Morgunblaðið - 11.03.1986, Qupperneq 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR ll.MARZ 1986
1

Öhappið á Reykjavíkurflugvelli
Farþegar héldu ró sinni og fóru skipulega út úr vélinni:
Fannst vélin aldrei
ná meira en bílhraða
— segir Ossur Guðbjartsson, einn farþega
„Þetta gerðist svo snöggt að maður hafði varla tíma til að
verða hræddur. Enda held ég að farþegar hafi almennt haldið
ró sinni og það gekk mjög skipulega að koma fólki út eftir
að vélin stöðvaðist,“ sagði Kristján Jónsson, Reykvíkingur,
sem var á leið til Patreksfjarðar til að setja þar upp revíu
Haraldar Sigurðssonar, Leynimel 13. Blaðamaður Morgun-
blaðsins hitti hann að máli og fleiri farþega Arfara í far-
þegaafgreiðslu Flugleiða skömmu eftir hádegið í gær. Far-
þegar voru alls 41, auk fjögurra manna áhafnar.
Hemlað í rykkjum
Kristján sagðist vera flugvanur
og venjulega farinn að móka strax
og hann væri sestur inn í flugvél:
„Eg áttaði mig þó á að ekki var
allt með felldu þegar vélin tók að
bremsa í snöggum rykkjum. Ekki
varð ég þó var við að hún hægði
mikið á sér, svo maður gerði sér
grein fyrir því að eitthvað gæti
komið fyrir þá og þegar," sagði
Kristján.
Náði rétt bílhraða
Össur Guðbjartsson, frá Lága-
núpi í Rauðasandshreppi, sagðist
hafa verið viss um að vandræði
voru í aðsigi: „Ég sat við gluggann
og fylgdist með þegar vélin jók
hraða sinn. Mér fannst hún aldrei
ná meira en bílhraða, svo það var
útilokað að flugtak tækist. Það kom
mér því ekki á óvart þegar hún fór
að hemla. Ég varð þó ekki verulega
hræddur, en eftir á gerði maður sér
grein fyrir að bilið milli lífs og dauða
hefur ekki verið mikið. Það hefði
ekki mátt miklu skeika til að verr
færi,“ sagði Össur.
Hugsað til sona okkar
Hjónin Sigurgeir Magnússon og
Kristín Þorbjömsdóttir frá Patreks-
fírði voru meðal farþega. „Maður
sá hvert stefndi þegar vélin fór að
bremsa. Mér varð fyrst hugsað til
sona okkar þriggja, því ég óttaðist
að illa færi. Hins vegar varð ég
ekki meira hrædd en ég á vanda
til í flugvél; ég er alltaf flughrædd
hvort sem er. Nei, ég ætla ekki að
hætta að fljúga. Það þýðir ekki að
ræða það þegar maður býr á Pat-
reksfírði," sagði Kristín.
Sigurgeir sagði að höggið hefði
ekki verið mjög mikið þegar vélin
loks stöðvaðist. „Maður bjóst við
því meira," sagði hann. „Það geip
ekki um sig nein skelfing í far-
þegahópnum, þótt flestir hafi vafa-
íaust gert sér grein fyrir að að
eitthvað alvarlegt væri á seyði. Og
mjög greiðlega gekk að koma öllum
farþegum út. Menn héldu ró sinni,
gengu skipulega og án troðnings,"
sagði Sigurgeir.
Slökkviliðið seint
á vettvang
„Það sem mér þótti undarlegast
var hve langan tíma þa tók slökkvi-
liðið að koma á vettvang," sagði
Einar Þorleifsson úr Reykjavík.
„Það voru allir farþegar komnir út
úr vélinni og starfsmenn Flugleiða
mættir á hleðsluvögnunum áður en
nokkuð bólaði á slökkviliðinu. Enn-
fremur held ég að vélin hafí ein-
faldlega verið ofhlaðin. Hún var
þéttsetin farþegum og farangurs-
rýmið var troðfullt. Við þessi flug-
vallarskilyrði held ég að það hafi
verið of rnikið," sagði Einar.
