Morgunblaðið - 29.11.1984, Blaðsíða 48

Morgunblaðið - 29.11.1984, Blaðsíða 48
48 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. NÓVEMBER 1984 SATT-plöturnar þrjár Hljóm- plotur Siguröur Sverrisson Nokkuð er nú um liðið frá því að 3ATT, Samtök alþýðu tónlistar- nanna og tónskálda, sendi frá sér lafn þriggja hljómplatna með ’fni, sem varla hefði fengið tæki- færi á að komast á plast nema fyrir tilstilli samtakanna. Á plöt- jnum þremur eru 31 lag og að jjálfsögðu er afreksturinn mis- jafn. Plöturnar eru þó þannig sett- ar upp, að hver þeirra verkar sem nánast sjálfstæð eining og verður því fjallað um hverja fyrir sig í 3tuttu máli hér að neðan. Danny Joe Brown Band Danny Joe Brown Band Epic Rétt er að taka það fram áður en lengra er haldið í þessum dómi að umrædd plata er hreint ekk ný af nálinni, heldur nærri þriggja ára gömul. Þar sem hana hefur hins vegar ekki rekið á fjörur mínar fyrr en nú finnst mér full ástæða til þess að fjalla aðeins um hana. Danny Joe Brown er söngvari þessa flokks og hóf reyndar upp- haflega feril sinn innan veggja Molly Hatchet, kunnrar suður- ríkjarokksveitar. Eftir tvær plötur með þeim flokki var skipt um söngvara — aðdáendum Molly Hatchet til mikillar furðu — og við tók Jimmy nokkur Far- rar. Danny Joe stofnsetti hins vegar eigin sveit og skírði hana í höfuðið á sjálfum sér. Síðar sneri hann aftur í raðir Molly Ýmair flytjendur Satt-1 SATT Stjarna þessarar plötu er í mín- um huga Sverrir Stormsker og það nokkuð auðveldlega. Þó eru á plöt- unni mörg góð lög. Lag Sverris, Ég bið þig frá okkur til beggja, er ekki aðeins fallegt lag, heldur er það ágætlega sungið og textinn bráðsmellinn. Af öðrum lögum á þessari plötu finnast mér Rósir og lof eftir Ág- úst Ragnarsson, Hvar er friður eftir Bergþóru Árnadóttur og Steinsteypurómantík eftir Ingva Kormáksson vera best. Lag Ág- ústs ber þess glögglega merki að þar fer rokkari af eldri skólanum. Lag hans, Rósir og lof, er sterkt en Hatchet og söng m.a. á nýjustu plötu þess flokks. Það verður að segjast eins og er að þessi eina sólóplata Danny Joe Brown sver sig eins rækilega í ætt við Molly Hatchet og frek- ast er kostur. Lagasmíðarnar eru ákaflega keimlíkar og allur hljóðfæraleikur er ákaflega suð- urríkjalegur. Þetta kunna að hljóma sem ósannfærandi um- mæli um hljómsveit en fyrir unnendur suðurríkjarokks er þetta nokk sama. Þessi plata Danny Joe Brown- -flokksins er um flest fyrirtaks- gripur. Lögin eru góð, hljóðfæra- leikurinn ágætur en það er helst að hljómgæði plötunnar séu fyrir neðan meðallag. Undarlega matt „sánd“ á öllu. Hvað um það, Danny Joe Brown getur vel við þetta uppátæki sitt unað þótt aldrei verði um hann sagt að hann hafi tekið upp frumlegheit- in á kostnað einhvers annars. þó hefði mátt vanda sönginn betur í upphafi þess. Lagið hennar Berg- þóru er mjög gott og textinn hefur að geyma boðskap, sem okkur ætti öllum að vera ofarlega í huga. Lagið hans Ingva er ljómandi ágætt og kemur mun betur út en hitt framlag hans á plötunni, Des- embersíðdegisblús, enda syngur hann ekki sjálfur. Úr því að ég minnist á innihald textans hennar Bergþóru má ekki gleyma Halldóri Fannar. Hann gat sér gott orð á Rimlarokkplöt- unni, sem kom út 1982, en hafði áður leikið i