Morgunblaðið - 21.08.1988, Side 19

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. ÁGÚST 1988 B 19
irgerð 1928.
fgja lítra Typ 43 Grand Sport árgerð
;skur og með stýrið „réttum megin.“
Bugatti bílar laða ekki síður að sér yngri eigendur en eldri.
ti klúbbsins, ásamt konu sinni við
-rð 1930.
- 40 öðrum Bugatti eigendum fyrir
rúmum 20 árum. Sem þau stóðu
innan um glæsivagna sína og ská-
luðu í kampavíni í sólinni, sjá þau
hvar einn Bugattinn enn rennir sér
inn á stæðið: Bugatti pallbill! Allir
munnar vöru opnir og kampavíns-
glösin höfðu numið staðar á miðri
leið. Slíkt hafði enginn áður séð.
Fljótlega skýrðist þó málið. Eigandi
þessa óvenjulega pallbíls (sem var
alveg jafn undrandi á að sjá alla
þessa Bugatti bfla á þessum stað og
þau voru að sjá hann) var franskur
smákaupmaður. Hann hafði eignast
bflinn fyrir stríð og breytt honum til
að þjóna betur þörfum sínum. Hann
skar því aftan af honum og smíðaði
á hann pa.ll! tveir Hollendingar úr
hópnum vildu kaupa vagninn á
staðnum og stundinni, en sá franski
var ekki ginnkeyptur fyrir slíku,
enda hafði bíllinn þjónað honum
dyggilega alla tíð og ekkert bilað.
Nokkrum árum seinna mun hann þó
hafa látið til leiðast og nú er sem
sagt eini Bugatti pallbíllinn einhvers
staðar í Hollandi.
Vafalaust hefðu þau hjón getað
sagt frá ótalmörgu fleiru, en tíminn
hljóp frá okkur. Herra Kiefer átti
síðasta orðið: „Þú mátt vita það, að
allt sem við eða aðrir Bugatti eigend-
ur segja þér um Bugatti er satt —
við þurfum ekkert að gorta. Skreytni
í slíkum sögum er ekki við hæfi og
algerlega óþörf. Bugatti eigendur
eru hugsjónamenn og segja aðeins
sannleikann!"
bifreiðum. Þetta varð uppáhalds
leikfang hinna ríku og frægu.
Kappakstursbílarnir
Typ 35 og Typ 35 B láta ekki
jafn mikið yfir sér. Fátt minnir á
kappakstursbíla nútímans þegar
litið er á þá. Yfírbyggingin er eins
og lítill bátur á hvolfí ofan á
grindinni, dekkin há og mjó standa
langt út frá boddýinu. En í
vélarrúminu hvílir átta strokka
Bugatti vél með forþjöppu og þessir
bílar voru nánast einráðir á
kappakstursbrautum heimsins í
nær tvo áratugi. Yfír 2.000 sigrar
á sex árum eru vitnisburður
þessara afburða bíla. Á árunum
1924-’30 komst enginn með
stuðarann þar sem Bugatti var fyrir
fímm mínútum. Eftir 1930 dró úr
einokun þeirra, en nafnið vakti þó
áfram ótta og aðdáun meðal
kappaksturshetja um hríð og þótt
lítið sé eftir af óttanum í dag, af
skiljanlegum ástæðum, hefur
aðdáunin ekki minnkað að sama
skapi.
Bíll bílanna
Fyrr var sagt að seinni gerðimar
af Typ 57 væru líklega þeir bílar
sem almenningur þekkir best úr
smiðju Bugattis. Þetta er þó ekki
nema hálfur sannleikur. Annar er
sá sem flestir þekkja með nafni,
þótt fáir hafí séð hann, nema helst
á myndum. Menn sjá heldur ekki
hvíta hrafna á hveijum degi. Og
Bugatti Royale er álíka sjaldséður
á meðal bíla. Aðeins sjö voru
smíðaðir og þeir em vandlega
geymdir í öryggisgeymslum,
fjársjóður grafínn í jörð, huldir
sjónum og ekki einu sinni teknir út
í bfltúr einstaka sunnudag. Royale
heita þeir — og em. Risavaxnir
drekar skreyttir gulli, sætin úr
dýrasta leðri og mælaborð úr
völdum eðalviði, þyngd í samræmi
við stærð. Kaupverð var á sínum
tíma svimandi hátt, í dag þyrfti að
borga nokkur hundmð milljónir
króna ef svo ólíklega vildi til að
einn þeirra stæði til boða. Þetta
meistarastykki er af mörgum
bflaáhugamönnum og
sérfræðingum talið vera Le
Automobile, sem á íslensku myndi
útleggjast Billinn, hinn eini og
sanni. Lengra á ekki að vera hægt
að komast. Goðsögn? Gæti verið.
