Morgunblaðið - 18.11.1984, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. NÓVEMBER 1984
Plnrgmi Útgefandi nlþXaþiþ hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Aöstoöarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guömundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 10100. Auglýsingar: Aö-
alstræti 6, simi 22480. Afgreiösla: Kringlan 1, sími 83033. Áskrift-
argjald 300 kr. á mánuöi innanlands. I lausasölu 25 kr. eintakiö.
Milljarða mistök
Hhér á íslandi eru mistök í
fjárfestingum gerð í svo
stórum stíl, að þau eru augljós-
lega ein helzta ástæða þess, að
við búum við lakari lífskjör en
nágrannar okkar beggja vegna
Atlantshafsins. Sennilega hafa
þessi mistök aldrei verið meiri
en sðasta einn og hálfan áratug,
og nema milljörðum króna, ef
ekki milljarðatugum. Tvennt
sker sig úr, þegar fjallað er um
mistök í fjárfestingu: Krafla og
of stór togarafloti. í raun og
veru hefur aldrei verið fjallað
svo sem vera ber um þau ægi-
legu mistök, sem gerð voru með
byggingu Kröfluvirkjunar.
Ástæðan er kannski fyrst og
fremst sú, að menn hafa lengi
gert sér vonir um, að úr myndi
rætast. En eftir því sem árin
líða verður skuldabagginn vegna
Kröfluvirkjunar þyngri. Þess
vegna væri full ástæða til, að
fram færi rækileg athugun á
þeim mistökum, sem leiddu til
byggingar Kröfluvirkjunar með
þessum hætti, þótt ekki væri
nema til þess að forðast endur-
tekningar.
Það er ekki lengur deilt um
það, að við höfum keypt of
marga togara. Sú offjárfesting
er ein helzta ástæða þess, hve
útgerðin stendur höllum fæti og
afkoma landsmanna allra verri
en ella. Spurningin er hins vegar
sú, hvort hægt er að ráða bót á
þessum alvarlegu mistökum
með einhverjum hætti. Hingað
til hafa stjórnmálamenn ekki
haft manndóm í sér til þess að
takast á við það vandamál. Þess
ber hins vegar að geta, sem rétt
er, að í heilan áratug hafa for-
svarsmenn félagsamtaka út-
vegsmanna varað við þessari
offjárfestingu en talað fyrir
daufum eyrum.
Nýlega var frá því skýrt, að
hugsanlegt væri að fjárfesting,
sem nú nemur á þriðja hundrað
milljónum króna i sjóefna-
vinnslu á Reykjanesi, væri hugs-
anlega töpuð og jafnvel vonlaust
um, að nokkur rekstrargrund-
völlur væri fyrir þessari starf-
semi. Og í Morgunblaðinu í
fyrradag er frá því skýrt, að
skuldir hitaveitu Akraness og
Borgarfjarðar nemi hvorki
meira né minna en rúmlega ein-
um milljarði króna. Tekjur á
þessu ári munu ekki einu sinni
standa undir vaxtagreiðslum.
Aðeins 7.000 íbúar eiga að
standa undir þessum vaxta-
greiðslum og fjöldi útsendra
reikninga er aðeins 2.800. Þeir
notendur eiga að greiða vexti og
afborganir af rúmlega milljarði
króna. Þessir notendur greiða
nú fjórum sinnum hærra verð
fyrir heita vatnið en Reykvík-
ingar t.d.
Eðlilegt er að menn spyrji,
hvort hér sé nýtt Kröfluævin-
týri á ferðinni. Auðvitað er það
ekki í þeim skilningi, að þessi
hitaveita skilar tæknilega því,
sem að var stefnt. En bersýni-
legt er, að fjárhagsgrundvöllur-
inn er enginn, hvernig sem það
dæmi hefur litið út i upphafi.