fjölda sveita. Halldór hefur einstakt lag á að semja ein- læga texta, sem hafa einhvern boðskap. Ég er ekki tiltakanlega hrifinn af lögunum hans en það er bara minn smekkur. Textarnir eru hins vegar góðir. Ýmsir flytjendur Satt-2 SATT Allar eiga plöturnar þrjár frá SATT sínar stjörnur. Á Satt-2 eru það án nokkurs vafa Eiríkur Hauksson og Magnús Þór Sig- mundsson, sem standa upp úr. Lag Magnúsar, Poetry, er einkar lag- legt og söngur hans sömuleiðis. Hann sýnir hér enn eina hlið á sér og er án efa einhver allra fjölhæf- asti „poppari" þessarar þjóðar. Eiríkur á ekki lagið sem hann syngur, heldur kunningi hans, en söngur rauðhærða rokkarans er á þann veg að maður fær gæsahúð af að hlusta á lagið. Þarna fer rokksöngvari sem kann sitt fag. Annars hafði ég sennilega einna mest gaman af þessari plötu — mest fyrir þá sök að lögin eru vel flest í hressari kantinum. Þó eru þarna tvö bræðingslög, sem ég kann ekki alveg að meta. Það vantar ekki, að þau eru ágæt í flesta staði en mér finnst þau minna allt of mikið á Mezzoforte og það er alveg nóg að hafa hana. Éinar Vilberg kemur hér aftur fram á sjónarsviðið eftir langt hlé með Iagið That’s all. Nokkuð snot- urt og með því betra, sem ég hef heyrt frá honum. Á undan honum kyrjar Máni Svavarsson (DRON) lagið Allright. Mér finnst það ekki neitt til að taka kollhnis og þykist vita að Máni getur betur. Á hinni hliðinni er lag Sævars Magnús- sonar, Living to fa.ll, ágætt en líð- ur aðeins fyrir matt „sánd“. Þar á undan er Creature — hresst lag. Ýmsir flytjendur Satt-3 SATT Óneitanlega stingur Satt-3 dá- lítið í stúf við hinar plöturnar, sem komu út í sama pakka. Sum laganna eru bráðskemmtileg að mínu viti og vafalítið er þessi plata sú frumlegasta af þeim öll- um — án þess þó hér sé um neinar byltingar í íslensku tónlistarlífi að ræða. Grafík ríður á vaðið með vél- mennið sitt, Robotinn, og finnst Talk Talk It’s My Life EMI/ Fálkinn Gamli risinn EMI virðist sem óðast vera að braggast eftir að hafa setið gersamlega eftir þegar nýbylgjan hóf innreið sína fyrir svona fjórum árum. Eftir að hafa verið leiðandi fyrirtæki um langt árabil sátu EMI-menn skyndilega uppi eins og nátttröll úr takt við tímann. Þetta hefur breyst mjög. Talk Talk er nú eitt af trompum þessa plötuveldis. Mér fannst ekki tiltakanlega mikið til þessarar plötu Talk Talk koma þegar ég heyrði hana fyrst. Veigraði mér eiginlega alltaf við að hlusta á hana til hlítar með umfjöllun fyrir augum. Undan því varð þó ekki komist og loksins þegar ég gaf mér tíma til þess að hlusta á plötuna varð ég undrandi í meira lagi. mér ég oft hafa heyrt Grafík gera betri hluti. Qtzjí, Qtzjí, Qtzjí fylg- ir á eftir með Tímabundið von- leysi. Lag sem er mjög í anda Þeys en „sándið" enn grautur. Sama vandamál herjar á Tappa Tíkar- rass í Sperglum. Gott lag en hljómurinn ægilegur. Þarna á milli er Henry — hið ágætasta lag. Ég er aumingi, í lok fyrrihlið- ar, er sömuleiðis ágætt. Flutt af Þarmagustunum. Síðari hliðin hefst á Part Magn- úsar Guðmundssonar (áður m.a. í Þey). Dálítið dulúðlegt lag í flutn- ingi Með nöktum, en þannig er Magnús. Bylur fylgir á eftir með Rugl, ágætis framlag, en síðan fer þrettándinn að þynnast. Lögin, sem á eftir koma, eru ekki neitt til að æsa sig