Morgunblaðið - 05.03.1989, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 5. MARZ 1989
KARLAR
Ástarsaga af
Vellinwn
Hurðin skall á hæla okkur.
Það fór um mig kuldahroll-
ur. Þetta var stór salur. Hátt til
lofts. Hvitkalkaðir veggir. —
Hún lá á miðju gólfi. Umkomu-
laus, hjálpar-
vana, bundin
við þessar bör-
ur. — Það var
enn verið að
„operera".
Ég sveipaði
um mig loðfeld-
inum. Horfði
spyrjandi á
unga manninn. Ég var staðráð-
in í að reyna að skilja hann.
Hann bauð mér að ganga
upp stigann. Þanniggætum við
virt hana betur fyrir okkur.
Hún var löng og rennileg. Það
var eitthvað hrifandi og ómót-
stæðilegt við þetta sköpulag.
Fram að þessu hafði útlit henn-
ar eingöngu skipt mig máli. Nú
skildi ég, að hún var eitthvað
ailt annað og meira. — Ungi
maðurinn renndi höndinni var-
færnislega eftir gljáandi húð-
inni. í þessari hreyfingu fólst
takmarkalaus ást og umhyggja.
Við vorum bara tvö ein, og
svo hún. Hinir voru ókomnir. —
Hann leit aldrei af henni. Gældi
við hana, á meðan hann lýsti
aðgerðinni af mikilli kunnáttu.
Hann vissi allt um hana. Fyrir
honum átti hún engin leyndar-
mál. Hann talaði án afláts. —
Dögum saman hafði hann ekki
vikið frá hlið hennar. Hann
hafði fylgst með „operationinni"
frá einu stigi til annars. Haft
augu með aðstoðarmönnum
sinum. Þurrkað burt óhreinindi
eftir kámuga fingur. Klappað
henni, huggað hana í niðurlæg-
ingunni. Hún var svo varnar-
laus, svona sundurtætt á köld-
um börum. — Hann beið þess
dags með óþreyju, að hún yrði
aftur ferðafær. Þá ætluðu þau
að fljúga saman eitthvað út í |
buskann. Yfir hafið, í átt til
sólar, þar sem allir gætu horft
á hana og dáðst að henni. —
Hann hafði í rauninni aldrei
elskað aðra en hana. Hann
þekkti heldur enga aðra betur.
Allt þetta sagði hann mér, á
-*rneðan við biðum. Það lá við,
að ég öfundaði hana. Hvað
hafði hún framyfir okkur hin-
ar? — Ég veit, að hún segir aldr-
ei orð. Hún er auðmjúk og und- j
irgefin, bíður þess eins að vera
tekin. Hún fær líf við minnstu
snertingu. Ávallt reiðubúin. Ég
veit líka, að hún fær svalað
dýpstu löngunum karlmanns-
ins. f fylgd með henni finnur
hann vald sitt, fer framúr sjálf-
um sér, ferðast hraðar og hrað-
ar, jafnvel hraðar en hljóðið.
— Við stóðum enn i stigan-
um, þegar þeir gengu í salinn.
Maðurinn minn var í hópnum.
Ég veifaði til hans ofan úr stig-
anum. Hann sá mig ekki. Þeir
horfðu allir á hana. — Ókenni-
legum glampa brá fyrir í augum
þeirra. — Langar þá virkilega
alla svona mikið? Verða karl-
menn aldrei fullorðnir?
„Gerið svo vel, herrar minir.
Má ekki bjóða ykkur að ganga
upp stigann. Þá sjáið þið betur
inn í hana. Getið virt fyrir ykk-
ur tækjabúnaðinn. Þið megið
setjast í flugstjórasætið, ef þið
kærið ykkur um. F 15 er ein
allra fullkomnasta orrustu-
þota, sem smíðuð hefur verið.
Jafnvel Rússarnir geta ekki
státað af neinu sambærilegu.
Við erum mjög stoltir.“
Ég vék fyrir þeim úr stigan-
um. Ungi maðurinn aðstoðaði
herrana við að stiga um borð.
Þetta var hans sæti. Þetta var
elskan hans. Ég horfði á hann
gæla við hana, stijúka burt
fingraför ókunnra manna. —
Skyldi hann ekki vera afbrýði-
samur — hugsaði ég.
eftir Bryndísi
Schram
Þau giftu sig
■ Geir Gunnarsson og
Bryndís Baldursdóttir,
Reykjavík
■ Scott Allen Varsko og
Ingunn Jóna Karlsdóttir,
Reylq'avík
Hér með er óskað eftir
nöfnum þeirra sem gengið
hafa í hjónaband nýverið.
Vinsamlegast hringið í síma
691162 á skrifstofutíma
eða sendið upplýsingar um
nöfn brúðhjóna og brúð-
kaupsdag ásamt símanúm-
eri í lokuðu umslagi merkt
Morgunblaðið „Fólk í frétt-
um“ Pósthólf 1551, 121
Reykjavík.
segir þá Geir í spaugi. En er það
ekki, eins og maður segir, í tísku
að gifta sig í kirkju?
„Kannski það. Ef fólk hefur
gaman af því umstangi sem
kirkjubrúðkaupi og veisluhöldum
fyigir þá bara öfunda ég það. Ég
hefði ekki viljað vera aðalpersóna
dagsins, það er ekki minn stíll.
Við vildum heldur ekki lofa hvort
öðru tryggðarböndum þar til
dauðinn aðskilur okkur. Ekki
frammi fyrir Guði og mönnum.
