Morgunblaðið - 27.11.1988, Qupperneq 1

Skipveijarnir á Ágiisti
Guðmundssyni taka lagið fyrir
söltunarstúlkurnar.
Svavar Aðalsteinsson og
Höskuldur Siguijónsson, Höski,
hafa unnið hjá Norðursíld í
Qöldamörg ár; Svavar allt frá
því að verbúðin var byggð íyrir
um tuttugu árum.
SUNNUDAGUR
27 NÓVEMBER 1988
SIBBA,
ALLA,
HÖSKI,
INA
BLAÐ
c
texti og myndir/Urður Gunnarsdóttir
að er að kvöldi miðvikudags
sem rútan rennur í hlað hjó Norðursíld
ó Seyðisfirði. Farþegarnir eru þrír;
ungt óstfangið par, sem er að koma
til vinnu og svo ég. Hafsteinn
Sigurbjörnsson verkstjóri tekur d móti
mannskapnum, sýnir okkur bústaðinn
og hverfur svo ó brauf enda nóg að
gera í síldinni. Það fer ekki ó milli
móla hvert við erum komin; dauf lykt
af síld liggur í loftinu og ó hólu
planinu er hreistur og hausskornar
síldir hér og þar. Fóir hafa lokið
vinnu; en skarkali af efri hæð hússins
gefur til kynna að nokkrir af Svíunum
tuttugu séu hættir að vinna eða í
fríi, því sumir vinna ó vöktum í
Fiskvinnslunni. í horni matsalarins ó
neðri hæðinni sifja Aðalheiður
Jónsdóttir,- Alla róðskona og Hildur
Marinósdóttir fró Árskógssandi, kona
ó besta aldri sem fylgir síldarbót
eiginmannsins og er í fimmta sinn í
verbúðinni. Þær bjóða gestinum úr
Reykjavík kaffi og halda ófram að
horfa ó sjónvarpið. Fyrstu
spurningunum svara þær heldur
treglega en hressast fljótt. Alla hefur
verið ó síldinni í yfir þrjótíu ór og
það er einhvern veginn svo sjólfsagt,
að maður spyr ekki af hverju. Hún
hefur saltað um borð í síldarbót,
þegar það var of langt út ó miðin.
Þó fengu menn síldina lifandi í
hendurnar og hentu henni stundum
út fyrir borðstokkinn í stað þess að
skera hana. Menn unnu fram ó nótt
og þó voru engin kaffihléin. „Eg var
svo lurkum lamin að ég næ mér
líklega aldrei í handleggnum," segir
hún og strýkur framhandlegginn hugsi.
I framhaldi af því minnist hún fyrstu
viknanna í verbúðinni. Þó vann fólkið
svo mikið og var orðið svo svangt
að það varð veikt þegar það gleypti
í sig matinn. Hildur hryllir sig við
tilhugsunina að skera síldina lifandi
en þarf væntanlega ekki að óttast
að slíkt gerist.