Morgunblaðið - 14.05.1986, Qupperneq 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR14. MAÍ1986
Þjófar í önnum á
uppstigningardag
Aðfaranótt föstudagsins 9.
maí brutust þjófar inn í bifreið
sem stóð við Auðarstræti í
Reykjavík og stálu vönduðu út-
varpstæki af gerðinni Fisher AX
5700.
Það sem vekur athygli er
hversu þjálfaðir þessi þjófar eru,
þannig að annaðhvort vinna þeir
við lík verk eða stunda slíkan
þjófnað að staðaldri.
Eigandinn þakkar þjófunum
fyrir að skemma ekki bílinn að
öðru leyti og er hann tilbúinn til
að ræða kaup á tækinu. Síminn
er 686644.
Þjófamir skildu magnarann
eftir í bflnum, þannig að ef einhver
leitar eftir magnara í slíkt tæki,
þá vita menn hvers vegna.
Þ.B.
„B0 treysti ekki pessum nýmób'ms
rcofhlöáu-kruiSu gangrctSum. "
Ég spurði 100 vegfarend-
ur um áhrif sjónvarps-
mynda á árásarhneigð.
20 prósent svöruðu ekki.
80 prósent reyndu að
berja mig.
Með
morgunkaffinu
Verð ég að ganga með
teppi utanum mig meðan
þú stoppar í götin á
buxunum?
HÖGNI HREKKVlSI
Lambakjötið drepur engan.
Landbúnaðarvör-
urnar drepa engan
Hver þekkir
höfundinn?
Kæri Velvakandi.
Ég sendi þér meðfylgjandi texta
úr Danskvæðakeppni SKT 1954.
Höfundur er mér óþekktur, en ef
einhver kannast við hver hann er,
þætti mér gaman að fá vitneskju
um það, þar sem ég á í fórum mín-
um lag er maðurinn minn, Haukur
Kristinsson frá Núpi, gerði á sínum
tíma en sendi aldrei. Textinn er
svona:
Báran, sandurinn og þú
Einn sólskinshvítan sumardag
er sál mans ung og þyrst
og æskan þráir óskalönd
sem allra, allra fyrst,
á meðan báran bláan sand
fær best og heitast kysst.
Eitt kyrlátt júníkvöld til mín
þú komst í rauðri sól
með gull í hlátri, bros á brám
í bláum telpukjól.
Og vangi þinn bar angan ilms
en augað draum sinn fól.
Og okkar beggja æskuþrá
er enn sem forðum þyrst.
Við hðfum suðræn sólskinslönd
ísamadraumigist,
á meðan báran bláan sand
gat best og heitast kysst.
Vilborg Guðmundsdóttir,
Túngötu 18, ísafirði.
Það fer að verða erfítt fyrir
bændur að búa, þegar farið er að
takmarka bústofn þeirra. En hveij-
um er það öðrum að kenna en þeim,
sem skrifuðu í blöðin fyrir nokkrum
árum, að það væri stórvarasamt að
borða feitt kjöt, smjör og drekka
nýmjólk? Þetta átti sem sagt að
vera banvæn vara.
„En fólkið vildi halda heilsu og
fór að kaupa undanrennu, gos-
drykki og jurtasmjör, náttúrulega
magurt kjöt. Það er ekki gott að
koma svona löguðu af stað þegar
fólkið er trúgjamt. Þeir, sem komu
upp með þetta, mega hafa skömm
fyrir, því þetta er holl og góð vara
og þjóðin hefur að mestu lifað mest
á henni frá fyrstu tíð ásamt fískin-
um okkar. Eg held með þessari
vöru, hún drepur engan. Það er
hraðinn og önnur vitleysa, sem
styttir ævi fólksins fremur en iand-
búnaðarvörumar.
Betra er seint en aldrei. Um
daginn var farið að skrifa í blöðin
um það, að mjólkin sé holl og góð
og nauðsynlegt fyrir alla að drekka
hana, og er það vel. En mér líst
ekki vel á, ef af verður, að eigi að
baka 200 metra langa tertu eða
köku. Það væri nær að hafa þá
peninga til einhvers annars.