yfir flest hver. Lokalag- ið, 14.40, er þó nokkuð smellið ef lag skyldi kalla. Ekki aðeins hafði ég tekið al- gerlega skakkan pól í hæðina í öndverðu með því að heykjast á því að skrifa um plötuna lengi vel heldur kom hún mér svo rækilega á óvart loks þegar á hana var hlýtt, að mér er til efs að þetta herrans ár 1984 hafi fært mér óvæntari glaðning. (Það er helst að tölva Happdrættis Háskólans hafi slegið henni við er hún skenkti mér vinning í byrjun árs, vafalítið fyrir algeran misskilning.) Á bak við vandaðan söng Mark Hollis standa vel uppbyggð, skemmtilega spiluð og laglega út- sett lög. Það er kannski ekki að undra eftir allt saman að tvö lög af þessari plötu, It’s My Life, sem er virkilega gott, og Such A Shame, hafi náð vinsældum. í mínum eyrum er Talk Talk dæmi um einkar vel heppnaða hljóm- sveit, sem leikur nútímapopp eins og það gerist hvað allra áheyri- legast. Kaupið hana þessa. Ekki frumlegur en skemmtilegur Óvæntur glaðningur Gömlu lummurnar — 6 Elementary, minn kæri Watson Snillingurinn og andstæða hans — Nigel Bruce og Basil Rathbone sem Watson læknir og Sherlock Holmes. Myndbond Árni Þórarinsson Hvaó eiga Forrest Holger-Mad- sen, Harry Benham, William Gill- ette, John Barrymore, Eille Norwood, Carlyle Blackwell, Clive Brook, Arthur Wontner, Raymond Massey, Robert Rendel, Basil Rathbone, Peter Cushing, Christo- pher Lee, John Neville, Douglas Wilmer, Ronald Howard, Robert Stephens, Nicol Williamson og Chrístopber Plummer sameigin- legt? — Elementary, minn kæri, þeir eru allir leikarar sm hlotnast befur sá heiður að leika konung einkaspæjaranna, Sherlock Holm- es, í kvikmyndum og vantar þó mörg nöfn enn í rununa. Fáar ef nokkrar aðrar persón- ur úr bókmenntum hafa orðið uppistaða jafn margra kvik- mynda og þeir félagar, Holmes og doktor Watson, — ekki aðeins í heimalandi höfundar, Eng- landi, heldur í Danmörku, Þýskalandi og Bandaríkjunum. Ástæðan er elementary: Þessar persónur eru hrein snilld. Hinn alvitri en undarlega mannlegi rökhyggjumaður og kumpáni hans, læknirinn elskulegi og svolítið einfaldi, glíma þeirra við fulltrúa hins illa á þokusveipuð- um strætum Lundúna á tímum Viktoríu drottningar, — þetta sköpunarverk Sir Arthurs Con- an Doyle er listilega unnin af- þreying. Þeir Holmes og Watson hafa farið betur út úr samskiptum sínum við kvikmyndagerðar- menn en flestar aðrar frægar bókmenntapersónur. Þótt oft hafi verið farið út fyrir sögur Conan Doyle og ný ævintýri ort um þá félaga hefur það yfirleitt verið gert af trúmennsku við efni og anda. Stundum hafa menn reynt að gera gys að þess- um elskum, en slíkar paródíur hafa ofast snúist upp i and- hverfu sína. Fyrri hluti nafnarununnar hér að ofan er trúlega flestum lítt kunnur. Sherlock Holmes- myndir frá því fyrir 1940 eru sjaldséðar nú orðið. Vitað er að strax upp úr aldamótunum 1900 voru Ámeríkanar byrjaðir á stuttum einnar spólu myndum um Holmes, og 1908 voru frænd- ur okkar Danir komnir af stað með tólf slíkar stuttmyndir, þar sem fyrstnefndur Forrest Holger-Madsen var í aðalhlut- verki. Þessar gömlu Holmes- myndir frá fyrri hluta aldarinn- ar finnast varla annars staðar nú orðið en á kvikmyndasöfnum eða stöku hátíðum. Við getum þó nánast gengið út frá því að í þessum