Hér hafa verið nefnd fjögur
dæmi um rangar fjárfestingar,
sem kosta landsmenn gífurlega
fjármuni og halda niðri lífs-
kjörum í landinu. í öllum tilvik-
um eru það stjórnmálamenn og
embættismenn, sem úrslitum
hafa ráðið. Á Sauðárkróki er
verið að byggja steinullarverk-
smiðju, sem miklar deilur hafa
staðið um. Einkaaðilar hafa var-
að sterklega við þessari fram-
kvæmd og talið hana byggða á
hæpnum forsendum. Á Húsavík
hefur í nokkur misseri verið
rætt um pappírsverksmiðju.
Vafalaust hefur verulegu fé af
skattpeningum almennings ver-
ið varið í þær athuganir, en
einkaaðilar, sem þekkingu hafa
á pappírsvinnslu, hafa alltaf
gert sér ljóst, að þessar hug-
myndir væru byggðar á óvenju-
legri bjartsýni. Ef þessari vit-
leysu verður haldið áfram á
ástandið á íslandi eftir að
versna en ekki batna.
Sjálfsögð
innheimta
Eeins og allir vita, er leiga á
veiðirétti í laxveiðiám og
silungsvötnum orðin umtalsverð
atvinnugrein. Leigugjaldið er
svo hátt, að almúgamaðurinn
hefur ekki efni á því að stunda
laxveiðar en verður að láta sér
nægja silungsveiði. Auðkýfingar
koma frá ýmsum heimshornum
til þess að stunda þessa íþrótt og
er allt gott um það að segja.
Þessi leigustarfsemi er svo
arðbær, þegar fram í sækir, að
einstaklingar og samtök þeirra
eru tilbúnir til að leggja fram
verulega fjármuni til þess að
rækta upp ár og vötn, vegna
þess hagnaðar, sem í vændum
er.
Það er því fráleitt, þegar
Landssamband veiðifélaga
kvartar undan því, að Veiði-
máiastofnun taki greiðslu fyrir
kostnað við rannsóknir. Þessa
þjónustu á að sjálfsögðu að selja
fullu verði. Þeir sem að þessari
atvinnustarfsemi standa eiga
ekki rétt á því fremur en aðrir,
að almenningur leggi þeim til fé.
Slíkar greiðslur tíðkast hjá
rannsóknastofnunum annarra
atvinnuvega og í þeim tilvikum,
þar sem það er ekki gert er
sjálfsagt að taka það upp. Sú tíð
er liðin, að endalaust sé hægt að
seilast í vasa skattborgaranna.
Á afmæli Svavars
Annars staðar í Morgun-
blaðinu í dag er 75 ára
afmælis Svavars Guðna-
sonar minnzt með sam-
tali eftir ritstjóra blaðs-
ins, Svavar Guðnason
situr nú í öndvegi ís-
lenzkra listmálara og nýtur þeirrar
virðingar sem vera ber. Hann er í senn
frumkvöðull og brautryðjandi, ekki ein-
ungis hér á landi heldur einnig á öðrum
Norðurlöndum, og þá ekki sízt í Dan-
mörku þar sem hann skipaði sér í flokk
með fyrstu afstraktmálurum landsins.
Frægð Svavars er mikil og nær langt út
fyrir landsteinana. Hann er raunar einn
af örfáum Islendingum sem eitthvað eru
þekktir erlendis og hefur borið hróður
íslenzkrar menningar, og þá ekki sízt
myndlistar, víða um lönd. Þeir fóst-
bræður, Svavar og Halldór Laxness,
hafa verið á sama báti hvað þetta varð-
ar, enda kunna þeir vel að meta list hvor
annars og það mikilvæga starf sem þeir
hafa innt af hendi fyrir land sitt og
þjóð. Halldór Laxness hefur skrifað rit-
gerð um mikilvæga list Svavars Guðna-
sonar og má vísa til hennar á þessum
tímamótum.
