Margrét,
sem létust á unga aldri, Alda hús-
freyja á Akureyri, Þorsteinn
Mikael vélstjóri og skipstjóri í
ólafsfirði, en hann hafði alist þar
upp frá 11 ára aldri hjá föðursyst-
ur sinni, Matthías lögreglustjóri á
Akureyri og Einar.
Mannmargt var á Miðgarða-
heimilinu eins og á öðrum út-
vegsheimilum, þar sem sjómenn-
irnir dvöldu þar um vertíðir. Þau
systkinin fóru strax og þau höfðu
getu til að vinna við útgerð afa
síns til sjós og lands. Ekki var títt
að þá gæfust tómstundir sem nú,
en söngur og íþróttir voru þeim
nærri og minnast margir marg-
raddaðs söngs sem ómaði í beit-
ingaskúrnum á Grenivík.
Ungur að aldri fluttist Einar til
Akureyrar og lauk hann gagn-
fræðaprófi þar og réðst til versl-
unarstarfa. Árið 1950 gekk hann
að eiga eftirlifandi konu sína,
Minning:
Valgerður Gísladótt-
ir frá Vagnsstöðum
Fædd 5. desember 1898
Dáin 28. júní 1984
Við getum ekki látið hjá líða, að
minnast hennar ömmu okkar
nokkrum orðum, en hún lést í
Landspítalanum aðfaranótt 28.
júní síðastliðinn.
Valgerður Gísladóttir var fædd
á Vagnsstöðum í Suðursveit 5.
desember 1898, dóttir hjónanna
Gísla Sigurðssonar og Halldóru
Skarphéðinsdóttir. Hún var næst-
yngst 8 systkina sem öll eru látin,
nema yngsti bróðirinn Gunnar, er
býr á Vagnsstöðum ásamt syni
sínum og tengdadóttir.
Amma ólst upp á Vagnsstöðum
ásamt foreldrum, systkinum, móð-
urömmu og móðursystur, við öll
algeng sveitastörf þeirra tíma.
Veturinn 1922 dvaldi hún um 6
vikna skeið á Hoffelli í Nesjum og
nam þar orgelleik hjá Sigurbjörgu
Jónsdóttur, sem hún átti eftir að
hafa mikla ánægju af.
Vorið 1929 fór amma alfarin að
heiman og flutti á Höfn ásamt til-
vonandi lífsförunauti sínum, Gísla
Teitssyni en hann lést 2. septem-
ber 1968. Þau gengu í hjónaband
10. maí 1930 og höfðu þá byggt sér
lítið hús sem þau kölluðu Tungu.
Ári seinna, 2. maí 1931 eignuðust
þau dótturina Þórunni, er síðar
giftist Jóni ögmundssyni frá
Kaldárhöfða í Grímsnesi en hann
lést árið 1978. Auk þess ólu þau
upp að miklu leyti dótturdóttir
sína Gyðu Valgerði.
Á Höfn bjuggu þau í farsælu
hjónabandi í 39 ár og voru lengst
af með smá búskap, eins og tíðk-
aðist á þeim tíma í litlum kaup-
túnum. Síðustu árin sem afi lifði
var hann heilsulítill og þar af 5 ár
algjörlega í rúminu og annaðist
amma hann með miklum sóma.
Er afi lést fluttist amma suður í
Grímsnes til dóttur sinnar og
tengdasonar, en hún festi þar ekki
yndi, hugurinn var fyrir austan,
hún saknaði þess að sjá ekki
„fjöllin sín stóru og fallegu“ og
sjóinn, svo hún flyst austur að
Vagnsstöðum á heimili bróður
síns Gunnars, bróðursonarins
Þórarins og konu hans Ingu og
dvaldi þar í góðu yfirlæti síðustu
æviárin.
Amma kom alltaf suður á
hverju sumri að heilsa upp á vini
og ættingja meðan heilsa og kraft-
ar leifðu, en hugurinn vildi ætíð
leita í sveitina, hvort byrjað væri
að slá, eða „hvað hún Sigga litla
væri núna að gera," en hún var
henni afar kær.
