Morgunblaðið - 12.06.1987, Blaðsíða 41

I
"1
í
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ 1987
41
Minning:
Jónas S. Jóns-
son forstjórí
Fæddur9.júlí 1917
Dáinn 30. maí 1987
Þegar ég kom heim eftir stutta
dvöl í París, frétti ég að Siggi
frændi væri dáinn. Litlu meira en
hálfur mánuður er liðinn frá því ég
sat með honum og fleiri ættingjum
að ráðgera niðjamót. Hann hafði
fyrir löngu átt frumkvæði að því
að slíkt niðjamót yrði haldið, þótt
það færist fyrir ýmissa hluta vegna,
en nú sýndist sem úr þessu gæti
orðið og Siggi var potturinn og
pannan í skipulagningu mótsins,
enda frændrækinn í eðli sínu og
málið honum einkar hugleikið.
Ég vissi að Siggi frændi gekk
ekki heill til skógar, því ekki var
langt um liðið síðan hann lá milli
heims og helju á sjúkrahúsi en
áhugi hans var svo mikill, þegar
við ræddum niðjamótið, þar sem
ættingjamir áttu að koma saman,
kynnast og gleðjast, að ég bókstaf-
lega trúði því ekki nema mátulega
að neitt alvarlegt gæti gengið að
honum. Þó vissi ég það. Ég vissi
að brugðið gat til beggja vona um
líf hans, ef hann færi ekki varlega.
En það var ekki í samræmi við
skapgerð Sigga frænda að fara
varlega til þess eins að geta lifað,
ef hann gat ekki lifað á þann hátt
að vera hluttakandi í erfiði lífsins
og gleði, ávarpa fólk hressilega og
með spaugsyrði á vörum.
Við kölluðum hann Sigga
frænda, við ættingjamir, en í raun-
inni hét hann Jónas Sigurður
Jónsson. Sumir þekktu hann ekki
undir öðm nafni en Jónas. Þegar
hann seinast hringdi í mig til að
boða mig á fund um niðjamótið, og
þá hafði langur tími liðið frá því
við höfðum talast við í síma, sagði
hann án þess að kjmna sig: Er þetta
Jón Ásmundsson? Já, sagði ég. Þú
kannast þá við föðurnafnið þitt?
sagði hann. Jájá, sagði ég, og var
þá búinn að átta mig á hver þetta
mundi vera sem þannig brá á leik.
Og þekkirðu mig? sagði hann. Já,
sagði ég. Hver er ég? sagði hann.
Þú ert Jónas Jónsson, sagði ég. Og
þá hló Siggi frændi, því hann vissi
sem var að ég hefði ekki þekkt
hann, ef hann hefði hringt í mig
og sagt: Halló, þetta er Jónas Jóns-
son.
Ungur fór hann til Danmerkur
og lærði garðyrkju, síðan hafði
hann í mörg ár garðyrkjustöð í
Fossvogi, þar sem enn er stöðin
Garðshom á litlum hluta af því
svæði sem Siggi frændi hafði umráð
Minning:
Oskar Isaksen
bifreiðastíórí
Fæddur 14. október 1923
Dáinn 31. mai 1987
Það er nú svo, á þessum tímum
hraða, annríkis og lífsgæðakapp-
hlaups, að við hrökkvum í kút er
til eyma berst andlátsfregn ein-
hvers, sem kemur okkur við, en við
höfum misst sambandið við. Árin
líða svo hratt. Aðstæður breytast,
Qölskyldubönd rofna, vinir ijarlægj-
ast, en við gleymum ekki góðum
vinum, gleymum því frekar, að vin-
áttu þarf að rækta, því vinir em
dýrmætir. Allt í einu er einhver
dáinn, sem við ætluðum að hafa
samband við, seinna, höfðum svo
lítinn tíma. Eða kannski var það
hlédrægni af því að fjölskyldubönd
höfðu rofnað og fjarlægðir aukist.
Einn minna „gleymdu" vina,
Óskar ísaksen, lézt sunnudaginn
31. maí sl. eftir stutta legu, en
hann hafði um skeið kennt þess
meins er hreif hann úr þessu lífi.