Að vísu er það svo að andrúm manna
eins og Svavars Guðnasonar er ekki
nógu áberandi í því æsandi fjölmiðla-
þjóðfélagi sem við nú stöndum and-
spænis. Um þetta ættu íslendingar að
hugsa og gefa því rækilega gaum, hvort
það sé rétt mynd sem birtist af þjóðfé-
laginu í fjölmiðlum, þegar vart heyrist
þar í mönnum eins og Svavari Guðna-
syni fyrir skvaldri og afvegaleiðandi
hávaða. Sveinn Björnsson listmálari
hefur minnzt á þetta við þann sem hér
heldur á penna og sagt þessi athyglis-
verðu orð: „Ég hef saknað Svavars úr
þjóðlífinu. Það ber allt of lítið á honum,
en of mikið á ýmsum öðrum. Hann ætti
sízt að hafa sinn munn byrgðan. Svavar
er litameistari íslenzkrar myndlistar.
Hann hefur aldrei hugsað um að selja.
Nú er hann slæmur til fótanna, en höf-
uðið er gott. Það hefur alltaf verið í lagi.
Við eigum að leiða Svavar til hásætis.
Ekki fyrir hann, heldur okkur."
Um leið og ástæða er til að íhuga orð
þessa hugmyndaríka listmálara, Sveins
Björnssonar, og huga að þeim á afmæl-
isdegi Svavars Guðnasonar, er gaman
að rifja það upp að Svavar tók þátt í
sýningu í Danmörku nú í sumar og voru
þar fram bornar vatnslitamyndir meðal
annars, en þær þykja mikil gersemi og
bera birtunni á æskuslóðum hans á
Hornafirði fagurt vitni, enda urðu Dan-
ir enn einu sinni dolfallnir yfir þessum
íslenzka töframanni og sáu að enn er
slagkraftur í karli. Á það hefur ekki
skort þó að Svavar hafi setið í kyrrðum
hin síðustu ár og horft yfir leiksviðið
með góðlátlegu brosi.
Morgunblaðið sendir þeim hjónum,
Ástu og Svavari Guðnasyni, kveðjur á
þessum merkisdegi með ósk um að ís-
lenzka þjóðin fái að njóta Svavars sem
lengst, en list hans verður órjúfandi
þáttur í framtíð íslenzkrar menningar.
Fjölmiðlaskvaldur
Þegar talað er um fjölmiðla kemur
margt í hugann. Stundum virðist sem
fjölmiðlamenn telji sér trú um að völd
þeirra séu nær ótakmörkuð. Þeir geti
setið í skjóli hávaðans og fiskað enda-
laust á yfirborði samtímans, ef svo
mætti að orði komast. Állt of sjaldan
eru gerðar tilraunir í fjölmiðlum til að
skyggnast undir yfirborðið og draga upp
mikinn feng og góðan úr djúpunum. Allt
of margir verðmætir menn leita undir
steina til að forðast fjölmiðlagruggið.
Það er ekki síður ábyrgðarhluti vegna
þess hve okkar litlu þjóð er mikil nauð-
syn á að þeir taki sem oftast til máls
sem hafa eitthvað fram að færa. Það er
engu líkara en upp sé að risa í landinu
einhvers konar sjálfboðaliðssveit fjöl-
miðla. Þetta fólk virðist taka til máls
hvenær sem færi gefst og engu líkara en
það telji sig eiga að hafa síðasta orðið í
flestum málum. Á meðan sitja aðrir og
horfa á þessa leiksýningu enda þótt þeir
ættu margir hverjir fremur að vera á
sviðinu en þeir sem þar standa og láta
móðan mása. Þetta hlýtur að verða að
vandamáli svo mjög sem ýmsar þær
umræður sem eiga sér stað í þjóðfélag-
inu gefa ranga mynd af hugsunum og
tilfinningum þöguls meirihluta, sem svo
hefur verið nefndur. Þessi stefna í fjöl-
miðlum leiðir til þess að það verða ein-
ungis fáir útvaldir sem taka þátt í um-
ræðum hér á landi og við það myndaðist
