Morgunblaðið - 14.05.1988, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. MAÍ 1988
Minning:
Einar Jóhannesson
Fæddur 23. júní 1919
Dáinn 5. mai 1988
Dagurinn, sem ég hef meðvitað
og ómeðvitað kviðið mest frá því
ég fór að átta mig á lífinu, og þá
dauðanum, hefur runnið upp. Hann
pabbi er dáinn. Það er sjálfsagt
ekki algengt að sonur minnist föður
á þennan hátt, en þá er það undan-
tekningin sem sannar regluna.
Hann var mjög sérstakur maður,
góður maður á allan hátt. Þetta eru
stór orð en ég veit að þeir sem fengu
að kynnast honum eru mér sam-
málá, hann hafði að vísu einn galla
stærstan, en það var að hugsa allt-
af síðast um sjálfan sig.
Hann var fæddur 23. júní að
Hlíð í Álftafírði við ísaQarðardjúp,
sonur hjónanna Málfríðar Sigurðar-
dóttur og Jóhannesar Gunnlaugs-
sonar, og var einn af sautján böm-
um sem þau eignuðust. Þó að ekki
hafí öll bömin komist á legg, þá
hefur ömgglega oft verið þröng á
þingi, og ekki alltaf allt verið sjálf-
sagt. Þau lifðu á því sem jörðin gaf
og sjórinn, eins og gekk í þá daga.
Man ég að pabbi sagði mér eitt sinn
ft'á því, að einu sinni um vetur,
þegar ekki var neitt fískmeti til á
heimilinu, að hann var sendur einn
með sleða, alla leið út í Hnífsdal
til að sækja í soðið, hann var þá
um fermingu, og ég man að það
fór hálfgerður hrollur um mig, að
hugsa til þessarar ferðar hans. Einu
sinni man ég eftir að hafa spurt
hann við matarborðið heima á Flat-
eyri, af hveiju hann héldi alltaf á
grautardiskinum þegar hann borð-
aði, þá sagði hann að það væri af
því að allir hefðu ekki komist að
borðinu í einu heima í Hlíð og sum-
ir stundum orðið að fá sér sæti á
öðmm stað með diskinn sinn.
Ég held mig muna pabba fyrst,
þegar ég var á fímmta ári, og hann
var að bera mig á herðum sér, neð-
an úr gamla húsinu okkar á Flat-
eyri uppeftir í nýja húsið á Eyrar-
vegi 11. Hann var í klofstígvélum,
vegna þess að flóð hafði gengið
yfír eyrina stuttu áður, og hún var
að mestu leyti á floti í sjó. Húsið
hafði hann að mestu leyti byggt
einn,-og með hjálp annarra eins og
gekk á þeim tíma, þegar lftið var
um stórvirk tæki til bygginga, eins
og í dag, í mesta lagi steypuhræri-
vél. Ég veit að hann gróf gmnninn
sjálfur með skóflu og haka, sló upp
mótum, múraði og setti í glugga,
en stæretu verkin fékk hann auðvit-
að hjálp við, eins og til dæmis
múrverk utanhúss. Hann tók sér
sjálfsagt góðan tíma, við bygging-
una og flanaði ekki að neinu, frek-
ar en öðmm verkum sem hann tók
sér fyrir hendur á lífsleiðinni.
Pabbi fór ungur að stunda sjó-
róðra frá Súðavík og Hnífsdal, en
um tvítugt, um það leyti sem hann
kynntist mömmu, fór hann á véla-
námskeið til Reylqavíkur, og fékk
réttindi til að stjóma vélum sem
þá vom helst notaðar til sjós og
lands, og alltaf síðan var meðferð
og viðhald véla hans aðal, þó fátt
væri það sem hann ekki þorði að
leggja í til viðgerða eða smíða, fyr-
ir sjálfan sig eða aðra. Eftir að
hann kom til Flateyrar stundaði
hann að mestu sjóinn sem vélstjóri
á bátum þaðan, en einnig var hann
við vélgæslu í rafstöðinni, frystihús-
inu og það síðasta sem hann vann
við þar, áður en við fluttum suður
í Kópavog, vom utanbúðar störf við
kaupfélagið og allt það sem því til-
heyrði, þar á meðal kælivélagæsla.
