Morgunblaðið - 20.04.1986, Blaðsíða 28

28 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. APRÍL1986
~i z' —...............
© 1986 Universal Press Syndicate
•1
i
-1
> t
„ pc-ir lcyfa, okllcur cu.5 i/eraí
eíglh. fó'tum um helgar."
Því má ekki spyrja um
vaxtamöguleikana á spari-
fé áður en lagt er inn!

Drengur. Átt þú ekki þenn-
an svitalyktareyði?
HÖGNIHREKKVISI
t, eimhí/esíjA KÓtecíA oc3 Ar^LAPtAi'íi^f
Feke> Fyf<iK þieeyrrAM ,-viú*A'ÆitAKA."
Um sælupara-
dís bjórkránna
Kæri Velvakandi.
Ég las með athygli hina ágætu,
raunhæfu og sterku grein dr. Tóm-
asar Helgasonar prófessors í síð-
ustu viku þar sem hinn margreyndi
og fróði vísindamaður gerir úttekt
á áfengisneyslu landsmanna og
því böli sem af henni stafi og hvern-
ig megi úr draga. Þetta er stórkost-
leg úttekt og hafi hann þökk allra
hugsandi manna.
Ég las einnig forystugrein í mínu
ágæta Morgunblaði sl. laugardag.
Eftir lestur hennar get ég ekki
varist þeirri hugsun að þar sé reynt
að taka hugmyndir Halldórs Lax-
ness um bjórsölu á íslandi fram
yfir vitneskju Tómasar Helgasonar.
Ég man þá tíð að Nóbelsskáldið
taldi Rússland himnaríki á jörð og
allt að því lífsspursmál fyrir Islend-
inga að koma hér á þessu himna-
ríki. Hvað skyldi leiðarahöfundur
vilja hóa mörgum í þá sæluparadís
í dag og skyldi ekki eins verða um
bjórkrámar ef bjórinn yrði leyfður
flæðandi yfir allt.
Það er talað um hversvegna eigi
að banna bjórinn og léttu vínin
þegar sterku vínin (og um leið
skaðlegri) eru seld í landinu og það
af sjálfu ríkinu. Því spyr ég. Höfum
við nokkurt val? Vilja bjórunnendur
fjarlægja sterku vínin með tilkomu
bjórsins? Nei, nei. Bjórinn er aðeins
viðbót. Það er minnst á skinhelgi í
leiðaranum. Hvar er hún meiri en
hjá þeim sem vilja öll þessi fíkni-
efni, bjórinn upphaf hins sterka, og
tala um fræðslu í meðferð? Hvað
er gert af þeirra hálfu í vamarað-
gerðum? Hvað vill leiðarahöfundur
gera til þess að minnka þetta mikla
áfengisböl sem ekki einungis ógnar
heilsu og manndómi fólks heldur
flýtir fyrir mörgum þjóðfélagsþegni
inn í eilífðina. Það er engin skin-
helgi þótt ég spyrði slíkrar spum-
ingar.
Á sama tíma og verið er að ræða
um veika drykki (í stað sterkra)
setur formaður flokks okkar á
oddinn að einstaklingar (þeir sem
vilja) fái að bmgga hér á landi
sterka drykki (brennivín) og svo er
áherslan mikil að það liggur í loftinu
að þetta mál hafí forgang fyrir
þinglok og önnur verði að þoka.
Kæri Velvakandi.
Það hefur verið býsna sjaldgæft
að heyra eða sjá eitthvað merkilegt
frá svokölluðum Neytendasamtök-
um, en samkvæmt blaðafregn gerð-
ist það þó á fundi samtakanna í
Borgarnesi að Ásdís Rafnar, úr
forystusveit Neytendasamtakanna,
gaf áheyrendum sínum þetta snjalla
heilræði: „Áður en þú kaupir eitt-
hvað þá hugsaðu þig um hvort þú
þurfir þess raunvemlega með.“ Ef
fólk færi að þessum ráðum yrði það
mörgum mikil kjarabót og getur
hver maður séð það í hendi sér.
En svo tvennt sé nefnt.
Sígarettur em, fyrir utan allt það
stórkostlega heilsutjón sem þær
valda, mikill fjárhagslegur baggi á
mörgu heimili. Enginn getur haldið
því fram að hér sé um að ræða
eitthvað sem fólk þurfí raunvem-
Það er margt skrítið í okkar þjóð-
félagi.
Ami Helgason,
Stykkishólmi.
lega með og þó einhver staðhæfi
að það sé þrekraun að hætta að
reykja er það eins og hvert annað
mgl. Vilji er allt sem þarf.
Og svo er það áfengið, enginn
getur haldið því fram að það sé
eitthvað sem fólk þurfi með. Það
er margt að varast í veröldinni, eitt
er að láta ekki auglýsingar æra sig.
