Morgunblaðið - 10.07.1985, Side 34

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLl 1985
34
Minning:
Margrét Gunn-
arsdóttir í Von
Fædd 28. desember 1891
Díin 30. júní 1985
Við eigum að flytja á annað svið
eftir kenningunni.
Smáðum, þjáðum, legg þú lið,
lífs í baráttunni.
Svona orti Margrét Gunnars-
dóttir á góðum degi en hún lést
sunnudaginn 30. júní sl. eftir sjö
ára sjúkdómslegu.
Alltaf var Margrét í góðu skapi
þrátt fyrir veikindi, sem bundu
hana við rúmið. Það hlýtur að
hafa verið erfitt fyrir þessa at-
orkusömu konu að geta ekki leng-
ur beitt sér sem skyldi. En hugur-
inn var frjáls og gleðin yfir lífinu
takmarkalaus. Ahuginn fyrir fjöl-
skyldunni og barnabörnunum var
einlægur og hún vildi hag fjöl-
skyldunnar sem mestan.
Hugurinn var líka alltaf bund-
inn við Gunnarshólma og þar
fylgdist hún vel með öllu, sem þar
gerðist. Hún vildi vita allt um
hestana, folöldin og skepnurnar og
gleðin. leyndi sér ekki í andliti
hennar er hún lifði upp atvikin í
frásögnunum. Hugurinn var skýr
og skarpur fram á síðasta dag.
Margrét Gunnarsdóttir var fædd
28. desember 1891 á Þorbrands-
stöðum í Langadal í Húnavatns-
sýslu. Faðir hennar var Gunnar
Jónsson frá Glaumbæ i Skagafirði
og móðir hennar Guðríður Ein-
arsdóttir frá Bólu í Skagafirði.
Systkini Margrétar voru Jón
Gunnarsson verkfræðingur, lát-
inn, Þrúður Gunnarsdóttir hár-
greiðslukona, látin, Guðbjörg Jón-
asson í Winnipeg og Fríða Sellers
er býr í Kanada.
Þegar Margrét var eins árs
fluttu foreldrar hennar að Ysta-
Gili í Langadal, Húnavatnssýslu.
Margrét lauk prófi frá Kvenna-
skólanum á Blönduósi en fluttist
til Reykjavíkur 27 ára að aldri og
rak saumastofu þar með frænku
sinni, Gunnfríði Jónsdóttur.
Þann 12. maí 1921 giftist hún
Gunnari Sigurðssyni kaupmanni í
Von, Laugavegi 55, Reykjavík, þar
sem þau ráku kjötbúð, þar til
Gunnar lést 2. febrúar 1956.
Árið 1928 ákváðu þau hjónin að
reisa sér sumarbústað rétt fyrir
utan borgarmörkin en sumarbú-
staðurinn varð að glæsilegu búi,
Gunnarshólma, með 38 kýr í fjósi,
2.000 hænsni, 200 svín, auk þess
endur, minkar og refir og 120
kindur. Allt þetta var gert af
miklum stórhug og var búið byggt
á einu ári og án þess að taka eina
krónu að láni.
Þau Gunnar og Margrét eignuð-
ust fimm dætur, en þær eru: Gyða
Gunnarsdóttir, Guðríður, gift
Daníel Helgasyni flugumferðar-
stjóra, Sigríður, gift Jóhanni M.
Jónassyni stórkaupmanni, Auður,
gift Haraldi Árnasyni deildar-
stjóra, Edda, gift Konráði
Ádolphssyni skólastjóra.
Gunnarshólmi reyndist því mik-
ill griðastaður fyrir fjölskylduna
og stjórnuðu hjónin búrekstrinum
af mikilli hagsýni. Gott var þau
hjónin heim að sækja og heimilið
varð þekkt fyrir góðar móttökur
og rausnarskap.
Fáir gleyma töðugjöldunum að
Gunnarshólma, ekkert var sparað
í mat eða drykk og hljóðfæraleik-
arar léku fyrir dansi.