eins konar yfirstétt eins og í öðrum
löndum, þar sem sama fólkið leggur
meira og minna til allt efni fjölmiðl-
anna. Við höfum átt því láni að fagna að
alþýða manna hefur ávallt lagt orð í
belg á íslandi. Þegar menn voru hátíð-
legir fyrir nokkrum árum skírskotuðu
þeir til þess að á íslandi væri ekki frjáls
fjölmiðlun heldur í stóru fínu löndun-
um, sem hafa upp á að bjóða blöð eins
og Times og Washington Post. Þar átti
frelsið að vera. En þegar að er gætt
kemur í ljós, að í slíkum fjölmiðlum eru
einungis hinir fáu útvöldu og miðla af
þekkingu sinni og kunnáttu, fordómum
eða hégómaskap allt eftir ræktun, upp-
lagi og innræti hvers og eins. Uppi yrði
fótur og fit á ritstjórnarskrifstofum
Washington Post ef þangað kæmi
bandarískur sjómaður eða á ritstjórnar-
skrifstofum Times í London ef þar birt-
ist allt í einu brezkur bóndi og óskuðu
eftir því að taka til máls um utanríkis-
stefnu viðkomandi landa eða önnur
mikilvæg þjóð- og menningarmál. Slíkt
er raunar óhugsandi hjá þessum svo-
kölluðu frjálsu fjölmiðlum. Sú mynd
sem fjölmiðlar draga upp af samtíðinni
er langt frá því alltaf nákvæm eða rétt
— þá er fréttamat og túlkun atburða oft
illa brengluð. í sjónvarpi var t.a.m.
mikill fréttaskýringaþáttur um banda-
rísku kosningarnar ekki alls fyrir löngu.
Annars ágætur, en þó datt engum í hug
sem þar kom fram að Reagan hefði ver-
ið endurkjörinn af málefnalegum
ástæðum.
Hér á landi höfum við aldrei verið úr
tengslum við grasrótina sem svo er
nefnd. Hún hefur ávallt tekið þátt í fjöl-
miðlastarfsemi á íslandi sem betur fer,
en þó virðist þróunin því miður vera sú,
að æ færri úr þeim röðum taka til máls,
en æ fleiri sjálfskipaðir varðhundar
opinberrar hugsunar gefa kost á sér.
Það verður hnýsilegt að sjá niðurstöður
könnunar Hagvangs á gildismati íslend-
inga, en fyrirtækið vinnur í samræmi
við Gallup og hefur því fullt traust sem
fjölmiðlar hafa ekki.
Við skulum íhuga þessa þróun, því að
við viljum að alþýða manna á Islandi,
kjarni þjóðarinnar í sveitum og við
sjávarsíðuna, leiki ávallt hlutverk bú-
andkarlsins og geri sig digra ef á þarf
að halda. Við skulum varast fjölmiðla-
yfirstétt og hafa það frelsi sem við erum
vön, en aðrar þjóðir ekki. Það er frelsi
ræktaðs almennings sem er ekki sama
um það umhverfi og það þjóðfélag sem
hann býr í. Eins og sagt var erum við
því miður stödd á tímamótum í þessum
efnum og má einungis nefna lítið dæmi.
Þegar í útvarpinu er óskað eftir því að
menn leggi eitthvað til málanna í
skáldskap, til að mynda ef óskað er eftir
vísubotnum, er engu líkara en þeir sem
því stjórna hafi ekki hugmynd um hefð
íslenzkrar braglistar og taki þátt i
íþrótt ambögumeistaranna án nokkurr-
ar þekkingar. Það er ekki að sjá að þetta
fólk viti að til eru stuðlar og höfuðstafir
í íslenzkum vísum en láta allt yfir sig
ganga vegna vanþekkingar, að því er
virðist. Svona þáttum eiga þeir auðvitað
einir að stjórna sem hafa þekkingu og
geta leiðbeint fólki og ræktað. Annað
dæmi eru viðræðurnar við Friedman i
sjónvarpinu. Ef viðmælendur hans
hefðu verið læknar, væri nú atvinnu-
leysi í þeirri stétt.
