Morgunblaðið - 30.07.1989, Síða 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30. JÚLÍ 1989
Arnarsjón
Þeir stangveiðimenn sem veiða
á flugu fussa stundum yfir veiði-
skap Þórarins, segja það miklu
auðveldara að veiða á maðk eins
og hann geri, en hvað hefur hann
sjálfur um þetta að segja?
„Ég veiddi nú oft á flugu hér
áður fyrr, en mér finnst miklu
skemmtilegra að veiða á maðk.
Það er erfiðara og krefst meiri
nákvæmni. En ég hef aldrei rekist
á mann sem hefur fúlsað yfir góðri
veiði, aftur á móti eiga þeir til að
tala um græðgi í öðrum þá daga
sem þeir fá ekkert. Ég vil hafa
mikið fyrir veiðinni, þykir ekkert
gaman að sitja við sama hylinn
og kappdraga. Það er eins og að
fá alltaf þrettán spaða á höndina!
En ég virði þá misjöfnu ánægju
sem menn hafa af veiðiskap og
lasta það ekki þótt menn fái mest
út úr því að ganga meðfram ár-
bakkanum án þess að fá fisk. Þótt
ég sé himinlifandi með fimm fiska
í laxleysi, þá finnst mér þó tilgang-
inum náð þegar ég veiði vel!“
Þórarinn segir þetta óhemju
dýrt sport, en hann veiði þó vel
upp í kostnaðinn. Sjálfum finnist
honum nýr lax afbragðs góður.
Menn hafa sagt að Þórarinn sé
mikill göngugarpur og reyndar
maður í „toppformi" og hann upp-
lýsir mig um það að hann skokki
í vinnuna hvern dag, frá Kringl-
unni og niður í miðbæ. „Ég verð
að gera þetta svo mér líði vel, því
tannlækningar eru erfið vinna. En
ég fæ lífsþróttinn á sumrin, því
laxveiði er ein sú besta líkamsrækt
sem völ er á. Þetta eru heiftarleg-
ar göngur, oft með Iaxabyrði á
bakinu, enda eru fýrstu dagarnir
á sumrin eins og „sjokk“ fyrir
mann.“
Auk þess að vera fílhraustur þá
hefur Þórarinn arnarsjón að sögn
manna, en það vill nú bara þannig
til að maðurinn er nærsýnn og
Þórarinn staðfestir þessa sögu
með laxana tvo, en þegar ég spyr
hann hvort það sé rétt sem ég
heyri, að hann sé eins og fiskur á
þurru landi í vatnsmiklum ám þar
sem hann geti ekki vaðið upp í
háls, þá hristir hann höfuðið og
segir það ekki rétt, hann hafi til
dæmis fengið mokveiði í Laxá í
Aðaldal. En skemmtilegast þyki
honum að veiða í meðalstórum ám,
og uppáhaldsámar hans séu Laxá
í Kjós, Kjarrá, Miðljarðará og Laxá
á Asum. „Ain er nokkurs konar
undirspil, kemur mér oft fyrir sjón-
ir eins og hún hafi ákveðinn per-
sónuleika," segir hann.
Mönnum hefur verið tíðrætt um
þetta sjötta skilningarvit sem Þór-
arinn hafí, hann flengist um ána
og sé óhemju glöggur á það hvar
fiskinn sé að finna, konii stundum
að hyl, rétt líti á hann og segi:
Hér er enginn fiskur. Fari svo
aðeins ofar og mokveiði. Einhveiju
sinni var hann að niðurlotum kom-
inn eftir langan og góðan veiðidag
og mikinn laxaburð langa leið.
Fleygir hann sér niður til að kasta
mæðinni, en rís svo allt í einu upp
við dogg, rýnir út í ána og segir:
Þama er einn við steininn. Og
að skilgreina veiðihvötina en þetta
er eitthvað innra með manni sem
er ólýsanlegt, einhver kitlandi
spenna."
Bridsspilari
Þórarinn er fæddur og uppalinn
í Borgarfirði, sonur hjónanna
Sigríðar Guðmundsdóttur og Sig-
þórs Þórarinssonar hreppstjóra í
Einarsnesi. Hann starfar nú sem
tannlæknir í Reykjavík, en var
ekki hár í loftinu þegar hann byij-
aði að veiða, því ef hann komst í
pytt þá var stöngin á lofti, eins
og hann sjálfur segir.
Veiðiskapinn fór hann þó ekki
að stunda fyrir alvöru fyrr en á
Verslunarskólaárunum og hefur
vart sleppt úr sumri síðan. Ein-
■hveiju sinni fór þó Þórarinn Sig-
þórsson á sólarströnd, en var flúinn
eftir fjóra daga því honum leiddist
svo.
Veiðimannseðlið er þó ekki ein-
göngu bundið við laxinn, því hann
stundar einnig ijúpnaveiðar á
haustin. Bridsspilan er hann líka
góður, margfaldur íslandsmeistari,
Lifsþróttínn fær hann á sumrin
og tilganginum er náð þegar
hann veiðir vel. í Laxá á Ásum
með 12 tíl 14 punda laxa.
Veiðimaðurinn sér eins og
fugl„og þegar fiskurinn opn-
ar hjaftínn tíl að anda þá
slakar hann maðkinum beint
upp í hanri. Þetta leika fáir
eftír honum.“
og segir hann mér að fyrir skömmu
hafi þau verið í Laxá í Ásum. „Um
morguninn fer ég með veiðifélaga
mínum upp á efra svæðið og konan
kemur með. Eitthvað er þetta
tregt, ekki nema einn eða tveir
fiskar eftir tæpa tvo tíma, svo hún
segir snúðugt: Hér er ekkert að
ske, ég fer bara og halla mér aftur.