Óskar fæddist 14. október 1923,
í Tromvik f Noregi. Hann var elzta
bam þeirra góðu hjóna, Margrétar
Markúsdóttur frá Kirlqulækjarkoti
í Fljótshlíð og Hagerap Isaksen frá
Tromvik. Tvö systkina hans era
látin. Hanna dó bam að aldri og
Markús dó árið 1969. Þau sem eft-
ir lifa era: Harald, rafvirkjameistari
í Reykjavík, Hafstein, vélsmiður í
Njarðvík, Kristinn, bifreiðastjóri í
Keflavík og systumar Esther og
Erla, báðar húsmæður í Reykjavík.
Fjögur fyrstu árin bjó fjölskyldan
í Noregi, en flutti sfðan heim til
íslands og settist að í vesturbænum,
þar sem Óskar bjó alla tíð.
Árið 1945, þann 14. október,
kvæntist hann eftirlifandi konu
sinni, Margréti, dóttur Sigurðar
Guðmundssonar og Sigurlínar Ein-
arsdóttur. Þau eignuðust dótturina
Margréti, sem er kennari og hús-
moðir. Gréta var alla tíð mikill
augasteinn föður síns og hún reynd-
ist honum góð dóttir, sem hann gat
verið stoltur af. Hún er gift Pétri
Gunnarssyni, húsasmið, og eiga þau
þrjú böm, þau írisi, Gunnar Þór og
Pétur Má. Fjölskyldan var Óskari
fjársjóður sem hann var þakklátur
Guði fyrir og hann kunni að sýna
þeim það.
Óskar var svo lánsamur að eiga
yndislega konu, sem stóð við hlið
hans traust og trú í yfir 40 ár. Þau
bundust tryggðaböndum ung og
saman stðu þau í stormum og still-
um, þroskuðust saman og tengdust
æ sterkar. Hlýjan og alúðin milli
þeirra var svo sterk og heimili þeirra
ber svo ljósan vott um allt hið góða
er þau áttu saman. Þar er gott að
koma.
Óskar var mágur minn í tuttugu
ár og jafnframt vinur sem gott var
að eiga. Hann tók mér svo hlýlega
strax frá þeim degi er ég kom inn
í fjölskyldu hans, óharðnaður ungl-
ingur.
Minningin um þennan góða
dreng er mér dýrmætt veganesti.
Hann var einstaklega prúður og
geðgóður og stalct snyrtimenni. Ég
minnist þess aldrei að hafa séð
hann reiðan, eða heyrt hann leggja
illt orð til nokkurrar manneskju.
Alltaf svo ljúfur og hlýr, glaður og
Birting afmælis- og
minningargreina.
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
svolftill prakkari, en jafiiframt til-
búinn að hughreysta og græða sár.
Óskar hafði stórt hjarta og það
kom m.a. í Ijós í umhyggju þeirri
og alúð er hann sýndi tengdamóður
sinni er sínu ævikvöldi eyddi í hom-
inu hjá þeim hjónum, farin að
heilsu. Fjölskylda hans naut einnig
í ríkum mæli alls þess góða sem
hann átti að gefa þeim.
Þau vora svo falleg hjón, Magga
og Óskar, og það var fegurðin sem
kom innan frá sem heillaði mig
mest, þessi ró, hlýja og alúð, sem
geislaði frá þeim og sýndi á svo
augljósan hátt gagnkvæma virð-
ingu þeirra og aðdáun. Þau hugðust
eiga rólega elli og njóta lífsins sam-
an, en við mennimir ráðum ekki
alltaf leið okkar í þessu lífí, þar
ræður hinn æðri máttur. Öll eigum
við okkar bók, lífsbókina, sem eng-
inn veit hvenær lýkur. Hver dagur
er sem blaðsíða, sem við skulum
lesa vel og njóta, því við vitum
ekki hvort önnur tekur við er henni
lýkur, dagurinn í dag er sá eini sem
við eigum vísan.
Það er kveðjustund í dag og sorg-
in ræður ríkjum í hugum ástvin-
anna, en þar kemur, að bók okkar
hinna lýkur einnig og þá munum
við hittast aftur í æðri heimi, þar
sem friður, eining og gleði ríkja.