En ef svo er, þá á hún við meira
að styðjast en flestar aðrar.
Bug-atti klúbbar
Hið alþjóðlega Bugatti mót er
haldið í V-Þýskalandi 1988. Kurt
Kiefer, formaður þýska Bugatti
klúbbsins (hann er 83 ára og þar
með elsti Bugatti ökumaður í
heimi), tjáði mér að slík mót hafi
verið haldin á nær hveiju ári síðan
1958, stundum tvö á ári. Bugatti
klúbbar em starfræktir víðs vegar
um heim, flestir í Evrópu. Bretar
urðu fyrstir til að stofna slíkan
klúbb og gerðu það af öðmm
ástæðum en þeir sem á eftir komu.
Þeir stofnuðu sjnn klúbb á meðan
Bugatti var enn í framleiðslu, til
að auðvelda innflutning, bæði bíla
og varahluta. í þá tíð var ekki jafn
hægt um vik og nú að fá bíla sem
höfðu stýrið „réttum megin“9»
Annars staðar vom klúbbamir
stoftiaðir síðar, til að minnast
meistarans og til að skiptast á
varahlutum. Sá fyrsti utan
Bretlands var stofnaður í
V-Þýskalandi 1951, formlega
reyndar 1956. Starfsemi þessara
klúbba er með ýmsum hætti. Auk
þess að fá varahluti hvor hjá öðmm
og láta smíða þá sem hvergi
fínnast, fara meðlimir í
sameiginlegar ferðir, áramótagilli
em haldin o.s.frv. Fyrir nú utan
einstaklingsframtakið, en sannur
Bugatti eigandi fer ekki í felur með
eign sína, heldur spókar sig stoltur
í vagni sínum í miðbæjammferðinni
eins oft og færi gefst. Flestir munú
bflamir vera í Bretlandi og
Bandaríkjunum, þá í Frakklandi,
um 100 bflar munu vera til í
Ástralíu, 60 - 70 í V-Þýskalandi
og færri annars staðar. Á
alþjóðlegu mótin koma að meðaltali
40 - 50 bílar. Af þeim em flestir
fastagestir — kjaminn í
félagsskapnum. Á mótinu í
Heilbronn var farið í kappakstur,
flallakstur, verðlaun vom veitt fyrir
bestu eintökin lí hveijum flokki.
Flokkamir era þrír: Limousine,
roadster og Grand Prix. Þetta mót
tókst með ágætum og bílamir stóðu
fyrir sínu. Þrátt fyrir aldurinn, 49
til 63 ára, mnnu þeir sitt skeið^
hátt á öðm hundraðinu margir
hveijir. Fjallaferðin var þeim heldur
ekki ýkja erfíð, þótt brattinn væri
mikill og vatnskæling ekki fyrir
hendi á þeim öllum. Það er sem
ég sjái einhveija nútíma
blikkbeljuna renna sér léttilega upp
Kambana eftir 60 ár. Þessir vagnar
eiga hins vegar langt líf fyrir
höndum enn, ef mér skjátlast ekki
og menn munu halda áfram að
fjölmenna til að líta þá augum um
ókomin ár. Því bflar geta líka verið
ódauðiegir...ef þeir heita Bugatti.
MYNDIR OG TEXTI:
Ævar Om Jósepsson
Höfuadurstundarnám viðháskól-
ann í Freiburg í Vestur-Þýzka-
landi.
57 Cabriolet „Aravis" árgerð 1939. Þessi kom alla leið frá Bandaríkjunum.