En þetta var nú einmitt dagurinn
sem við fengum 58 fiska!“
MorgvnDlilu,“'
notar gleraugu. Honum leiðist
t.a.m. að veiða í rigningu, „því þá
er ég alltaf að pússa gleraugun",
kýs að hafa skýjað en þó bjart á
milli. En hann er sem sagt fljótari
en margur annar að greina hluti.
„Ég fer alltaf með bridsfélögum
mínum eða „Veiðisveitinni“ eins
og hún er kölluð, austur í Selá í
Vopnafirði að veiða,“ segir Þórar-
inn, „en svo datt einhveijum það
snjallræði í hug að breyta til og
fara á sjóstöng í lúðu á Breiðafirð-
inum. Segir þá einn félagi minn:
Ég skal veðja að nú veiðir þú ekk-
ert á við hina, því nú duga ekki
þessi gleraugu þín til að sjá ofan
í kolgrænan sjóinn.
En ég veiddi nú það sem veitt
var í þessari ferð, hinir urðu ekki
einu sinni varir. En það var nú
bara slembilukka!“
MAÐUR NOKKUR stóð í
miðri á með stöngina sína en
varð ekki var. Annar sem stóð
eilítið ofar tók hins vegar laxa
allt í kring og krækti að lokum
í einn milli fótanna á þeim sem
ekkert fékk. Sá fyrrnefiidi
varð að vonum miður sín enda
ekki fyrir neinn meðalmann
að þola slíkar aðfarir, en sá
fengsæli hélt vitaskuld áfram
að fá hann því hér var á ferð-
inni hinn frækni og margum-
ræddi veiðimaður, Þórarinn
Sigþórsson tannlæknir í
Reykjavík.
þótt magnþrota væri renndi hann
eftir honum og bætti honum í kös-
ina. „Þetta minnir mann á íslend-
ingasögumar," sagði maður nokk-
ur, „þeir lágu svo vel við höggi
að ekki var annað hægt en að
kljúfa þá í herðar niður.“
Þórarinn segist vissulega oft
finna það á sér hvar fiskurinn sé.
„En auðvitað kemur þessi tilfinn-
ing þegar maður er orðinn öllum
hnútum kunnugur. Veiðin fer líka
eftir vatninu, veðráttu, árstíma og
t.d. hvort stórstreymt sé. Gífurleg-
ur áhugi og góð ástundun hefur
líka mikið að segja.
Menn hafa nú stundum reynt
og gat oft hér á árunum gleymt
sér í þeim leik. Segir sagan að
hann hafi eitt sinn verið að spila
í Domus að sumri til og hafi þá
verið heitt í veðri og mikil sól. Var
hann allvel búinn, í tvennum peys-
um og jakka, og fara menn að
taka eftir því að „manninum líður
djöfullega“ eins ög sögumaður
komst að orði, svitinn bogaði af
honum og hann hálfdottaði. En
allt í einu stekkur hann upp og
segir: Hver skrambinn, er ég í
peysu? Ég hélt ég væri orðinn veik-
ur!
Þórarinn keppti í brids í 18 ár
en er hættur því núna, spilar þó
oft við kunningjana. En allar helg-
ar er hann að veiða, stundum í
miðri viku líka og hefur þann hátt-
inn á, að í staðinn fyrir að fara í
sumarfrí þá vinnur hann hálfa vik-
una, og segir það koma betur út
fyrir sjúklinga sína sem geti þá
náð í hann allt sumarið.
— En er ekki konan þín að
verða /vitlaus á þessu? spyr ég
hann./
„Nei, mér hefur nú ekki enn
tekist að gera hana það,“ segir
hann, „því ég er tiltölulega nýgift-
ur.“
En kona hans, Ragnheiður Jóns-
dóttir, fer oft með honum að veiða
Einn daginn er hann að veiða
uppi í Kjós og þá spyr ég
hann hvað sé nú það mesta
sem hann hafi fengið?
Og hann verður ekkert
nema hógværðin þessi prúði maður
og segir mér að mest hafi hann
fengið 812 fiska á einu sumri.
Það er því ekki að undra þótt
margar og miklar sögur fari af
veiðimanninum.
Segja menn að Þórarinn noti
ákveðna tækni sem kennd er við
Kristján í Crystal, en hún felst
helst í því að sjónrenna. Þórarinn
hefur fimm til sex sökkur á stöng-
inni og lýsti ungur stangveiðimað-
ur aðferðum hans á þessa leið:
„Tóti gengur niður eftir ánni, veð-
ur hana upp undir hendur, sér fisk-
inn, því hann sér eins og fugl
maðurinn, og þegar fiskurinn opn-
ar kjaftinn til að anda þá slakar
hann maðkinum beint upp í hann.
Þetta leika fáir eftir honum.“
Einhveiju sinni átti Þórarinn
líka að hafa fengið tvo laxa í einu
rennsli í Elliðaánum. Hafði þá öng-
ullinn með maðkinum farið út um
tálknin á fyrri laxinum og ofan í
þann næsta sem við hlið hans var.
Sjötta skilningarvitið
Honum finnst skemmtilegra að veiða á maðk því það er erfiðara.
Hér fékk hann þó einn 19 punda á flugu í Myrkhyl í Austurá.
LAXAKÓNGURINN
GOÐSAGMR
í LIFANDA LÍFI
ÞÓRARINN SIGÞÓRSSON^^^^^^*