Amma var stórbrotin kona, at-
hafnasöm og greind, þótt ekki
hefði hún mikla skólagöngu að
baki. Hún gat oft á tíðum verið
skemmtilega hnyttin og gaman-
söm.
Hún var góð og guðhrædd kona,
sönn í sinni trú og sjaldan var
sálmabókin langt frá koddanum.
Fyrir þó nokkrum árum söng hún
ásamt systkinum sínum Þórunni
og Skarphéðni, Passíusálma, Hall-
gríms Péturssonar inn á segul-
band og mátti víst ekki tæpara
standa að þeir féllu ekki í
gleymsku. Á efri árum undi hún
sér oft við hannyrðir og það er

margt fallegt eftir hana sem prýð-
ir heimili okkar systranna.
Ömmu var hvíldin kærkomin,
hinn mikli háttatími er kominn.
Nú hvílir hún við hliðina á honum
afa austur á Höfn í Hornafirði, og
við erum sannfærðar um það að
nú dvelur hún amma á meðal vina.
Guð veri með henni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð nú þér fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(sb. 619 Vald. Briem)
Gyða og Ella.
Hermínu K. Jakobsen. Þeirra börn
eru Einar Ingi, stýrimaður, bú-
settur á Akureyri, kvæntur Sigríði
Jakobsdóttur, Jóhann Kristján
rafvirki á Akureyri, kvæntur
Önnu Margréti Árnadóttur, Ing-
unn Elísabet ritari, búsett í
Reykjavík, Stefán Friðrik, mat-
reiðslunemi í Reykjavík, heit-
bundinn Lindu Jónsdóttur, og Lár-
us Ragnar, sjómaður í ólafsvík,
heitbundinn Björk Þráinsdóttur.
Einar var einstakur eiginmaður
og fjölskyldufaðir, kærleiksríkur
og hlýr og bar hag fjölskyldunnar
mjög fyrir brjósti. Hann var
hreinlyndur og hjálpsamur og leið
aldrei betur en þegar hann gat
veitt öðrum hjálp eða aðstoð, ekki
síst börnum sínum, hvort heldur
að gæta lítillar afastúlku eða afa-
drengs. Þá voru ófá handtökin
sem Einar átti þegar börn hans
voru að koma sér upp eigin hús-
næði.
Sem fyrr sagði hóf Einar versl-
unarstörf hér á Akureyri en síðar
réðst hann til starfa hjá Mjólkur-
samlagi KEA. Þá voru börnin öll í
ómegð og lagði hann þá oft nótt
við dag til að sjá heimili sínu far-
boða. Var hann í fjölda ára við
dyravörslu í Alþýðuhúsinu á Ak-
ureyri.
Árið 1963 réðst hann til starfa í
lögreglunni á Akureyri og starfaði
þar til hinsta dags.
Einar var góður söngmaður og
var í mörg ár félagi í Karlakór
Akureyrar. Gleðimaður var hann
á góðri stundu en þó held ég að
hvergi hafi hann notið sín eins vel
og í faðmi fjölskyldunnar.
Hann var einlægur áhugamaður
um íþróttir og stundaði þær fram-
an af aldri. Voru þau hjónin sam-
huga í áhuganum og hvöttu bðrn
sín mjög á íþróttabrautinni.
Með Einari Einarssyni er geng-
inn góður drengur og verður skarð
hans vandfyllt. Minning hans er
björt og gefur þakklæti öllum
þeim sem hann þekktu.
Elsku Hermína, ég bið góðan
Guð að styrkja þig og fjölskyldu
þína. Söknuður ykkar er sár en
minningin um góðan dreng lifir.
„Hér þótt lífið endi rís það upp 1
Drottins dýrðarhendi."
Jóhanna Pálmadóttir
Erlendur Guð-
mundsson - Minning
Fæddur 23. desember 1900
Dáinn 9. ágúst 1984
Erlendur Guðmundsson var alda-
mótabarn og fæddist á Seyðisfirði.