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. NÓVEMBER 1984
REYKJAVfKURBRÉF
laugardagur 17. nóvember
Blaðamennska
og verðmæti
Margt er að sjálfsögðu gott í íslenzk-
um fjölmiðlum, sumt jafnvel verðmætt,
en því miður er það ekki ýkjamikið nú
orðið. Blöðin eru orðin full af yfirborðs-
legum samtölum sem oftast eru inni-
haldslausir langhundar — og þá afar oft
við sama fólkið sem hefur auðvitað æ
minna að segja af skiljanlegum ástæð-
um. Margir eru viðþolslausir af þörf á
athygli. Þessi þörf er eins og þorstinn í
helvíti, svo að vitnað sé í Þórberg. Það er
ekki nóg að vera einhvers konar sam-
tímapoppari eða í fínum stöðum til að
vera merkilegt viðfangsefni. Það virðist
að vísu vera nóg í heimsblöðunum, þar
sem nöfn og embætti skipta öllu máli en
minna það sem menn hafa til brunns að
bera. íslenzk blöð ættu að gera sér far
um að grafa dýpra en reglan er og reyna
að draga fram í dagsljósið það fólk sem
býr yfir óvenjulegum verðmætum, mik-
illi reynslu, hugmyndaauðgi og þá ekki
sízt frjóu og mergjuðu tungutaki sem
hefur verið aðal íslenzkrar menningar
frá fyrstu tíð.
Blaðamenn eiga að sækja í þessa fjár-
sjóði fyrst og síðast. Það verður að grafa
til gullsins. Lengsta leið sem til er má
segja að sé frá vörum eins manns á blað-
ið hjá öðrum. Valtýr Stefánsson ritstjóri
varðaði íslenzkum blaðamönnum veginn
að þessu leyti og þeir ættu að hafa
brautryðjandastarf hans sér til fyrir-
myndar og sækja í þann uppbyggilega
fróðleik og þá mikilvægu reynslu sem er
þess virði að varðveitast. Valtýr sagði
einu sinni um blaðasamtöl: Það sem
maður ekki man er ekki þess virði að það
sé prentað í Morgunblaðinu (!) Hann
upplifði fólk eins og listamaður og
breytti lífsstarfi sínu í merkilegan fjár-
sjóð. Hann notaði ekki segulbönd sem
geta verið blaðamönnum skeinuhætt
freisting til lélegra vinnubragða, þótt
góð séu í öflun staðreynda og forvinnu
ýmiss konar. Morgunblaðið var ekki ein-
ungis pólitískt tæki í höndum Valtýs og
Jóns Kjartanssonar — og hefur raunar
aldrei verið, allra sízt síðustu árin. Það
er frjálst blað og hefur mikinn arf að
ávaxta. Með því móti einu er hægt að
skapa trúnaðartraust milli blaðs og les-
enda og það eiga fjölmiðlamenn að
muna, að fólk lætur ekki mata sig á
hverju sem er og tekur öllu sem í blöðum
stendur með miklum fyrirvara sem bet-
ur fer. Islendingar hugsa sitt og láta
ekki mata sig, ekki eingöngu. Þeir velja
úr verðmæti hvað sem fjölmiðlunum líð-
ur. Og sem betur fer er oft fróðlegt og
uppbyggilegt efni í íslenzkum dagblöð-
um, en því miður ekki nóg miðað við
magn. Við stækkun Morgunblaðsins og
aukinn og betri tækjakost verður lögð
áherzla á þetta ræktunarstarf í blaða-
mennsku. Stjórnendur blaðsins vita að
þeir hafa lesendur á bak við sig í þessari
viðleitni sinni. ,
Bókina til vegs
og virðingar
Sjónvarpið er ásamt Morgunblaðinu
sterkasti fjölmiðill þjóðarinnar. Útvarp-
ið gegnir einnig mikilvægu hlutverki og
ber einatt á borð afar gott efni, þó að
rusl sé innan um. Með aukinni sam-
keppni frjálsra útvarpsstöðva mun efni
ríkisútvarpsins batna frekar en versna,
enda er það lögmál að samkeppni veitir
aðhald. Hún er eldur sem menn skírast í.
Oft er kvartað yfir sjónvarpinu og má
segja að ástæða sé til þess, að minnsta
kosti oft og einatt.
