Morgunblaðið - 01.07.1986, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR1. JÚLÍ1986
fclk í
fréttum
„Líf mitt er
ævintýri líkast“
— segir Mik Magnússon, sem gegnirstöðu upplýsinga-
fulltrúa UNEP í Nairobi í Kenýa
eir, sem ekki þekkja hann í
sjón, kannast velflestir við
röddina. Hann var töluvert í sviðs-
ljósinu hér fyrir nokkrum árum og
var hvað þekktastur fyrir fréttalest-
ur á ensku í ríkisútvarpinu. Fæddur
í Skotlandi, búsettur í Kenýa en
telur sig samt íslending í húð og
hár. Hver er maðurinn? Jú, mikið
rétt. Það kemur enginn annar til
greina en Mik Magnússon. Fyrir
skömmu er Mik var staddur hér á
landi, nýorðinn afí, gripum við hann
glóðvolgan og inntum hann eftir
ýmsu bæði í fortíð og framtíð.
„Það eru 22 ár síðan ég kom
fyrst hingað til lands," segir Mik,
„svo það er ekkert undarlegt þó
mér flnnist ég vera allt að því inn-
fæddur. Upphaflega kom ég hingað
til þess að vinna í físki úti í Eyjum.
Ég hafði nýlokið leiklistarnámi f
Edinborg, var blankur og ákvað að
ná mér á strik, hér norður í hafí.
En margt fer öðruvfsi en ætlað er.
Ég kynntist stúlku, Hönnu M. Jó-
hannsdóttur, varð ástfanginn og
ílengdist hér. Meðal annars starfaði
ég sem leikstjóri víða um land og
þar af leiðandi neyddist ég til að
læra málið. Hins vegar gat ég ekki
annað en vorkennt þeim ferða-
mönnum, sem hingað komu, því hér
var engar fréttir að fá, nema á ís-
lensku. Því bauðst ég til að lesa
fréttir á ensku í útvarpinu. Þeirri
hugmynd var vel tekið og gegndi ég
því starfí í ein 3 ár. Smám saman
varð vinnan meiri, enda mikið um
að vera hér á árunum 1970—72.
Þorskastríð var í uppsiglingu og
skákmót þeirra Spasskys og Fisc-
hers í undirbúningi. Þegar mér var
hinsvegar neitað um fullt starf hjá
útvarpinu og sömu kaup og Iqor
og aðrir fréttamenn, sagði ég upp.
BBC í Bretlandi bauð mér þá starf
hjá sér, _ sem ég og þáði. Það kom
því í minn hlut að afla allra frétta
hér af þorskastríðunum, bæði þegar
barist var um 50 mílumar og síðar
þær 200. Það var mjög erfítt starf
— endalaus eltingaleikur við yfír-
menn hér á landi og svaf ég aldrei
fullan svefn meðan á því stóð. Sem
dæmi get ég nefnt að á 13 vikum
sendi ég frá mér 940 fréttapistla,"
segir hann.
Þegar _ ljóst var að 200 mílna
barátta íslendinga og Breta var
senn á enda var Mik Magnússyni
boðið starf sem blaðafulltrúi hjá
Menningarstofnun Bandaríkjanna.
„Það var virkilega skemmtilegt
tímabil," upplýsir Mik og bætir því
við að mikil spenna hefði verið í
kring um kjör Carters í forsetaemb-
ættið 1976. En frá Menningarstofn-
uninni lá leiðin út á Keflavíkurflug-
völl, þar sem Mik var boðin staða
aðstoðar-blaðafulltrúa vamarliðs-
ins. „Það má eiginlega segja að
þeir hafí rænt mér,“ segir hann og
hlær. „Þá var mikil óánægja í ís-
lendingum með NATO. Þeim fannst
bandalagið hafa brugðist sér, með
því að styðja ekki við bakið á þeim
í þorskastríðunum. Það er kannske
þess vegna sem mér fannst þetta
starf svona heillandi. Ég leit nefni-
lega á þetta sem tvö óskyld mál.
En það var gaman að vinna fyrir
vamarliðið og mikil reynsla að fá
að vinna með atvinnumönnum í
fjölmiðlun, mönnum, sem ráðnir
höfðu verið vegna hæfíleika sinna,
en ekki stjómmálatengsla."
— En hvemig kom Kenýa til
sögunnar?
„Rauði krossinn bauð mér stöðu
sendifulltrúa í Austur-Afríku vegna
hungursneyðar sem ríkti þar í kjöl-
Hjónin Mik Magnússon og Hanna
M. Jóhannsdóttir fyrir framan
hús sitt i Kenýa, 10 km norðan
Nairobi. „Þetta hús er mjög
svipað húsi Karenar Blixen,"
segir Mik.
Frá skírn dóttursonarins Jó-
hanns Danieis. Talið frá vinstri:
Guðrún Ólöf Jónsdóttir ljósmóðir
ojg frænka Johanns, séra Kjarta
Om Sigurbjörasson sóknarprest-
ur í Eyjum, Rósa Mikaelsdóttir
og sonur hennar Jóhann Daníel,
amman, Hanna M. Jóhannsdóttir,
og afinn, Mik Magnússon.
„Ég sakna skyrs og hangikjöts,“ segir Mik Magnússon. Mor?unbla'M/Emiiía
far mikilla þurrka í nóvember ’83.
Svo nú starfa ég sem upplýsinga-
fulltrúi UNEP, sé um að afla og
veita upplýsingar um umhverfísmál
á milli landa," segir Mik. „Þetta
starf er alveg óskaplega kreíjandi.