Þegar suður kom vann hann
lengst í skipasmíðastöðinni Stálvík
í Garðabæ, en endaði sinn starfs-
feril þar sem hann svo til hófst, við
vélgæslu hjá frystihúsinu Barðan-
um í Kópavogi. Þar sem ég lagði
fyrir mig sama starf og hann, áttum
við gott með að tala saman um eitt
og annað í sambandi við vélar, og
margt sagði hann mér um þær teg-
undir sem nú em orðnar safngripir,
ævintýralegar viðgerðir og fleira í
þeim dúr. Það að koma og heim-
sækja hann í vélasalinn í Barðanum
rifyaiði upp hlýjuna, og góða óg
væga ammoníakslyktina í þrifalega
vaktherberginu hans í frystihúsinu
á Flateyri, þar sem maður kom oft
þegar hann vann þar. Þegar við
ræddum vélar verð ég að játa að
hann vissi allt miklu betur um kæli-
vélar, og þá séretaklega þær sem
nota ammoníak, heldur en ég, og
kom það mér oft í vandræði þegar
ég var að þýða fyrir hann upp úr
handbókum um þær.
Það er erfítt að sætta sig við að
hann pabbi sé horfínn frá okkur,
en öll hlýjan og ástúðin sem hann
bar með sér og geislaði frá honum
til okkar, bamanna hans og bama-
bamanna, yljar okkur öllum svo
lengi sem við lifum. Það var núna
stuttu eftir að hann dó að ég var
heima hjá mömmu á Kárenesbraut-
inni, þar sem minningamar flugu í
gegnum tregablandinn hugann, að
mér varð litið á mynd af bátnum
sem hann var á síðast áður en hann
hætti til sjós, vegna magakvilla sem
hijáði hann í nokkur ár. Þegar ég
ÞVOTTAVELAR
vélar í sérflokki
//i/r RÖNNING
wf// neimilistæki
KRINGLUNNI - SÍMI (91)685868

leit á þessa mynd minnti hún mig
á að oft á sjómannstíð sinni hafði
hann verið hætt kominn og einhver
vemdarhönd virtist vera yfír hon-
um. Báturinn, Sæfell SH-210 fóret
fáum vikum eftir að hann hætti til
sjós, með ailri áhöfn. Hann reri öll
stríðsárin eins og allir vestfirekir
sjómenn, út á miðin úti fyrir, sem
voru meira og minna þakin tundur-
duflum og öðrum hættum sem stöf-
uðu af stríðsbrölti þar úti fyrir og
vissulega tóku sinn toll. Hann tók
út af bát í slæmu veðri og skyggni,
en áhöfninni tókst á einhvem
undraverðan hátt að fínna hann
aftur, hangandi í lóðastamp, sem
tók út með honum.
Þessi atriði fá mann til að sætt-
ast frekar við orðinn hlut, en ef
ekki hefði komið til þessi sjúkdómur
sem læknavísindin em enn ekki
búin að snúa á, þá hefði hann getað
verið miklu lengur hjá okkur. Ég
sat við rúmið hans síðustu stundim-
ar sem hann lifði og reyndi að létta
undir með honum. Hann gat lítið
Ijáð sig, en augun og handtakið
sögðu meira en mörg orð. Það er
kannski skrýtið, en ég sagði honum
að ég ætti eina ósk sem ég vildi
segja honum frá, en hún var sú að
guð gæfí að ég gæti orðið eins
góður faðir og afí og hann var okk-
ur öllum, þá færðist bros yfír þreytt
andlitið og með fylgdi þétt handtak.
Elsku mamma, ég veit að guð
gefur okkur styrk í sorg, og hlýjar
minningar um góðan eiginmann,
föður, afa og langafa verma. Nu
er hann kominn til systkina sinna
sem svo mörg em horfín yfír móð-
una miklu, foreldra og annarra ást-
vina. Við Élva Dögg og Einar viljum
þakka honum fyrir allt sem hann
gaf okkur. Guð blessi minningu
hans.