myndum öllum sé Sher- lock Holmes hávaxinn og grann- ur, skarpleitur og skýr til augn- anna og tottar stóra bogna pípu; Watson aftur á móti feitlaginn og frekar klaufalegur. Þetta er ímynd þeirra félaga bæði fyrr og síðar, þótt hver nýr leikari hafi lagt sínar áherslur í túlkuninni. Mennirnir sem stærstan þátt eiga í sköpun þessarar ímyndar eru Basil Rathbone og Nigel Bruce sem léku Holmes og Wat- son í alls fjórtán kvikmyndum í Hollywood á tímabilinu 1939 til 1946. Tvær fyrstu myndirnar, The Hound of the Baskervilles og The Adventures of Sherlock Holmes, voru, eins og lög gera ráð fyrir, sviðsettar á stílfærð- um Viktoríutíma, en hinar tólf í samtímanum. Þótt það sé auð- vitað hæpinn greiði við áhorf- endur að slíta þannig kyrfilega „gamaldags“ persónur út úr samhengi sínu og skella þeim inn í London fimmta áratugar- ins tókst þeim Rathbone og Brnce að halda reisn og mynd- irnar urðu sumar ágæt skemmt- un. Á íslenskum myndbanda- markaði gefst kostur á að kynn- ast þessum frægustu túlkendum spæjarans og læknisins á tveggja mynda spólu sem hefur að geyma sýnishorn beggja gerða, — The Adventures of Sherlock Holmes, sem er af gömlu sortinni, og Sherlock Holmes and the Voice of Terror, sem tilheyrir þeirri „nýju“. The Adventurs of Sherlock Holmes er byggð á leikriti bandaríska leikarans William Gillette frá því fyrr á öldinni, þar sem segir frá glímu Holmes og Watsons við erkióvininn og glæpaséníið Moriarty prófessor. Lengi framan af má ekki á milli sjá hvor verður ofaná, fulltrúi hins góða eða hins illa, en Mori- arty tekst að afvegaleiða Holmes á meðan hann undirbýr „glæp aldarinnar", þ.e. að ræna dýr- gripum bresku krúnunnar úr Tower of London. Þetta er nú ekki mjög rökheldur söguþráður, en myndin er barmafull af nota- legum, gömlum sjarma, þar sem myndataka Leon Shamroy legg- ur til andrúmsloftið og Rath- bone, Bruce og George Zucco í hlutverki Moriarty sjá um skemmtilegan leik. Hallærisleg- ir ungir elskendur, afar illa leiknir af Ida Lupino og Alan Marshall, ná ekki að eyðileggja það sem hinir þrír byggja upp. Sérstaklega er gaman að sjá Rathbone, þann mikilhæfa leik- ara, bregða sér í gervi kabarett- söngvara- og dansara í einu at- riðanna, og Bruce er óborgan- lega aulalegur Watson án þess þó að gera hann að marklausum trúði. Sherlock Holmes and the Voice of Terror, fyrsta „sam- tíma“ Holmes-myndin, gerð í miðju stríðinu 1941, er í eðli sínu skammarleg misnotkun á þessu indæla pari í þágu áróðurs. Þar eru þeir Holmes og Watson látn- ir takast á við leynilegar málpíp- ur nasista í London. En myndin heldur fjandakornið athyglinni og fyrirgefst margt, og er það ekki síst aðalleikurunum að þakka. Þetta er úrvals afþreyingar- spóla til minningar um gamlar kempur. Og í lokin má geta þess að vilji menn kynnast nýjustu útfærslunni á Holmes og Wat- son, þá býður a.m.k. ein mynd- bandaleiga í Reykjavík upp á Baskervillehundinn í einkar rennilegri og frísklega tekinni mynd, sem leikstýrt er af Dougl- as Hickox og hefur enska leikar- ann Ian Richardson í hlutverki spæjarans mikla. Stjörnugjöf: IV Adventnres of Sherloek Holmes Sherlock Holmes ud the Voiee of Terror ** The lloond of the Basketrilleti *<r<r
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.