Morgunblaðið - 07.01.1987, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. JANÚAR 1987
Minning:
Friðgerður Frímannsdótt-
ir hjúkrunarfræðingur
Fædd 4. maí 1943
Dáin 24. desember 1986
A hendur fel þú honum,
sem himna stýrir borg
það allt, er áttu í vonum
og allt er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
(Þýð. B. Halld.)
Mig langar að minnast Fríðu,
vinkonu minnar, með fáeinum orð-
um, nú, er leiðir okkar skiljast um
sinn, og þakka henni allar ánægju-
stundimar á síðastliðnum árum.
Mér er í fersku minni, er ég sá
hana fyrst, vorið ’83. Ég var ný-
komin hingað til Vanersborgar í
Svíþjóð, til nokkurra ára dvalar,
ásamt manni mínum og bömum.
Þá hafði Fríða búið hér í 7 ár, með
Sigurði Jónssyni, manni sínum og
synimir vom 4: Bjami Heiðar, Bald-
ur Heiðar, Bárður Heiðar og Börkur
Heiðar, allt tápmiklir og efnilegir
strákar.
Þegar þau Fríða og Siggi fréttu
af komu okkar buðu þau okkur
strax í heimsókn á sitt hlýlega og
snyrtilega heimili á Hovslagargöt-
unni og aðstoðuðu okkur við
ýmislegt í sambandi við flutning-
ana, því margt var okkur framandi
á ókunnum stað. Æ síðan höfum
við átt hjá þeim vinum að mæta.
Margt hefur hún Fríða kennt
mér á þessum ámm og miðlað af
sinni rejmslu, því hún var með af-
brigðum náttúmgreind, útsjónar-
söm og hagsýn. Maður kom aldrei
að tómum kofunum hjá henni og
hún var ávallt veitandinn í okkar
samskiptum.
Þótt Fríða hefði fremur alvarlegt
yfirbragð var þó alltaf stutt í glettn-
ina og brosið og hún sagði einkar
skemmtilega frá. Undanfarin haust
höfum við farið saman í margar
skógarferðir, í sveppa- og beijaleit.
Báðar kunnum við vel við okkur úti
í náttúmnni og í þessum ferðum
bar margt á góma. „Alltaf flýgur
hugur heim, hvar sem gerist saga
landans", mælti Einar Ben. og er
það orð að sönnu. Hugur Fríðu
flaug oft heim á Frón og hún rifj-
aði gjaman upp skemmtilegar
minningar þaðan, t.d. frá skólaár-
unum á Akureyri.
Hún var hjúkmnarfræðingur að
mennt, en eftir að ég kynntist henni
vann hún ekki utan heimilisins. Þar
hafði hún líka ærinn starfa og oft
langan vinnudag. Ef nokkurt tóm
gafst vom pijónamir gripnir eða
vefurinn sleginn. Þeir vom ófáir,
t
Systir mín,
INGVELDUR ÞORSTEINSDÓTTIR,
Sóltúni 1,
Keflavfk,
andaðist í Sjúkrahúsi Keflavíkur 5. janúar.
Fyrir hönd fjarstaddrar dóttur og systkina,
Steinunn Þorsteinsdóttir.
t
Faöir minn,
JÓN HELGASON,
Sólvangi,
áður til heimilisá
Hverfisgötu 21 b, Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju fimmtudaginn 8. janúar
kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Magnús Jónsson.
t
Móðir mín,
SIGRÍÐUR D. KARLSDÓTTIR,
Þórsgötu 19,
Reykjavík,
veröur jarðsungin frá Hallgrímskirkju fimmtudaginn 8. janúar kl.