Ingimundur Sæmundsson
Víkverji skrifar
Gamlir og slyngir blaðamenn
erlendir, sem kunnugir eru
öllum hnútum í Austurríki meðal
annars, hafa verið að minna menn
á það upp á síðkastið að Kurt karl-
inn Waldheim sé svo sem ekki eini
frammámaðurinn í pólitíkinni þama
sem hafí komist í klandur vegna
fortíðar sinnar eða að minnsta kosti
hæpinnar afstöðu til þess tímabiis
í sögu Austurríkismanna sem kennt
er við nasistana. Það eru til dæmis
ekki nema liðlega þrír mánuðir síð-
an Friedhelm Frischensclager, sjálf-
ur hermálaráðherrann, vakti
hneyksli og komst í heimspressuna
þegar hann fagnaði opinberlega og
með hjartanlegu handabandi heim-
komu alræmds stríðsglæpamanns
eftir langvarandi vist hans í ítölsku
fangelsi. Sá heitir Walter Reder og
hlaut dóminn fyrir að hafa stjómað
aðgerðum þegar íbúamir í ónefndu
ítölsku þorpi vom brytjaðir niður.
Raddir voru uppi um það að herr
Frischensclager bæri að segja af
sér og þá ekki síst vegna þess að
einmitt um það leyti sem hann var
að slaka lúkuna á Reder var Al-
þjóðaráð gyðinga að hefja ársþing
sitt í sjálfri austurrísku höfuðborg-
inni. En hermálaráðherrann hélt nú
ekki.
XXX
Nú ætti hinsvegar nokkru fargi
að vera létt af flokksbræðrum
hans þama suður frá því hinn
umdeildi ráðherra ætlar loksins að
taka pokann sinn að fregnir herma.
Hann hverfur úr stjóminni og tekur
í staðinn við formannssætinu í
þingflokki fijálslyndra eins og
flokkur hans kallar sig. En raunar
emm við þá komin að enn einu
feimnismálinu í þjóðlífí hinna lán-
lausu Austurríkismanna. Friedrich
Peter, fráfarandi formaður þing-
flokksins, hefur nefnilega líka verið
ærið umdeildur maður. Hann var á
stríðsámnum foringi í SS-sveit sem
eins og vopnabræður Waldheims
var bendluð við fjöldamorð á
óbreyttum borgumm. En eins og
blaðamaðurinn, sem nýverið skýrði
frá þessu, orðar það þurrlega nokk-
uð þá segist sá ágæti maður líka
vera með tandurhreinar hendur.
Hann var svo hundheppinn að eigin
sögn að vera einmitt í leyfi þessa
daga sem blóðbaðið stóð sem hæst.
Það er víst mörgu meira logið
en að þeir austurrísku séu flestum
þjóðum lagnari að gleyma fortíð
sinni, þeirri nánustu að minnsta
kosti.
XXX
Bjórinn er farinn veg allrar
veraldar einn ganginn enn og
enn megum við Islendingar því
sætta okkur við það að sumum af
borgumnum leyfíst að kneyfa
samskonar bjór og svo sem þúsund
milljónir útlendinga en aðrir mega
gera svo vel að hella í sig rótsterku
brennivíni ef þeir vilja gera sér
glaðan dag ellegar gutla í þykjast-
bjómum að öðmm kosti. Ætli við
íslendingar fömm ekki annars senn
hvað líður að verða eina þjóðin í
víðri veröld þar sem það veltur á
stéttarheitinu einu saman hvort
menn mega eiga „sterkan“ bjór í
geymslunni sinni; þar sem flug-
freyja til dæmis má eiga allar hirsl-
ur fullar af gómsætasta Carlsberg
árið um kring en skrifstofustúlk-
unni er stranglega bannað að
umgangast þannig drykkjarföng
nema hún hafí persónulega sótt
þessa lús til útlanda sem henni er
skömmtuð eins og skítur úr hnefa.
Að auki (og eins og bent hefur
verið á hér í dálkunum) verða léttu
veigamar sífellt dýrari miðað við
þær sterku. Það er semsagt engu
líkara í svipinn en að siðameistarar
okkar úti á þingi eða embættis-
mennimir sem starfa í umboði
þeirra leggi á það ofurkapp að fæla
okkur frá borðvínunum meinlausu
og venja okkur í staðinn á eldvatnið
eins og indíánamir létu það heita
forðum. En sé þetta gert af ásetn-
ingi fremur en glópsku þá fer líka
að verða skiljanlegra hversvegna
löggjafínn er svona logandi hrædd-
urviðbjórinn.