Einar Jóhannes Einarsson
Okkur brá ónotalega við er dótt-
ir okkar hringdi fímmtudaginn 5.
maí sl. og tilkynnti okkur að
tengdafaðir hennar, Einar Jóhann-
esson, hefði látist þá um morgun-
inn. Þó að við vissum að það gæti
bmgðið til beggja vona með bata,
því hann hafði oft verið mikið veik-
ur síðan síðastliðið haust, kemur
dauðinn manni alltaf að óvömm.
Hann var búinn að vera heima um
nokkum tíma og vomm við farin
að vona að nú væri farið að rofa
til, en sú von brást.
Einar var fæddur 23. 6. 1919 í
Hlíð í Álftafírði, sonur hjónanna
Málfríðar Sigurðardóttur og Einare
Jóhannesar Gunnlaugssonar. Þar
ólst hann upp í stómm systkina-
hópi. 17 urðu þau og eftir lifa 3.
Árið 1943, þann 16.10., kvæntist
hann eftirlifandi eiginkonu sinni,
Filipplu Kristjánsdóttur frá' Flat-
eyri, foreldrar hennar vom Rögn-
valdfna Hálfdánardóttir og Kristján
Guðmundsson er þar bjuggu. Einar
og Pía vom ákafíega samrýnd hjón
og máttu vart hvort af öðru sjá.
Hann var elskulegur eiginmaður og
var það endurgoldið af hennar
hálfu, og ekki síst nú í banalegu
hans því varla er hægt að segja að
hún hafí vikið frá hlið hans hvort
sem hann var á sjúkrahúsi eða
heima þar til yfír lauk.
Á Flateyri bjuggu þau til áreins
1971 og þar fæddust bömin þeirra
6, sem öll em mikið mannkostafólk,
og hafa öll stofnað sín eigin heim-
ili. Bömin hans og þeirra fjölskyid-
ur sýndu líka að þau kunnu að
meta hann að verðleikum með ást
og virðingu og best þegar hann
þurfti mest með.
Eins og áður er sagt bjuggu þau
á Flateyri til 1971 en þá fluttu þau
suður og skömmu síðar hófust
kynni okkar, en sonur þeirra og
dóttir okkar felldu hugj saman og
gengu í hjónaband. Síðan höfum
við átt vináttu þeirra hjóna, sem
aldrei hefur borið skugga á. Einar
var einhver sá ljúfasti maður sem
við höfum kynnst. Hann vildi allt
fyrir alla gera og var það gert af
mikilli einlægni, því sýndarmennska
var ekki til hjá honum og aldrei var
ætlast til endurgjalds. Einar og Pía
ferðuðust mikið saman, bæði innan-
lands og utan. Þau tóku gjaman
tjaldið sitt og útilegudót, tjölduðu
á grasbala við á eða vatn renndu
fyrir físk eða nutu þess að vera úti
í náttúmnni. Þetta var sameiginlegt
áhugamál þeirra eins og svo mörg
önnur. Við urðum þeirrar gæfii
aðnjótandi að fara með þeim f eina
utanlandsferð, til Búlgaríu, fyrir
nokkmm ámm og verður sú ferð
okkur ógleymanleg. Þau gerðu allt
sem þau gátu til þess að ferðin
yrði sem ánægjulegust fyrir okkur
og ekki er hægt að hugsa sér betri
ferðafélaga en þau. Oft eram við
búin að minnast margra skemmti-
legra atvika úr þeirri ferð.
Pía mín, við biðjum þess að sá
sem öllu ræður megi vaka yfír þér
og vemda þig á þessum erfíðu
tímum, yfir bömunum ykkar og
þeirra flölskyldum. Það er gott að
geta yljað sér við ljúfar endurminn-
ingar um elskulegan heimilisföður.
Þær minningar verða ekki frá ykk-
ur teknar.
Systkinum hans og þeirra fjöl-
skyldum vottum við innilega samúð.
Einari fæmm við hjartans kveðju
og þakkir fyrir allt. Við söknum
hans.
Guðrún og Ingimar,
Skólagerði 24.
Við viljum minnast ástkære
tengdaföður og afa og þakka hon-
um fyrir góðvild, hjálpsemi, hlýju
og friðinn sem frá honum stafaði.
í hugi bama hans og bamabama
em greyptar góðar minningar um
ástríkan föður og afa.
Þegar Einar sást koma var
hlaupið til dyra og kallað: „Einar
afí er kominn." Hann breiddi út
faðminn og tók á móti bömunum
brosandi og geislandi af hlýju.