13.30. Þeim sem vildu minnast hennar er vinsamlegast bent á
Hallgrímskirkju.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Karl H. Pótursson.
t
Útför móður okkar,
ÞÓREYJAR HELGADÓTTUR,
Æsufelli 2,
Reykjavík,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 8. janúar kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Sigurjón Arnlaugsson,
Teitur Arnlaugsson,
Helgi Arnlaugsson.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur hlýhug
og samúð við andlát og útför,
SIGURBJARGAR S. SIGURVALDADÓTTUR,
Fjölnisvegi 20.
Reykjavík.
Dætur, tengdasonur,
barnbörn og barnabarnabörn.
hér um slóðir, sem klæða af sér
kuldann með lopapeysum, sem hún
hefur pijónað og það var enginn
svikinn á viðskiptunum við hana.
Allt, sem hún vann bar merki vand-
virkni og listfengi. Hún óf feiki
fallegar myndir í vefstólnum sínum,
nokkrar þeirra voru sýndar á list-
sýningu, sem haldin var hér í
Vánersborg í fyrravetur.
Fríða var afar bamgóð og hjarta-
hlý, enda var yfírleitt fullt hús af
smáfólki hjá henni: drengimir henn-
ar, þeirra vinir og svo á síðustu
misserum „dagbörn“, er hún tók í
pössun.
Fríða var glöð á góðri stund og
hafði t.d. mjög gaman af að taka
lagið. Mér er sérstaklega minnis-
stætt þorrablótið okkar sl. vetur.
Þar kyijuðum við ættjarðarlögin og
er sungin höfðu verið öll þekktustu
erindi kvæðanna kunni Fríða oftast
nokkur til viðbótar.
Fyrir tveimur og hálfu ári varð
fyrst vart alvarlegs sjúkdóms hjá
Fríðu. Það var að vonum, mikið
áfall ungri konu og móður. Þá kom
þó best í ljós hennar undraverði
andlegi styrkur. Honum hélt hún
alveg fram í andlátið.
Hún skrapp heim til íslands í
nóvember sl. og hafði mikla ánægju
af þeirri ferð. En stuttu eftir að hún
kom hingað út aftur fór heilsu henn-
ar að hraka. Þó hélt hún veislu í
tilefni 5 ára afmælis yngsta sonar-
ins, aðeins mánuði áður en hún dó.
Fríða lést aðfaranótt aðfanga-
dags jóla, eftir stutta legu. Hún
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að liggja heima, umvafín ástúð og
hlýju eiginmannsins og kunnátta
hans í hjúkrunarfræðum kom þar
að góðum notum.
Hun gat brosað hughreystandi
til drengjanna sinna hinsta kvöldið.
Þeirra er huggunin sú að nú er hún
á meðal ástvina í æðri heimum.
Þeir höfðu útbúið fallegar jólagjafir
handa mömmu sinni, en þeir gera
sér ljóst að hún þarf ekki gjafanna
með, þar sem hún er nú, því þar
hefur hún allt, sem hún þarfnast.
Við, landar Fríðu hér í Váners-
borg og Trollháttan, sem vorum svo
lánsamir að kynnast henni, þökkum
henni ánægjulega en alltof stutta
samleið og biðjum henni blessunar
Guðs.
Sigurði og drengjunum, svo og
systkinum hennar heima, sam-
hryggjumst við innilega.
Er vinir kveéja verður stirt um mál
og vetrarmyrkur grúfir yfir sál.
Hann, er á jólum sendi oss sinn son
mun sárin græða og kveikja nýja von.
Gunnþóra Gunnarsdóttir
Okkur setti hljóðar við andláts-
fregn Friðgerðar, vinkonu okkar og
skólasystur.
í haust voru liðin 20 ár frá því
að við lukum námi. Alls vorum við
23 skólasystur, sem voru braut-
skráðar frá Hjúkrunarskóla íslands
og litum björtum augum til framtíð-
arinnar og þeirra verkefna, sem
biðu okkar í lífínu.
Mér verður hugsað til námsár-
anna, þegar kynni okkar hófust.