Foreldrar hans voru hjónin
Arnbjörg Jónsdóttir frá Melhús-
um á Akranesi og Guðmundur
Erlendsson bátasmiður frá
Jarlagsstöðum í Borgarfirði. Þau
fluttu austur á Seyðisfjörð fyrir
aldamótin því þar var mikil
gróska í atvinnulífinu og voru öll
börnin fædd á Seyðisfirði. Þau
voruð aðeins 3 börnin sem upp
komust, móðir mín Guðbjörg, Er-
lendur og Guðrún, en hún dó á
besta aldri, 20 ára. Alls voru börn-
in 8, en hin dóu í frumbernsku.
Afi minn dó þegar Lindi var 16
ára svo hann varð snemma að
standa á eigin fótum. Ungur hóf
Lindi störf á sjónum og á skipum
og fyrstu alvörusjómennskuna
byrjaði hann 1915 þegar hann var
ráðinn á kútter Hurricane hjá föð-
ur mínum. Á heimleið úr einni
veiðiferðinni skall á ofsaveður og
þeir sjö sem um borð voru hrökt-
ust fyrir veðri og vindum í 17
daga. Mastrið brotnaði og fór út-
byrðis ásamt öllum reiða, en þeim
tókst að koma upp útbúnaði til
bráðabirgða þegar lægði. í hrakn-
ingum voru þeir alls 25 daga og
þegar veiðiferðin er meðtalin
hafði ekki spurst til þeirra í 35
daga, og voru þeir taldir af.
Árið 1918 réð hann sig á danska
skonnortu frá Svendborg, Elisa-
bet, sem var stödd á Seyðisfirði.
Þar fékk hann illa vist og ótrúlega
meðferð sem unglingspiltur og
reyndi hann flótta eins fljótt og
hann gat. Það byrjaði fyrst í
Martinique í Karabíska hafinu, en
þar náðist hann og var þá „kjöl-
dreginn". Seinna reyndi hann
flótta með öðrum manni og var þá
aftur gripinn, en félagi hann slapp
yfir fljót á sundi. Þetta var í
Kanada og var hann þá hengdur
upp í mastur og látinn dúsa þar.
Eftir þessa meðferð tefldi hann
ekki aftur í tvlsýnu og var á þess-
ari skonnortu þar til hún kom til
heimahafnar í Svendborg eftir árs
útivist.
1 Svendborg fór Lindi í mat-
reiðsluskóla og lærði einnig kon-
fektgerð. Hann helgaði sig matar-
gerðarlistinni upp frá því. Lengst
af starfaði hann á sjónum á flest-
um tegundum skipa og komst oft í
hann krappann. Ég sagði oft í
gamni við Linda að hann hefði níu
líf, þannig hefur lífshlaup hans
verið. Margar á ég endurminn
ingarnar um þennan hugljúfa
frænda minn sem öllum vildi gott
gera. Síðustu ár sin sem mat-
sveinn vann hann á flugvellinum í
Keflavík, en á hótelum hér í
Reykjavík starfaði hann nokkuð
fyrr á árum og var einnig með eig-
in rekstur um tíma.
Árið 1934 festi hann ráð sitt.
Eftirlifandi kona hans er Kristín
Gunnarsdóttir frá Völlum á Rang-
árvöllum, mesta myndar- og dugn-
aðarkona, sem staðið hefur við
hlið hans í blíðu og stríðu. Börn
þeirra eru: Guðrún, gift Ásgeiri
Þór Ásgeirssyni tæknifræðingi og
eiga þau tvö börn, og Gunnar, gift-
ur Sigríði Jóhannsdóttur og eiga
þau einnig 2 börn.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Linda fyrir samfylgdina, glaðværa
og létta lund, spaugsyrðin sem
alltaf voru á takteinum. Fyrir
hönd fjölskyldu minnar og móður
flyt ég Kristínu og börnum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Linda.
Guðmundur Jónsson.
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
VALGERDUR KRISTJANA SIGURGEIRSDÓTTIR
Bragagötu 25,
andaöist á Grensásdeild Borgarspítalans 16. ágúst.
Ásdís Kjartansdóttir,
Valborg Kjartansdóttir Clark,
Erla Ólafsdóttir,
Halldóra Ólafsdóttir,
tengdasynir og barnabörn.