„í tvennt skiptast gróðabrögð,
gæsluna og aflann.“ Það em ekki
alltaf þeir tekjulægstu sem em í
vandræðum og á vonarvöl. Stund-
um em þeir með miklar telgur sem
sjá enga leið út úr fjárhagsvand-
ræðum og grípa til örþrifaráða. Ef
menn fæm að hollráðum Ásdísar
Rafnar og hugsuðu sig um áður en
þeir kaupa: Þarf ég þess raun-
vemlega með? Láti menn tóbak og
áfengi lönd og leið yrði það mikil
kjara- og heilsubót.
Ingi Jónsson
Heillaráð Neyt-
endasamtakanna
Víkverji skrifar
Ilesendabréfi sem birtist hér í
opnunni fyrir fáeinum dögum
var höfundurinn uppi í skýjunum
af hrifningu yfir móttökunum sem
hann hafði fengið á bensínstöð við
Stóragerði. Afgreiðslumaðurinn
hafði ekki einasta pumpað í hann
bensíni með bros á vör heldur dælt
lofti í dekkin hans sem vom orðin
eitthvað lymjuleg og kórónaði síðan
allt saman með því að pjakka
óþverrann úr hreinsibúnaði bakrúð-
unnar sem var hlaupinn í baklás.
„Ég ók alsæll mína leið,“ skrifar
bréfritari og hefur sjálfsagt ein-
hvemtíma logið meim.
Því hefur löngum verið haldið
fram að olíufélögin hérlendu skorti
samkeppnisviljann. Viðbáran er
jafnan sú að þau ráði hvorki inn-
kaupum sínum né útsöluverði. En
þetta er bara kattarþvottur, skálka-
skjól. Aurarnir skipta vissulega
máli, satt er það, en eins og bréfið
sem vitnað er í hér efra sýnir
mætavel, kann viðskiptavinurinn
ekki síður að meta þjónustu. Eða
efast nokkur um að sá sem hér
segir frá eigi eftir að leita aftur á
sömu mið?
xxx
*
Iviðtali í ensku blaði fjargviðrast
fyrmm í ferðamálum Breta útaf
sofandahætti og þröngsýninni sem
hann fullyrðir að einkenni þjónustu-
greinar þeirra. Hann harmar það
meðal annars að nú sé af sú tíð
þegar mönnum var tekið fagnandi
á bensínstöðvum, boðnir velkomnir
sem eftirsóknarverðir og kærkomn-
ir viðskiptavinir fremur en sýndur
hnakkinn eins og væm þeir eins-
konar boðflennur. Eitt sinn, segir
ferðamálafrömuðurinn dapurlega,
gátu menn þá að minnsta kosti
gengið út frá því að afgreiðslumað-
urinn gældi ögn við framrúðuna
þeirra þó að aldrei væri meira á
meðan bensíninu var dælt í tankinn.
Hér heima mundi maður vísast
fá aðsvif ef eitthvað í þessa vem
gerðist í lífi manns. Það vantar
ekki að þeir á bensínstöðinni sem
Víkveiji skiptir við séu álitlegir og
alúðlegir og snarir í snúningum.
Það skal skýrt tekið fram. Sóma-
menn og eftir því dagfarsprúðir.
Og það hefur maður raunar heyrt
að húsbændur þeirra væm líka þar
sem þeir drottna í leðurklæddu há-
sætunum í harðviðarskútum sínum.
En samkeppni í formi þjónustu er
þeim eins framandi og döðlupálm-
inn mörgæsinni.
XXX
Vegna þess sem hér var sagt á
fímmtudaginn var um Heklu
hf. og hvernig það ágæta fyrirtæki
þykist hafa annað og þarfara að
stússa en að liggja í að aldursgreina
starfsfólkið í tíma og ótíma, kom
Davíð Sch. Thorsteinsson þeim
boðum til Víkveija að þeir hefðu
sama háttinn á þar sem hann ræður
ríkjum. Að sögn forstjórans tíðkast
það hvorki hjá Sól hf. né Smjörlíki
hf. að starfsmönnum sé sagt upp
fyrir aldurssakir og nær sú hefð
hjá síðamefnda fyrirtækinu allt
aftur til ársins 1918 þegar því var
víst hleypt af stokkunum; enda
kváðu þeir sumir hveijir, starfs-
mennimir, vera komnir á níræðis-
aldurinn.
Reglan er sú þarna um borð,
segir Davíð, að þeir sem komnir em
til ára sinna skila vinnu eftir starfs-
getu og ráði þeir ekki við fullan
vinnudag njóta þeir allt um það
óskertra launa.
Davíð þakkar það raunar ekki
síst þessari manneskjulegu mann-
haldsstefnu hve blessunarlega þetta
hefur allt gengið hjá þeim hingað
til.
XXX
Frétt hjá einum kollega okkar
hefst með þessum orðum: „Þeir
sem hafa gaman af tölum ellegar
íran eðabæði...“
Spumingin er nú hvort sumir sem
hafa gaman af fréttamennsku ell-
egar ritstörfum „eða bæði“ hefðu
ekki gott af því að fá sér tilsögn í
íslensku.