íslenzku þjóðinni er gífurlega mikil-
vægt að sjónvarpið sé sterkur og góður
miðill, ekki sízt þegar á það mun reyna á
næstu áratugum hvort íslenzk tunga og
menning halda velli í samkeppnínni við
erlenda ásókn. Engin ástæða er til að
ætla annað en svo verði. En þó er nauð-
synlegt að við höldum vöku okkar og
herðum róðurinn. Nálægur veggur hitn-
ar þegar hinn næsti brennur, segir í
gömlum bókum. Þingsályktunartillagan
sem Alþingi íslendinga samþykkti á síð-
asta þingi þess efnis að bæta og leggja
áherzlu á íslenzkukennslu í skólum og
meðferð tungunnar í fjölmiðlum ríkisins
var stórmerkilegur áfangi, en nú verður
fjárveitingavaldið að sýna að það fari að
vilja Alþingis í þessum efnum og veiti
það fé til andlegrar uppbyggingar sem
nauðsynlegt er. Alþingi hefur lýst yfir
vilja sínum og þó afkoma ríkisins sé ekki
burðug verður ekki undan vikizt. Fjár-
veitinganefnd verður að marka stefnu að
vilja Alþingis og embættismenn í fjár-
málakerfinu eiga að gera sér ljósa nauð-
syn þess að þetta mál hafi forgang, enda
er það yfirlýstur vilji Alþingis. Vonandi
sýna menn í verki að mark sé takandi á
halda velli svo mikilvæg sem hún er og
hefur ávallt verið. Stjórnvöld verða að
koma bókinni til hjálpar svo að hún geti
staðizt samkeppnina. Góð bók er bezti
félagi sem við eigum. Hún er mikilvægur
viðburður út af fyrir sig. Góð bók á það
skilið að af henni sé ekki greiddur sölu-
skattur og henni sé komið á framfæri
við sem flesta. Hún á ekki að vera mun-
aðarvara. Hún á að vera almennings-
eign. Við skulum hefja bókina aftur til
vegs og virðingar með þjóðinni því að þá
mun henni betur farnast en ella. Hitt er
svo annað mál að það er ekki nóg að
segja að bókin eigi að halda velli, heldur
verður að fylgja með: hvaða bók? Það er
engin ástæða til að alls kyns rusl í bóka-
formi sé í hvers manns höndum og er
það sú hliðin sem snýr að bókaútgefend-
um hér á landi. Þeir verða að vanda bet-
ur til útgáfustarfsemi sinnar, hugsa
minna um metsöluævintýri og sölu-
mennsku og gera sér grein fyrir að hin
raunverulegu verðmæti eru ekki pening-
ar, heldur það sem þeir hafa fram að
færa. Það er ekki nóg að biðja hvern sem
er að skrifa bók um hvern sem er, e.t.v.
einungis vegna þess nafn hans er þekkt
að einhverju leyti, og rubba svo bókinni
upp á skömmum tíma þótt hún gæti orð-
ið metsölubók á jólamarkaði. Það verður
ekki spurt um hverjir hafi staðið að bók-
um heldur hvernig bækurnar eru. Þeir
útgefendur sem vilja að bókin nái aftur
sínum fyrra sessi verða að líta í eigin
barm og heita því að vanda eins og unnt
er til þeirra bóka sem út eru gefnar. Þá
— og einungis þá — mun bókin halda
velli. Og þá fyrst verður bókaþjóðin
réttnefni.
„Bladamenn
eiga að sækja í
þessa fjársjóði
fyrst og síðast.
Þad verður að
grafa til gulls-
ins. Lengsta
leið sem til er
má segja að sé
frá vörum eins
manns á blaðið
hjá öðrum.
Valtýr Stef-
ánsson ritstjóri
varðaði ís-
lenzkum blaða-
mönnum veg-
inn að þessu
leyti og þeir
ættu að hafa
brautryðjanda-
starf hans sér
til fyrirmyndar
og sækja í þann
uppbyggilega
fróðleik og þá
mikilvægu
reynslu sem er
þess virði að
varðveitast."