Þangað til munum við heiðra minn-
ingu góðs drengs, biðjum Guð að
varðveita hann og þökkum fyrir
samfylgdina.
Kæra vinir sem syrgið. Við Erika
sendum okkar hlýjustu kveðjur til
ykkar allra héðan að norðan og
biðjum Guð að gefa ykkur styrk
og blessun.
,Nú legg ég augun aftur.
0, Guð þinn náðarkraftur,
mín veri vöm í nótt
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka,
þinn engil svo ég sofi rótt.“
Unnur Þorsteinsdóttír
yfír á sinni tíð. Stína kona hans
vann með honum að garðyrkjunni
af miklum dugnaði, Kristín Krist-
jánsdóttir frá Fáskrúðarbakka í
Miklaholtshreppi, en síðan stofnuðu
þau blómabúðina Dögg sem flestir
landsmenn munu kannast við.
Siggi frændi annaðist fyrram
jólaskreytingamar í Austurstræti,
þessar fögra skreytingar sem gera
Reykjavík svo vinalega í ríki vetrar-
ins, þegar jólin nálgast og við
horfum til hækkandi sólar. Hann
var alla tíð sólarbam. Hann sá allt-
af sólskin á næsta degi, þótt skýjað
kynni að vera í svip. Óg ef til vill
sá hann sólskin í miðri hríð, þegar
enginn annar sá sólskin.
Lengi vel vissi ég ekki hvemig
við voram skyldir, hugleiddi það
ekki og vissi þó, en kunni ekki
ættfærslur. Siggi frændi var ein-
ungis Siggi frændi, og ef ég var
spurður hvemig við væram skyldir,
sgaði ég einungis: Við eram ná-
skyldir. Það vora orð að sönnu því
við voram systkinasynir. Hann var
sonur Ingveldar Jónsdóttur, ég son-
ur Ásmundar Jónssonar. Faðir
Sigga frænda var Jón Jónasson,
Vestra-Miðfelli í Leirársveit, en
Ingveldur frá Akranesi, uppalin að
nokkra á Elínarhöfða.
Ingveldur og Jónas dóu úr
spönsku veikinni 1918 með fárra
daga millibili, ung bæði, eða um
hálfþrítug. Sonur þeirra, Jónas Sig-
urður, var þá á öðra ári. Hann var
tekinn í fóstur og alinn upp í
Reylq'avík. Önnur Ingveldur varð
móðir hans í stað þeirrar sem dáin
var. Sú Ingveldur hafði horft á það
þegar skútan Ingvar strandaði á
Viðeyjarsundi, og mennimir sem
klifrað höfðu upp í reiðann, vora
smám saman að falla örmagna í
sjóinn. Einn þeirra var maður henn-
ar. Júlíus hét hann. Með honum
hafði hún eignast dóttur, Bergþóra,
sem varð systir Jónasar Sigurðar.
Ingveldur sú, sem ég nú hef
nefnt, var náskyld Jónasi Sigurði,
hún Jóhannesdóttir, Ingveldur hin
Jónsdóttir, feður þeirra bræður.
Ég tel engan vafa að Jónas Sig-
urður hafi hlotið bestu umönnun
sem hugsast gat hjá þessari nýju
móður sinni og seinni manni henn-
ar, en ég kynntist þeim báðum
lítillega á æskuáram mínum, og þó
nóg til að sannfærast um að þar
færi gott fólk.
Ég gríp pennann í fljótheitum
sama dag og ég kem frá útlöndum
til að hripa fáein kveðjuorð, þegar
mér berst fregn um að Siggi frændi,
sem var að ræða við okkur af svo
miklum áhuga, sé nú farinn yfir
þau landamæri sem við föram öll
vegabréfslaus og þá sótti að mér
löngun að minnast hans, hve hann
var fullur af lífí, því lífi sem stefnir
til gleði og vinsemdar og umfram
allt til þess að vera líf, og mér dett-
ur í hug að hann hafi farið héðan
eins og hann vildi fara, því hvemig
gat maður með hans skapgerð lifað
öðravísi en í fullu fjöri eða að geta
sýnst vera í fullu fjöri og mig lang-
aði til að segja: Fari Siggi frændi
vel.