Sú vinátta, sem tókst með okkur,
hefur verið mér ómetanleg og gæð-
ir minningu þessara ára svo björtum
ljóma í huga mínum.
A þessum tíma má segja, að við
værum óaðskiljanlegar, lásum sam-
an námsefnið og studdum hvor aðra
jafnt í gleði sem andstreymi.
Minnisstætt er mér sumarleyfi,
sem við áttum saman norður í
Garðshorni á Þelamörk, æskuheim-
ili Fríðu. Á heimilinu ríkti gleði og
ánægja, og þar naut ég frábærrar
gestrisni. Af kynnum mínum við
foreldra hennar varð mér Ijóst sann-
leiksgildi þeirra orða, „að svo læra
börn, sem á bæ er títt“.
Friðgerður var skemmtilegur fé-
iagi, dagfarsprúð og hæglát í fasi,
en bjó yfír leiftrandi kimni, sem oft
Þráinn Haralds-
son Kveðjuorð
Fæddur 22. febrúar 1940
Dáinn 2. nóvember 1986
Þráinn Haraldsson er nú allur.
Hann, sem stóð af sér ólgusjó og
storma lífsins eins og klettur. Það
var hjartað sem gaf sig. Hann var
í þann mund að leggja síðustu hönd
á hús þeirra hjóna í Sandnesi, þeg-
ar dauðann bar að garði.
Það er alltaf sárt fyrir þá nán-
ustu þegar dauðinn kallar á brott
manneskju í blóma lífs síns með svo
snöggum hætti. Missirinn er nú
sárari vegna þess að Þráinn hafði
brotið blað og byijað nýtt líf, einu
sumri fyrir andlát sitt. Hann hætti
að drekka. Viðhorf hans urðu önnur
og hann lagði sig meira fram við
að rækta sinn garð og að sinna
lífsblómunum en áður. Þráinn var
fæddur í Vestmannaeyjum, sonur
hjónanna Vigdísar Hannesdóttur og
Haraldar Haraldssonar, en hann
lést fyrir rúmum tveimur árum.
Þráinn va.r elstur systkina sinna,
Hannesar, Ómars og Ásu, sem öll
lifa. Hann byijaði snemma að vinna
fyrir sér við ýmis störf til lands og
sjávar. Hafið kallaði á hann og
hann lauk prófí úr Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík árið 1966.
Sjómannseðlið og ósérhlífni voru
honum í blóð borin.
Ifyrir um það bil tuttugu árum
fluttist Þráinn af landi brott og
settist að í Noregi. Hann var fyrst
við störf í norska flotanum víða um
höf og dýpstu fírði, en síðar upp
um fjöll sem línumaður. Síðustu 10
árin var hann í olíunni og var einn
af „landnemum" í olíuævintýri
Norðmanna. Hann flakkaði um á
milli borpalla í þyrlu og tók sýni.
Hann hafði skroppið til Salt Lake
City til að nema jarðlagafræði og
fann sig þá í sporum Steinars und-
ir Steinahlíðum. Starfíð hafði í för
með sér krefjandi ferðalög og verk-
efni og fjarvistir að heiman í ýmsum
bæjum fylgdu með. Á borpöllunum
gekk sú saga að hann svæfi aldrei,
þessi íslendingur, því að alltaf þeg-
ar aðrir sofnuðu, var hann að lesa
og þegar þeir vöknuðu var hann
enn að lesa. Hann svaf nefnilega
með bókina. Honum fannst lítið til
þess koma hve sumir starfsmenn
hans virtust fírrtir ábyrgðartilfinn-
ingu og gerðu aðeins það sem þeim
var sagt að gera, í stað þess að
gera það sem aðstæður krefjast
hveiju sinni eins og honum var eig-
inlegt.