Margrét var ákaflega hlý og
elskuleg kona og var alltaf boðin
og búin að leggja lið ef á þurfti að
halda. Guðríður Einarsdóttir,
móðir Margrétar, dvaldi á heimili
þeirra hjóna i 30 ár, þar til hún
andaðist 97 ára, árið 1971. Mar-
grét hafði unun af ferðalögum og
fór nokkrum sinnum til Banda-
ríkjanna til að heimsækja systur
sínar og dætur.
Áttræð byrjaði Margrét að læra
að móta í leir með gamla fólkinu í
Norðurbrún er Reykjavíkurborg
rekur. Hún stundaði þetta í 6 ár og
náði slíkri leikni að aðdáunarverð
var og mörg listaverk hennar
prýða nú heimili dætranna. Hún
var bókelsk og hafði gaman af því
að kasta fram stökum og sendi oft
kveðjur í því formi. Eitt sinn var
hún að horfa á mynd eftir Ferró
og þótti hún heldur klúr. Þá orti
hún:
Séð hef ég Ferrós klæmska klór
kynjamyndir laga.
Saman emja í einum kór,
ástir, list og saga.
Eitt sinn var Margrét að lesa í
Paradísarheimt eftir Laxnes, þá
varð henni að orði:
Ekkert heilagt honum er
á himni og jörðu, því er ver.
Þó má lofa þetta kver,
Það ei illa í skápnum fer.
Margrét var trúuð kona og trúði
á framhaldslíf. Hún vissi hvert
stefndi í sinni sjúkdómslegu en
aldrei brást glettnin og kjarkur-
inn og áhuginn á lífinu sjálfu.
í dag verður til moldar borin
einn af höfðingjum islenskrar
bændamenningar er mun lifa
áfram í kvæðinu Gunnarshólma
eftir Kristján Jónsson frá Djúpa-
læk, þar sem hann yrkir um hjón-
in sem breyttu móum og melum í
iðgræna jörð:
Höfuðbýlis hús í hvirfing
hrauns við jaðar vegleg standa.
Snilldar þrifleg úti og inni,
hvar iðni sést til beggja handa.
Gunnarshólma grundir víðar,
gesta augum broshýrt fagna.
Þar fuglar, dýr og fjöldi gripa,
forvitni og undrun magna.
Konráð Adolphsson
Þann 30. júní lést hér í borg, frú
Margrét Gunnarsdóttir, kennd við
Von við Laugaveginn.
Fæddur 12. maí 1903
Dáinn 2. júlí 1985
Siggi Bjarna, eins og við kölluð-
um hann, verður lagður til hinstu
hvíldar í dag. Hann kvaddi þenn-
an heim á sólríkustu dögum árs-
ins, þegar fuglarnir syngja sem
glaðast og jörðin skartar sínu feg-
ursta.
Dauðinn virðist vera þversögn
við lífið sjálft þegar það hefir ver-
ið leitt til valda í náttúrunni, samt
er hann nálægur þá sem endra
nær, stundum sem lausn og líkn
eöa sem fæðing til nýs lífs í enn
sælli heimi.
Sigurður var búinn að vera
hjartasjúklingur í mörg ár og hef-
ir því dauðinn verið eina lausnin
fyrír hann.
Við Siggi vorum samstarfsmenn
í mörg ár, enda var ég mörgum
stundum á heimili þeirra hjóna
Sigga og Jónu Þorbergsdóttur
konu hans. Þar var gott að koma
og njóta glaðværðar og gestrisni
þeirra hjóna og saknaði ég þeirra
mikið er þau af heilsufarsástæð-
um fluttust búferlum til
Kópavogskaupstaðar.
Sigurður lærði ungur húsasmíð-
ar og stundaði það starf svo lengi
sem heilsa og kraftar leyfðu og
raunar lengur.
Hann reisti þeim hjónum ein-
býlishús að Seljalandsvegi 2 hér á
ísafirði og var þá vinnudagurinn
oft langur.
Efnin voru ekki mikil ogþá voru
ekki komin þau byggingalán sem
nú tiðkast og varð því að vinna
fyrst fyrir efninu og svo að fram-
kvæma bygginguna. Þarna bjó
hann þeim hjónum og sonum þeira
fallegt og þægilegt heimili.