Jón Óskar
Hann Jónas í Dögg er farinn
heim!
Við slíkan atburð myndast ætíð -
nokkurt tómarúm hjá þeim sem
eftir verða. Skarðið, sem Jónas skil-
ur eftir sig, er stórt og vandfyllt.
Jónas hafði um langt skeið átt
við vanheilsu að stríða, sem við
höfum sennilega ætíð vanmetið, því
ávallt var hann viðbúinn að takast
á við þau verkefni sem honum vora
falin. Andlátsfregn hans hefði því
ekki átt að koma vinum hans á
óvart, en einhvem veginn er það
svo að snögg umskipti koma mönn-
um ætíð í opna skjöldu. Jónas var
svo hress og bjartsýnn á lands-
þinginu okkar í vor, er hann var
að bjóða vinum sínum í sjötugsaf-
mælið sitt í sumar, en svo er hann
allt í einu horfinn.
Jónas var félagsvera. Þar sem
hann var félagi var hann ætíð kall-
aður til trúnaðarstarfa. Innan St.
Georgs-gildanna var það sama upp
á teningnum og annars staðar.
Hann var um skeið í forsvari fyrir
St. Georgs-gildið í Reykjavík, hann
var í stjóm landssamtakanna, hann
undirbjó og stjómaði ferðum á
Norðurlandaþing og móttöku Norð-
urlandabúa á þing hérlendis og
hann var í stjóm Faxasjóðs, sem
hafði það hlutverk í Heimaeyjargos-
inu að taka við erlendu gjafafé og
standa fyrir söfnun á fé til kaupa
á húsi undir starfsemi skátafélags-
ins Faxa í Vestmannaeyjum, en það
var formlega afhent sumarið 1974.
Þá er enn ótalið að hann hefur um
langt skeið staðið að söfnun og
sýningu skátaminja og hefur þar
bjargað frá glötun mörgum, verð-
mætum munum.
Allt þetta þökkum við af alhug,
og jafnframt vottum við eiginkonu
Jónasar og afkomendum innilega
samúð okkar.
St. Georgs-gildin á íslandi
Katrín H. Jónas-
dóttir — Minning
Fædd 7. febrúar 1904
Dáin 4. júní 1987
Hún amma Katrín er dáin. Hún
andaðist í Borgarspítalanum þann
4. júní sl. eftir 3ja vikna sjúk-
dómslegu. í raun ættum við að
gleðjast með ömmu eftir að hafa
lifað í 83 ár hamingjusömu lífí og
ávallt við góða heilsu, en söknuður-
inn verður alltaf yfirsterkari. Þegar
ég hugsa til baka um allt það sem
amma hefur gefið mér af hjarta
sínu fyllist ég söknuði og hefði svo
mikið viljað hafa hana lengur hjá
mér. En allt það sem hún var mér
og bömum mínum verður helgidóm-
ur okkar heimilis og verður aldrei
frá okkur tekið.
Aðeins 5 ára gömul hóf ég kom-
ur mínar ein til ömmu Katrínar og
afa Marteins Halldórssonar í Stór-
holtinu. Þangað var alltaf svo gott
og ætíð var mér tekið opnum örm-
um. Öll jólin sem við áttum saman
í Stórholtinu og sorgin sem fyllti
lítið bamshjarta þegar fjölskyldan
var orðin svo stór að ekki var hægt
að halda jól saman í Stórholtinu
lengur. Og þegar afí dó er ég var
aðeins 13 ára gömul var amma mín
sterkust af öllum og þerraði burt
tár bamabama sinna og leiddi okk-
ur inn í framtíðina.
Nú er komið að okkar hlutverki.
Það er að rækta í hjörtum okkar
allt það sem hún hefur gefið af
sjálfri sér.
Nú er amma Katrín á leið að
guðs dyram, þar sem afí bíður henn-
ar og tekur hana í sinn faðm. Hafí
elskuleg amma mín hjartans þökk
fyrir allt sem hún var mér.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir aUt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt“
(V. Briem)
Katrín Bragadóttir