Maður er ekki alltaf sama mann-
eskjan, fólk þróast í ólíkar áttir á
langri ævi og ekki vil ég svíkja
það loforð," segir Bryndís. „Þá
er betra að sleppa því eina atriði
úr textanum, hver veit hvað ég
geri þegar ég verð sjötugur,“ seg-
ir Geir.
Þau eru tónlistarfólk, hann spil-
ar á gítar og hún á píanó og
gítar. Hann var í hljómsveitunum
Blátt áfram og Ipanema sem báð-
ar hafa hætt störfum. Hinsvegar
æfir Geir sig sjálfur og myndi
spila daginn út og inn ef hann
gæti, fullyrðir Bryndís en sjálf
hefur hún meira gaman af að
njóta tónlistar með því einungis
að hlusta. Þau voru einmitt á leið
á tónleika Sinfóníuhljómsveitar
íslands í Háskólabíói þegar þau
komu í spjallið.
Svip-
myndii’ L
frá fyrsta
„bjórdegi
ÞÁ er honum lokið, þeim fyrsta
degi sem íslendingum leyfist að
kaupa áfengt öl eftir 74 ára bind-
indi. Loksins, loksins, hrópa bjór-
þyrstir. Það var á mönnum að
sjá að kvöldi B-dagsins að bjórn-
um væri vel fagnað og var talað
um þjóðhátíðardag og fleira í
þeim dúr.
Fjölmiðlar hafa verið iðnir við
að minna á þessi tímamót. Þá
var frí gefið í skólum vegna starfs-
dags kennara en mörg börnin tóku
það sem komu bjórsins væri fagnað
með þeim hætti. Jafnvel var hrópað
„til hamingju með daginn“ strax
þegar foreldrarnir opnuðu augun
þann morgun. Annars segjast sum-
ir þeir fullorðnu vera komnir með
magafylli af umflöllun um bjór, al-
veg sé þeim sama hvað aðrir sötri.
Eins og myndir sýna þá var alls
staðar glatt á hjalla.
BRUÐHJON VIKUNNAR
Kynntust í kuld-
anum á Akureyri
Þau Geir Gunnarsson og Bryndís Baldursdóttir gengu í hjóna-
band hjá embætti borgardómara þann 24ða febrúar síðastliðinn.
Það var Georg Lárusson sem gaf þau saman.
Þau kynntust frostaveturínn
mikla á Akureyri árið 1984.
Þá hafði verið 18 til 20 stiga frost
í heilan mánuð áður en hún kom
heim til hans í fyrsta skipti. Hálf-
um mánuði síðar fóru þau að búa
saman, Bryndís hafði veikst og
dagaði uppi hjá Geir sem hjúkraði
henni. En hvað sáu þau hvort við
annað þama í byijun?
„Ég held að ég hafi minnt hann
á hamsturinn hans“ segir Bryndís
og skellihlær. „Nei, ég hef enga
góða afsökun fyrir því að hafa
látið dæma mig í lífstíðarfangelsi
á sakamannabekk borgardómara“
Brúð-
hjónin
Geir
Gunnars-
son og
Bryndís
Baldurs-
dóttir
TÓNLIST
Ivan
Rebroff
afturá
Islandi
Vegsamaður er hann víða um
heim, oft nefhdur kraftbirting-
arundur. Rödd hans nær yfir
Qóra og hálfa áttund og segja
menn að með áhrifamiklum söng
sínum spili hann á sálarstrengi
áheyrandans fremur en á strengi
eigin raddar. Það er þýsk-rúss-
neski stórsöngvarinn Ivan Reb-
roff sem væntanlegur er til
landsins næstu daga. Er þetta í
þriðja skipti sem Ivan heimsækir
Island og í tilefni af því var haft
samband við hann símleiðis.
*
Isjónvarpsþætti fyrir nokkru
sagði ég fráþeim yndislega tíma
sem ég átti á Islandi. Að koma til
íslands er á vissan hátt eins og að
koma til paradísar. Skrýtið andlit
sem þetta land hefur, heitir hverir,
engin tré . . . Vel á minnst, nú
hafið þið fengið bjór. Forsetinn gaf
mér glas af bjór þegar ég var þar.
Ég get auðveldlega lifað án bjórs
en það er alltaf notalegt að fá þann
mjöð ískaldan.“
Ivan Rebroff er á hljómleikaferð-
um heimsálfa á milli árið um kring
og á síðasta ári hélt hann yfir 300
tónleika. Hvernig fer hann að
þessu? „Þeir voru þrjú hundruð og
sextán,“ svarar hann glaðlega. „Ég
er sterkur og hraustur og mér er
það nauðsyn að syngja. Þar fyrir
utan hef ég mikla ánægju af ferða-
lögum. Þó mun ég fækka tónleikun-
um niður í 250 á næsta ári.“ Ný-
lega var hann í Ástralíu, þar á
undan í Bandaríkjunum og svo
mætti lengi telja. Eftir íslands-
dvölina mun hann halda í hljóm-
leikaferð til Rússlands. Þangað hef-
ur Ivan ekki komið í fjölmörg ár
og segist hann hlakka mjög til þeirr-
ar farar.
Svo góður söngvari, les hann
dóma um sjálfan sig?
„Stundum geri ég það en það er
misjafnlega vandað til dóma. Sjájf-
ur þekki ég mín mistök best. Ég
vil halda góða skapinu og vera ham-