Brjóstmynd af Valtý Stef-
ánssyni gerd tf Ásmundi
Sveinssyni.
1. apríl, 1924. Miðsíða Morgunblaðsins daginn sem þeir Jón Kjartansson
og Valtýr Stefánsson tóku við ritstjórn blaðsins.
samþykktum þingsins og viljayfirlýsing-
um þess.
Margt er merkilegt í sjónvarpinu,
sumt stórmerkilegt. Þótt ekki væri ann-
að í íslenzka sjónvarpinu í hverjum
mánuði en jafnstórkostleg listaverk og
Lér konungur eða Kagemuhsa eftir
Kurosawa væri starfsemi þess réttlæt-
anleg. Sjónvarp byggist á möguleika
kvikmyndavélarinnar. Það er annar
miðill en ritað mál eða útvarp. Enginn
miðill getur staðið kvikmyndavélinni á
sporði, þegar henni tekst að bera á borð
fyrir áhorfendur annan eins leik og hjá
Sir Lawrence Olivier í Lé konungi og
jafneftirminnilegan veruleika og í
snilldarverki Kurosawa.
Þá er ekki síður mikilvægt að íslenzk
tunga sé rækilega ræktuð í ríkisfjölmiðl-
unum og er skemmtilegt til þess að vita
að menn eins og Þórður í Haga séu taldir
eftirsóknarvert viðfangsefni í sjónvarpi.
Slíkt fólk er verðugir fulltrúar íslenzks
þjóðlífs og það er skemmtilegra að búa á
Islandi meðan rödd þeirra heyrist en
ella mundi. Við eigum miklar og merki-
legar bókmenntir um þetta fólk á ís-
landi, reynslu þess, drauma, hugsanir og
tungutak. Við megum ekki slíta tengslin
við þennan þátt menningar okkar í þeim
ólgusjó og umróti þjóðfélagsbreytinga
sem við nú upplifum. Og bókin verður að
M n B l.-N R I. A . I »
ryplrUgalamUi
fhalð
og framsókn
Hiaiti Binrissa S Cl
varp
E.s. „Bullfoss
fir frá R'tkjatik IT. ar
Mlt U MUL
Naakvnl rflirfwudi .heyti
Lanfi .irfnn.kn fyrir rit
•Ijúrnir trljuin vi« nþarfa. þ.r
e« hla »v«,r .irfnaiM b*»t
p.i praa afh-ina (rliS. a« alaíi* þrim á aparSi.
aá T rtrn ror. aS .Saláhcralan j paS hrflr Uka trriS ákaflrta
yrrSi lúf* á paS. aS »kjra arm auSycrt fyrir okknr aS trra fram
fnmilrra^ fr* pri. arm (eriat f.ramrnn, mil
WanlanHt n* innan. rflir pvi, arm p,| krrrt am latiS hefir rrriS
rto bla8«in» Iryfir. |ofa fariS út fjrrir landateina. pá
V * Ihom rvo á, aS paS tjr meat bafa blaaaS riS nkknr
u vrrt. aS Irarndurnir kynnial aSsrrS r manna. rr vi
arm bral kSjpim o* áataaSnm allra foUkomnari o( hrtri, rn hjtr
•tjrlta. til þraa aS nlfóB aó n* aipninn •« fálrktinni h. ima,
■Oattariimr pvrrri, rr aivnar. yrl | Hjrrna nm áriB, prfar viS f
nr orSiS ajrrlrja viSajárrrrSur vna ajálfalrSÍS, pá var atofn
lijar i fámrnnmu. j Prwnaóhuarflokkar. .il aS amkja
bpaaair mriri porf n ofiaat mm(>* hraoallrfw ófram rn áSur
ÓSnr, aB þaS takiat. aS dra(a ór I inn.nland.nmbólum
prraúnulrgum iUdailnm, avo lriSirj Og var paS eift nrma
•pnivt til gagnkvrm. akilnmp ó Nn I rtyndinm fór paS
milli atjrtta *f aSila. Rn mrS vax-jafalmál |ma ftokka vw kaan'l
aadi anndrung vrrilnr rrfiSara vaiiB, aB paS bafSi variS batnr
tim > iKrrianarmál pjSSarinoar.1 krmiS utan póliUakra flokka, rina
1 irr vtr afgreitt arm lo* frá
Alpinfi frv. til lam om hráSa-
if nokknim vére
r bóiat viB aS ISyin
Ugri ihnpmál en t fljótu braySi li'mtiania aS halda aB almann
virSiat. | in(i, kjóarodum. Hllnm prim om-
P«a ekrl pó prmr grtiS. aS bótom. arm ajnilryt rar aS mttn
pá teljum viS bm fari, ef hjrr viS — eSa naaln nnhvern
I framtlSinni lekat aS <i(le l'ma átt riS.