Fólkið er svo ólíkt okkur og allt
þeirra kerfi svo miklu þyngra í
vöfum. Til dæmis er ég hræddur
um að þolinmæði okkar hér heima
myndi bresta, ef símakerfið bilaði
þrisvar í viku og símasambands-
laust væri í 5 til 10 tíma í senn.
það sem aðallega háir þeirra þjóð-
félagi er menntunarskorturinn, þeir
hafa ekki þekkinguna til að láta
þetta rúlla. Sem dæmi má nefna
að hjá mér starfa einir 5 ritarar í
fullu starfí, en mér myndu nægja
tveir, sem hefðu menntun á borð
við þá sem hér tíðkast. Samt er
atvinnuleysið þama gífurlegt og
glæpastarfsemin öflug eftir því.
Annars er þetta allt keðjuverkandi
og aðalvandamálið felst náttúru-
lega í fólksfjölguninni, en hún
nemur 4,2% á ári, sem telst víst
heimsmet."
— Eru það þá trúmálin, sem
standa í veginum fyrir getnaðar-
vömum og öðmm fyrirbyggjandi
aðgerðum?
„Nei, alls ekki,“ svarar Mik.
„Hér er við miklu rammari reip að
draga — ættflokkana sjálfa og
deilur þeirra í milli. í fyrsta lagi
em bömin þama einu eftirlaun
foreldranna, svo því fleiri sem þau
em, því betra. I öðm lagi er valda-
baráttan hörð og enginn ættflokkur
þorir að fækka í sínu liði, því þá
munu hinir ná völdum. En það er
fleira sem kemur til og eins kald-
hæðnislega og það nú hljómar, þá
á bætt heilbrigðisþjónusta hér stór-
an hlut að máli. Hér áður fyrr var
ungbamadauði nefnilega afskap-
lega algengur og stemmdi það,að
vissu leyti stigu við fólksfjölgunar-
vandamálinu. En nú hefur þetta
breyst — þau böm, sem áður dóu,
deyja ekki lengur og vandamálið
vex. Við horfumst í rauninni í augu
við sömu erfíðleikana í dag og
Karen Blixen gerði á sínum tíma,“
bætir hann við.
Að sögn Miks Magnússonar
kvíða þeir, sem starfa við þróunar-
aðstoð nú, framtíðinni. Peninga-
kreppa hefur gert vart við sig víða
um heim og því má búast við að
skorin verði niður framlögin til
fræðslumála þar. En munu þau
hjónin snúa aftur heim, eða hefur
Kenýa heillað þau alveg upp úr
skónum? „Auðvitað geri ég ráð fyrir
að koma aftur heim,“ segir Mik,
„en mér liggur þó ekkert ofsalega
á. Við kunnum afskaplega vel við
okkur þrátt fyrir að víða sé þama
pottur brotinn. Öryggisástandið í
landinu er þannig að maður fer
helst ekki út á kvöldin og allar
aðstæður eru mjög erfiðar. Til
dæmis er vöruúrval í verslununum
mjög takamarkað svo Hanna rækt-
ar sjálf allt grænmeti og ávexti
fyrir fjölskylduna, auk þess sem hún
selur svolítið í búðimar. Einnig býr
hún til eigin osta og selur bæði
gæsir og endur. Á móti kemur
hinsvegar að veður er þama mjög
gott, starfíð gefandi og dvölin
þroskandi á allan hátt. Ég vinn með
fólki víða að — einum Kínverja,
Rússa, Marokkómanni, Englend-
ingi, Ugandamanni og Júgóslava
svo dæmi séu nefnd. Það eitt kennir
manni að bera virðingu fyrir ólíkum
viðhorfum og taka tillit til annarra.
Mér fínnst stundum líf mitt ævintýri
líkast og þar sem ég hef tamið mér
að lifa aðeins fyrir daginn í dag,
treysti ég mér ekki til að slá neinu
föstu um framtíðina ... ég sakna
skyrs og hangikjöts mjög mikið ...-
svo hver veit?" segir Mik Magnús-
son að lokum.
Siggi Óla og Geiri
í Gufunesi
eir félagar Siggi Óla og Geiri
í Gufunesi eru annálaðir
keppnismenn í hestamennskunni.
Þess vegna þótti þeim líka vissara
að bregða sér austur á Hellu um
daginn og kanna þar aðstæður
fyrir landsmótið, sem þar fer fram
fyrstu viku þ.m. Oft elduðu þeir
félagar grátt silfur á skeiðvellin-
um í gamla daga og áttu báðir
íslandsmethafa í skeiði. Þegar
félagsmót Geysis var haldið á
Hellu í byijun júní smellti ljós-
myndari þessari mynd af kempun-
um, sem báðar voru þó lands-
frægar fyrir fleira en hesta-
mennskuna hér á árum áður.
Siggi Óla var iengi vel einn vin-
sælasti söngvari landsins, en Geiri
margfaldur íslandsmethafi í
fijálsum íþróttum. „Verður þetta
ekki hálfgerð brúðkaupsmynd af
okkur, Geiri rninn?" spurði Siggi,
er ljósmyndarinn hafði smellt af,
og stóð honum greinilega ekki á
sama. Eins og aðrir alvöru hesta-
menn ætla þeir báðir að mæta á
landsmótið, en búist er við miklum
flölda gesta þangað, bæði innlend-
um og erlendum.
Siggi Óia og Geiri í Gufunesi, landsfrægir menn á mörgum sviðum.
Morgunblaðið/Sig.Sigm.