Sigurður var náttúrulaginn
smiður og vandvirkur en Jóna
kona hans hannyrðakona, ræktun-
ar manneskja og blómaunnandi.
Iiögðust þau á eitt við að fegra og
prýða umhverfi sitt. Nú eru þau
horfin héðan úr jarðvist sinni og
er söknuður í sinni. Þau eru horfin
til æðri tilveru og bið ég minningu
þeirra guðs blessunar og þakka
samveruna.
Ykkur sonum þeirra Haukur og
Jón Karl og fjölskyldum ykkar
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Daníel Kristjánsson
Löngu og annasömu æviskeiði
er nú lokið. Hin mikilhæfa og
dugmikla kona hafði á sinni löngu
ævi fyrir löngu skilað sínu hlut-
verki, í starfi húsmóður, er stjórn-
aði fjölmennu heimili sínu við
Laugaveginn, auk þeirra starfa er
stórbýlið á Gunnarshólma krafð-
ist.
Gunnar kaupmaður í Von, eigin-
maður Margrétar, lést fyrir all-
löngu. Við fráfall bónda hennar
kom mest í ljós það er einkenndi
svo mjög skaphöfn Margrétar,
þessi sterki persónuleiki, er gerir
sumum mögulegt að standast
áföllin án þess að láta bugast.
Þar sem við bræður leigðum hús-
næði fyrir starfsemi okkar hjá
þessum ágætu hjónum um ára-
Hann Siggi er dáinn. Mig setti
hljóðan er mér barst sú fregn.
Andlát trygglynds og góðs vinar
kemur ætíð sem reiðarslag, jafn-
vel þó sá hinn sami hafi átt við
langvarandi vanheilsu að stríða.
Minningarnar streyma fram í
hugann. Þær eigum við hjónin æði
margar um heimilisvininn og
starfsfélagann Sigurð Hjálmar
Bjarnason, eins og hann Siggi
okkar hét fullu nafni. Ungur
braust hann í því að læra húsa-
smiði, og starfaði hann að iðn
sinni svo lengi kraftar leyfðu, þó
heilsan væri oft léleg. Á þeim
vettvangi lágu leiðir okkar saman.
Fyrst er við unnum báðir við við-
tuga skeið fýsir mig með þessum
línum að þakka fyrir samskiptin,
fyrir hlýjuna og traustið er hún
sýndi okkur alla tíð.
Margrét var ekki allra viðhlæj-
andi, var að ég hygg gædd gáfu
mannþekkjarans, henni veittist
oft auðvelt að greina hismið frá
kjarnanum. En þeir er stóðust það
próf áttu vísa góðvild og vináttu
hinnar trygglyndu konu. Hér er
ekkert ofsagt, ekkert oflof. Eftir
40 ára samskipti og kynni af frú
Margréti tel ég mig fyllilega dóm-
bæran í þessu efni.
Það er mikil tíska nú til dags að
vanmeta starf svonefndrar heima-
vinnandi húsmóður, mér sýnist að
umræða um þau mál beri á stund-
um vott um öfgar, hvort tveggja
frá talsmönnum, með eða á móti.
En ástæðan fyrir þessu innskoti í
minningargrein er sú að eitt sinn
sýndi Margrét mér haglega unna
leirmuni, muni sem báru ríkulega
vott um hagleik og listgáfu. Þann-
ig var strit húsmæðra hér áður
fyrr, að lítill tími gafst til þess að
sinna ýmsum áhugamálum. Loks á
efri árum gafst tómstund.
Ég kveð Margréti, ég þakka
fyrir öll þessi mörgu ár. Ég tek
mér það bessaleyfi að flytja þakk-
arkveðjur frá móður minni nýlega
látinni, hún mat þau hjónin mik-
ils. Kveðjur eru hér fluttar frá
systkinum mínum.
Dætrum, eiginmönnum og bðrn-
um þeirra votta ég samúð mína.
Blessuð veri minning ykkar
góðu móður.