Þakklát fyrir að
vera á líf i
Sigurlína Guðbjartsdóttir frá
Rauðasandshreppi sagðist varla
hafa gert sér grein fyrir því hefði
gerst fyrr en allt var afstaðið. „Það
fyrsta sem maður hugsaði um þegar
vélin stöðvaðist var að koma sér
út, því er hætta á að kvikni í. En
þegar ég var komin út og sá vélina
var ég glöð og þakklát fyrir að
vera á lífi,“ sagði Sigurlína.
Tæpum hálftíma eftir óhappið voru allir farþegar Árfara, 41 að
tölu, komnir heilu og höldnu í farþegaafgreiðslu Flugleiða. Þar
ætluðu þeir að bíða eftir flugi til Patreksfjarðar, en skömmu síðar
varð ófært fyrir vestan, svo ekki varð af flugi þann daginn. Frá
vinstri: Einar Þorleifsson, Sigurgeir Magnússon, Össur Guðbjartsson
og Kristján Jónsson.
Sigurlína Guðbjartsdóttir (t.v.) sagðist hafa fyllst þakklæti fyrir að
vera á lífi þegar hún sá hvemig vélin var útleikin. Kristin Þorbjörns-
dóttir sagðist hafa hugsað fyrst til sona hennar og Sigurgeirs
Magnússonar þegar hún gerði sér grein fyrir hvað var að gerast.
Myndin er tekin í farþegaafgreiðslu Flugleiða í hádeginu í gær.
Heyrði rosalegan hvin sem
hlaut að koma frá vélinni
— segir Kristján Birgisson húsasmiður, sem sá vélina renna út af brautinni
KRISTJÁN Birgisson húsa-
smiður varð sjónarvottur að
því að flugvélin fór út af braut-
inni. Hann býr við Einarsnes,
sem liggur samhliða flugbraut- skyndilega „rosalegan hvin“,
inni að sunnanverðu. Kristján eins og hann orðaði það
var að dytta að bíl sínum úti á „Ég leit upp og sá Fokkerinn
stétt, þegar hann heyrði á brautinni til móts við flugstöð-
Knstján Birgisson húsasmiður á innfelldu myndinni var sjónarvottur að óhappinu. Ljósmynd Kristjáns Birgissonar, tekin aðeins fáum
mínútum eftir að Árfari stöðvaðist á Suðurgötunni. Farþegar vora þá nýlega komnir út úr vélinni og lengst til hægri má sjá flug-
freyjuna ganga frá vélinni.
ina,“ lýsti Kristján þessari reynslu
sinni. „Ég gerði mér strax grein
fyrir því að hljóðið kom frá vél-
inni, því vatn gusaði frá henni hátt
í loft upp. Eg stóð stjarfur og
fylgdist með vélinni renna, að
því er virtist stjórnlaust, brautina
á enda, út á moldarsvæði þar fyrir
neðan, í gegnum girðinguna sem
girðir af flugvallarsvæðið og út á
Suðurgötuna, þar sem hún loks
stakkst niður og staðnæmdist.
Ég stökk beint inn í hús, greip
myndavél og brenndi á bílnum á
slysstaðinn. Þangað var ég kom-
inn mesta lagi fimm mínútum
eftir að vélin stöðvaðist. Ég sá
hvar síðustu farþegamir voru að
tínast út úr vélinni að aftanverðu.
Það vakti athygli mína að slökkvi-
liðið var ekki komið á slysstaðinn,
en hins vegar voru nokkrir starfs-
menn Flugleiða þama á lestunar-
vögnum. Það kom mér á óvart
að fólkið virtist ekki vera hrætt,
því það stóð rétt við vélina og
virti fyrir sér skemmdimar. Er-
lendis hefði slíkt varla sést. Far-
þegar hefðu þust sem lengst í
burtu, því það getur alltaf kviknað
í þegar svona gerist. Ég dvaldi
þama í um það bil fimm mínútur
og smellti af nokkmm myndum.
Þegar ég fór var skökkviliðið ekki
enn komið á slysstaðinn," sagði
Kristján Birgisson.
Kristján tók fyrstu myndina
sem tekin var á slysstaðnum og
'er hún birt með viðtalinu hér.