fyr r aker hafta o* banna Sa(a| SjálfatvSa rikiS fjakk fram
vor t pjóStriund jrrta fvn ..'.knarflokkinn i
•hvrrjum, aem um paS vill kuma.1 (>«
haim aanninn um paS. aS pvi haldiS áfram á
bioaalrgra er yfir andlrm «* rf»* - pó manm ymti .ynat, aS á
irm Ufi PjóSarinnar, -M-m r.n.Iak fr._h.ldiS rripi .8
Unmrnir kafa mr ri áb> r«B o* -i8 )Mt. hrtr kUr nn
** Teki* ‘“'trypii mm hl.Sij.h rfkiS okkar a miljónir. Oy P* u, ,,Dd_ ftytjoal.
h»*an a« pvi vtlaS aB paS ynni ra.nd.*i«t fbaldaflokknr á«
Inm, poim arm kn«oa Ul «00«
I sóSrar framtiSar tyrir ot
nvr« »ion. arm vit* bvr lan«1
emm komnir aftnr ór, arm
llka rSa hafa kogboS om kve
l*n*t álriSa vUI ri«nm *8 «*U
komiat. rS prim I avip pyki «n*tnr
Prtr *rm *já rS v«
purfam áfram.
Kn pr'r am vnir nB nala rrf
iMrikunnm rkki .iSnr m tSrir,
bráSlr*. «já prir a« hjrr vrrS
ri«i htfin v'.kn áfrnm. hjer
v.rSnr fyrat *S Ijrtt* á aknld*
ba(«amim áSur rn viB irrtnm *r-
UE(ir htldiS . filinna fram rft-
ir vaí-"
Petta rr mark o* ntrfna tbalda-
flokkaina. ..aS hatda I p.S *■
«r" - þ «. »8 pjóSio aökkvi rkk.
Irnjrra I «fn«lr«t AajálfatrSi. p«8
n lika aó rina atefna, arm trk n
«rti (il mnna apar.B loSnnst P«irre mmn i
M| peunen tbna. arm »«ib «««0 frv. nrt okknr
(ilda, avo arn. ýma vrfnaSar «rr....ii«nlanat I fyratn.
,r« Al«rn«ur .kéfatn.Snr fellur umnrBurnar lýati 8vrmn
ajeratóSai frá prárra hredi. I
inni vore vlet aomir ór
flokki frv. fylgjandi m
þvl mótfalluir,
ata«an hjá peim
fyrir aS Iryfa frv. avo
«an« «e«nnnt þm«i«. .6
nmSiat af farmi pttrre *kipo.
vamtanlr* rrn nirvtu d*«*
arttn aem .kilyrBi «8 atjArnm
a«i aS itySja frv tll I***
■Sflittninaabenn á yraaum
>rm er bor 8 fram af
rtlaSi aS rlna milj kr •
pnrfa aS ótveyn rikiatjASi p-(ar
á prvno ári. nnk praa tvkjoa.ika
IrlSir af nýnrilum IS«nm
«> innhrlmta rldri tollrna mril
«rn«tavlSauk*. O* rftir nS
jnr hrfi nó fm*« hrá«ahlrtr«»
y'irlll .vfir ka« rlkiaajóSai... *«t