Oddur H. Þorleifsson
gerðir skipa í skipasmíðastöð
Bárðar Tómassonar og síðar í
nánu samstarfi við rekstur og
vinnu á sameiginlegu verkstæði
okkar beggja. Aldrei bar skugga á
það samstarf sem stóð þó í ára-
tugi. Alltaf var Siggi sama ljúf-
mennið og úrræðagóði félaginn,
glaðvær og hlýr. Hann var ætíð
sami góði vinurinn.
Gott var að koma á heimili
þeirra Sigga og Jónu, enda bæði
samhent um að hlúa að og gleðja
alla sem að garði bar. Þau áttu
sérlega fallegt heimili, bæði hér
vestra og síðar í Kópavogi. Hús-
freyjan mikil handavinnukona og
hann sífellt að laga og bæta í
kring um þau. Samhent í að fegra
heimili sitt.
Þegar heilsa beggja var orðin
það léleg að þau urðu að miklu
leyti að vera undir höndum sér-
fræðinga, brugðu þau á það ráð að
flytja suður. Mikið söknuðum við
þeirra, enda fækkaði nú fundum.
Leiðir lágu ekki jafn oft saman og
áður fyrr, en hag okkar hjóna og
fjölskyldu okkar bar Siggi ætíð
fyrir brjósti, og marga hlýja
kveðjuna fengum við frá honum,
og þeim hjonum báðum. Nú eru
þau bæði horfin yfir móðuna
miklu. Hugurinn fyllist þökk fyrir
að hafa notið kynna við þau. Við
teljum okkur ríkari að.
Ég og fjölskylda mín þökkum
samveruna, og biðjum þeim bless-
unar í eilífðinni.
Þessi fátæklegu orð eru kveðja
og þökk fyrir samstarfið með
Sigga. Ég trúi því að við hittumst
síðar á æðra sviði. Til þess er gott
að hugsa.
Ykkur, Haukur og Jón Karl, svo
og fjölskyldum ykkar sendum við
hjónin samúðarkveðjur, og biðjum
ykkur blessunar.
Kristinn
Minning:
Laufey Halldórsdótt-
ir hjúkrunarfræðingur
Fædd 24. október 1907
Dáin 30. júní 1985
Við fyrstu kynni mín af Lauf-
eyju Halldórsdóttur, sem síðar
átti eftir að teljast til vinafólks
míns, í þess orðs fyllstu merkingu,
voru þau að ég sem sjúklingur
fyrir 45 árum síðan og hún sem
hjúkrunarkona á Landakotsspít-
ala, átti að gefa mér sprautu fyrir
smá aðgerð, hvað mér þótti þá
þrautin þyngri og var hún á því
augnabliki ekki í sérstöku uppá-
haldi hjá mér.
Allt fór það þó á annan veg er
ég kynntist Laufeyju og manni
hennar, Ingólfi Th. Guðmunds-
syni, síðar á lífsleiðinni. Þá sá ég
betur og betur hverjum kostum
hún var búin, í þau ótöldu skipti er
ég sat með þeim hjónum á þeirra
heimili eða mínu. Gestkvæmt var
tíðum á þeirra heimili og allur
viðurgerningur af þeirri gestrisni,
sem góð húsmóðir býr yfir.
Á þessu sumri höfðu þau hjónin
áætlað að fara til Skodsborg í
Danmörku sér til hressingar er
skyndilega breyttist veður í lofti
og hún mátti hvergi fara, hún sem
nú er komin til æðri heima, til
sonar þeirra hjóna, Brynjólfs, sem
eftir langvarandi veikindi andað-
ist 17. nóvember 1984.
Þegar nú leiðir skilja, þakka ég
henni það traust og þá vinsemd
sem hún ávallt sýndi mér, en hún
leyndi sjaldan því er hún bar í
brjósti.
Laufey gerðist félagi í Oddfell-
ow-reglunni árið 1953 og var því
búin að starfa yfir 30 ár í reglunni
og sýndi henni fullan áhuga uns
yfir lauk.
Vini mínum Ingólfi votta ég nú
mína innilegustu hluttekningu við
fráfall Laufeyjar og Brynjólfs
sonar þeirra og bið honum bless-
unar í hans þungu þrautum.
Sv.Bj.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
Minning:
Sigurður H. Bjarna-
son húsasmíðameistari