Hvemig sem á stóð var alltaf tfmi
fyrir þau. Aldrei mátti heyrast grát-
ur án þess að Einar afí kæmi og
huggaði.
Því hjá þér er ávallt frið að finna,
þótt fár og styijöld sé dagsins önn.
Og glóðin af eldi augna þinna,
yljar mér jafnan, þótt hlaði fönn.
Og áhrifin frá þér aldrei linna.
Nn ást var svo fógur, djúp og sönn.
(Þ. Guðmundsson frá Sandi)
Nú hijáir sorgin okkur öll og
jmgstu bömin spyija: „Hvar er Ein-
ar afí, kemur hann aldrei aftur?"
Þegar stórt er spurt verður fátt
um svör. Þó skilja þau þegar við
segjum: „Hann er hjá Guði og nú
líður honum vel.“
Minningin um hann mun ávallt
fylgja og ylja okkur um ókomin ár.
Hafí hann þökk fyrir allt.
Elsku tengdamamma og amma,
við vottum þér okkar dýpstu samúð.
Tengdadætur
Rannveig Hulda
Mogensen—Kveðja
Fædd 25. mars 1918
Dáin 7. maí 1988
Mig langar í örfáum orðum að
minnast systur minnar, Rannveigar
Huldu Mogensen frá Ámanesi, sem
lést á Vffilsstaðaspítala 7. maí sl.
eftir langvarandi veikindastríð. Sem
hún bar með mikilli hugprýði, því
aldrei kvartaði hún, heldur lagði sig
fram um að hughreysta mig og
telja í mig kjark.
Hún var sterkur persónuleiki,
mjög trúuð og hafði þroskandi áhrif
á okkur sem umgengumst hana
mest. Hlutverk hennar í þessu lífí
byggðist mest á að þjóna öðrum.
Foreldram mínum var hún stoð og
stytta og annaðist þau bæði í ell-
inni og uns yfír lauk því bæði dóu
þau háöldmð heima hjá henni í
Ámanesi. Bömin mín, þau Víví og
Vilmund, bar hún ávallt fyrir bijósti
og eins böm þeirra, Huldu litlu, sem
heitir í höfuðið á henni, Erp og
Kára, Emblu litlu auðnaðist henni
ekki að sjá.
Hulda var mikil mannkostakona,
hún vann sín daglegu störf af sam-
viskusemi og dugnaði og hlífði sér
aldrei. Við þökkum henni fyrir allt
það sem hún gerði fyrir okkur, alla
umhyggju hennar, ástúð og fóm-
fysi. Við munum sakna hennar en
trúum því jafnframt að nú uppskeri
hún laun sín í nýjum heimkynnum.
Guð geymi hennar góðu sál.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðný J.G. Vilmundsdóttir
FRAB/EFLGBILLALLT ARIÐ.
Lyktarlaus gaslogi, grillvikur og sérhönnuö grillgrind
koma í veg fy rir gömlu vandamálin og ekkert skyggir
lengurágrillánægjuna. Gluggi áiokinumeö áföstum
hitamæli auöveldar matseldina. Hægt er aö byrja
aö grilla aöeins átta mínútum eftir aö kveikt var upp.
- Engin kol - enginn uppkveikilögur - betri árangur -
ÚTSÖLUSTAÐIRiHii'J* 8
Heimilistæki Sætúni, Hafnarstræti og Kringlunni- Kaupstaöur i Mjódd -
Kristjánsson hf Ingólfsstræti 12, s-612800 - Kaupf. Borgliröinga
Borgarnesi - Hólmkjör Stykkishólmi - Verslunin Bimbó Isatiröi - Kaupf. V-
Húnvetninga Hvammstanga - Kaupf. Húnv. Blönduósi - Kaupf.
SkaglirðingaSauöárkróki -Versl. Valberg Ólafsfiröi - Versl. Kjarabót
Húsavík - Kaupf. Héraösbúa Egilsstðöum, Seyöisfiröi og Reyöarfiröi
K.A.S.K. Höfn Hornafirði - Vöruhús K.Á. Selfossi - Verslun R.Ó.
Hafnargötu Keflavík.
Auðvelt - Einfalt - Þrifalegt