Þráinn var bókhneigður og þótti
vænt um íslenskar sögur og aðrar
góðbókmenntir. Hann talaði kjam-
góða íslensku, þrátt fyrir langdvalir
hjá útlenskum. Hann var mikill ís-
lendingur í sér og víkingur í lund
og fasi. Skraut í klæðum og háttum
féll honum í geð.
Áður en Þráinn fór utan eignað-
ist hann dótturina Maríu. Hann var
maður þrígiftur, fyrstu tvær kon-
lífgaði upp á tilvemna. Hún var
það, sem sagt er, drengur góður. í
skólanum var hún jafnan í fremstu
röð, því að henni var létt um að
læra, og ávalit reiðubúin að liðsinna
þeim skólasystmm við námið, sem
þurftu á aðstoð að halda. í þvf, sem
svo mörgu öðm, birtist drenglyndi
hennar og félagshyggja.
Svo fór að leiðir okkar Fríðu
skildu að námi loknu og lágu ekki
saman að nýju, fyrr en síðastliðið
haust að við áttum saman fáeinar
dagstundir, þegar við skólasyst-
umar héldum upp á 20 ára hjúkr-
unarafmæiið.
Við vissum þá allar, að Fríða
hafði átt við alvarlegan sjúkdóm
að stríða um nokkurt skeið, en enga
okkar mun hafa gmnað, að hún
ætti svo skammt ólifað, enda var
hún vonglöð og hughraust og
ákveðin í að sigrast á sjúkdómi
sínum. Hún var hetja til hinstu
stundar.
Síðastliðin 10 ár var Fríða búsett
í Svíþjóð. Þar lætur hún eftir sig
eiginmann og 4 unga syni.
Megi góður Guð veita ástvinum
hennar huggun og styrk í harmi.
Við skólasystumar sendum þeim
innilegar samúðarkveðjur og þökk-
um Friðgerði samfylgdina.
Blessuð veri minning hennar.
Sýnist mér fyrir handan haf,
hátignarskær og fagur,
brotnuðum sorgaröldum af
upprenna vonardagur.
(Bólu-Hjálmar).
Hollsystur,
Þóra Ásdís Arnf innsdóttir
í desember, þegar sólargangur
er skemmstur, virðist myrkrið hafa
náð yfírtökuin yfír deginum. Á
þessum tíma em menn í óðaönn að
undirbúa jólahaldið, en jólin hafa
alltaf verið kölluð hátíð ljóssins, ljós
trúarinnar, og ljós þeirrar vonar
sem þá kviknar um nýjar vomætur
og nýtt sumar þegar ljósið sigrast
aftur á myrkrinu. I þessum hugleið-
inum á aðfangadag jóla barst okkur
nú sú harmafregn frá Svíþjóð að
vinkona okkar, Friðgerður Frí-
mannsdóttir, hefði látist eftir erfíða
baráttu við sjúkdóm sinn.
Við kynntumst fyrir tíu ámm,
sumarið 1976 í Vánersborg-Troll-
háttan í Svíþjóð, en þá hafði hópur
íslendinga flutzt þangað til náms.
Fríða var þar með manni sínum,
umar vom norskar, en sú þriðja,
Guðný Guðjónsdóttir íslensk. Með
fyrstu konu sinni Reidun í Förde
eignaðist hann tvö böm, þau heita
Haraldur og Sólrún. Hann gekk
bömum sinnar eftirlifandi eigin-
konu, þeim Sæmundi og Önnu Jónu,
í föðurstað. Þau hjónin Guðný og
Þráinn vom nágrannar okkar hjóna
í Sandnesi nú síðustu árin og urðu
góðir vinir okkar þennan stutta
tíma. Þráinn var jarðsettur í Sóma
þann 7. nóv. 1986. Við sendum
eftirlifandi eiginkonu hans, bömum
og öllum aðstandendum samúðar-
kveðju.
„Deyr fé, deyja frændur
deyr sjálfur it sama
en orðstír deyr aldrigi
hveim ér sér góðan getur.“
Sæmi og Adda